แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 142

บทที่ 142 ขอ​แค่พวกคุณ​ไม่รังเกียจ​ฉันก็พอแล้ว

"คุณท่านธนาศักดิ์ธน คุณนายธนาศักดิ์ธน พวกคุณ​มาได้ไงครับ？"

พฤกษ์​คาดไม่ถึง​อย่างยิ่ง​

ที่นี่เป็นความลับมาก ที่สำคัญข่าวที่บุริศร์นอนโรงบาลเขาก็บล็อก​หมดแล้ว กลัวว่าหลังจาก​คนอื่นรู้จะก่อความวุ่นวาย​ เพียงแต่ว่า​คิดไม่ถึง​คุณ​พ่อนรมนและคุณ​แม่นรมนถึงกับ​หา​มาถึงที่นี่

ตอนที่​คุณ​แม่นรมนเห็นพฤกษ์ถึงค่อย​เผยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม​ออกมา​

"ผู้ช่วยพฤกษ์？เยี่ยม​มาก​เลย ฉันได้ยิน​มา​ว่า​บุริศร์ได้รับบาดเจ็บ​ใช่มั้ย​？ฉันกับสามีตั้งใจ​มาเยี่ยม​เยือน​เขา"

ถึงแม้​คุณ​แม่นรมนพูดแบบนี้ก็ตาม แต่ว่าสายตากลับร้อน​ใจอยู่​ตลอดเวลา ชัดเจนมากเลยว่าอยากเจอบุริศร์มากเลยทีเดีย​ว

พฤกษ์รู้ดีว่าฐานะของพวกเขาพิเศษ​ พูดอย่างยิ้มแย้ม​ว่า " ประธานบุริศร์มีธุระครับ​ ความจริงเขาได้รับบาดเจ็บ​ไม่มากหรอกครับ รบกวน​พวกคุณ​แล้ว"

"แบบนี้หรอ เขาไม่อยู่"

คุณ​แม่นรมนดูผิดหวัง​มาก​ นัยน์ตา​คู่นั้นเหมือน​เสียสีสันไป​อย่างกะทันหัน​

พฤกษ์​เห็นพวกเขาแบบนี้​ พูดโดยไม่รู้ตัว​ "ประธาน​บุริศร์ไม่อยู่​ แต่ว่าคุณ​นรมนอยู่นะครับ"

"คุณ​นรมน？"

คุณ​พ่อนรมนถามโดยไม่รู้ตัว​ สายตาร้อนรน​เล็ก​น้อย

พฤกษ์​ถึงมีปฏิกิริยา​ตอบสนอง​ และพูดอย่างยิ้มแย้ม​ว่า "เป็นคุณ​แคทเธอรี เธอดีไซน์​ภาพ​อยู่​ในห้องครับ"

พอได้ยินว่าเป็นแคทเธอรี สายตาของคุณแม่นรมนก็มีสีสันขึ้น​มา​อีกครั้ง

"เราเข้าไปเยี่ยมเยียน​เธอหน่อยได้มั๊ย?"

"นี่................"

ความจริงพฤกษ์ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้​กับนรมนทั้งนั้น​ ยิ่งไปกว่านั้น​เขาก็รู้ดีว่านรมนกำลังดีไซน์​ภาพอยู่ แต่ว่าคนแก่ตรงหน้า​ไม่ใช่คนอื่นคนไกล เป็นพ่อแม่แท้ๆของนรมน ยังไงซะเขาก็ไม่สามารถ​ปฏิเสธ​พวกเขาแบบนี้​

"เอาหล่ะ ผมเข้าไปพูดกับคุณ​แคทเธอรีสักคำ พวกคุณ​รอสักครู่"

พฤกษ์​ยิ้มแย้ม​เล็ก​น้อย หันหลัง​เดินไปที่ห้องผู้ป่วย

ธรณี​รู้สึก​ว่า​ตัวเองถูก​พฤกษ์​หลอกซะแล้ว

"ไหนนายพูดว่าแคทเธอรีกำลังงานยุ่งไง ไม่พบแขกไม่ใช่หรือ？ทำไมพวกเขาถึงพบได้?"

พฤกษ์​พูดอย่างมีมารยาท​ " ฐานะของ​พวกเขาต่างกัน คุณ​ชายธรณี​"

"พวกเขาฐานะอะไร? "

"พวกเขาเป็นพ่อตาและแม่ยายของประธาน​บุริศร์ คุณ​ชายธรณี​ยังมีปัญหา​อะไรอีกไหมครับ?"

พฤกษ์​ยิ้มแย้ม​อย่างเรียบเฉย​ แต่ว่ารอยยิ้ม​กลับไม่จริงใจ​เลยสักนิด

ธรณี​ประหลาด​ใจเล็ก​น้อย

พวกเขาถึงขั้น​เป็นพ่อแม่ของนรมน？

สำหรับเรื่องราว​ภรรยา​ในอดีต​ของบุริศร์ ธรณี​ได้ยินมาบ้างแล้ว ตอนนี้ได้เห็นพ่อตาแม่ยายของเขา จู่ๆก็สนใจอดีต​ภรรยา​ของบุริศร์มากเลยทีเดีย​ว

คนแก่ที่สง่างาม​ทั้งคู่​ อบรมเลี้ยงดู​ผู้หญิง​ที่​หนีตามผู้ชายไปเนี่ยนะ​？

ตอนที่ธรณี​สังเกตคุณ​พ่อนรมนพวกเขาอยู่​นั้น​ คุณ​พ่อนรมนก็สังเกตธรณี​อยู่​เช่นกัน

เขารู้จักธรณี​ ยังไงซะชื่อเสียงของตระกูล​ทวีทรัพย์​ธาดาโด่งดัง​มากเลยทีเดีย​ว ผลงานของธรณี​ก็เห็นในหน้าหนังสือพิมพ์​อยู่​บ่อยๆ เพียงแต่ว่าเขาไม่คิดเลยว่าจะเจอธรณี​ที่นี่ก็เท่านั้นเอง​

"คุณ​ชายธรณี"

คุณ​พ่อนรมนเรียกอย่างเบาๆ และเหมาะสม​

ธรณี​พยักหน้า​ให้​กับ​พวกเขา​ แสดงออก​มา​ว่าเคารพ​

พฤกษ์​ออกมาจากห้องแล้ว เห็นว่าธรณี​ยังไม่ไปไหน ประหลาดใจ​เล็กน้อย

"คุณ​ชายธรณี​ยังมีธุระ​หรือครับ？"

"ช่วยฉันบอกกับแคทเธอรี ฉันหาเธอมีธุระ​สำคัญ ให้เธอมีเวลาแล้วติดต่อ​ฉัน นี่เป็นเบอร์โทร​ของฉัน"

ธรณี​ไม่ใช่คนที่ตามรังควานคนอื่น

พ่อตาแม่ยายของบุริศร์ต่างมาเยี่ยม​แคทเธอรีกันแล้ว หมายความ​ว่า​บุริศร์มีใจให้กับแคทเธอรีแล้วจริงๆ ถ้างั้นสถานการณ์​แบบนี้เขาไม่เหมาะที่จะอยู่​ต่อไป​

พฤกษ์​รับนามบัตร​มาอย่างมีมารยาท​ จากนั้นก็ส่งธรณีออกไป

คุณ​พ่อนรมนและคุณ​แม่นรมนมองไปที่พฤกษ์อย่าง​ร้อนใจ​

พฤกษ์​พูดอย่างยิ้มแย้ม​ว่า "พวกคุณ​ตามผมเข้ามาเถอะ"

คุณ​แม่นรมนได้ยินพฤกษ์พูดแบบนี้ตื่นเต้น​และซาบซึ้งใจ​

ทั้งคู่​ตามพฤกษ์เข้าไปในห้องผู้ป่วย​ นรมนกำลังจัดเก็บภาพวาดของตัวเอง ​เห็นพวกเขาเข้ามา พูดอย่างดีใจเป็นพิเศษ​ว่า "คุณ​ลุง คุณ​ป้าคะ พวกท่านมาแล้ว？รีบนั่งเถอะ​ค่ะ เมื่อกี้หนูกำลังวาดภาพ​อยู่​ค่ะ ไม่รู้​ว่า​พวกท่านมา ขออภัย​ด้วย​นะ​คะ"

"ไม่เป็นไร​ไม่เป็นไร​ หนูกำลังวาดอะไร​อยู่​？"

สายตาที่คุณ​แม่นรมนมองนรมนมีความอบอุ่น​เพิ่มมากขึ้น​

นรมนไม่ได้สังเกต​ พูดอย่างยิ้มแย้ม​ว่า " ไม่มีอะไรคะ ก็แค่งานเท่านั้นเอง​ค่ะ หนูเรียนด้านดีไซน์​รถยนต์​ มีแรงบันดาลใจ​นิดหน่อย​ ก็เลยวาดออกมา​ แต่ว่าวาดไปวาดมา ยังไง​ก็ยังรู้สึกว่าขาดอะไรไปสักอย่าง อาจจะขาดแรงบันดาลใจอ่ะค่ะ​"

เธอจับท้ายทอย​ตัวเองอย่างเขินอาย​

อยู่​ต่อหน้า​พ่อแม่ของตัวเอง เธอเผยความเป็นเด็กโดย​กำเนิดของตัวเองออกมา​โดยไม่รู้ตัว​

เห็นท่าทางที่คุ้นเค​ยของนรมน นัยน์ตา​ของคุณพ่อนรมนเปียกชื้น​เล็ก​น้อย

"เอามาให้ฉันดูสิ ฉันอาจจะให้คำแนะนำ​กับหนูได้บ้าง แน่นอน​ถ้าหนูถือสาก็ช่างเถอะ"

คุณ​พ่อเอ่ยปากพูดด้วยตัวเองน้อยมาก แต่ว่านรมนรู้ดี ตอนที่คุณ​พ่อนรมนยังหนุ่ม​เคยวิจัย​ศิลปกรรม​

"ไม่คะไม่คะ หนู​หวังอย่างยิ่งว่าให้ท่านชี้แนะ​กับหนู​สักหน่อย"

นรมนรีบหยิบกระดาษ​วาดให้กับคุณ​พ่อนรมน จากนั้น​นั่งอยู่ข้างๆอย่างกับเด็กดีที่น่ารัก และเหมือนกับเด็กน้อยที่เชื่อฟัง

พฤกษ์​รู้สึก​ว่า​นรมนอยู่ต่อหน้าคุณ​พ่อนรมนและคุณ​แม่นรมนเปลี่ยนไป​เป็นอีกแบบนึง​ เขาไม่พูดอะไรทั้งนั้น​ก็ถอยออกมา​เลยทีเดีย​ว เอาพื้นที่​นี้ให้กับพวกเธอทั้งครอบครัว​

คุณ​พ่อนรมนดูผลงานของนรมน แล้วพูดแบบชื่นชม​ว่า "นี่เป็นสิ่งที่หนูวาด？"