แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 16

บทที่16 ต้องคิดทบทวนอย่างหนักแล้ว

หลายปีนี้ตอนที่อยู่ต่างประเทศ เธอได้ทำการเจรจาต่อรองมาไม่น้อย เธอคุ้นเคยกับประกายแววตาเช่นนี้ดี เขมิกาตรงหน้าไม่ได้ผิดหูผิดตาไปจากเมื่อห้าปีก่อน หล่อนแสดงท่าทางอ้อนวอนเพื่อขอให้เธอยกโทษต่อหน้า ถ้าหากว่าเธอคาดไว้ไม่ผิด หลังจากเธอกลับไปที่บริษัทฮัวยูไม่นาน คลิปวิดีโอที่เธอยั่วยุเขมิกาก็คงออกมาปลิวว่อนทั่วโลกออนไลน์

ถึงตอนนั้นนรมนก็จะถูกทุกคนกร่นด่าเหมือนเช่นเมื่อห้าปีก่อน แต่ว่าตอนนี้เธอเป็นสถาปนิกที่มีชื่อเสียง และยังเป็นคนของบริษัทHJกรุปอีก คนที่ต้องขายหน้าไม่ใช่ตัวเธอ นรมนเพียงคนเดียวอีกต่อไป

เขมิกาคิดทบทวนอย่างหนัก

นรมนหัวเราะเยาะและพูดว่า “คุณเขมิกาทำอะไรคะ หาเรื่องตบตีฉันที่หน้าบริษัท ตอนนี้กลับมาตีบทโศรกที่หน้าบ้านฉัน แล้วยังให้คนตามมาแอบถ่าย ไม่ทราบว่าคุณเขมิกามาที่เพื่อขอโทษฉัน หรือว่ามาเพื่อที่จะแสดงอำนาจกันแน่คะ”

สีหน้าของเขมิกาซีดขาวลงทันที

“คุณแคทเธอรี ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร ฉันมาขอร้องให้คุณกลับไปอย่างจริงใจ บุริศร์ ฉัน…”

“คุณเขมิกาเสแสร้งเก่งจริงๆนะคะ น่าเสียดาย ดูเหมือนว่าคุณจะลืมไปว่าดิฉันทำอาชีพอะไร ดิฉันเป็นสถาปนิกรถยนต์ จัดการกับชิ้นส่วนของรถยนต์ตลอดทั้งวัน มีความเชี่ยวชาญกับกระจกมองหลังเป็นอย่างยิ่ง ครั้งหน้าถ้าคุณเขมิกาอยากจะจัดฉากดิฉัน ก็ขอให้ทำอย่างมิดชิดหน่อย บอกให้ช่างภาพที่แอบอยู่ซ่อนกล้องของตัวเองให้ดีๆหน่อย”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์หรี่ตาลง

เขามองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว เงาเงาหนึ่งก็หายวับเข้าไปในซอยอย่างรวดเร็ว

นัยน์ตาของบุริศร์จมดิ่งลงอย่างรวดเร็ว

“ถ้าหากไม่ได้มาขอโทษอย่างจริงใจ ก็ไสหัวกลับไปเถอะ อย่ามาที่นี่ให้รกสายตาคนเลยค่ะ”

“ไม่ใช่นะบุริศร์ ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันเปล่า”

เขมิการีบอธิบาย

หล่อนไม่สามารถให้บุริศร์รู้ได้ว่าหล่อนเป็นคนร้ายกาจเช่นนั้น ยิ่งไม่สามารถให้นรมนยิ่งได้ใจ ยังไงคนนั้นก็หนีไปแล้ว เธอก็แค่ปากแข็งไม่ยอมรับก็เท่านั้น

นรมนขี้เกียจที่จะดูการแสดงของเธอ

“พวกคุณอยากเล่นปาหี่อะไรก็กลับไปเล่นที่บ้าน มีความคิดเห็นอะไรก็ว่ามา แต่ว่าประธานบุริศร์ ฉันหวังว่าจะมีคำอธิบายสำหรับเรื่องในวันนี้นะคะ ขอโทษนะคะ ฉันรู้สึกเพลีย เชิญพวกคุณตามสบาย”

หลังจากนรมนพูดจบ เธอก็ถอยกลับเข้าบ้านไป “ปัง” เสียงกระแทกประตูดัง กั้นบุริศร์ไว้ที่ด้านนอก

บุริศร์ไม่ทันตั้งตัว ประสาททั้งห้าเกือบจะพัง เขาหลีกถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าวโดยสัญชาตญาณ โดยไม่ทันเห็นขั้นบันได เท้าข้างหนึ่งสะดุดลอยอยู่กลางอากาศ ทั้งตัวล้มลงกับพื้น

“บุริศร์”

เขมิการีบคว้าจับเขาไว้อย่างว่องไว สายตาเธอเต็มไปด้วยความกังวล

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ แคทเธอรีคนนี้ช่างหยิ่งผยองจริงๆ ก็แค่สถาปนิกออกแบบรถยนต์เองไม่ใช่หรอ เธอกล้าปฏิเสธคุณขนาดนี้ พวกเราก็ไม่ต้องสนเธอก็ได้ ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าถ้าเราขึ้นเงินให้ แล้วจะหาสถาปนิกที่เก่งกว่านี้มาไม่ได้”