แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 148

บทที่ 148 แสงแห่งความเป็นแม่

มือของนรมนสั่น

เธอถึงขั้นอยากร้องไห้มาก

นี่เป็นลูกสาวที่เธอสู้สุดใจก็จะรักษาเอาไว้ แต่ตอนนี้บุริศร์ไม่รู้การดำรงอยู่ของพวกเธอเลยสักนิด

ถ้าบอกกับบุริศร์ เธอกล้ารับประกันว่าบุริศร์จะไปตรวจจับคู่กับกมลในเวลาแรก แต่ว่าร่างกายของบุริศร์ในตอนนี้ไม่เหมาะจะรับการผ่าตัดใดๆแล้ว

นรมนร้อนรนใจ แต่กลับไม่รอคอยไม่ได้ ความทรมานแบบนี้ทำให้เธอเจ็บปวดใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ก็ไม่กล้าบอกกับกมล

กมลได้ยินนรมนก็พูดแบบนี้ เลยรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

“หม่ามี้ หนูจะรอหม่ามี้กลับมาแน่นอนค่ะ! หนูเข้มแข็งมากเลยนะคะ เมื่อวานผู้อำนวยการโรงพยาบาล ยังบอกว่าหนูเป็นเด็กผู้หญิงที่เข้มแข็งที่สุดในโลกเลย!”

นรมนน้ำตาไหลอีกครั้ง

เจตต์มองเห็นนรมนน้ำตาไหลผ่านกระจก ทันใดนั้นรู้สึกสงสาร เขาอยากลุกขึ้นไปปลอบใจนรมน แต่ก็แข็งใจไปรบกวนนรมนไม่ลง

บางทีนรมนเองก็ยังไม่รู้ นาทีนี้ทั้งตัวเธอราวกับมีรัศมีปกคลุมอยู่ชั้นนึง แสงเจิดจ้าที่มองไม่เห็นทำให้ทั้งตัวเธอดูอบอุ่นมาก ละม่อมมาก แม้กระทั่งแฝงด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

และความรู้สึกแบบนั้นก็เหมือนฝนที่ตกลงมาสู่แผ่นดินที่แห้งแล้งมานาน ได้สาดเข้าไปก้นบึ้งหัวใจของเจตต์

จู่ๆเขารู้สึกนรมนในนาทีนี้เหมือนเทพธิดายังไงอย่างงั้น สามารถมองไกลๆอย่างเดียว แต่จับต้องไม่ได้

ไม่รู้ว่าเกิดจากจิตใจอะไร เจตต์ล้วงตังค์ออกมาวางอยู่บนโต๊ะ

ถึงแม้เขายังมีความสงสัยและสืบเสาะนรมนมาก แต่นาทีนี้ เขาแค่อยากให้ความเงียบสงบแก่นรมนคนเดียว

เดินออกมาจากร้านกาแฟ เจตต์เจ็บใจมาก แต่ก็จำใจโทรหาบุริศร์

ตอนที่บุริศร์เห็นสายเรียกเข้าของเจตต์ขมวดคิ้วค่อนข้างแน่น แต่ก็ได้รับสายอยู่

“มีอะไรหรือเปล่า?”

“แคทเธอรีอยู่ร้านกาแฟตรงข้ามกับโรงพยาบาล นายมาพาตัวไปเถอะ ตอนนี้ฉันมีธุระต้องจากไป ส่งเธอกลับไปห้องผู้ป่วยไม่ได้”

“นายเจตต์ นายเป็นคนพาเธอออกไป ตอนนี้ก็จะทิ้งเธอไว้คนเดียวแล้วจากไปงั้นเหรอ? นายรู้มั้ยนอนนี้เธอมีอันตรายมาก? เธอ........”

“นายจะมามั้ย ไม่มาฉันไปแล้วนะ”

เจตต์ไม่อยากฟังบุริศร์สั่งสอน

เขารู้สึกตัวเองน้ำเข้าสมอง ไม่นึกเลยว่าจะโทรหาบุริศร์ นี่ไม่ใช่สร้างโอกาสให้บุริศร์หรอกหรือ?

แต่ว่าพอมองนรมนที่ยังคุยโทรศัพท์อีกครั้ง เจตต์รู้สึกค่อนข้างไม่สบายใจ

บุริศร์ลังเลไปครู่นึง ก็ได้หันหลังจากไป เพียงแต่ได้สั่งให้คนรอข่าวของป้าโอ ตัวเองได้รีบมาถึงที่หน้าประตูของร้านกาแฟ

หลังจากเจตต์เห็นเขามา ไม่ทักทายก็นั่งรถจากไปเลย

บุริศร์หันไปตามหานรมนอย่างไม่สบอารมณ์ ก็เห็นนรมนคุยโทรศัพท์อยู่ใต้แสงอาทิตย์ ใบหน้ามีความอ่อนโยนที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ความอ่อนโยนแบบนั้นต่างกับกานต์ เหมือนจะแฝงด้วยความสงสารและความเอ็นดู

เธอกำลังโทรหาใคร?

แล้วใครกันที่ทำให้เธออาลัยอาวรณ์ห่วงหาขนาดนี้?

จู่ๆบุริศร์พบว่า ตัวเองไม่รู้ห้าปีนี้ของนรมนเลยสักอย่าง

เขาอดใจรอไม่ไหวที่อยากจะรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามที่คุยสายคือใคร แต่เขาก็เหมือนเจตต์ที่แข็งใจทำลายบรรยากาศแบบนี้ไม่ลง

ถึงแม้นรมนกำลังเสียใจอยู่ หางตายังมีคราบน้ำตา แต่เธออ่อนโยนจริงๆ ทำให้คนคลาดสายตาไม่ได้ กลิ่นไอแบบนั้นเป็นสิ่งที่บุริศร์ไม่คุ้นเคย แต่กลับแข็งใจทำลายไม่ลง

นรมนในเวลานี้เหมือนความฝัน ทำให้เขามีความรู้สึกที่คว้าไม่ได้

หัวใจของบุริศร์ตื่นตระหนก อยากเดินไปข้างหน้า แต่ในที่สุดกลับหยุดฝีเท้าลงมา ยืนรออยู่ที่หน้าร้านกาแฟอย่างเงียบๆ

หลังจากเจตต์จากไป ก็อยากไปที่ๆนึงอย่างเร่งด่วน

เขาขับรถไปที่ชานเมืองของเมืองชลธีเหมือนคนที่บ้าไปแล้ว

ที่นี่มีที่พักฟื้นที่แบบปิดกั้นแห่งนึง

ยามเฝ้าประตูเห็นเจตต์มาได้รีบเปิดทางให้เข้า สามารถดูออกว่าเจตต์เป็นลูกค้าประจำของที่นี่

ตลอดทาง เขามาถึงที่พักฟื้นโดยที่ไม่มีสิ่งกีดขวาง ไปที่ห้องVIPห้องนึงอย่างคุ้นเคย

ในห้องมีผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่

ผู้หญิงคนนี้ดูแลตัวเองได้ดีมาก แต่ว่ากลับนั่งอยู่บนรถเข็นอย่างแววตาไร้ชีวิตชีวา มองดูวิวด้านนอกอย่างเหม่อลอย

เธอก็เหมือนนกขมิ้นที่ถูกขังอยู่ในกรงตลอด ไร้ทุกข์ไร้สุข ไร้ความคาดหวังไร้ความต้องการ

พริบตาเดียวเจตต์รู้สึกบาดตาขึ้นมาทันที

เขามาถึงตรงหน้าของผู้หญิงเบาๆและคุกเข่าข้างเดียวลงมา ฝ่ามือกุมฝ่ามือของผู้หญิงไว้แน่น และเรียกเบาๆเสียงนึง

“แม่ครับ——”

เขาไม่รู้ทำไมจู่ๆตัวเองถึงนึกอยากมาเยี่ยมแม่ แต่ว่าตั้งแต่เห็นหน้าตาที่นรมนคุยโทรศัพท์ จู่ๆเขาก็นึกถึงแม่ ถึงแม้แม่คนนี้ที่ไม่รู้จักเขาไปตั้งนานแล้ว

ร่างกายของผู้หญิงสั่นเล็กน้อย รีบดึงสายตากลับมามองที่เจตต์

แววตาของเธอไม่มีความเซอร์ไพรส์ใดๆเลย แม้กระทั่งไม่มีความรู้สึกใดๆเลย เอาแต่จ้องมองเจตต์ไว้อยู่อย่างนั้น แต่กลับไม่มีการสื่อสารความรู้สึกใดๆเลย