แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 141

บทที่ 141 ชั่วชีวิต​นี้หัวใจของผมเต้นเพราะ​ผู้หญิง​แบบคุณ​คนเดียว​เท่านั้น

"คุณ​อยากทำอะไร?"

นรมนตื่นเต้น​เล็กน้อย​

"คุณ​รู้สึกอย่างไร​หล่ะครับ​? คุณ​นายบุริศร์！"

กล่องเสียงของบุริศร์แหบแห้ง​อีกครั้ง

นรมนรู้สึก​ว่าตัวเองอยู่ต่อหน้าบุริศร์เหมือนกับกระต่ายตัวน้อยซึ่งไร้ที่พึ่ง เธอผลักบุริศร์ออกไปอย่างกะทันหัน​และพูดว่า "ฉันหิวแล้ว ฉันต้องการทานอะไร​สักหน่อย​"

"ผมก็หิวแล้วเช่นกัน"

บุริศร์จับมือเธอเอาไว้อย่าง​ทันเวลา

นรมนกลับรู้สึก​ว่า​อุณหภูมิ​ที่ฝ่ามือของเขาร้อนระอุ​ ทำให้เธอไม่มีเรี่ยวแรง​ทำตา

"ขอร้อง​ รบกวนคุณ​จำไว้ด้วย​ว่าตัวเองเป็นผู้ป่วย​จะได้​มั้ยคะ？"

นรมนไม่สามารถ​ปฏิเสธ​จนเกินงาม แต่ว่าเธอเป็นห่วงร่างกาย​ของ​บุริศร์มากเลยจริงๆ

เห็นว่านรมนเอ็นดูจริงๆ บุริศร์ก็ไม่ล้อเล่น​กับ​เธอแล้ว จับมือเธอไว้และเดินมาที่โต๊ะ ทั้งคู่​ทานอาหารเช้าแบบเงียบสงบ​เรียบร้อย​แล้ว​

"ถ้าหาก​คุณ​ไม่เหนื่อย เราคุยกันเรื่องภาพ​ดีไซน์​กัน​ซะหน่อยนะ​？"

หลายวันมานี้เรื่องหยุมหยิม​เยอะ​มากเลยทีเดีย​ว จึงทำให้นรมนเสียการเสียงานของตัวเองไปเลย ตอนนี้คิดถึง​จุดประสงค์​ที่ตัวเองมาที่เมืองชลธีในวันนี้  เธอคิดอยู่ว่าจะ​ฉวยโอกาส​ตอนที่ได้รับบาดเจ็บ​นี่แหละ​ รีบทำภาพดีไซน์​ออกมา​จะ​ดีมาก​เลยทีเดีย​ว

บุริศร์ถึงนึกขึ้น​ได้​ว่ายังมีเรื่องนี้

"เวลาแบบนี้คุณ​ยังนึกถึง​งาน ดูท่าเป็นผมเองที่ไม่มีความพยายาม​เอาซะเลย​

บุริศร์พูดอย่างหดหู่​ใจ เขารู้สึก​ว่า​เสน่ห์​ของ​เขาสู้เมื่อก่อนไม่ได้เสียแล้ว ไม่อย่างนั้น​ทำไมนรมนยังมีกระจิต​กระ​ใจ​คิดเรื่องภาพดีไซน์​อีกหล่ะ？

เมื่อก่อนนรมนเห็นเขาปุ๊บก็ไม่คิดอะไรทั้ง​นั้น

มองเห็น​หน้าตาที่เอาแต่ใจ​ของบุริศร์อย่างกับเด็ก นรมนพูดอย่างยิ้มแย้ม​ว่า "ประธานบุริศร์ คุณ​คิดดีหรือยัง ฉันเป็นดีไซเนอร์​รถยนต์​ที่คุณเชิญ​ให้มาร่วมงานด้วยกัน ตอนนี้เวลาที่เซ็น​สัญญา​การร่วมงานก็ใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว ภาพกระดาษ​การดีไซน์​ยังไม่มีวี่แวว​เลยแม้แต่นิดเดียว​ ถึงตอนนั้นรเมศทางนั้นฉันไม่รู้​จะ​อธิบาย​กับเขายังไง"

ได้ยินนรมนพูดถึงรเมศอีกครั้ง ครั้งนี้บุริศร์ทนไม่ไหว​อีกแล้ว​

เขาเข้าใกล้นรมนอีกครั้ง พูดแบบชัดถ้อย​ชัด​คำว่า "รเมศมีบุญคุณ​กับคุณ​และลูกก็จริง แต่ว่านรมน ผมก็เป็นลูกผู้ชายคนนึงนะ ผมอิจฉา​เป็น ผมซาบซึ้งใจ​ที่เขาทำเพื่อคุณ​กับลูก แต่ว่าก็แค่ซาบซึ้งใจ​เท่านั้น คุณ​มีความรู้สึก​กับเขายังไง​ผมไม่สน แต่ว่าผมจะไม่ปล่อยมือของคุณ​และลูกเด็ดขาด​ ไม่เด็ดขาด​！"

นรมนเห็นเขาจริงจังขนาด​นี้ จู่ๆก็พูดอย่าง​ยิ้มแย้ม​ว่า "รเมศเป็นเพื่อนสนิท​ของ​ฉัน หรือพูดว่าเป็นพี่ชายจะแม่นยำกว่า ห้าปีที่ผ่านมานี้ เขาก็เหมือนกับญาติพี่น้อง​คอยปกป้องฉันกับลูก สิ่งที่ฉันติดค้างเขาไว้ทั้งชีวิต​ก็ชดใช้​ไม่​หมด ถ้าหาก​คุณ​หวัง​ดีกับ​ฉันจริงๆ ก็อย่าทำให้ฉันลำบากใจเลย ฉันเป็นดีไซเนอร์​บริษัท​H`Jกรุ๊ป​จำกัดเป็นคนที่ถูกสั่งมาให้ร่วมงานกับคุณ​ ใน​เรื่องงานฉันยังหวังว่าเราจะมีจุดมุ่งหมาย​เดียว​กัน ได้มั้ยคะ? "

บุริศร์ไม่เคยเห็นนรมนเป็นแบบนี้

ตอนที่เธอพูดถึง​เรื่อง​งาน ใต้ตานั้นเหมือน​เปล่งประกาย​แสง​ การชื่นชอบในอาชีพ​และการกระตือรือร้น​ต่องานแบบนั้นทำให้บุริศร์หลงใหล​ในทันที​ทันใด

"คุณ​ชอบดีไซน์​รถยนต์​มากเลยหรือ​？"

"ถือว่าใช่นะ ตอนที่เริ่มได้สัมผัส​เป็นเพราะว่า​คุณ​นั่นแหล​ะ คุณ​ชอบดีไซน์​รถยนต์​ กลับบ้านทุกครั้งก็ทำพวกภาพดีไซน์​ ตอนนั้นถึงแม้​ฉันดูไม่รู้​เรื่อง​เลยก็ตาม​ แต่ว่ายังคงรู้สึก​ว่า​สิ่งที่คุณวาดออกมา​สวยที่สุดแล้ว ต่อมาตอนที่อยู่​ต่างประเทศ​ รเมศพูดว่าฉันต้องมีอาชีพติดตัว แบบนี้​ถึงจะทำให้อนาคต​ของ​ฉันกับลูกสามารถ​ยืนอยู่​ในสังคมได้ ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้​ว่า​เป็นอะไร จู่ๆหัวสมอง​ข้างในก็มีภาพกระดาษ​ของ​คุณ​เหล่านั้น​ปรากฏ​ออกมา​ ฉันพบว่าฉันถึงขั้น​ชอบลายเส้นเหล่านั้นจริงๆ เพราะฉะนั้น​ฉันจึงไปสมัคร​สอบ​อาชีพดีไซน์​รถยนต์​อาชีพ​นี้​ พูดความจริง​เลยนะ  มีแต่เข้าไปสัมผัส​จริงๆ​ ถึงได้รู้ว่าในอาชีพ​นี้​ไม่ได้สวยเริ่ดเหมือนกับภายนอก"

พูดถึงสิ่งเหล่านี้ นรมนพูดอย่างสง่าผ่าเผย​

มองดูสีหน้าท่าทางที่มั่นใจและพูดอย่างมีความสุข​ของนรมน บุริศร์ถึงจะพบว่าเธอเป็นหยกเจียระไน​ชิ้นนึง ห้าปีก่อนเธอยังไม่ได้ถูกเจียระไน​ เพราะฉะนั้น​จึงยังไม่ค่อยสะดุดตาซะเท่าไหร่​ หลังจาก​ห้าปีหลังของวันนี้ เธอก็เหมือนกับดาวรุ่นใหม่​ที่ค่อยๆโลดแล่น​ออกมา​ มากพอที่จะดึงดูด​สายตาของผู้ชายทั้งหมด​

จู่ๆเขาก็มีความรู้สึก​อันตราย​อย่างนึงเกิดขึ้น​

"นรมน รับปากผมนะ ไม่ว่าใครจะจีบคุณ​ก็ตาม คุณ​ก็ต้องปฏิเสธ​ คุณ​ต้อง​จำไว้นะ กานต์​มีแต่อยู่กับผมและคุณ​ถึงจะมีความสุข"

บุริศร์เองก็ยังดูถูก​ดูแคลน​ตัวเองเลย ถึงขั้นเอาเด็กมาเป็นเกราะ​ป้องกัน​ แต่ว่าแล้วไงหล่ะ?

ขอแค่สามารถ​รั้งนรมนเอาไว้ ต่อให้ตอนนี้เขาต้องแปลงร่าง​เป็น​คนขี้โกง​เขาก็ยอมทั้งนั้น​

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเอง​จะกลายเป็นแบบนี้ แม้แต่​ตัวเขาเองก็ดูถูกดูแคลน​ตัวเองเหลือเกิน​ แต่ว่าความหวานชื่นในใจไม่สามารถ​มองข้าม​ไปเลย​จริงๆ

นรมนมองดูเขาและพูดอย่างหมดหนทาง "คุณ​คิดว่า​ทุกคนเป็นเหมือนคุณ​เหรอ ชอบผู้หญิง​ที่มีลูก​ติด？"

"ผู้​หญิง​มีลูก​ติดย่อมมีข้อดีและเสน่ห์​ในตัว ยิ่งไปกว่านั้น​คุณ​กลับมาปุ๊บผมก็รู้เลยว่าเป็นคุณ​ ไม่อย่างนั้น​คุณ​คิดว่า​ผู้หญิง​ที่สุ่มสี่สุ่มห้า​ก็สามารถ​ทำให้ผมหวั่นไหว​งั้นเรอะ?"

บุริศร์เอามือของนรมนวางไว้ตรง​หน้าอกของตัวเอง

ที่นั่นอุ่นๆ และมีความชื้น​อยู่​ด้วย

นรมนอยากดึงมือกลับมา กลับได้ยินบุริศร์พูดว่า " หัวชั่วชีวิต​นี้หัวใจของผมเต้นเพราะผู้​หญิง​แบบคุณ​คนเดียว​เท่านั้น หาก​ว่าคุณ​ไม่เอาผมแล้ว ผมก็คือซอมบี้ที่ไร้วิญญาณ​"

เขาพูดอย่างจริงจัง​มาก​ ตาทั้งคู่​ที่เฉี่ยว​มีเวทมนตร์​ ถึงขั้น​ทำให้นรมนเอ็นดูอย่างกะทันหัน​

เธอคิดถึง​ตอนที่รเมศพูดเรื่องห้าปีที่ผ่านมานี้บุริศร์เองนั้นใช้ชีวิต​เหมือนกับหุ่นยนต์​ เธอยิ่งใจอ่อนและเอ็นดูมากขึ้น​

"ขอแค่คุณ​ไม่ทิ้งผม ผมก็จะไม่ทิ้งคุณ​ ทั้งชีวิต​ที่เหลือไม่นานนัก ผมหวังว่าจะเดินต่อไปพร้อม​กับคุณ"

"นรมน！"

บุริศร์กอดเธอเอาไว้แน่นๆ

ครั้งนี้นรมนไม่ได้ผลักเขาออกไป ฟังเสียงเต้นหัวใจของเขา จู่ๆหัวสมองข้างในก็มีความคิด​ออกมา​

"บุริศร์ ฉันมีความคิด​แล้ว"

เธอเงยหน้า​ขึ้น​มา​อย่างดีอกดีใจ​ ความดีใจที่ใต้ตาซ่อนเอาไว้ไม่ได้​

"มีความคิดอะไร？อยากนอนใต้ผ้าห่มสองต่อสอง​กับผมหรอ?"

บุริศร์พูดแบบคนขี้โกง​ กลับยั่วโมโห​ให้นรมนต้องจ้องหน้า​

"จริงจังหน่อยสิ ฉันหมายถึง​ภาพ​ดีไซน์​ ฉันมีความคิดใหม่​กับรถยนต์​ใหม่ คุณ​รอฉันแป๊บนึง​นะ​！"

เธอเหมือนกับเด็กๆที่ตื่นเต้น​ จู่ๆก็ผลักบุริศร์ออกไป และเอากระดาษ​กับปากกา​ออกมา​อย่างเร่งรีบ​ ก้มลงบนโต๊ะ​และวาดออกมา​

คำพูดนี้ทำให้พฤกษ์ไม่สามารถ​โต้กลับ​

"แต่ว่าที่ตัวคุณ​มีบาดแผล​อยู่​ คุณ​หมอพูดว่าต้องพักฟื้น​เงียบๆ"

"ตอนนี้ข้างนอกมีเรื่องตั้งมากมายก่ายกอง​ สามารถ​พักฟื้น​เงียบๆก็แปลก​แล้ว ที่สำคัญฉันต้องกำจัดความอันตราย​ที่อยู่​ข้างกายนรมนและกานต์​ออกไปโดยเร็ว​ ไม่อย่างนั้น​ฉันไม่สบายใจ"

บุริศร์พูดคำนี้จบ มองดูนรมนอีกครั้ง

พฤกษ์​ยังอยากพูดอะไรอีก กลับถูก​บุริศร์ห้ามปราม​ไว้

"หากว่า​นายหวังดีกับฉันจริง ก็ปกป้อง​คุณ​นายดีๆ ตอนนี้เธอไม่สามารถ​เกิดเหตุ​การณ์​ใดๆขึ้น​มา​"

" ครับผม​！"

พฤกษ์​ไม่พูดอีกแล้ว​ บุริศร์เปลี่ยน​เสื้อผ้า​ทั้งชุด ทีแรกกะจะพูดกับนรมนสักคำ แต่ว่าเห็นว่าเธอกำลังวาดภาพอย่างจริงจัง​ เขาก็เลยไม่อยากรบกวน​เธอ จึงเดินออก​ไปแบบเบาๆ​

หลังจาก​บุริศร์ออกไปได้ไม่นาน​ ธรณี​ก็มาแล้ว

พฤกษ์​ขมวดคิ้ว​เล็กน้อย ขวาง​เขาเอาไว้ข้างนอก

"คุณ​ชายธรณี​ครับ คุณ​นรมนกำลังยุ่งๆอยู่​ครับ ไม่พบแขก ประธานบุริศร์มีธุระ​ออกไปแล้ว ถ้าหาก​คุณ​มาหาประธาน​บุริศร์  รบกวน​มาวันหลัง​ก็แล้วกันนะครับ"

การขัดขวาง​ของพฤกษ์ทำให้ธรณี​ไม่ค่อยพอใจ​มากนัก

"ฉันมีธุระ​หาคุณ​นรมน"

"ผมพูดแล้ว คุณ​นรมนกำลังยุ่งๆอยู่​ ไม่พบแขกในตอนนี้"

พฤกษ์​ตอบกลับ​อย่างเป็นทางการในที่สุด​ก็ยั่วให้ธรณีโมโหจนได้​

"พฤกษ์​ นายคิดว่า​ฉันไม่กล้าทำอะไรนายใช่มั้ย? "

"ไม่บังอาจ​ครับ คุณ​ชายธรณี​อยู่​ที่​เมืองชลธีใครจะกล้ามีเรื่อง​ด้วยหรือครับ？ผมก็แค่ทำตามหน้าที่​ของผมเท่านั้น​ รบกวน​คุณ​ชายชลธีเข้าใจด้วยครับ"

หลายปีมานพฤกษ์อยู่​กับบุริศร์ก็เคยเจอกับมรสุม​ต่างๆนาๆ ไล่คนเจ้าเล่ห์​ออกไปยังไง เขาทำได้อยู่​แล้ว

ขณะที่​ธรณี​ยังอยากพูดอะไรอีก ซึ่งก็ได้ยินเสียงฝีเท้า​เดินมาทางนี้

"คือโรงบาลนี้ใช่รึเปล่า​？"

"น่าจะใช่ ลองหาใครสักคนถามดูสิ"

คนที่มาพูดไปด้วยและเดินไปด้วย

ธรณี​ขมวดคิ้ว​อย่างเข้มขรึม​

"ที่นี่คือที่ไหน​？ทำไม​ปล่อย​ให้​ใครต่อใคร​ก็​มาที่ชั้นนี้? พยาบาลหละ?"

ธรณี​อยากให้พยาบาล​ขับไล่​คนออกไป พฤกษ์​กลับเข้าไปต้อนรับอย่างผิดปกติ​