แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 150

บทที่ 150 เขมิกาบ้าไปแล้ว

สำหรับการกรีดร้องของป้าโอ นรมนไม่ได้มีปฎิกิริยาอะไรมาก แต่ได้พูดอย่างเยือกเย็น “ป้าอยากเจอบุริศร์? ป้าคิดว่าไม่ได้รับอนุญาติจากฉัน ตอนนี้ป้าจะสามารถเจอเขาได้งั้นเหรอ?”

ป้าโอถูกคำพูดนี้ของนรมนกระตุ้น “แกอย่าคิดว่าตอนนี้แกทำให้คุณผู้หญิงหลงเสน่ห์ได้ ก็จะสามารถควบคุมคุณผู้ชายได้ตลอดนะ

คุณผู้ชายบอกว่าแกเป็นคุณผู้หญิง คือคุณผู้หญิงที่รอดตายจากเพลิงไหม้เมื่อปีก่อน

แกหลอกคุณผู้ชายได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก! ยังไม่บอกว่าหน้าตาแกไม่เหมือน แค่พูดถึงนิสัยของแก การทำตัวของแกไม่มีทางมาเปรียบเทียบกับคุณผู้หญิงได้เลย! คุณผู้หญิงดีกับคุณผู้ชายมาก ยอมที่จะทำร้ายตัวเองก็ไม่ทำร้ายคุณผู้ชาย

แต่ดูแกซิ หลังจากแกกลับมา แกก็พาคุณผู้ชายซวยเป็นแบบไหนแล้ว? คุณผู้ชายบอกว่าลูกชายนอกสมรสของแกเป็นลูกหลานของตระกูลโตเล็ก ถุย! อยากให้ฉันยอมรับฐานะของกานต์ รอชาติหน้าเถอะ! แม่ลูกอย่างแกสองคนก็คู่ควรเหรอ!”

ตอนนี้ป้าโอโมโหจนไม่แคร์ฐานะและมารยาทใดๆทั้งสิ้นแล้ว แม้กระทั่งตั้งแต่ตอนที่บุริศร์ไล่เธอออกจากเมืองชลธีเพราะกานต์กับนรมน เธอก็แทบอยากจะให้นรมนตายเลย

นรมนฟังป้าโอร้องเอะอะโวยวายขนาดนี้ ห้ามใจไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะแล้วพูด “ฉันกับกานต์คู่ควรหรือไม่ ดูเหมือนยังไม่ต้องถึงขั้นให้ป้าที่เป็นคนรับใช้ของตระกูลโตเล็กมายอมรับมั้งคะ

ป้าโอ ป้ายังดูฐานะของตัวเองไม่ชัดเจนจริงๆเหรอ ป้านึกว่าป้าเป็นอะไรของบุริศร์?”

“ฉันเป็น.......” คำพูดของป้าโอได้หยุดชะงักไว้

“อะไรของเขา? แม่นมเหรอ? ป้าโอขอฉันบอกป้าสักคำเถอะ พูดแบบฟังดูดีหน่อยบุริศร์เรียกป้าว่าแม่นม ถ้าพูดแบบไม่เพราะ ป้าก็เป็นแค่คนรับใช้ที่กินเงินเดือนของตระกูลโตเล็กเท่านั้น

ไม่ว่าฐานะของกานต์ลูกชายฉันจะเป็นยังไง ขอแค่บุริศร์ยอมรับฐานะของเขา เขาก็คือเจ้านายของตระกูลโตเล็ก! ทางที่ดีที่สุดอย่าให้ฉันรู้ว่าป้าทำอะไรกับกานต์อีก ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจก็แล้วกัน!”

นรมนพูดจบก็ได้วางสายทิ้งโดยตรง

ป้าโอโมโหจนตัวสั่น และเขวี้ยงมือถือทิ้งโดยตรง

ดวงตาของเธอแดงก่ำเหมือนเลือด และพูดอย่างโหด “แคทเธอรี ขอแค่มีฉันอยู่ แกก็อย่าคิดจะได้เหยียบเข้าบ้านตระกูลโตเล็กเลย!”

แคทเธอรีกลับไม่รู้ว่าป้าโอมีความคิดแบบนี้

เธอกลับมาถึงห้องผู้ป่วย บุริศร์ยังหลับลึกอยู่

นรมนนี่ถึงพบว่าใต้ตาของบุริศร์มีรอยเขียวช้ำ

พอมาคิดๆแล้ว ที่ป้าโอพูดก็ถูก หลังจากกลับมาครั้งนี้ บุริศร์ได้รับบาดเจ็บหลายครั้ง เหมือนทุกครั้งก็เพื่อเธอจริงๆ

ใจที่ตอนนั้นสาบานอย่างดิบดีว่าจะกลับมาแก้แค้น ภายใต้การปกป้องของบุริศร์ได้จางหายไปทีละนิดๆ

เธอถึงขึ้นค่อนข้างสงสารบุริศร์แล้ว

นรมนนั่งที่ข้างกายเขา จับใบหน้าของเขาเบาๆ เวลาห้าปี เพียงพอที่จะทำให้บุริศร์เปลี่ยนเป็นผู้ชายที่ยิ่งมีเสน่ห์แล้ว แม้กระทั่งยิ่งดึงดูดคนแล้ว

เธอกำลังเพ้อฝันครอบครัวที่ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันสี่คน กลับได้ยินนอกห้องมีเสียงเท้าเดินก้องมา

นรมนดึงมือกลับอย่างไว และลุกขึ้นเดินออกไป

คนที่มาคือพฤกษ์ ตอนที่เห็นนรมนได้อึ้งเล็กน้อย

“คุณผู้หญิงครับ ประธานบุริศร์ล่ะครับ?”

“เขากำลังพักผ่อนอยู่ มีอะไรเหรอ?” นรมนยืนอยู่ที่หน้าห้อง ดูท่าเหมือนไม่คิดให้พฤกษ์เข้าไป

พฤกษ์อึ้งไปครู่นึง แต่ว่าพอนึกถึงฐานะและความหมายที่นรมนมีต่อบุริศร์ เขาได้พูดเสียงต่ำอย่างห้ามใจไม่ได้ “ทางตำรวจแจ้งข่าวมาว่า คุณเขมิกาบ้าไปแล้วครับ”

“บ้าไปแล้ว?” นรมนค่อนข้างประหลาดใจ

ตอนที่จับเขมิกาได้ที่ร้านเสริมสวย ผู้หญิงคนนั้นจองหองมากเลยเชียวนะ เธอประสบอะไรที่สถานีตำรวจกันแน่? ถึงได้บ้าไปแล้ว?

“เธอรับสารภาพอะไรหรือเปล่า?”

พฤกษ์พยักหน้า

นรมนหัวเราะเย็นชาและพูด “เธอบ้าไปแล้วจริงๆเหรอ?”

“ว่ากันว่าใช่ ดังนั้นผมก็เลยมาถามความคิดเห็นของประธานบุริศร์ครับ”

พฤกษ์ไม่กล้าจัดการเขมิกาตามอำเภอใจ เพราะยังไงซะเธอก็เป็นแม่แท้ๆของกิจจา

นรมนมองบุริศร์ที่ยังหลับสนิทอยู่เช่นเคย รู้ว่าหมอคงจะใส่ยานอนหลับไปในยานั้น จึงได้พูดเสียงเบากับพฤกษ์ว่า “ฉันออกไปกับนายดีกว่า ที่นี่ก็อย่าทรมานบุริศร์เลย เขาเพิ่งหลับไปไม่นาน ร่างกายยังอ่อนเพลียอยู่เลย”

พฤกษ์เห็นแววตาของนรมนมีความกังวลและเป็นห่วงระยิบระยับอยู่ ในใจค่อนข้างโล่งอก จึงได้พยักหน้า สั่งการบอดี้การ์ดครู่นึง ถึงได้เดินออกจากโรงพยาบาลพร้อมนรมน

แสงอาทิตย์กำลังดี สาดส่องอยู่บนตัวคนแล้วอบอุ่นมาก

นรมนได้มาถึงทัณฑสถานพร้อมกับพฤกษ์ ยังไม่ได้เข้าไปก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่คุ้นเคยของด้านในแล้ว

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย พฤกษ์รีบมาปกป้องอยู่ด้านหน้าเธอ กลับถูกนรมนห้ามเอาไว้ เธออยากดูซิว่าเขมิกาบ้าจริงหรือแค่แกล้งบ้า

นรมนเดินเข้าไปข้างใน

หลังผู้กองรู้ฐานะของนรมน รีบออกมาต้อนรับโดยเร็ว

นรมนมาถึงหน้าห้องของเขมิกา มองดูผู้หญิงที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง ไม่นึกเลยว่าเธอจะไม่กล้าเชื่อในชั่วขณะ

นี่ยังเป็นเขมิกาที่แต่ไหนแต่ไรสูงส่งอยู่เหรอ?

“หุบปาก! หยุดเอะอะเสียงดังได้แล้ว!” ตำรวจตะคอกเสียงนึง แถมยังได้เอาไม้ง่ามเคาะประตูด้วย

เขมิกาตัวสั่นครู่นึง จากนั้นก็ได้มองเห็นนรมน

นรมนยืนหันหลังให้กับแสง แต่ว่ากลับบดบังกลิ่นไอที่สูงส่งบนตัวเธอไม่ได้ โดยเฉพาะตอนนี้พฤกษ์ได้เพิ่มการปกป้องเธอ ผู้กองที่อยู่ข้างๆก็ยิ่งเคารพนบนอบมากขึ้น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกจิตใจไม่สงบแล้ว

ถือสิทธิ์อะไรทุกอย่างที่ควรจะเป็นของเธอ ตอนนี้ได้ถูกนรมนมาแทนที่หมด? เขมิกาคว้าเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆมาอย่างกะทันหัน แล้วโยนมาที่นรมน