แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 149

บทที่ 149 เป็นสามีภรรยากันมาตั้งนานแล้ว คุณกลัวอะไร

“บุริศร์ คุณมาได้ยังไงคะ?”

นรมนรู้สึกเหนือความคาดหมายมาก อย่างไรก็ตามสองวันนี้บุริศร์ทำตัวลึกลับซับซ้อนอยู่เป็นประจำ และความสัมพันธ์ของเขากับเจตต์ก็ไม่ค่อยดี ตอนนี้เจตต์ไม่อยู่แล้ว บุริศร์อยู่ที่นี่ นรมนยังไงก็รู้สึกผิดสังเกตอยู่ดี

บุริศร์ดูดบุหรี่แรงๆคำนึง จากนั้นก็ได้ดับไฟลง

“ผมอยู่ที่นี่ คุณไม่ดีใจเหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ ฉันออกมากับคุณเจตต์ เขาไม่พูดสักคำก็ไปเลย เพราะฉะนั้นก็เลยแปลกใจนิดหน่อย เมื่อกี๊ฉันโทรหาเขาๆก็ไม่รับสาย ไม่รู้เป็นอะไรค่ะ?”

นรมนย่อมดูออกอยู่แล้วว่าบุริศร์หึง

แต่ว่าสำหรับความรู้สึกแบบนี้เธอก็ชอบมากอยู่ แต่พอนึกถึงกมล อารมณ์ของเธอก็ค่อนข้างหนักหน่วงขึ้นมาอีก

ไม่ได้! เธอจะลุ่มหลงเข้าไปในความอ่อนโยนของบุริศร์ไม่ได้

ลูกสาวยังรอเธอช่วยชีวิตอยู่แน่ะ แต่นอนนี้บุริศร์ต้องการพักฟื้นร่างกายอย่างสงบ

หน้าตาที่ขมวดคิ้วเล็กน้อยของนรมน ทำให้บุริศร์มองเข้าไปในสายตา เข้าใจผิดว่าเธออารมณ์ไม่ค่อยดี เพราะการจากไปโดยไม่บอกลาของเจตต์

หัวใจของบุริศร์หึงเล็กน้อย “นรมน คุณไม่เหมือนก่อนแล้ว” เธอไม่รักเดียวใจเดียวชอบแต่เขาคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ตอนนี้นรมนชอบทำให้บุริศร์มีความรู้สึกเลื่อนลอยอยู่เรื่อยเลย

ถึงแม้ตัวเธอก็อยู่ข้างกายนี่เอง แต่ความรักที่เธอมีต่อเขาเหมือนถูกแบ่งเป็นหลายส่วน เขารู้สึกไม่ถึงความรักเดียวใจเดียวของนรมนอีกแล้ว

เขาไม่รู้นี่เป็นเพราะช่องว่างในห้าปีนี้ ถึงก่อให้เกิดความห่างเหินนี้ขึ้น ถ้าแค่มีกานต์เพิ่มมาอีกคน เขาก็ไม่กระวนกระวายใจขนาดนี้หรอก เพราะยังไงซะเด็กคนนั้นก็เป็นลูกชายของตัวเอง ถึงแม้เขาหึงที่นรมนรักและปกป้องกานต์ แต่ก็ไม่ว่างจนมาอิจฉาลูกชายตัวเองหรอก

แต่ว่าตอนนี้ไม่เพียงแต่มีกานต์ ยังมีเจตต์อีก แม้กระทั่งยังมีธรณีที่จ้องคาบอยู่ข้างๆด้วย

ถึงแม้ธรณีไม่เคยบอกว่ามีใจให้นรมน แต่ว่าแววตาที่เขามองนรมน บุริศร์ก็เข้าใจดี นั่นมันหลอกคนไม่ได้หรอก

แล้วนึกถึงรเมศที่อยู่อเมริกาอีก จู่ๆบุริศร์รู้สึกมีความกดดันใหญ่เท่าภูเขา

ถ้านรมนยังเหมือนเมื่อก่อน เอากำลังและจิตใจทั้งหมดอยู่ที่บนตัวเขาหมด เขาก็ไม่กระวนกระวายใจขนาดนี้หรอก แต่ว่าตอนนี้แค่มีสายโทรมาจากอเมริกา ก็สามารถทำให้นรมนอารมณ์ไม่ดีเป็นเวลายาวนานมากแล้ว

เขาไม่รู้ว่ารเมศโทรมาหานรมนคุยอะไรไปบ้าง บางครั้งเขาถึงขั้นอยากดักฟังโทรศัพท์ของพวกเขา แต่ก็รู้สึกว่าแบบนี้มันไร้ยางอายเกินไป ดังนั้นก็เลยละทิ้งไป แต่ความกระวนกระวายใจกลับขยายใหญ่ขึ้นทุกวัน

นรมนไม่รู้คำว่าไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วของบุริศร์หมายความว่ายังไงกันแน่ ตอนนี้อาการป่วยของลูกอยู่ตรงหน้านี้เอง ร่างกายของบุริศร์ก็ไม่สามารถหายดีในระยะเวลาอันสั้น อีกอย่างเคสที่รับปากรเมศมาร่วมงานก็ยังไม่มีร่างงานแรกเลย เธอร้อนรนใจจะตายอยู่แล้ว ย่อมไม่สังเกตถึงความอ้างว้างในน้ำเสียงของบุริศร์อยู่แล้ว

“ฉันต้องไม่เหมือนเดิมอยู่แล้ว ตั้งห้าปีแล้ว ฉันก็เป็นแม่คนแล้ว จะอยู่ข้างกายคุณทั้งวี่ทั้งวันเหมือนเด็กได้ยังไง คุณก็มีงานของตัวเองไม่ใช่เหรอคะ?”

นรมนยิ้มอ่อนๆ แต่บุริศร์ดูแล้ว รอยยิ้มนี้กับความเอาใจใส่นี้กลับกันได้ทำให้เขารู้สึกห่างเหินแล้ว

“ผมไม่ถือสาคุณราวีผมเหมือนเมื่อก่อน”

ที่จริงบุริศร์ไม่อยากพูดคำพูดเหล่านี้ แต่ว่าเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว

เมื่อก่อนนรมนเป็นคนหลงเขาสุดจิตสุดใจ แต่เขากลับไม่รู้ใจตัวเอง

ตอนนี้รู้ใจตัวเองแล้ว พอตอนอยากอยู่กับนรมนจนแก่จนเฒ่า แต่ความรักที่นรมนมีต่อเขาเหมือนจะไม่เร่าร้อนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว อีกอย่างแม่กับป้าโอ แม้กระทั่งคนมากมายที่อยู่ข้างกายไม่อยากให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน บุริศร์รู้สึกไม่มีความแน่ใจเลยจริงๆ

เขารู้ว่าตัวเองพูดแบบนี้มันค่อนข้างราคาตก แต่สุดท้ายเขาก็ได้เปิดปากพูดอยู่ดี

นรมนนึกว่าตัวเองฟังผิดไป

บุริศร์ในเมื่อก่อนไม่มีทางพูดคำพูดแบบนี้ออกมา แต่ตอนนี้เขาไม่เพียงแต่พูด แต่ยังพูดอย่างมั่นใจ ไม่มีการเขินอายเลยแม้แต่น้อย

นรมนพูดอย่างค่อนข้างช็อค “คุณก็เปลี่ยนไปเหมือนกันค่ะ”

“งั้นคุณชอบการเปลี่ยนแปลงของผมในตอนนี้มั้ย?” เห็นนรมนค่อนข้างหละหลวม บุริศร์เดินไปข้างหน้าก้าวนึงทันที เอาเธอวงล้อมอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง

อย่างไรก็ตามก็เป็นแม่คนแล้ว ทั้งยังอยู่บนถนนใหญ่อีก นรมนก็ต้องค่อนข้างเก้อเขินอยู่

“คุณอย่าทำแบบนี้ค่ะ อายุปูนนี้แล้ว ถูกคนเห็นเข้าจะไม่ดีนะคะ”

นรมนคอยผลักบุริศร์ สีหน้าค่อนข้างแดงก่ำ เห็นเธอเขินอายขนาดนี้ จู่ๆบุริศร์ยิ้มออกแล้ว

“เป็นสามีภรรยากันตั้งนานแล้ว คุณกลัวอะไร?”

เขาไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยนรมน แต่ยังกอดเธอไว้แน่น แถมยังจูบที่หน้าเธออย่างไวทีนึง

นรมนรู้สึกทั้งเนื้อทั้งตัวเหมือนถูกไฟช็อตยังไงอย่างงั้น ความรู้สึกใจเต้นตุ๊บๆทำให้เธอหัวใจเต้นแรง ใบหน้าก็ร้อนผ่าว

เธอกุมมือของบุริศร์ไว้แล้วพูด “รีบกลับไปนอนพักที่โรงพยาบาลเลย ตัวเองเป็นคนป่วยก็ยังไม่รู้ตัวอีก วิ่งออกมาอวดเก่งข้างนอกทุกวัน คุณเป็นแบบนี้เมื่อไหร่ถึงจะหายดี?”

บุริศร์เห็นเธอเป็นห่วงตัวเอง ความกระวนกระวายใจถึงค่อยๆจางหายไป

เธอก็ยังเป็นห่วงเขา และชอบเขาอยู่ถูกมั้ย?

จู่ๆบุริศร์พบว่าตัวเองเหมือนเด็กที่กระวนกระวายใจ ขอแค่นรมนอ่อนโยนกับขาหน่อย เขาก็แทบอยากจะควักใจให้เธอแล้ว

เขาคิดว่าเขาคงหลงนรมนเข้าอย่างจังแล้ว

บุริศร์ปล่อยให้นรมนจูงมือเขากลับโรงพยาบาลเหมือนจูงเด็ก อีกทั้งยังเชื่อฟังคำพูดของนรมน ให้ความร่วมมือกับการรักษาอย่างกระตือรือร้น

นรมนถูกบุริศร์จ้องมองจนเก้อเขิน ได้แต่พูดเสียงต่ำ “ภาพออกแบบของฉันใกล้เสร็จแล้ว ฉันไปแก้ไขหน่อย คุณพักผ่อนดีๆ  ได้ยินหรือยัง?”