แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 105

บทที่ 105 มีเธอก็เพียงพอแล้ว

“รีบกลับเมืองชลธี!”

บุริศร์ตัดสินใจทันที

พฤกษ์ไม่ได้รู้ว่าบุริศร์นั้นบาดเจ็บ หลังจากได้ยินคำสั่งของบุริศร์ ก็รีบจัดการจองตั๋วกลับเมืองชลธี

หลังจากที่นรมนได้ยินข่าวพอดีกลับที่กำลังออกมา เธอยังมีข้อสงสัยที่อยากจะถามต่อหน้าบุริศร์ กลับพบกานต์เดินมาอย่างหนักใจ

“เป็นอะไร? กานต์? ทะเลาะกับกิจจาหรือ?”

สิ่งที่เธอสามารถคิดได้มีเพียงปัญหานี้ แถมเขาก็ไม่คิดว่ากิจจาสามารถที่จะรังแกกานต์ได้

กานต์มองไปที่นรมน ถามอย่างสงสัย “ หม่ามี๊มีพ่อแม่ไหม? ผมมีคุณตาคุณยายไหม?”

“ทำไมถึงถามแบบนั้น?”

นรมนรู้สึกปวดใจไม่น้อย

ห้าปีมานี้เธอไม่ได้เคยพูดถึงพ่อแม่ให้ลูกฟัง ไม่ใช่ไม่ยากพูดแต่แค่ไม่รู้จะพูดยังไง อีกอย่างอาการของกมลห้าปีมานี้ทำให้เธอเหนื่อย น้อยนักที่เธอจะมีโอกาสพูดถึงพ่อแม่ตัวเอง แต่ตอนนี้กานต์อยู่ดีดีกลับถามเรื่องนี้ขึ้นมา ทำให้นรมนรู้สึกแปลกใจ

“ลูกใช่ไม่ใช่ไปได้ยินอะไรมา?”

“อืม เมื่อกี้ผมได้ยินผู้ช่วยของบุริศร์พูดกับเขาว่า พ่อแม่ของคุณนรมนมีเรื่องรีบร้อนต้องไปต่างประเทศ แต่เหมือนเรื่องจะมีบางอย่างผิดปกติ คุณนรมนคือ หม่ามี๊หรือเปล่า?”

กานต์นำเรื่องที่เมื่อกี้แอบฟังมาบอกกับนรมน

นรมนรู้สึกสับสนทันที

“ลูกได้ยินผู้ช่วยของบุริศร์พูดอย่างนั่นกลับหูจริงๆ?”

“อืม”

กานต์เห็นนรมนตื่นตระหนกขึ้นมา ก็มั่นใจไม่น้อยว่าคุณนรมนคนนั้นคงจะเป็นนรมน

“หม่ามี๊ไม่ต้องรีบร้อน บุริศร์เพิ่งกำลังเตรียมกลับยังไม่ได้ไป หม่ามี๊สามารถกลับไปพร้อมกับเขาได้ ผมจะอยู่ที่นี้ดูแลตัวเองอย่างดี หม่ามี๊ไม่ต้องเป็นห่วงผม”

กานต์ปลอบนรมนอย่างรู้เรื่องรู้ราว

นรมนรู้สึกว่าสวรรค์มอบลูกชายคนนี้เป็นของขวัญให้เธอ ในเวลานี้เธอควรที่จะดูแลกานต์หรือเปล่า? แต่ว่าหากว่าพ่อแม่เกิดเรื่องขึ้นจริง เธอไม่สามารถที่จะนั่งมองโดยไม่สนใจได้

“กานต์ อยู่ที่นี้ให้ดีรู้ไหม? ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ลูกก็ไปหาครูแชมป์ เขาจะปกป้องลูก ยังมีอีกอย่างดูแลกิจจาดีดี”

ถึงแม้นรมนไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่บุริศร์พูด แต่หากว่าที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงล่ะ?

หากว่ากิจจาเป็นลูกชายของน้องชายเขาที่เสียไป อย่างนั้นเธอก็ไม่ควรไปทะเลาะกับเด็กคนหนึ่ง อีกอย่างกานต์ก็ดีกับเขาจริงๆ

กานต์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ว่าก็ยังคงพยักหน้า

“หม่ามี๊ หม่ามี๊ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ ผมจะคอลวิดีโอกับน้องทุกวัน หม่ามี๊วางใจเถอะ”

“เด็กดี!”

นรมนรู้สึกทนไม่ได้เล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าที่จะล่าช้าต่อไป หากว่าบุริศร์ไปแล้วขึ้นมา เธอก็ไม่รู้จะจากที่นี้ไปอย่างไร

“ไปบอกน้าคมทิพย์ ว่าหม่ามี๊มีธุระจะต้องกลับไปก่อน ให้เธอไม่ต้องเป็นห่วง เข้าใจไหม?”

“อืม เข้าใจแล้ว แล้วเจอกันหม่ามี๊”

กานต์รู้สึกทนไม่ได้อยู่บ้าง กอดนรมนแน่นๆครั้งหนึ่ง

นรมนมองลูกชายอย่างทนไม่ได้ จุ๊บเขาไปครั้งหนึ่งและรีบจากไป

เธอต้องรีบไปตามบุริศร์

ตอนที่นรมนมาถึง พอดีกับบุริศร์ที่เตรียมพร้อมออกเดินทาง

“บุริศร์! นายรอก่อน!”

นรมนตะโกนเรียกอย่างรีบร้อน

บุริศร์ค่อยๆแข็งทื่อไปเล็กน้อย หันกลับไป ก็เห็นนรมนวิ่งมาอย่างบ้าคลั่ง

“เธอช้าๆหน่อย อย่าสะดุดล้ม!”

บุริศร์มองอย่างหวาดผวา

ในความทรงจำของเขา นรมนเป็นคนที่ไม่เก่งเรื่องกีฬามาตลอด วันนี้วิ่งแบบไม่คิดชีวิตแบบนั้น บ้าไปแล้วหรือไง?

เขาก้าวเท้าเดินไปทางนรมนอย่างไม่รู้ตัว

พฤกษ์เห็นบุริศร์แบบนั้นก็ไม่ได้ห้ามเขา

บุริศร์มาอยู่ข้างๆนรมน ตอนนี้นรมนวิ่งจนหอบแล้ว

“มีอะไรหรือ? อาลัยอาวรณ์ฉัน?”

หายากที่บุริศร์จะเริ่มพูดเรื่องตลก

นรมนกลับไม่มีกระจิตกระใจไปเล่นกับเขา เมื่อเธอจับคอเสื้อของบุริศร์ได้ก็ถามอย่างดุร้าย “ใช่หรือเปล่าที่พ่อแม่เกิดเรื่องขึ้น? ใช่หรือเปล่า?”

สีหน้าของบุริศร์เปลี่ยนไปไม่น้อย

พฤกษ์สูดหายใจเข้า คนด้านข้างอย่างแชมป์ก็รู้สึกตกใจ

“เฮ้เฮ้ นี่เป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าจับคอประธานบุริศร์”

“เธอนั่นไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไป”