แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 153

บทที่ 153 ฉันเป็นปีศาจที่มาจากนรก

“ระวัง!”

ธรณีหัวใจแน่นขึ้นมากะทันหัน แต่เสียดายที่เขาพิการ

เขาไม่เคยตระหนักเลยว่าขาทั้งคู่ของตัวเองที่ไม่สะดวกต่อการเดินจะเกิดเรื่องอะไรที่ไม่ดี แต่จังหวะนี้เขารู้สึกถึงความบอบช้ำไร้ประโยชน์

หญิงสาวที่ตัวเองชอบยืนอยู่ตรงหน้า เห็นว่ามีอันตราย แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย แม้แต่แรงที่จะลุกขึ้นมาลากเธอให้ออกห่างก็ไม่มี

ธรณีทุบขาทั้งคู่ของเขาอย่างรุนแรง มองดูพฤกษ์เตะนาวินออก แล้วรีบมาบังข้างหน้าของนรมน

ไม่ใช่ว่านรมนไม่กลัว

จังหวะในเมื่อกี้ เธอเห็นความอาฆาตแค้นในสายตาของนาวินได้อย่างชัดเจน แต่เธอถอยไม่ได้

ข้างหลังเธอยังมีลูกชาย มีลูกสาว มีบุริศร์ ยังมีอีกหลายๆคนที่ตัวเองอยากปกป้อง

มีคนเคยบอกว่ามีเพียงแค่เวลาที่อยู่คนเดียว คุณถึงจะขี้ขลาด จะอ่อนแอได้ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณเป็นภรรยาเป็นแม่คนแล้วคุณก็จะสูญเสียสิทธิ์นี้ไป เพราะถ้าหากคุณหันหลัง หรือล้มลง คนที่ถูกทำร้ายก็จะเป็นคนที่ใกล้ชิดกับตัวเราเองมากที่สุด

เมื่อก่อนนรมนไม่รู้มากเกี่ยวกับประโยคนี้ แต่ในตอนนี้เธอรู้สึกได้ว่า คนใกล้ชิดเหล่านี้จะมอบความกล้าอย่างไร้สิ้นสุดให้เธอ เพียงพอที่จะให้เธอเผชิญกับทุกปัญหาและความเจ็บปวด

นรมนผลักพฤกษ์ออกเบาๆ มองดูนาวินที่ถูกเตะลงบนพื้น พูดอย่างเย็นชาว่า “นายคิดว่านายฆ่าฉันไป สิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอดีตจะแล้วไปแบบนี้เหรอ? นาวิน นายกำลังทำงานให้ใคร? นายคิดดีๆ นายช่วยเธอปกปิดความลับ ยึดมั่นในศีลธรรมสุดท้าย คนที่นายรักจะเป็นอย่างไร?”

ดวงตาของนาวินแดงก่ำเล็กน้อย พูดอย่างแค้นว่า “ถ้าเธอกล้าทำร้ายธิดาล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!”

“เหอะๆ เมื่อห้าปีก่อนนายเคยคิดว่าตัวเองจะมีวันนี้บ้างไหม?”

นรมนไม่เกลียดไม่ได้!

ระยะเวลาห้าปี เธอผ่านอะไรมาเยอะ ลูกของเธอผ่านอะไรมาเยอะ บุริศร์ก็ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกัน และทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพราะคนที่อยู่หน้านี้และเขมิกา

แต่ตอนนี้แม้ว่าจะรู้ว่าพวกเขาอยู่ตรงหน้า แม้จะรู้ว่าเรื่องในอดีตพวกเขาเป็นคนทำ แต่ไม่มีหลักฐาน

ถ้าไม่มีหลักฐานทุกอย่างก็เป็นเพียงแค่อากาศ อยากจะให้พวกเขาถูกดำเนินตามกฎหมายนั้นเป็นไปไม่ได้ แล้วคนเหล่านั้นที่ถูกทำร้ายล่ะ?

ไม่มีความยุติธรรมสักนิดเลยเหรอ?

นรมนไม่ค่อยยึดติดกับอะไร แต่เรื่องนี้เธอจำเป็นต้องได้รับคำอธิบาย

นาวินมองเธออย่างอาฆาตแค้น ราวกับว่าสับสนอะไรบางสิ่ง ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แต่กลับปิดปากแน่นไม่ยอมพูดอะไร

นรมนก็รอได้ นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างนิ่งเฉย ไม่รีบร้อน ไม่รีบเร่ง

ธรณีมองนรมนที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกชื่นชมความกล้าหาญของเธออยู่บ้าง เหมือนดูออกว่านรมนยังมีคำถามอีกเยอะแยะมากมายจะถาม ธรณีพูดเสียงต่ำ “คุณนรมน ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย กลับไปก่อนนะ ถ้าคุณถามเสร็จก็ให้คนของผมพาเขากลับไป”

“ขอบคุณนะคะคุณธรณี”

นรมนพยักหน้าใส่ธรณี แต่สายตาไม่ได้มองมาที่เขาเลย

รู้อยู่แล้วว่านรมนมีความรู้สึกต่อบุริศร์ รู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่มีความหวังเลยสักนิด แต่ก็ยังจะตกหลุมรักเธอ

ธรณียิ้มอย่างเจื่อนๆ และเข็นรถเข็นออกไป

สำหรับการจากไปของธรณี นรมนมาไม่ได้ว่าอะไร ก็แค่นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างนิ่งๆ เหมือนกับว่าเธอมั่นใจว่านาวินจะปริปากพูด

เวลาเริ่มผ่านไป บรรยากาศยังคงเหมือนเดิม

พฤกษ์เห็นว่านรมนเคาะโต๊ะ ก็ให้คนไปต้มน้ำชามาใหม่ ดูท่าทีแล้วคงจะต่อต้านกับนาวินให้ถึงที่สุด

นาวินอดกลั้นไม่ไหวก่อน

เขาไม่ชื่นชมผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าที่ไม่ได้เลย

“คุณเป็นใครกันแน่?”

จริงๆแล้วนาวินพอจะเดาออก แต่เขาไม่กล้าเชื่อ และไม่อยากเชื่อด้วยซ้ำ

ไฟในตอนนั้นดุเดือดขนาดนั้น และนรมนเป็นแค่ผู้หญิงที่อ่อนแอจะหนีออกไปได้ยังไง

แต่ดวงตาของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้ต้องคัดลอกมาจากคนนั้นแน่ๆ

นาวินรู้สึกไม่สบายใจ และกังวล

นรมนตอบเสียงเย็นชา “นายว่าฉันเป็นใครล่ะ? ฉันเป็นปีศาจที่มาจากนรก ฉันเป็นคนที่เกิดใหม่ในเหตุไฟไหม้เมื่อห้าปีที่แล้ว ทำไม? ไม่น่าเชื่อขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“เป็นไปได้ยังไง? คุณยังจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?”

แววตาของนาวินแน่นขึ้นมาทันที

ไม่!

มันเป็นไปไม่ได้!

นรมนมองเขา พูดอย่างเย็นชาว่า “นายมองดูหน้านี้ดีๆนะ เพราะนายไงล่ะ นอกจากดวงตาคู่นี้แล้ว ทั้งใบหน้านี้ไม่มีชิ้นส่วนไหนเป็นของฉันเลย จมูกฉัน ผิวหน้าฉัน แม้แต่ปากฉัน ล้วนปลูกถ่ายมาจากผิวหนังของคนอื่น นายรู้ถึงความเจ็บปวดที่ถูกไฟแผดเผาไหม? นายรู้ถึงกลิ่นเนื้อหอมที่เกิดจากการเผาของผิวหนังไหม? นาวิน ฉันเป็นปีศาจที่มาจากนรก นายอย่าท้าทายความอดทนและความเมตตาของฉันเลย นรมนในอดีตนั้นตายไปนานแล้ว เมื่อผ่านความทุกข์ทรมาน ฉันจะให้พวกนายชดใช้สิ่งเหล่านี้หลายเท่า สิ่งที่ฉันอยากรู้ทางที่ดีนายควรพูด ไม่งั้นล่ะก็ ฉันจะนำสิ่งที่ฉันเคยผ่านมา ให้ธิดาคนที่รักของนายนั้นผ่านใหม่อีกรอบ ในฐานะคนนอก ฉันยินดีที่จะเห็นมันอีกครั้ง”

“ไม่ได้! คุณทำไม่ได้! ธิดาเป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา! เธอเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา! คุณห้ามแตะต้องเธอ!”