บทที่ 151 ผู้หญิงคนนั้นคือใคร?
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ!”
คนใช้ลุกลี้ลุกลน รีบนั่งลงเก็บกวาด
นรมนก็นั่งลง ยิ้มแล้วพูด “เดี๋ยวฉันช่วย”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณผู้หญิง คุณเป็นแขก ดิฉันเก็บเองค่ะ”
คนใช้กระวนกระวายเล็กน้อย
ธรณีและคุณนายทวีทรัพย์ธาดารู้สึกเกรงอกเกรงใจขึ้นมาบ้าง
คุณนายทวีทรัพย์ธาดา “ขอโทษด้วยนะ นรมน นี่เป็นแม่บ้านของบ้านฉัน อายุมากแล้ว ทำความสะอาดห้องสมุดพอดี ไม่เห็นว่าเธอมา อย่าไปสนใจเลย เดี๋ยวให้นางเก็บกวาดคนเดียว”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็มีความผิดเหมือนกัน ไม่ได้หลบให้”
นรมนยิ้มแล้วปล่อยมือคุณนายทวีทรัพย์ธาดาลง แล้วก้มลงมาช่วยแม่บ้านเก็บหนังสือพวกนั้น แต่รอเมื่อไม่มีใครสังเกต ก็ยัดภาพถ่ายที่เหลืองและเก่าเข้าไปในแขนเสื้อของตัวเองโดยจิตใต้สำนึก แล้วลุกขึ้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นว่านรมนเข้ากับคนได้ง่าย ก็รู้สึกดีต่อเธอขึ้นมาบ้าง
สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดสำหรับเด็กๆในครอบครัวทหารคือผู้หญิงที่หยิ่งผยองและยโสโอหัง ตอนแรกคุณนายทวีทรัพย์ธาดาคิดว่านรมนจะเป็นเหมือนเขมิกา แต่ไม่คิดว่าเธอจะเข้ากับคนได้ง่ายแบบนี้ ไม่เย่อหยิ่งเลย ความรู้สึกดีพุ่งขึ้นมาในทันที
“มา มา ดื่มชาสักหน่อย”
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพานรมนเข้ามาในห้องรับแขกอย่างมีความสุข
ธรณีเห็นว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาชอบนรมนมาก ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา แม้ว่าไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่ก็มีความสุขอย่างไร้สาเหตุ
“ฉันให้เตรียมอาหารสักหน่อย ไม่รู้ว่าคุณนรมนกินข้าวหรือยัง?”
“ไม่รบกวนแล้วค่ะ คือฉันมาเพื่อมาดูนาวิน เพราะได้ข่าวว่าเขาอยู่ที่นี่ มีเรื่องบางอย่างฉันต้องการยืนยันกับเขาสักหน่อย”
นรมนรีบบอกสาเหตุที่เธอมา
ธรณีและคุณนายทวีทรัพย์ธาดากระตือรือร้นเกินไป ทำให้เธอทนไม่ไหว
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ยินนั้น ชะงักแล้วพูดขึ้นมาว่า “เธอจะมาถามเรื่องที่ฉันใส่ร้ายเธอเหรอ?”
“เปล่าค่ะ อดีตก็ช่างมันเถอะค่ะ คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ฉันได้ยินมาว่า ท่านทำไปเพราะอยากจะหาลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดากลับคืนมา แม้ว่าฉันไม่เห็นด้วยกับวิธีทำของเธอ แต่ฉันสามารถเข้าใจ และเรื่องนี้คุณชายธรณีและบุริศร์ได้จัดการไปแล้ว ฉันก็จะไม่เอาอดีตมาพูดขึ้นอีกค่ะ ฉันหานาวินเพราะมีเรื่องอย่างอื่นอยากจะถาม ไม่รู้ว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจะสะดวกหรือเปล่าคะ?”
คำพูดของนรมนนี้พูดได้รู้กาลเทศะมาก คุณนายทวีทรัพย์ธาดายิ่งชอบเธอเข้าไปใหญ่เลย
“ได้ ฉันให้ธรณีพาเธอไป”
“ขอบคุณนะคะคุณนายทวีทรัพย์ธาดา”
นรมนโค้งคำนับเล็กน้อย แล้วเดินตามธรณีไปที่หลังบ้าน
หลังบ้านของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแตกต่างจากตระกูลโตเล็ก ไม่มีภูเขาปลอม ไม่มีดอกหญ้า แต่กลับเป็นลานบ้านที่ดูสง่าเรียบหรู คล้ายกับห้องหนังสือสมัยก่อนอะไรแบบนั้น
นรมนมองไปหลายครั้งอย่างอดไม่ได้ รู้สึกว่าลานบ้านนี้สะอาดตาและเรียบง่าย โดยเฉพาะป้ายชื่อนั้น สไตล์การเขียนนั้นดูเป็นคนมีฐานะ ในความอ่อนโยนแฝงไปด้วยความแข็งแกร่งและอดทน ทำให้เธออดที่จะมองดูหลายๆครั้งไม่ได้
ธรณีเห็นว่าเธอสนใจลานบ้านนี้ ยิ้มแล้วพูดว่า “นี่คือลานบ้านที่พี่ใหญ่ผมจารึกขึ้น? เมื่อก่อนเป็นสตูดิโอของเขา”
“สตูดิโอ? นายพลชินทรเป็นนายพลไม่ใช่เหรอ?”
นรมนเคยได้ยินเกี่ยวกับคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ทุกคนในตระกูลทวีทรัพย์ธาดาล้วนเป็นวีรบุรุษและผู้พลีชีพของประเทศทั้งนั้น เรื่องราวของพวกเขาทุกคนในเมืองชลธีนั้นรับรู้หมด โดยเฉพาะคุณชายใหญ่ชินทรนั้นเป็นถึงนายพลที่เก่งกาจ เธอคิดไม่ถึงจริงๆเลยว่านายพลที่มีชื่อเสียงนั้นจะเป็นผู้ชายที่ชอบวาดภาพ?
ธรณียิ้มแล้วพูด “พี่ใหญ่ผมเรียนศิลปกรรมศาสตร์ก่อนที่จะเข้าเกณฑ์ทหาร เขาสนใจวาดภาพตั้งแต่เด็ก แต่ว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเรามีหลักคำสอนจากบรรพบุรุษ ถ้าผู้ชายถึงอายุ ต้องเข้าเกณฑ์ทหารเพื่อฝึกฝนตัวเอง ดังนั้นพี่ใหญ่ผมถึงเข้าเกณฑ์ทหาร แต่ไม่คิดว่าเส้นทางนี้ของเขาจะก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็พลีชีพเพื่อประเทศชาติ ช่วงเวลาที่แม่ของผมคิดถึงเขา ก็จะให้มาทำความสะอาดที่สตูดิโอนี้ หลายปีผ่านไปก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”
นรมนก็เป็นนักวาดคนหนึ่ง แต่เป็นเพราะออกแบบเลยเรียนวาดภาพ ตอนนี้ได้ยินว่าชินทรวาดภาพเป็นนั้น ก็เกิดอยากดูขึ้นมา
ดูออกว่านรมนคิดอะไร ธรณีเลยพูดขึ้นก่อนว่า “ นาวินอยู่ในคุกใต้ดินตลอด ถ้าคุณนรมนสนใจ ผมพาคุณไปดูสตูดิโอของพี่ใหญ่ไหม”
“ได้เหรอ? จะดูเสียมารยาทหรือเปล่า?”
นรมนตกใจเล็กน้อย
“ไม่เป็นไร ผมได้ข่าวว่าคุณนรมนเป็นนักออกแบบ ก็คงจะมีความรู้เกี่ยวกับภาพวาดไม่น้อย ของพวกนี้ของพี่ใหญ่ผม ไม่มีค่าอะไรในสายตาของคนที่ไม่มีการศึกษาแบบผมจริงๆ พบเจอคุณนรมนที่มีความรู้เกี่ยวกับภาพแบบนี้ ผมว่าพี่ใหญ่ผมคงต้องดีใจแน่ๆ”
เมื่อได้ยินธรณีพูดแบบนี้ นรมนก็อดใจหวั่นไหวไม่ได้
“ไปเถอะ”
ธรณีถือว่าพานรมนเข้าลานบ้านด้วยการบังคับเล็กน้อย
ความสดชื่นและความสง่างามของลานบ้านทำให้นรมนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ที่นี่มีการปลุกป่าไผ่
อาคารในลานบ้านสร้างตามสถาปัตยกรรมโบราณ มันไม่เข้ากับสถาปัตยกรรมด้านนอกสักนิดเลย ดูแตกต่างจากอื่นๆ แต่ก็มีเป็นเอกลักษณ์พิเศษที่ไม่เหมือนใคร
นรมนรู้สึกว่านี่เป็นลานบ้านในอุดมคติของเธอ แต่เป็นการใช้ชีวิตในอุดมคติของตัวเอง ไม่คิดว่าจะมาเห็นในตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...