แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 170

บทที่ 170 เขาจะต้องไม่เป็นอะไร

กิจจาวิ่งแล้วก็วิ่ง วิ่งโดยไม่หยุดพัก

ในหัวของเขามีแต่คำพูดของกานต์สะท้อนเข้ามา แค่เขาวิ่งออกไปหาแด๊ดดี้ กานต์ก็จะรอด

ข้างหลังมีเสียงฝีเท้าวิ่งตามมา กิจจาจึงวิ่งเข้าไปซ่อนหลังถังขยะ

เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ร่างกายของเขาสั่นเทิ้มไปหมด

เมื่อเห็นว่าเขมิกาเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ กิจจาก็กลัวจนไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกไป

ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่ของเขาแล้ว

เธอคือปีศาจ!

กิจจาเห็นกับตาว่าเขมิกาลงมือทำอะไรกับกานต์บ้าง และเห็นเขมิกาลงไม้ลงมือกับเขาด้วย

เขมิกาบอกว่าที่ตั้งท้องเขาก็เพราะอยากยืนหยัดในตระกูลโตเล็ก เพราะอยากเป็นนายหญิงของตระกูล แต่ก็เพราะว่าความโง่ของเขาทุกอย่างจึงพังไม่เป็นท่า

แม่ของเขาเกลียดเขา!

นี่คือความรู้สึกแรกที่กิจจารู้สึกได้

เธอไม่ใช่หม่ามี้ที่คอยปกป้องเขาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

กิจจาเศร้าและเสียใจมาก แต่เขาจะไม่บอกเฮีย เพราะเฮียเจ็บกว่าเขาเยอะ

เขาจะไม่ยอมให้เฮียต้องตาย！

ไม่ยอม！

กิจจาหดตัวหลบอยู่หลังถังขยะ พร้อมกับมองเขมิกาวิ่งผ่านหน้าเขาเหมือนเป็นคนบ้า

เขาไม่กล้าออกไป และไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกมา

จนกระทั่งเขมิกาวิ่งออกไปไกลแล้ว กิจจาถึงได้วิ่งออกมาจากหลังถังขยะ จากนั้นก็วิ่งเร็วๆไปตระกูลโตเล็ก

เขาจำทางไม่ได้ แต่นึกถึงคำพูดของกานต์

กานต์บอกเขาให้หาที่ที่โทรหาแด๊ดดี้ได้

กิจจาวิ่งมาถึงร้านซูเปอร์มาเก็ต จากนั้นก็ขอยืมโทรศัพท์คนอื่นพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

พ่อแม่หลายๆคนที่เห็นสภาพของกิจจา ก็อดสงสารไม่ได้ บางคนจึงติดต่อกับตำรวจให้

ตำรวจมาถึงซูเปอร์มาเก็ตอย่างรวดเร็ว วินาทีที่เห็นกิจจา หัวหน้าตำรวจก็รู้สึกราวกับหัวใจของตัวเองจะเต้นออกมานอกอก

“นายน้อยกิจจา! พระเจ้า ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”

“ผมอยากไปหาแด๊ดดี้ โทรแด๊ดดี้ให้ผมหน่อย！ช่วยเฮียของผมด้วย! เร็วสิครับ！”

กิจจากำแขนเสื้อของหัวหน้าตำรวจเอาไว้แน่น

หัวหน้าตำรวจไม่มีทางเลือก จึงต้องเอาโทรศัพท์ไปให้กิจจา

เมื่อบุริศร์ได้รับโทรศัพท์ หัวใจของเขาก็กระตุก

“ลูกอยู่ที่ไหน?”

เมื่อกิจจาได้ยินเสียงของบุริศร์ ก็ร้องไห้โฮออกมา

“แด๊ดดี้ แดดดี้รีบมาช่วยเฮียหน่อย เฮียเลือดออกเยอะมากเลย!”

หัวใจของบุริศร์บีบหน่วงจนเจ็บ

จากนั้นไม่นานหัวหน้าตำรวจก็บอกตำแหน่งทิศทางแก่บุริศร์

บุริศร์นนำทีมพฤกษ์ตามไปยังที่นั่นด้วยความรวดเร็ว

ขณะเดียวกันคนที่ทราบข่าวก็ยังมีธรณีและเจตต์

แต่เมื่อคนกลุ่มหนึ่งมาถึงบ้านเก่าๆหลังหนึ่ง นอกจากรอยเลือดบนพื้น ก็ไม่เจอเงาของกานต์เลย

“ไปไหน? กานต์ไปไหนแล้ว！”

บุริศร์แทบคลั่ง

หลายวันมานี้ เขาเฝ้าตามหากานต์กับนรมนติดต่อกันหลายวันหลายคืน ตอนนี้กว่าจะได้ข่าวคราวของกานต์มาก็ไม่ใช่ง่ายๆ แต่แล้วทำไมไม่เจอล่ะ?

ตำรวจเก็บเลือดบนพื้นมาทำการตรวจสอบ และผลก็ออกมาเป็นเลือดของกานต์

เมื่อเห็นเลือดบนพื้น บุริศร์ก็ทรุดลงกับพื้น

“ประธานบุริศร์!”

พฤกษ์หน้าซีด

“แด๊ดดี้！”

กิจจาร้องไห้เสียงดัง เมื่อไม่เห็นเฮีย เขาก็ไม่สบายใจเอามากๆ

เขาผิดเอง！

เพราะเขาวิ่งช้า เพราะเขาทำให้มันล่าช้า！

กิจจาร้องไห้กระหืดกระหอบ สถานการณ์วุ่นวายไปหมด

ธรณีค่อนข้างใจเย็น

“หาต่อไป ต่อให้หากานต์ไม่เจอ ก็ต้องหาเขมิกาให้เจอ ผู้หญิงคนนี้ยังไปไหนไม่ได้ไกลหรอก รีบหา！”

เจตต์ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่กลับหันหลังออกตามหาทันที

เขาจะให้เด็กแสบนั่นเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด ทว่าเลือดแดงสดพวกนั้นมันบาดตาเขาเหลือเกิน ทำให้เขาอดนึกไปถึงตอนที่เขาเคยถูกลักพาตัวไปเมื่อเขายังเด็กขึ้นมาไม่ได้

ตอนนั้นที่ถูกลักพาตัว แม่ของเขาแทบบ้า

ตอนนี้กานต์ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน นรมนก็ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง เขาจะอยู่เฉยๆไม่ได้ เขาต้องตามหาเธอ！

เจตต์นำคนของตระกูลออกไปด้วยความรวดเร็ว

ธรณีเข้าใจสถานการณ์ดี จึงเหลือคนไว้ช่วยตำรวจทำการตรวจสอบ

ส่วนบุริศร์ถูกพฤกษ์พากลับมาที่โรงพยาบาล หมอทำการตรวจอย่างละเอียด ผลออกมาหลักๆเลยคือสะเทือนอารมณ์จนช็อกหมด สติ ไม่ได้เป็นอะไรมาก

กิจจาถูกพากลับมายังตระกูลโตเล็ก แต่ดูเหมือนเขาจะยังหวาดกลัว ตอนกลางคืนจึงนอนหลับไม่สนิท