แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 157

บทที่ 157 กิจจาป่วย

บุริศร์จัดเตรียมขั้นตอนโอนย้ายโรงพยาบาลหลังจากที่นรมนจากไป เขาทำอย่างลับๆ เพื่อให้ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปที่ไหน

ตอนที่นรมนรู้ข่าวว่าบุริศร์เปลี่ยนโรงพยาบาลนั้นก็ตอนทานข้าวเย็น เธอต้มซุปนกพิราบด้วยตัวเองให้บุริศร์ แต่ตอนที่ส่งไปให้พฤกษ์ พฤกษ์บอกว่าบุริศร์ไม่ได้อยู่โรงพยาบาลเดิมแล้ว และไม่ได้บอกว่าบุริศร์ไปไหน

เธอรู้ว่าครั้งนี้เธอได้ทำร้ายบุริศร์อย่างหนักหน่วง

พฤกษ์มองนรมน ถามเสียงต่ำ “คุณนาย ประธานบุริศร์ให้ผมถามคุณว่า จุดประสงค์ของการกลับมาในครั้งนี้คืออะไร ตราบใดที่ประธานบุริศร์ทำให้ได้ คุณเสนอออกมาเลยนะครับ ทุกสิ่งทุกอย่างในตระกูลโตเล็ก ทรัพยากรทุกอย่างล้วนให้คุณจัดการ”

“ฉันต้องการพบเขา!”

นรมนไม่อยากพูดอะไรในตอนนี้ แค่อยากเจอบุริศร์

พฤกษ์ตอบอย่างลำบากใจ “คุณนายครับ คุณอย่าทำให้ผมลำบากใจเลย คุณก็รู้ การตัดสินใจของประธานบุริศร์ไม่มีใครก้าวก่ายได้ ประธานบุริศร์บอกว่าคุณเอาได้ทุกอย่าง สามารถเอาไปได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิตของเขา แต่ตอนนี้เขายังไม่อยากพบคุณ”

ในใจของนรมนเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

เขาตัดสินใจจะไม่เจอเธออีกแล้วเหรอ?

หรือว่าตัดสินใจจะลืมเธอไปจริงๆ?

นรมนไม่รู้ รู้แค่ว่าใจของตัวเองว่างเปล่าขึ้นมาอีกครั้ง

“นาวินสารภาพหรือยัง?”

นรมนจำเป็นต้องปรับเปลี่ยนอารมณ์ของตัวเอง ไม่งั้นเธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอย่างไร ถ้าหากอารมณ์ดาวน์ของเธอกระทบโดนกานต์ เธอไม่อาจทำลง

พฤกษ์ส่ายหัวแล้วพูด “เปล่าครับ นาวินยังคงปากแข็ง เหมือนอะไรสักอย่าง”

“ฉันออกจากบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กไม่ได้เหรอ? ฉันไม่ไปหาบุริศร์ ฉันออกไปทำธุระก็ไม่ได้งั้นเหรอ? ”

คำพูดของนรมนทำให้พฤกษ์ไม่รู้จะตอบอย่างไร

“ผมต้องถามประธานบุริศร์ก่อนครับ”

“ค่ะ”

นรมนไม่โวยวายอะไรเลย เชื่อฟังได้ดีมาก แต่พฤกษ์ดูออกว่าสีสันในแววตาเธอหายไป นรมนในตอนนี้เหมือนเป็นแค่ซากศพที่เดินได้ ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ราวกับบุริศร์ในห้าปีก่อน

เขาส่ายหัวอีกครั้ง

ความสัมพันธ์ระหว่างบุริศร์และนรมนกับสถานการณ์ในตอนนี้ พฤกษ์ไม่รู้จะปริปากพูดยังไง ยิ่งไม่รู้ว่าควรจะพูดโน้มน้าวและปลอบใจให้ไกล่เกลี่ยให้ดีกันอย่างไร หวังว่าทั้งสองจะข้ามผ่านอุปสรรคที่อยู่ในใจ แล้วอยู่ด้วยกัน

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ทั้งสองคนจะตกหลุมรักกัน และเดินมาถึงขั้นนี้มันก็ไม่ง่ายเลยไม่ใช่เหรอ?

พฤกษ์ถอนหายใจ โทรไปหาบุริศร์

บุริศร์เงียบไปสักพักแล้วตอบมาว่า “เธอจะไปที่ไหนนายก็ตามไปด้วย ดูแลเธอให้ปลอดภัย”

“ประธานบุริศร์ครับ ถ้าเป็นห่วงคุณนายขนาดนี้ ทำไมต้อง......”

พฤกษ์อยากจะพูดโน้มน้าวและปลอบใจให้ไกล่เกลี่ยให้ดีกัน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร บุริศร์ก็วางโทรศัพท์ไปแล้ว

คนที่หยิ่งผยองแบบนั้น ในตอนที่เขาเทใจไปทั้งหมดไปให้นรมน สิ่งที่ได้กลับมากลับเป็นการหลอกลวงและหลอกใช้ของนรมน นี่เป็นจุดที่เจ็บที่สุด

แม้ว่าพฤกษ์จะไม่รู้จุดประสงค์ที่นรมนกลับมาหลอกใช้บุริศร์เพื่อจะทำอะไร แต่เขาไม่รู้สึกว่านรมนจะเป็นคนใจร้ายขนาดนั้น

ทั้งสองคนที่รักกันแท้ๆ ทำไมต้องทรมานอีกฝ่ายด้วย?

หลังจากที่พฤกษ์วางโทรศัพท์ไป พูดกับนรมนว่า “ประธานบุริศร์บอกแล้ว คุณจะไปไหนก็ได้ แต่ผมต้องคอยดูแลความปลอดภัยของคุณ”

“โอเค”

นรมนก็ไม่ได้คาดหวังว่าบุริศร์จะปล่อยเธอไปได้หมด

สำหรับหัวใจที่สับสนเสียใจของบุริศร์ เธอเข้าใจ

ตอนที่ทานอาหารเย็น อุณหภูมิร่างกายของกิจจายังคงไม่ลด นรมนกังวลเล็กน้อย

“กิจจาเป็นแบบนี้นานเท่าไหร่แล้ว?”

“ไม่นานมาก เริ่มจากเมื่อคืน”

แชมป์ทำกับนรมนไม่มีอะไรแปลก

นรมนสงสัยเล็กน้อย

“ทำไมจู่ๆก็ป่วยล่ะ? ได้หาหมอหรือยัง?”

“หาหมอแล้วครับ หมอบอกว่าเป็นหวัดทางเดินอาหาร แต่ว่ากิจจาร่างกายแข็งแรงมาตลอด ครั้งนี้ทั้งถ่ายทั้งอาเจียน แล้วยังเป็นไข้อีก น่าเป็นห่วงจริงๆ”

คิ้วของแชมป์ขมวดเข้าหากันแน่น ความกังวลของเขาเกินคำบรรยาย

กานต์ไม่รู้สึกอยากอาหารเท่าไหร่ พูดเสียงเบาว่า “แม่ครับ จะบอกคุณบุริศร์ไหมครับ? ทั้งวันนี้กิจจาเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระ”

“พูดเรื่องไร้สาระ? พูดเรื่องไร้สาระอะไร?”

นรมนแปลกใจเล็กน้อย

กานต์พูดเสียงเบา “พูดว่าจะหาแม่ตลอดเลยครับ”

ใจของนรมนจุกไปทีหนึ่ง

แม่ของกิจจาคือเขมิกา และสถานการณ์ของเขมิกาในตอนนี้ให้กิจจาเจอไม่ได้ ตอนนี้กิจจาเป็นเพียงความหวังสุดท้ายของเธอ เธอจะทำอะไรกิจจาไหม?

“คนใช้ในบ้านมีบางคนที่มาใหม่? ฉันหมายถึงคนที่เขมิกาคัดเลือกมา?”

คำพูดของนรมนทำให้แม่บ้านหลิวอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็รีบตอบ “มีสามคนที่เพิ่งรับเข้ามาในสองสามปีนี้ แต่ไม่ใช่คุณเขมิกาคัดเลือกมา คืออดีตแม่บ้านป้าโอคัดเลือกมา ทำไมเหรอคะ? คุณนรมน มีปัญหา?”

“เอาอาหารและของกินทั้งหมดของเมื่อคืนไปให้คนที่ซื่อสัตย์ดูไม่เป็นพิษตรวจดู รวดใส่เสื้อให้กิจจาให้เรียบร้อย แชมป์ ไปโรงพยาบาลกับฉันและกิจจาหน่อย”

นรมนตัดสินใจอย่างแน่วแน่ รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรผิดปกติสักอย่าง

แชมป์เห็นว่านรมนระมัดระวังแบบนี้ ก็เริ่มกังวลขึ้นมา

“แม่ครับ ผมก็จะไปครับ”