แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 106

บทที่ 106 แน่นอนว่าทำให้รู้สึกอายอยู่บ้าง

“อ๊า!”

นรมนตะโกนตกใจไปครั้งหนึ่ง ร่างกายถูกบุริศร์กอดไว้เป็นที่เรียบร้อย

ตอนที่ทั้งสองร่างสัมผัสโดนกัน ความรู้สึกที่หายไปนานกลับมาโจมตีกันอีกครั้ง ทำให้ทั้งสองคนแข็งทื่อไปชั่วขณะทันที

ที่จริงบาดแผลของบุริศร์นั่นปวดจนทนไม่ไหว แต่ในเวลานี้ ถึงแม้จะปวดก็ไม่มีความหมาย

เครื่องบินยังคงสั่นอยู่ คนด้านหน้าอย่างพฤกษ์รีบพูดขึ้น

“ประธานบุริศร์ มีหลุมอากาศ เครื่องบินจึงสั่นเล็กน้อย พวกคุณ.....”

คำพูดของเขายังไม่ทันจบ ก็หันไปเจอสองคนที่กอดกันอยู่อย่างบุริศร์กับนรมน รีบปิดปากและกลายเป็นคนใบ้ต่อไป แต่ว่าคำพูดของเขาก็ทำให้บุริศร์และนรมนรีบผลักออกจากกัน

แน่นอนว่าบุริศร์รู้สึกไม่อยากจะทำ อีกทั้งยังเป็นพระมาถึงห้าปี วันนี้คนที่เขากอดเป็นภรรยาของเขา แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้ และก็ไม่กล้าที่จะทำ

นรมนรู้สึกทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง รีบนั่งที่ตัวเองอย่างดีและยังคาดเข็มขัดให้ตัวเอง

หากไม่ใช่เพราเธอมาทำแผลให้บุริศร์ ก็ไม่มีทางลืมเรื่องรัดเข็มขัด วันนี้เกิดเรื่องที่ทำตัวไม่ถูกแบบนั้น แน่นอนว่าทำให้รู้สึกอายอยู่บ้าง

ในตอนนี้ทั้งสองคนไม่มีอะไรจะพูดกันแล้ว

บรรยากาศดูแปลกๆอยู่ไม่น้อย แน่นอนว่าพฤกษ์ก็ไม่ได้พูดอะไรในตอนนี้

เครื่องบินบินมาชั่วโมงกว่าก็ถึงเมืองชลธี

ตอนที่ลงจอดที่เมืองชลธี ก็มองออกว่านรมนดูรีบร้อนและตื่นตระหนกอยู่บ้าง

บุริศร์สวมเสื้อนอกเสร็จเก็บเรื่องที่ตัวเองบาดเจ็บไว้ หลายปีมานี้ตระกูลโตเล็กในเมืองชลธีถึงแม้จะไม่เป็นรองใคร แต่ว่าก็ทำให้บางคนอิจฉาและมีศัตรูไม่น้อย หากว่าเรื่องที่ร่างกายของบุริศร์ไม่ดีรั่วออกไป คิดว่าต้องมีคนมากมายที่อยากได้ชีวิตของเขาในตอนนี้

หากว่าบุริศร์ตายไปแล้ว ตระกูลโตเล็กก็ถึงจุดจบ ธุรกิจพวกนั้นก็จะถูกตระกูลอื่นเอาไป

ความจริงนั้นมันโหดร้าย

บุริศร์สวมเสื้อนอกเรียบร้อย ตอนนี้นรมนทนไม่ไหวที่จะลงจากเครื่องแล้ว

อากาศภายนอกดูหดหู่เล็กนอย ทำให้คนรู้สึกไม่ค่อยสบายและกดดัน

หลังจากบุริศร์ลงจากเครื่อง ก็จับมือของนรมนไว้แน่นๆ พูดเสียงต่ำ “อย่าตื่นเต้น ทั้งหมดยังมีฉัน”

นรมนอยากที่จะดึงมือตัวเองกลับ แต่ว่าบุริศร์จับไว้แน่นมาก เธอทำเพียงปล่อยให้เขาทำตามใจ

พฤกษ์ได้จัดเตรียมรถรอพวกเขาไว้ตั้งแต่แรก

หลังจากลงจากเครื่อง บุริศร์และนรมนก็เดินไปขึ้นรถ รีบเดินทางไปที่ตระกูลธนาศักดิ์ธน

เส้นทางนี้แปดปีแล้วที่นรมนไม่ได้กลับมา

ตอนที่เพิ่งแต่งงานเข้าตระกูลโตเล็ก นรมนพยายามที่จะกลับไปแก้ไขความสัมพันธ์กับพ่อแม่ แต่ก็ถูกพ่อไล่ออกมา แม่ก็แทบไม่อยากเจอและพอเธอกลับไปก็ทำให้แม่ป่วยหนักเกือบเสียชีวิต หลังจากครั้งนั้นทำให้นรมนไม่กล้าที่จะกลับไป

ทุกครั้งเธอจะแอบมาดูแม่ตอนออกมาซื้อผักหรือเดินไปมา รวมถึงแอบซื้อของลับๆ ให้คนรับใช้ไปมอบให้พ่อแม่ในชื่อต่างๆ แต่ว่าเรื่องนี้ก็ถูกพ่อแม่จับได้และนำของที่เธอซื้อให้ไปทิ้ง แถมยังพูดออกมาว่าไม่มีลูกสาวแบบเธอ

นรมนแอบร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีวิธีใด ทิฐิของพ่อแม่เป็นสิ่งที่เธอเปลี่ยนแปลงไม่ได้ แถมตอนนั้นเธอก็ไม่กล้าที่จะไปรบกวนบุริศร์ ให้เขามาช่วยคลายความสัมพันธ์นี้

หลังจากนั่นเธอก็ได้รู้เรื่องที่ตัวเองท้อง เธอมีความสุขจนอยากที่จะกลับไปบอกแม่ หวังว่าจะใช้ข้ออ้างเรื่องเด็กในท้องทำให้พ่อแม่ยอมรับตัวเอง คิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันได้พูดทั้งหมดออกไป ก็ถูกฝังอยู่ในเปลวไฟ นี่ก็ห้าปีแล้ว

เวลาผ่านไปแปดปีแล้ว เธอไม่รู้ว่าผมของพ่อแม่นั่นขาวไปขนาดไหนและก็ไม่รู้ว่าร่างกายของท่านทั้งสองดีหรือไม่

ความคิดทั้งหมดของนรมนต่างเกี่ยวกับพ่อแม่ มองดูถนนที่คุ้นเคย อดไม่ได้ที่ตาจะลื่นขึ้นมาเล็กน้อย

บุริศร์เห็นเธอที่ดูเจ็บปวดแบบนั้นจึงกางแขนไปโอบไหล่เธอ

นรมนขัดขืนแต่ก็แกะไม่ออก ตอนที่กำลังคิดอาละวาดก็ได้ยินบุริศร์พูด “ขอโทษ ตอนนั้นทำให้เธอน้อยใจ แต่งงานมาสามปี ฉันทำแต่งาน แทบไม่ได้คิดถึงความปรารถนาของเธอต่อพ่อแม่และก็ไม่ทันได้กลับไปขอให้พ่อแม่ยกโทษให้เป็นเพื่อนเธอ เป็นฉันทำหน้าที่สามีบกพร่อง”

เดิมทีนรมนไม่คิดว่าบุริศร์จะพูดเรื่องพวกนี้และก็รู้สึกว่าความน้อยใจพวกนั้นของเธอเป็นสิ่งที่แลกมา ใครให้ตอนนั้นเธอรักผู้ชายคนนี้ล่ะ?

เพื่อผู้ชายคนนี้เธอต้องยอมเสียทุกอย่างไป

แต่ว่าผ่านมาตั้งหลายปี ตอนที่เธอได้ยินบุริศร์พูดเรื่องพวกนี้ จมูกของนรมนรู้สึกแสบ น้ำตาก็กลั้นไว้ไม่ไหวและไหลออกมา

“เด็กดี อย่าร้องเลยเป็นความผิดของฉัน หากเธอรู้สึกน้อยใจตีฉันว่าฉันได้หมด แค่อย่าร้อง น้ำตาของเธอมันเหมือนมีดที่แทงมาในใจของฉัน”

บุริศร์พูดเสียงเบาปลอบเธอ

พฤกษ์รู้สึกว่าตาของตัวเองใกล้จะบอดแล้ว

เขาติดตามบุริศร์มาตั้งหลายปี ตอนไหนกันที่เห็นบุริศร์อ่อนโยนกับผู้หญิงแบบนี้? อีกอย่างคำพูดพวกนั้นเป็นบุริศร์พูดจริงๆหรือ?

พฤกษ์ไม่กล้าที่จะเชื่อ

ราวกับว่านรมนนั้นน้อยใจจนมาถึงขั้นสุดแล้ว ได้ยินบุริศร์พูดแบบนั้น ก็ไม่ได้เสแสร้งและยิ่งไม่คิดจะบังคับตัวเอง ริมฝีปากกัดลงมาที่ไหล่ของบุริศร์