แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 156

บทที่ 156 ฉันมีความจำเป็นที่ทุกข์ใจจริงๆ

นรมนรู้ว่าถ้าหากตัวเองออกไปตอนนี้ ระหว่างเธอและบุริศร์ก็ไม่มีหวังอีกต่อไป

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอไม่คาดหวังบุริศร์จะชอบเธอ แต่เธอกลับมาเพื่อกมล และตอนนี้ หลังจากที่เห็นสวนสุสานส่วนตัว ในตอนที่รู้ว่าบุริศร์รักเธอมากนั้น เธอก็ไม่อยากจะปล่อยมือเขาอีกต่อไป

นรมนไม่สนความเจ็บบนหลังมือของเธอ จับมือบุริศร์แล้วพูด “นายเชื่อฉันครั้งหนึ่งได้ไหม? แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว! ความรู้สึกที่ฉันมีต่อนายเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยน บุริศร์ ฉันไม่ปฏิเสธว่าเคยเกลียดนายมาก่อนเกลียดจนอยากให้นายไปตาย แต่เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ ฉันไม่อาจทำได้ ทำไม่ลงจริงๆ ในใจของนายก็มีฉัน อย่าให้คำพูดของคนอื่นมามีอิทธิพลได้ไหม? พวกเราใช่ชีวิตของพวกเราให้ดีได้ไหม?”

บุริศร์มองนรมนที่น้ำตาคลอตรงหน้า

ดวงตาของเธอนั้นใส เต็มไปด้วยความรู้สึก ทำให้เขาอยากจะเชื่ออย่างอดไม่ได้ อยากจะคืนดี แต่เขาลืมคำพูดของนาวินไม่ได้ ยิ่งลืมคำพูดที่นรมนพูดว่าเธอคือปีศาจที่มาจากนรกไม่ได้จริงๆ

ปีศาจจะกลับมาพร้อมความรู้สึกเหรอ?

เขารับได้กับทุกเรื่อง แต่รับไม่ได้กับการที่ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดไม่รักเขาอีกต่อไป

มันทุกข์ทรมานกว่าการฆ่าเขา

บุริศร์มองนรมน พูดทีละคำ “คุณบอกผมมาตรงๆ คุณกลับมาครั้งนี้เพื่อผมคนเดียว ไม่ได้เป็นเพราะใคร ไม่ได้เป็นเพราะเรื่องอื่น และจะไม่หลอกใช้ผม จะไม่หลอกผมและปิดบังผม นรมน ขอแค่คุณพูดผมจะเชื่อ ผมต้องการได้ยินคุณพูดด้วยตัวเอง”

นรมนเจ็บปวดใจทันที

เธอจะพูดยังไง?

เธอไม่สามารถพูดได้!

ขณะนี้เธอกลับไม่สามารถเผชิญหน้ากับบุริศร์อย่างตรงไปตรงมา

เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนร้ายที่น่ารังเกียจ

เธอไม่ได้กลับมาเพื่อบุริศร์อย่างหมดจด

และเธอไม่ได้กลับมาเพื่อความรักของเขา

เธอมีแผนการอื่นต่อเขา สิ่งที่ต้องการนั้นอาจเป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดของบุริศร์

นรมนกัดริมฝีปากล่าง น้ำตาไหลลงจากขอบตา

“ฉันขอโทษ”

ทันใดนั้นบุริศร์เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาแดงก่ำคู่นั้นเปียกชื้นทันที

“ออกไป!”

เสียงของบุริศร์ไม่ดังมาก ดูเหมือนว่าใช้แรงไปทั้งตัว แต่กลับให้คนรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก

“บุริศร์ นายฟังฉันอธิบายได้ไหม ฉัน......”

“ไป!”

บุริศร์ผลักนรมนออก

น้ำตาไหลลงจากตาหงส์คู่นั้น แต่เขาก็รีบเช็ดออก

“ถือโอกาสที่ผมยังไม่โมโห รีบออกไปซะ! ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ผมไม่อยากเห็นคุณ ไม่อยากได้ยินเสียงคุณ ไม่อยากเห็นหน้าคุณ! นรมน คุณอยากได้อะไร ขอคุณแค่บอกผมสักคำ ผมจะรีบหามาให้ ผมขอแค่ อย่าอยู่ทำร้ายผมที่นี่อีกเลยได้ไหม?”

ทุกคำพูดของบุริศร์ราวกับมีดเล่มคมแทงเข้าหน้าอกของนรมน

น้ำตาของเธอร่วงหล่นราวกับสร้อยมุกที่ขาด

“บุริศร์ ฉันมีความจำเป็นที่ทุกข์ใจจริงๆ”

“ผมไม่อยากฟัง ผมให้โอกาสคุณมากเกินไป ผมไม่อยากฟังคำไพเราะแต่หลอกลวงของคุณอีก ภรรยาผมนรมนตายไปเมื่อห้าปีก่อนแล้ว เธอตายไปแล้ว! ป้าโอพูดถูก ภรรยาจะไม่ทำร้ายผมแบบนี้ ขอโทษนะครับ คุณแคทเธอรี ได้โปรดออกไปจากห้องของผม”

ในขณะที่บุริศร์พูดแคทเธอรีสามคำนี้ นรมนร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง

เธอรู้ ไม่ว่าตอนนี้ตัวเองจะพูดอะไร บุริศร์ก็ไม่อภัยให้เธออีกแล้ว

“ขอโทษ”

นรมนหันหลังวิ่งออกนอกห้องผู้ป่วย

พฤกษ์ได้ยินมันอย่างชัดเจนจากข้างนอก มองดุบุริศร์กับนรมนทะเลาะกันถึงขั้นนี้ เขารีบเข้ามาพูด “ประธานบุริศร์ เรื่องไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิดนะครับ เมื่อกี้คุณนายไปสวนส่วนตัวของคุณ สีหน้าของเธอในตอนนั้นดีใจและตกใจมาก ทำไมคุณถึง......”

“ที่แท้ก็ไปสวนส่วนตัวมา ที่แท้ก็เห็นหัวใจและความรู้สึกของฉันอย่างแท้จริง ถึงได้ทำตามอำเภอใจโดยไม่เกรงกลัวใครใช่ไหม? ทำร้ายฉันตามอำเภอใจ หลอกใช้ฉันตามอำเภอใจ พฤกษ์ ฉันก็เป็นคน ใจฉันก็เจ็บเป็น! นายรู้ไหม?”

น้อยครั้งที่พฤกษ์จะเห็นท่าทีเปราะบางแบบนี้ของบุริศร์

บุริศร์ในตอนนี้เหมือนแค่ถูกคนผลักเบาๆก็ล้มลงไปเลย

นี่ยังคือบุริศร์ที่แข็งแกร่งคนนั้นหรือเปล่า?

นี่ยังคือบุริศร์ที่เป็นเจ้าแห่งวงการในเมืองชลธีนั้นหรือเปล่า?

ที่แท้ทุกคนมักจะอ่อนแอเมื่ออยู่ตรงหน้าความรัก

พฤกษ์กระตือรือร้นในใจ อยากจะช่วยนรมนอธิบายอะไรสักอย่าง แต่กลับหาเหตุผลที่จะอธิบายไม่ได้

บุริศร์หายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “นายส่งเธอกลับบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กด้วยตัวเอง ให้แชมป์ปกป้องพวกเขาสามแม่ลูกให้ดี จากนั้นก็จัดการการหาหมอ ฉันจะย้ายโรงพยาบาล”

เมื่อได้ยินคำก่อนหน้านี้ที่บุริศร์พูด พฤกษ์นึกว่ายังไงแล้วบุริศร์ก็ทิ้งไม่ลง ว่าจะดีใจสักหน่อย แต่พอได้ยินบุริศร์พูดว่าจะย้ายโรงพยาบาล พฤกษ์อึ้งไปทันที

“ประธานบุริศร์ คุณยังคงเป็นห่วงและใส่ใจคุณนาย แล้วคุณจะย้ายโรงพยาบาลทำไมล่ะครับ?”

“ฉันอยากจะสงบสติอารมณ์สักสองสามวัน เรื่องที่ฉันย้ายโรงพยาบาลห้ามบอกใครเด็ดขาด โดยเฉพาะนรมน!”

สายตาที่เย็นชาของบุริศร์ ราวกับกลับสู่สภาวะเด็ดขาดในชั่วข้ามคืน แต่พฤกษ์รู้ ทั้งหมดนี้เป็นเพียงเขารั้นเท่านั้น

พฤกษ์ถอนหายใจ หันหลังแล้วเดินออกไป

นรมนไม่ได้ไปจากโรงพยาบาล แต่กลับรอที่หน้าประตูโรงพยาบาล

เธอไม่รู้ว่ารออะไรอยู่ บางทีอาจจะรอบุริศร์ออกมา?

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ข้างหลัง นรมนรีบหันหน้าไปอย่างรวดเร็ว แต่กลับผิดหวังเมื่อเห็นเป็นพฤกษ์

เธอรู้สึกว่าตัวเองตลกสิ้นดี