แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 151

บทที่ 151 ผู้หญิงคนนั้นคือใคร?

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ!”

คนใช้ลุกลี้ลุกลน รีบนั่งลงเก็บกวาด

นรมนก็นั่งลง ยิ้มแล้วพูด “เดี๋ยวฉันช่วย”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณผู้หญิง คุณเป็นแขก ดิฉันเก็บเองค่ะ”

คนใช้กระวนกระวายเล็กน้อย

ธรณีและคุณนายทวีทรัพย์ธาดารู้สึกเกรงอกเกรงใจขึ้นมาบ้าง

คุณนายทวีทรัพย์ธาดา “ขอโทษด้วยนะ นรมน นี่เป็นแม่บ้านของบ้านฉัน อายุมากแล้ว ทำความสะอาดห้องสมุดพอดี ไม่เห็นว่าเธอมา อย่าไปสนใจเลย เดี๋ยวให้นางเก็บกวาดคนเดียว”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็มีความผิดเหมือนกัน ไม่ได้หลบให้”

นรมนยิ้มแล้วปล่อยมือคุณนายทวีทรัพย์ธาดาลง แล้วก้มลงมาช่วยแม่บ้านเก็บหนังสือพวกนั้น แต่รอเมื่อไม่มีใครสังเกต ก็ยัดภาพถ่ายที่เหลืองและเก่าเข้าไปในแขนเสื้อของตัวเองโดยจิตใต้สำนึก แล้วลุกขึ้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นว่านรมนเข้ากับคนได้ง่าย ก็รู้สึกดีต่อเธอขึ้นมาบ้าง

สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดสำหรับเด็กๆในครอบครัวทหารคือผู้หญิงที่หยิ่งผยองและยโสโอหัง ตอนแรกคุณนายทวีทรัพย์ธาดาคิดว่านรมนจะเป็นเหมือนเขมิกา แต่ไม่คิดว่าเธอจะเข้ากับคนได้ง่ายแบบนี้ ไม่เย่อหยิ่งเลย ความรู้สึกดีพุ่งขึ้นมาในทันที

“มา มา ดื่มชาสักหน่อย”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพานรมนเข้ามาในห้องรับแขกอย่างมีความสุข

ธรณีเห็นว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาชอบนรมนมาก ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา แม้ว่าไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่ก็มีความสุขอย่างไร้สาเหตุ

“ฉันให้เตรียมอาหารสักหน่อย ไม่รู้ว่าคุณนรมนกินข้าวหรือยัง?”

“ไม่รบกวนแล้วค่ะ คือฉันมาเพื่อมาดูนาวิน เพราะได้ข่าวว่าเขาอยู่ที่นี่ มีเรื่องบางอย่างฉันต้องการยืนยันกับเขาสักหน่อย”

นรมนรีบบอกสาเหตุที่เธอมา

ธรณีและคุณนายทวีทรัพย์ธาดากระตือรือร้นเกินไป ทำให้เธอทนไม่ไหว

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ยินนั้น ชะงักแล้วพูดขึ้นมาว่า “เธอจะมาถามเรื่องที่ฉันใส่ร้ายเธอเหรอ?”

“เปล่าค่ะ อดีตก็ช่างมันเถอะค่ะ คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ฉันได้ยินมาว่า ท่านทำไปเพราะอยากจะหาลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดากลับคืนมา แม้ว่าฉันไม่เห็นด้วยกับวิธีทำของเธอ แต่ฉันสามารถเข้าใจ และเรื่องนี้คุณชายธรณีและบุริศร์ได้จัดการไปแล้ว ฉันก็จะไม่เอาอดีตมาพูดขึ้นอีกค่ะ ฉันหานาวินเพราะมีเรื่องอย่างอื่นอยากจะถาม ไม่รู้ว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจะสะดวกหรือเปล่าคะ?”

คำพูดของนรมนนี้พูดได้รู้กาลเทศะมาก คุณนายทวีทรัพย์ธาดายิ่งชอบเธอเข้าไปใหญ่เลย

“ได้ ฉันให้ธรณีพาเธอไป”

“ขอบคุณนะคะคุณนายทวีทรัพย์ธาดา”

นรมนโค้งคำนับเล็กน้อย แล้วเดินตามธรณีไปที่หลังบ้าน

หลังบ้านของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแตกต่างจากตระกูลโตเล็ก ไม่มีภูเขาปลอม ไม่มีดอกหญ้า แต่กลับเป็นลานบ้านที่ดูสง่าเรียบหรู คล้ายกับห้องหนังสือสมัยก่อนอะไรแบบนั้น

นรมนมองไปหลายครั้งอย่างอดไม่ได้ รู้สึกว่าลานบ้านนี้สะอาดตาและเรียบง่าย โดยเฉพาะป้ายชื่อนั้น สไตล์การเขียนนั้นดูเป็นคนมีฐานะ ในความอ่อนโยนแฝงไปด้วยความแข็งแกร่งและอดทน ทำให้เธออดที่จะมองดูหลายๆครั้งไม่ได้

ธรณีเห็นว่าเธอสนใจลานบ้านนี้ ยิ้มแล้วพูดว่า “นี่คือลานบ้านที่พี่ใหญ่ผมจารึกขึ้น? เมื่อก่อนเป็นสตูดิโอของเขา”

“สตูดิโอ? นายพลชินทรเป็นนายพลไม่ใช่เหรอ?”

นรมนเคยได้ยินเกี่ยวกับคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ทุกคนในตระกูลทวีทรัพย์ธาดาล้วนเป็นวีรบุรุษและผู้พลีชีพของประเทศทั้งนั้น เรื่องราวของพวกเขาทุกคนในเมืองชลธีนั้นรับรู้หมด โดยเฉพาะคุณชายใหญ่ชินทรนั้นเป็นถึงนายพลที่เก่งกาจ เธอคิดไม่ถึงจริงๆเลยว่านายพลที่มีชื่อเสียงนั้นจะเป็นผู้ชายที่ชอบวาดภาพ?

ธรณียิ้มแล้วพูด “พี่ใหญ่ผมเรียนศิลปกรรมศาสตร์ก่อนที่จะเข้าเกณฑ์ทหาร เขาสนใจวาดภาพตั้งแต่เด็ก แต่ว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเรามีหลักคำสอนจากบรรพบุรุษ ถ้าผู้ชายถึงอายุ ต้องเข้าเกณฑ์ทหารเพื่อฝึกฝนตัวเอง ดังนั้นพี่ใหญ่ผมถึงเข้าเกณฑ์ทหาร แต่ไม่คิดว่าเส้นทางนี้ของเขาจะก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็พลีชีพเพื่อประเทศชาติ ช่วงเวลาที่แม่ของผมคิดถึงเขา ก็จะให้มาทำความสะอาดที่สตูดิโอนี้ หลายปีผ่านไปก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”

นรมนก็เป็นนักวาดคนหนึ่ง แต่เป็นเพราะออกแบบเลยเรียนวาดภาพ ตอนนี้ได้ยินว่าชินทรวาดภาพเป็นนั้น ก็เกิดอยากดูขึ้นมา

ดูออกว่านรมนคิดอะไร ธรณีเลยพูดขึ้นก่อนว่า “ นาวินอยู่ในคุกใต้ดินตลอด ถ้าคุณนรมนสนใจ ผมพาคุณไปดูสตูดิโอของพี่ใหญ่ไหม”

“ได้เหรอ? จะดูเสียมารยาทหรือเปล่า?”

นรมนตกใจเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร ผมได้ข่าวว่าคุณนรมนเป็นนักออกแบบ ก็คงจะมีความรู้เกี่ยวกับภาพวาดไม่น้อย ของพวกนี้ของพี่ใหญ่ผม ไม่มีค่าอะไรในสายตาของคนที่ไม่มีการศึกษาแบบผมจริงๆ พบเจอคุณนรมนที่มีความรู้เกี่ยวกับภาพแบบนี้ ผมว่าพี่ใหญ่ผมคงต้องดีใจแน่ๆ”

เมื่อได้ยินธรณีพูดแบบนี้ นรมนก็อดใจหวั่นไหวไม่ได้

“ไปเถอะ”

ธรณีถือว่าพานรมนเข้าลานบ้านด้วยการบังคับเล็กน้อย

ความสดชื่นและความสง่างามของลานบ้านทำให้นรมนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ที่นี่มีการปลุกป่าไผ่

อาคารในลานบ้านสร้างตามสถาปัตยกรรมโบราณ มันไม่เข้ากับสถาปัตยกรรมด้านนอกสักนิดเลย ดูแตกต่างจากอื่นๆ แต่ก็มีเป็นเอกลักษณ์พิเศษที่ไม่เหมือนใคร

นรมนรู้สึกว่านี่เป็นลานบ้านในอุดมคติของเธอ แต่เป็นการใช้ชีวิตในอุดมคติของตัวเอง ไม่คิดว่าจะมาเห็นในตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ผู้หญิงคนนี้คือใคร?”

นรมนพูดพึมพำ แต่ก็ราวกับได้รับความตกใจอะไรสักอย่าง รีบเก็บผ้าขาวขึ้นมาคุมไว้บนขาตั้งภาพ และเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

“คุณนรมน......”

เมื่อธรณีเห็นนรมนเดินออกมา พบว่าสีหน้านรมนรู้สึกไม่ค่อยดีนักเมื่อเขาทักทาย เลยถามอย่างเป็นห่วง “คุณนรมนเป็นอะไรเหรอครับ? รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไร คงเป็นเพราะที่นี่หนาวไปค่ะ”

พูดขึ้น นรมนก็เอามือขึ้นมาถูแขนตัวเอง รู้สึกถึงความขนลุกขึ้นมาจริงๆ

เมื่อเห็นนรมนแสดงท่าทีแบบนี้ ธรณีก็รีบถอยเสื้อโค้ตของเขาและจะยื่นให้นรมน แต่ไม่คิดว่าพฤกษ์จะเอาเสื้อโค้ตผู้หญิงยื่นไปให้ก่อน

“คุณนรมนครับ ประธานบุริศร์ให้ผมเตรียมไว้บนรถให้คุณ เผื่อว่าคุณจะได้ใช้ครับ”

นรมนมองดูเสื้อโค้ตตัวนี้ พอว่าเป็นเสื้อโค้ตที่ตัวเองชอบสวมใส่ในปกติ ก็ไม่ได้พูดอะไร และรับมันมา พูดกับธรณีว่า “ขอบคุณนะคุณชายธรณี วันนี้คุณได้ให้ฉันเห็นภาพที่สวยงามขนาดนี้ ฉันล่ะนับถือนายพลชินทรจริงๆ ถ้าหากเขายังไม่จากไปละก็ ฉันจะบูชาเขาเป็นครูเลย”

“เกรงใจไปแล้วครับ ขอแค่คุณนรมนชอบ ยินดีต้อนรับมาที่นี่เสมอนะครับ”

ธรณีพูดโดยจิตใต้สำนึก

นรมนไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ตกลง สีหน้าเหม่อลอย แต่ก็พูดเสียงต่ำ “ขอบคุณนะ ฉันว่าตอนนี้อยากจะไปเยี่ยมดูนาวินสักหน่อย ฉันมาที่นี่มีบางเรื่องต้องรับรู้เข้าใจ”

“ครับ เชิญตามผมมาเลยครับ”

แม้ว่าธรณีจะผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ดูออกว่าสีหน้าของนรมนไม่ค่อยดีนัก ซีดขึ้นเยอะมาก

เธอเห็นอะไรในสตูดิโอ? หรือว่าเจอเรื่องอะไร?

ไม่งั้นทำไมสีหน้าและอารมณ์ของคนคนหนึ่งที่เปลี่ยนไปอย่างมากจากก่อนหน้านี้?

ธรณีสงสัยในใจ พานรมนไปในทางคุกใต้ดิน และในใจของนรมนไม่สงบเอามากๆ

เธอกำมือทั้งคู่ของตัวเองไว้แน่นๆ เล็บบีบเข้าเนื้อก็ยังไม่รู้ตัว

ภาพวาดนั้นปรากฏในสมองของเธออย่างวนเวียนไปมา

ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?

มีความสัมพันธ์กับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา และชินทรอย่างไรกัน?