แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 147

บทที่ 147 กาแฟของวันนี้คงดื่มไม่ได้แล้วค่ะ

“เกรงว่ากาแฟของวันนี้คงดื่มไม่ได้แล้วค่ะ” ถึงแม้นรมนกำลังยิ้มอยู่ แต่รอยยิ้มกลับไม่ถึงดวงตา

คนที่เดินมาตรงหน้าคือคนที่เธอรู้จัก เป็นแม่ของเขมิกา ชื่อตังเม

ตอนนั้นตอนที่เธอแต่งงานกับบุริศร์ ตังเมเคยหาเรื่องเธอ ตอนนั้นนรมนก็รู้ว่าตังเมคนนี้ไม่ใช่บุคคลที่เรียบง่าย ตอนนี้เขมิกาถูกจับ เธอก็มาถึงที่นี่อีก นรมนรู้แล้วว่าเธอไม่ได้มาดีแน่

เจตต์กลับอึ้งไปครู่นึง

“เพราะอะไรครับ? คุณคงไม่ใช่กาแฟแก้วเดียวก็ไม่ยอมเลี้ยงมั้งครับ?”

เขายิ้มอย่างเรียบเฉย กลับพบว่าแววตาของนรมนผิดสังเกต มองไปตามแววตาของนรมน เจตต์เห็นตังเมมาทางนี้ด้วยความโกรธ

เจตต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไม่นานตังเมก็มาถึงตรงหน้าของนรมน มือคว้ากาแฟที่อยู่ใกล้มือสาดไปที่นรมน

นรมนมีการเตรียมตัวพร้อมตั้งนานแล้ว เธอได้เอียงตัวโดยตรง กาแฟเฉี่ยวผ่านใบหน้าเธอไป

“นังแพศยา!” แววตาของตังเมเต็มไปด้วยความเกลียด ความเกลียดชังแบบนั่นเหมือนฝังลึกเข้ากระดูกดำ ทำให้คนยังไงก็ละเลยไม่ได้

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย สมองแล่นขึ้นมาอย่างไว

ถ้าพูดตามหลัก หน้าตาของเธอในตอนนี้ไม่มีเค้าโครงหน้าตาของนรมนเลยสักนิด ถึงมาเพื่อเขมิกา ก็ไม่น่ามีความแค้นที่ฝังลึกเข้ากระดูกดำถึงจะถูก

แต่แววตาของตังเมได้ทำให้นรมนเพิ่มความระมัดระวังขึ้นจริงๆ

“คุณผู้หญิงท่านนี้คะ นี่คุณกำลังทำอะไรคะ? เราสองคนไม่รู้จักกัน คุณมาปุ๊บก็มาหยาบคายใส่ ไม่ค่อยดีมั้งคะ?” นรมนพูดอย่างสงบจิตสงบใจ ตังเมกลับโมโหจนตัวสั่น

ห้าปีก่อนนังเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้านี้ไม่ได้ตายอยู่ในทะเลเพลิง ตอนนี้กลับเปลี่ยนโฉมหน้ามาใหม่ แถมมีความใจเย็นและความน่าเกรงขามมากขึ้น ก็แค่อาศัยอำนาจของบุริศร์

นึกถึงลูกสาวตัวเองใช้มาเวลาห้าปี ก็ยังไม่ได้บัญชีทั้งหมดของบุริศร์ แม้กระทั่งยังได้คลอดลูกให้กับตระกูลโตเล็ก ตอนนี้กลับเพราะนรมน ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ทำเอาสูญเปล่ากับสิ่งที่ทำมาหมด ตังเมก็แทบอยากจะลงมือฆ่านรมนด้วยตัวเองเลย

“ไม่รู้จัก? ใช่หรอ? แต่ว่าฉันรู้จักแกอยู่ ห้าปีก่อนฉันก็รู้จักแกแล้ว หรือว่าแกจำฉันไม่ได้แล้วหรอ? งานเลี้ยงอลังการของTalmunงานนั้น แกคงกินได้ไม่เลวมั้ง?” ตังเมขี้เกียจพูดวกวนกับนรมนเลยด้วยซ้ำ

Talmunที่เธอพูดถึงก็คือห้องโถงงานเลี้ยงที่นรมนกับบุริศร์มีความสัมพันธ์อะไรกัน ตอนนั้นเรื่องนั้นทำให้สองสามีภรรยาตระกูลธนาศักดิ์ธนเสียหน้ามาก บุริศร์ก็มีความรับผิดชอบดี ไม่นึกเลยว่าจะประกาศว่าจะแต่งงานกับนรมน

ตอนนั้นนรมนถูกคนปกป้องไว้ ตอนที่ไปเข้าห้องน้ำกลับถูกหญิงชั้นสูงเหยียดหยาม ส่วนหญิงชั้นสูงคนนั้นก็คือตังเมที่อยู่ตรงหน้าคนนี้

ตอนนั้นในห้องน้ำมีกันอยู่แค่สองคน ดังนั้นคนที่สามารถพูดคำนี้ออกมาย่อมรู้ฐานะที่แท้จริงของนรมนอยู่แล้ว

นรมนไม่โง่ เธอรีบคิดเชื่อมโยงได้ทันทีหลังจากตังเมรู้ฐานะของเธอ คาดว่าก็คงได้ตรวจสอบเรื่องของเธอบ้างแล้ว ถ้าอย่างนั้นคดีถูกลักพาตัวของกานต์ก็ไม่ใช่ลักพาตัวธรรมดาแล้ว

จู่ๆเธอหรี่ตาไว้

“พวกคุณเป็นคนลักพาตัวกานต์ไป?” มือของนรมนกุมแน่นไว้ด้วยกัน

เมื่อก่อนเธอยังไม่รู้ว่าตัวเองไปขัดใจคนอะไรเข้า ถึงได้ทำให้กานต์พลอยเดือดร้อนไปด้วย ตอนนี้ดูแล้วคือตังเมกับเขมิกาเล่นงานอยู่เบื้องหลังนี่เอง

ก็ใช่

ลูกชายแท้ๆของเขมิกา กิจจา ตอนนี้เป็นผู้รับช่วงต่อของตระกูลโตเล็ก ตอนนี้กานต์กลับมาแล้ว บุริศร์ก็เลือกฐานะแท้จริงของกานต์ไม่ได้ อยากให้กานต์ได้กลับมาคืนสู่ตระกูลนับญาติบรรพบุรุษ ถ้าอย่างนั้นคนที่นั่งไม่ติดที่สุดก็ต้องเป็นเขมิกากับตังเมแน่นอน

คิดจุดนี้ได้ นรมนพูดอย่างเย็นชา “คุณรู้มั้ยคะว่าตอนนี้เขมิกายังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ไม่ตีก็สารภาพเองอย่างคุณแบบนี้ คือกะว่าจะให้ลูกสาวคุณแบกรับเอาไว้ทุกอย่างเหรอคะ?”

ทันใดนั้นสีหน้าของตังเมเปลี่ยนมาแย่มาก

“ถ้าเขมิกาเกิดเรื่องอะไร ฉันกล้ารับประกัน แกกับลูกนอกสมรสของแกต้องตายเป็นเพื่อนลูกสาวฉันแน่! ฉันขอเตือนแกเลยนะ ดีที่สุดแกให้บุริศร์ปล่อยตัวลูกสาวฉันซะ ไม่งั้นล่ะก็.........”

“คุณเห็นผมเป็นคนตายหรอ?”

เจตต์แคะหู ไม่อยากแทรกแซงสงครามระหว่างผู้หญิงจริงๆ แต่ผู้หญิงคนนี้ข่มขู่นรมนต่อหน้าเขา เขารู้สึกศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของตัวเองได้ถูกย่ำยีแล้ว

ถึงแม้เขาไม่ได้ชื่อเสียงโด่งดังเท่าบุริศร์ แต่ยังไงก็เป็นบุคคลมีหน้ามีตาในเมืองชลธี

ตังเมเป็นแม่บ้านแม่ศรีเรือนที่พ่ายแพ้ ถึงกับกล้าข่มขู่นรมนต่อหน้าเขา เห็นเขาไม่มีตัวตนจริงๆหรือไง?

ถึงแม้เสียงของเจตต์มีความเกียจคร้านฟุ้งกระจายอยู่ แต่แววตากลับเฉียบคมมาก

ทีนี้ตังเมถึงสังเกตเห็นคนที่อยู่ข้างกายของนรมนคือใคร

ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าเจตต์จะอยู่กับนรมน เมื่อกี๊ถูกความโกรธครอบงำ ยังนึกว่าผู้ชายคนไหนอยู่เสียอีก ตอนนี้ถูกเจตต์ถามแบบนี้ ตังเมกลับค่อนข้างกลัวแล้ว

“คุณชายเจตต์ นี่คุณหรอคะเนี่ย ขอโทษค่ะ เมื่อกี๊ไม่เห็นคุณค่ะ”

“ใช่สิ คุณสายตาสูงขนาดนี้ นอกจากบุริศร์แล้ว ในสายตาคุณยังมีคนอื่นอยู่มั้ย? ทำไม? ตอนนี้อยู่ตรงหน้าผมอยากหางานทำสักหน่อยเหรอ? พอดีเลย ช่วงนี้ผมว่างมาก สู้ให้ผมมาเล่นเป็นเพื่อนคุณมั้ย?”

คำว่าเล่นของเจตต์ ไม่ใช่สิ่งที่ตังเมจะทนรับไหวแน่นอน

ตังเมรีบพูด “คุณชายเจตต์ล้อเล่นเกินไปแล้วค่ะ ถ้าดิฉันรู้ตั้งแต่แรกว่าคุณเจตต์อยู่ที่นี่ ถึงคุณเจตต์ยืมความใจกล้าให้ดิฉันสิบครั้ง ดิฉันก็ไม่กล้ามาหาเรื่องหรอกค่ะ เอ่อคุณชายเจตต์คะ วันนี้ดิฉันเป็นคนเลี้ยงกาแฟนี้เองค่ะ คุณชายเจตต์ตามสบายนะคะ”

พอพูดจบ ตังเมรีบถอยหลังจากไป แต่ว่าก่อนไปยังได้จ้องนรมนอย่างโหดทีนึง แววตานั้นร้ายกาจจนไม่อาจเทียบได้