แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 152

บทที่ 152 ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

นรมนพลางครุ่นคิดไปด้วยและเดินตามธรณีไปด้วย เดินไปถึงคุกใต้ดินโดยไม่รู้ตัว แต่เธอสะดุดล้มเพราะไม่ได้มองทางพื้นต่างระดับ ทั้งตัวล้มไปทางของธรณี

ทุกอย่างเดินขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว พฤกษ์อยากจะคว้าไว้ก็ไม่ทันแล้ว นรมนล้มไปบนตัวของธรณีอย่างแรง พร้อมกับนั่งลงไปบนต้นขาของธรณี

ความรู้สึกนุ่มนวลทำให้ธรณีชะงักไปชั่วขณะ เขาจับเอวของนรมนไว้โดยจิตใต้สำนึก

เอวของเธอนั่นทั้งนุ่ม ทั้งบาง ราวกับงูน้ำ ใจของธรณีอดที่จะนิ่งไม่ได้

นรมนรู้สึกได้ถึงมือคู่ที่ใหญ่และแข็งแกร่งตรงเอว พร้อมกับความร้อนระอุ ราวกับกำลังเผาไหม้ผิวของเธอ ทำให้เธออยากจะลุกขึ้นโดยจิตใต้สำนึก แต่ก็กะทันหันไปหน่อย ทำให้เธอเงยหัวขึ้นมาก็กระทบโดนคางของธรณี

ที่แท้ไม่รู้ว่าธรณีก้มศีรษะลงมาเมื่อไหร่ เหมือนจะมองดูว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง แต่มีแค่ธรณีรู้แก่ใจคนเดียวเท่านั้น ว่าเมื่อครู่นี้เขาได้คิดเลยเถิดไปกับหญิงสาวตรงหน้านี้

ถ้าไม่ใช่ว่านรมนเงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะจูบนรมนเลยหรือเปล่า

เมื่อนึกถึงการกระทำและความคิดของตัวเองในเมื่อกี้ ในใจของธรณีก็เกิดเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย ตอนนี้ก็มาปะทะสายตาที่ลุกลี้ลุกลนของนรมน ธรณียิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนร้ายที่น่าสมเพช

“ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

ธรณีรีบปริปากพูด แต่น้ำเสียงแหบเล็กน้อย สายตามืดสลัวขึ้นมา

นรมนก็ไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว ดูสายตาตอนนี้ของธรณีออก เธอรีบลุกขึ้นมา แล้วพูดอย่างเกรงใจว่า “ขอโทษนะ เมื่อกี้คิดเรื่องอยู่ ขอโทษจริงๆนะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

น้ำหนักและความอบอุ่นหายไปจากขาอย่างกะทันหัน ใจลึกๆของธรณีรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย เหมือนกับว่ามีบางอย่างไหลรั่วออกจากใจไป เขาอยากจะจับไว้ แต่สุดท้ายสติก็เอาชนะอารมณ์ ถอนมือออกอย่างเงียบๆ

“ไม่เป็นไรครับ ที่นี่พื้นต่างข้นข้างเยอะ คุณระวังด้วยนะครับ”

ธรณีพูดนิ่งๆ แต่สายตาไม่กล้ามองไปที่นรมนอีก สายตาเขาในตอนนี้หลอกนรมนไม่ได้หรอก

พฤกษ์ที่ยืนอยู่ข้างๆเห็นได้อย่างชัดเจน ขมวดคิ้วเบาๆแล้วรีบเดินเข้ามาตรงกลางระหว่างนรมนกับธรณี พูดกับนรมนเสียงเบาว่า “คุณนรมน เดี๋ยวผมพยุงคุณไว้นะครับ ที่นี่เดินยาก”

เมื่ออยู่ข้างนอก พฤกษ์เรียกนรมนว่าคุณนรมน เพราะตัวตนของเธอยังไม่สามารถเปิดเผยตอนนี้ได้

นรมนพยักหน้า รู้สึกอึดอัดมาก

อุบัติเหตุนี้ทำให้ระหว่างธรณีและนรมนไม่รู้ควรจะพูดอะไรดี ทำได้เพียงเงียบแล้วเดินตรงไปข้างหน้า

ไฟในคุกใต้ดินเป็นแบบประสาทสัมผัส เมื่อมีคนเดินมาก็จะสว่างขึ้นมาทีละดวงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

นรมนเอาใจจดจ่อที่คุกใต้ดิน รู้สึกว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคล้ายกับตระกูลทหารในอดีตนั้นมาก ในคุกใต้ดินนี้มีกลิ่นของเลือดจางๆลอยมา

ธรณีราวกับคิดอะไรได้ขึ้นมา พูดเสียงเบา “ที่นี่มีกลิ่นเลือดคลุ้ง คุณนรมนรอผมตรงนี้ดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมไปพานาวินมาให้”

นรมนทนกลิ่นในนี้ไม่ค่อยได้ ถามเสียงเบาว่า “แบบนี้เหมาะสมเหรอ? ถ้าเกิดเขาหนี......”

“เขาหนีไม่ได้หรอกครับ”

ธรณีพูดอย่างมั่นใจมาก นรมนก็ได้เพียงพยักหน้า ช่วยไม่ได้ กลิ่นคลุ้งลอยไปทั่ว เดินเข้าไปต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ

พฤกษ์หาเก้าอี้มาให้นรมนนั่ง

ที่นี่น่าจะเป็นที่พักผ่อนชั่วคราว มีชาร้อนวางอยู่บนโต๊ะ อุณหภูมิพอดิบพอดี

พฤกษ์เห็นนรมนมองไปทางกาน้ำชา รีบถามว่า “คุณนรมน คุณหิวน้ำเหรอครับ?”

“เปล่า แค่รู้สึกแปลกๆ กาน้ำชานี้ยังอุ่นอยู่”

นรมนพูดความสงสัยของตัวเองออกมาเสียงเบา

พฤกษ์ตอบ “คนตระกูลทวีทรัพย์ธาดารู้เบาะแสของลูกหลานตัวเอง สอบสวนนาวินอยู่ตลอดทุกวัน คาดว่าคุณชายธรณีคงมาที่นี่ไม่น้อย”

นรมนอึ้งไปเล็กน้อย

“นาวินรู้เบาะแสของลูกหลานตระกูลทวีทรัพย์ธาดา?”

“ว่ากันว่ามีเด็กกำพร้าอีกคนหนึ่งที่ถูกส่งไปยังสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าพร้อมกับนาวิน หลายปีที่ผ่านมานี้นาวินดูแลเขาตลอด นาวินบอกว่าตัวเองเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ถ้าหากเขาไม่รู้ความจริง ใครจะเชื่อล่ะ? ตอนนี้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีลูกหลานน้อย สามารถหากลับมาได้คนหนึ่งก็คนหนึ่ง คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็อยากจะรีบหาลูกหลานให้เจอ”

เมื่อได้ยินพฤกษ์พูดแบบนี้ นรมนนึกถึงกมลลูกสาวตัวเองขึ้นมา

เธอเป็นแม่คนหนึ่ง เข้าใจถึงความเจ็บปวดที่คิดถึงลูก ลูกชายทั้งสามของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเสียชีวิตในขณะสู้รบ ตอนนี้เหลือเพียงธรณีคนเดียว และขาทั้งคู่ของธรณีก็ไม่สามารถเดินได้อีก

ทันใดนั้นนรมนรู้สึกนับถือตระกูลทวีทรัพย์ธาดาขึ้นมา

ไม่ว่าคุณย่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะเคยพูดอะไร ทำอะไรมาก่อน ผู้ชายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเหล่านี้ล้วนสมควรได้รับความเคารพ

นรมนไม่ได้พูดอะไรอีก นั่งรออย่างเงียบๆ ไม่นานนาวินก็ถูกพาตัวออกมา และนรมนเข้าใจทันทีว่าทำไมธรณีถึงพูดว่าเขาหนีไม่ได้

ขาทั้งคู่ของนาวินนั้นเนื้อฉีกเลือดไหลโทรม ถูกคนลากออกมา เห็นได้ชัดว่าขาทั้งคู่เดินไม่ได้แล้ว นาวินในสภาพแบบนี้ นอกจากว่าจะมีคนมาช่วยคน ไม่งั้นคงหนีออกไปด้วยตัวเองไม่ได้

ในขณะที่เห็นนรมน นาวินรู้สึกแปลกใจ แต่เขาก็รีบก้มศีรษะลง ในใจเขารู้อย่างชัดเจนว่านรมนมาเพื่อถามอะไรกับเขา

“คุณนรมนมีเรื่องจะถามนาย นายตอบไปตามตรงซะดีๆ ไม่งั้นฝีมือของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาฉันว่านายเข้าใจดี”

ธรณีพูดอย่างเย็นชา ให้ความรู้สึกกดขี่อย่างไร้ร่องรอย

“ไม่! อย่า! อย่าทำแบบนั้นกับธิดา! เธอไม่รู้อะไรเลย! เรื่องของเมื่อห้าปีก่อนไม่เกี่ยวกับเธอเลยสักนิด!”

ทันใดนั้นนาวินกรีดร้องขึ้นมาทันที

“ไม่เกี่ยวกับเธอ แล้วเกี่ยวกับใคร? เรื่องนี้ต้องมีความจริงปรากฏไม่ใช่เหรอ? นายคิดว่าบนโลกใบนี้จะความจริงจะถูกปกปิดเหรอ? นายคิดว่าคนดีจะต้องตายไปเสียเปล่าแบบนี้เหรอ? นาวิน ธิดาเป็นสมบัติล้ำค่าของนาย แต่ลูกของคนอื่นใครไม่ใช่สมบัติล้ำค่าของพ่อแม่เขาล่ะ? ในอดีตคนคนนั้นขอร้องกับนาย นายได้คิดไหมว่าตัวเองจะมีวันนี้? ตอนนั้นที่นายผลักเธอเข้าหากองไฟ นายเคยคิดไหมว่าสักวันหนึ่งคนที่นายรักจะต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้? คนทำไร ฟ้ามีตา ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ไม่ว่าตอนนี้ฉันจะทำอย่างไรกับธิดา นั้นก็เป็นเพราะกรรมของนาย อย่าเจรจาเงื่อนไขกับฉัน และไม่ต้องพูดอะไรที่ไร้ประโยชน์กับฉัน เรื่องที่ฉันอยากรู้ใช่ว่าจะต้องรู้จากปากนายอย่างเดียว ฉันแค่ให้โอกาสนาย ถ้าหากนายไม่เห็นค่า งั้นชีวิตของธิดา ฉันจะเอามันไปเอง!”

คำพูดสุดท้ายของนรมนแข็งแกร่งไม่เกรงกลัว ทำให้ชายทั้งสามนั้นตกตะลึง

นรมนในตอนนี้ไม่ใช้ผู้หญิงที่อ่อนแอคนนั้นอีกแล้ว ราวกับเธอได้สวมชุดเกราะ ที่ยืนอยู่ในสนามรบ ท่าทางที่เอ้อระเหยและกล้าหาญของเธอไม่แพ้ใครในตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

ธรณีดูหลงใหลเล็กน้อย พฤกษ์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอารมณ์ในตอนนี้เป็นอย่างไร

คุณหญิงเปลี่ยนไป!

คุณหญิงในห้าปีก่อนกับนรมนในตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้วจริงๆ!

เธอไม่อ่อนแออีกต่อไป มีคนที่ตัวเองอยากจะปกป้อง เธอยิ่งอยู่ยิ่งเหมือนบุริศร์

พฤกษ์ยืนอยู่ข้างๆปกป้องเธออย่างเงียบๆ เตรียมพร้อมสำหรับการโต้ตอบของนาวิน

สีหน้าของนาวินราวกับเทียนขาว ทั้งคนก้มหน้าคิดอะไรบางอย่าง เหมือนกับว่ากำลังครุ่นคิด และเหมือนว่าสับสน แต่นรมนไม่รีบ

เธอนั่งลงที่นั่งอย่างช้าๆ มือเคาะบนโต๊ะโดยไม่คิดอะไร เสียงเคาะแต่ละครั้ง ราวกับเคาะโดนบนหัวใจของใคร

ธรณีมองดูเธอที่ใจเย็นนิ่งเงียบในตอนนี้ราวกับว่าเห็นเงาของชินทรผ่านตัวเธอ

เมื่อก่อนพี่ใหญ่เขาก็เผชิญหน้ากับคนน่ารำคาญอย่างใจเย็นนิ่งเงียบแบบนี้

ทันใดนั้นเขาส่ายหัวแรงๆ

นี่เป็นอะไรไป?

ถึงได้รู้สึกว่านรมนแอบคล้ายกันกับชินทร

ธรณีรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองคงบ้าไปแล้ว

นรมนกับชินทรไม่มีส่วนไหนคล้ายกันเลย ยิ่งไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ทำไมเขาถึงได้นึกถึงพี่ใหญ่

คงเป็นเพราะเขาคิดถึงพี่ใหญ่มากไปแน่ๆ

ธรณียิ้มอย่างเจื่อนๆ ส่ายหัวเบาๆ

และในขณะนี้ นาวินลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน พุ่งเข้ามาหานรมนโดยตรง ท่าทีแบบนี้ราวกับจะพังพินาศไปด้วยกัน