แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 150

บทที่ 150 เขมิกาบ้าไปแล้ว

สำหรับการกรีดร้องของป้าโอ นรมนไม่ได้มีปฎิกิริยาอะไรมาก แต่ได้พูดอย่างเยือกเย็น “ป้าอยากเจอบุริศร์? ป้าคิดว่าไม่ได้รับอนุญาติจากฉัน ตอนนี้ป้าจะสามารถเจอเขาได้งั้นเหรอ?”

ป้าโอถูกคำพูดนี้ของนรมนกระตุ้น “แกอย่าคิดว่าตอนนี้แกทำให้คุณผู้หญิงหลงเสน่ห์ได้ ก็จะสามารถควบคุมคุณผู้ชายได้ตลอดนะ

คุณผู้ชายบอกว่าแกเป็นคุณผู้หญิง คือคุณผู้หญิงที่รอดตายจากเพลิงไหม้เมื่อปีก่อน

แกหลอกคุณผู้ชายได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก! ยังไม่บอกว่าหน้าตาแกไม่เหมือน แค่พูดถึงนิสัยของแก การทำตัวของแกไม่มีทางมาเปรียบเทียบกับคุณผู้หญิงได้เลย! คุณผู้หญิงดีกับคุณผู้ชายมาก ยอมที่จะทำร้ายตัวเองก็ไม่ทำร้ายคุณผู้ชาย

แต่ดูแกซิ หลังจากแกกลับมา แกก็พาคุณผู้ชายซวยเป็นแบบไหนแล้ว? คุณผู้ชายบอกว่าลูกชายนอกสมรสของแกเป็นลูกหลานของตระกูลโตเล็ก ถุย! อยากให้ฉันยอมรับฐานะของกานต์ รอชาติหน้าเถอะ! แม่ลูกอย่างแกสองคนก็คู่ควรเหรอ!”

ตอนนี้ป้าโอโมโหจนไม่แคร์ฐานะและมารยาทใดๆทั้งสิ้นแล้ว แม้กระทั่งตั้งแต่ตอนที่บุริศร์ไล่เธอออกจากเมืองชลธีเพราะกานต์กับนรมน เธอก็แทบอยากจะให้นรมนตายเลย

นรมนฟังป้าโอร้องเอะอะโวยวายขนาดนี้ ห้ามใจไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะแล้วพูด “ฉันกับกานต์คู่ควรหรือไม่ ดูเหมือนยังไม่ต้องถึงขั้นให้ป้าที่เป็นคนรับใช้ของตระกูลโตเล็กมายอมรับมั้งคะ

ป้าโอ ป้ายังดูฐานะของตัวเองไม่ชัดเจนจริงๆเหรอ ป้านึกว่าป้าเป็นอะไรของบุริศร์?”

“ฉันเป็น.......” คำพูดของป้าโอได้หยุดชะงักไว้

“อะไรของเขา? แม่นมเหรอ? ป้าโอขอฉันบอกป้าสักคำเถอะ พูดแบบฟังดูดีหน่อยบุริศร์เรียกป้าว่าแม่นม ถ้าพูดแบบไม่เพราะ ป้าก็เป็นแค่คนรับใช้ที่กินเงินเดือนของตระกูลโตเล็กเท่านั้น

ไม่ว่าฐานะของกานต์ลูกชายฉันจะเป็นยังไง ขอแค่บุริศร์ยอมรับฐานะของเขา เขาก็คือเจ้านายของตระกูลโตเล็ก! ทางที่ดีที่สุดอย่าให้ฉันรู้ว่าป้าทำอะไรกับกานต์อีก ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจก็แล้วกัน!”

นรมนพูดจบก็ได้วางสายทิ้งโดยตรง

ป้าโอโมโหจนตัวสั่น และเขวี้ยงมือถือทิ้งโดยตรง

ดวงตาของเธอแดงก่ำเหมือนเลือด และพูดอย่างโหด “แคทเธอรี ขอแค่มีฉันอยู่ แกก็อย่าคิดจะได้เหยียบเข้าบ้านตระกูลโตเล็กเลย!”

แคทเธอรีกลับไม่รู้ว่าป้าโอมีความคิดแบบนี้

เธอกลับมาถึงห้องผู้ป่วย บุริศร์ยังหลับลึกอยู่

นรมนนี่ถึงพบว่าใต้ตาของบุริศร์มีรอยเขียวช้ำ

พอมาคิดๆแล้ว ที่ป้าโอพูดก็ถูก หลังจากกลับมาครั้งนี้ บุริศร์ได้รับบาดเจ็บหลายครั้ง เหมือนทุกครั้งก็เพื่อเธอจริงๆ

ใจที่ตอนนั้นสาบานอย่างดิบดีว่าจะกลับมาแก้แค้น ภายใต้การปกป้องของบุริศร์ได้จางหายไปทีละนิดๆ

เธอถึงขึ้นค่อนข้างสงสารบุริศร์แล้ว

นรมนนั่งที่ข้างกายเขา จับใบหน้าของเขาเบาๆ เวลาห้าปี เพียงพอที่จะทำให้บุริศร์เปลี่ยนเป็นผู้ชายที่ยิ่งมีเสน่ห์แล้ว แม้กระทั่งยิ่งดึงดูดคนแล้ว

เธอกำลังเพ้อฝันครอบครัวที่ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันสี่คน กลับได้ยินนอกห้องมีเสียงเท้าเดินก้องมา

นรมนดึงมือกลับอย่างไว และลุกขึ้นเดินออกไป

คนที่มาคือพฤกษ์ ตอนที่เห็นนรมนได้อึ้งเล็กน้อย

“คุณผู้หญิงครับ ประธานบุริศร์ล่ะครับ?”

“เขากำลังพักผ่อนอยู่ มีอะไรเหรอ?” นรมนยืนอยู่ที่หน้าห้อง ดูท่าเหมือนไม่คิดให้พฤกษ์เข้าไป

พฤกษ์อึ้งไปครู่นึง แต่ว่าพอนึกถึงฐานะและความหมายที่นรมนมีต่อบุริศร์ เขาได้พูดเสียงต่ำอย่างห้ามใจไม่ได้ “ทางตำรวจแจ้งข่าวมาว่า คุณเขมิกาบ้าไปแล้วครับ”

“บ้าไปแล้ว?” นรมนค่อนข้างประหลาดใจ

ตอนที่จับเขมิกาได้ที่ร้านเสริมสวย ผู้หญิงคนนั้นจองหองมากเลยเชียวนะ เธอประสบอะไรที่สถานีตำรวจกันแน่? ถึงได้บ้าไปแล้ว?

“เธอรับสารภาพอะไรหรือเปล่า?”

พฤกษ์พยักหน้า

นรมนหัวเราะเย็นชาและพูด “เธอบ้าไปแล้วจริงๆเหรอ?”

“ว่ากันว่าใช่ ดังนั้นผมก็เลยมาถามความคิดเห็นของประธานบุริศร์ครับ”

พฤกษ์ไม่กล้าจัดการเขมิกาตามอำเภอใจ เพราะยังไงซะเธอก็เป็นแม่แท้ๆของกิจจา

นรมนมองบุริศร์ที่ยังหลับสนิทอยู่เช่นเคย รู้ว่าหมอคงจะใส่ยานอนหลับไปในยานั้น จึงได้พูดเสียงเบากับพฤกษ์ว่า “ฉันออกไปกับนายดีกว่า ที่นี่ก็อย่าทรมานบุริศร์เลย เขาเพิ่งหลับไปไม่นาน ร่างกายยังอ่อนเพลียอยู่เลย”

พฤกษ์เห็นแววตาของนรมนมีความกังวลและเป็นห่วงระยิบระยับอยู่ ในใจค่อนข้างโล่งอก จึงได้พยักหน้า สั่งการบอดี้การ์ดครู่นึง ถึงได้เดินออกจากโรงพยาบาลพร้อมนรมน

แสงอาทิตย์กำลังดี สาดส่องอยู่บนตัวคนแล้วอบอุ่นมาก

นรมนได้มาถึงทัณฑสถานพร้อมกับพฤกษ์ ยังไม่ได้เข้าไปก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่คุ้นเคยของด้านในแล้ว

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย พฤกษ์รีบมาปกป้องอยู่ด้านหน้าเธอ กลับถูกนรมนห้ามเอาไว้ เธออยากดูซิว่าเขมิกาบ้าจริงหรือแค่แกล้งบ้า

นรมนเดินเข้าไปข้างใน

หลังผู้กองรู้ฐานะของนรมน รีบออกมาต้อนรับโดยเร็ว

นรมนมาถึงหน้าห้องของเขมิกา มองดูผู้หญิงที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง ไม่นึกเลยว่าเธอจะไม่กล้าเชื่อในชั่วขณะ

นี่ยังเป็นเขมิกาที่แต่ไหนแต่ไรสูงส่งอยู่เหรอ?

“หุบปาก! หยุดเอะอะเสียงดังได้แล้ว!” ตำรวจตะคอกเสียงนึง แถมยังได้เอาไม้ง่ามเคาะประตูด้วย

เขมิกาตัวสั่นครู่นึง จากนั้นก็ได้มองเห็นนรมน

นรมนยืนหันหลังให้กับแสง แต่ว่ากลับบดบังกลิ่นไอที่สูงส่งบนตัวเธอไม่ได้ โดยเฉพาะตอนนี้พฤกษ์ได้เพิ่มการปกป้องเธอ ผู้กองที่อยู่ข้างๆก็ยิ่งเคารพนบนอบมากขึ้น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกจิตใจไม่สงบแล้ว

ถือสิทธิ์อะไรทุกอย่างที่ควรจะเป็นของเธอ ตอนนี้ได้ถูกนรมนมาแทนที่หมด? เขมิกาคว้าเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆมาอย่างกะทันหัน แล้วโยนมาที่นรมน

คำพูดพฤกษ์ทำให้นรมนหยุดนิ่งไปเล็กน้อย

“ทำไมถึงอยู่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้? นาวินเป็นบอดี้การ์ดของตระกูลโตเล็กไม่ใช่เหรอ?”

“เรื่องนี้พูดแล้วยาวครับ”

พฤกษ์ได้เล่าเรื่องที่นาวินอาจจะเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาให้กับนรมนฟัง แม้แต่ทำไมคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถึงใส่ร้ายเธอ ก็มีความเกี่ยวข้องกับนาวิน

หลังจากได้ฟังทั้งหมดนี้ ในใจของนรมนซับซ้อนมาก เธอคิดไม่ถึงเลยว่าแค่บอดี้การ์ดเล็กๆคนนึงจะสามารถเกี่ยวโยงกับเรื่องมากมายขนาดนี้

“ฉันไปพบนาวินได้มั้ย?”

“ผมต้องถามคุณชายธรณีก่อนครับ เพราะยังไงซะตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ใช่ตระกูลโตเล็กครับ” พฤกษ์พูดตามตรง

นรมนพยักหน้า รอพฤกษ์ติดต่อกับธรณี

ธรณีได้ยินว่านรมนจะมา รู้สึกค่อนข้างแปลกใจ แต่ว่ากลับเซอร์ไพรส์มาก

เขาคุยกับคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็คิดว่าตัวเองก็ควรจะขอโทษนรมนแล้ว ก็เลยสั่งรถเฉพาะให้มารับนรมน

พฤกษ์ที่ฐานะเป็นบอดี้การ์ดตามติดของนรมน ไม่ว่ายังไงก็จะตามไปด้วย

ธรณีไม่ได้ขัดขวาง

มาถึงตระกูลทวีทรัพย์ธาดา นรมนรู็สึกอย่างเห็นได้ชัดว่าคนละสไตล์กับตระกูลโตเล็กเลย

ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นคนรุ่นหลังของทหาร เป็นทหารมาหลายรุ่น ถึงแม้ตอนนี้ลูกหลานหายไปหมด แต่ว่าการจัดวางของที่บ้านก็จัดตามแบบค่ายทหาร เรียบง่าย เน้นใช้งาน กลับให้ความรู้สึกเคร่งขรึม น่าเกรงขามกับคน

คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาออกมาต้อนรับด้วยตนเอง

“คุณนรมน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ยัยแก่อย่างฉันไม่รู้เรื่องเกินไปแล้ว ที่ทำร้ายคุณนรมน หวังว่าคุณนรมนไม่ถือสากับความแค้นในอดีต และให้อภัยยัยแก่อย่างฉันนะ

แน่นอนฉันก็ไม่กล้าขอร้องอะไรมากเกินไปหรอก ถ้าคุณนรมนไม่ยอมให้อภัยฉันจริงๆ ฉันก็คงต้องอ้อนวอนอย่างไม่ขาดสายแล้ว”

คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาขอโทษด้วยความจริงใจขนาดนี้ ทำให้นรมนก็ไม่รู้จะรับมือยังไง เธอมองธรณีอย่างทำอะไรไม่ถูก

ธรณีพูดด้วยรอยยิ้ม “แม่ครับ แม่ทำเอาคุณนรมนตกใจแล้วนะครับ”

“อ๋อ? ใช่เหรอ? เป็นเพราะยัยแก่ของฉันไม่รู้เรื่องเอง รีบเข้ามาเร็ว ข้างนอกอากาศหนาว ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่มีของดีอะไร ดื่มน้ำชาอบอุ่นร่างกายหน่อยค่ะ”

คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาดึงมือของนรมนเข้ามา

นรมนค่อนข้างอึดอัดและทำตัวไม่ถูก แต่ว่าเห็นคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่ได้ขัดขืนจนเกินไป ปล่อยให้คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาพาเธอเข้าตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

ในขณะนี้เอง ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาหอบหนังสือเก่ามาไม่น้อย พบนรมนโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ มือที่อยู่ในมือเธอได้กระแทกกับพื้น รูปถ่ายที่หนีบไว้ในหนังสือได้ลอยออกมา พริบตาเดียวทำให้แววตาของนรมนระยิบระยับไปครู่นึง