บทที่ 173 กรุณาเรียกเธอว่าคุณนายบุริศร์
บุริศร์กำลังจะเข้าไปดูกมล มือถือกลับดังขึ้นมาเสียก่อน
กลัวจะกระทบการพักผ่อนของกมล บุริศร์จึงหยิบมือถือเดินออกมา
“มีเรื่องอะไร?”
คนที่โทรเข้ามาคือพฤกษ์
พฤกษ์กล่าวเสียงเบาว่า:“ประธานบุริศร์ ได้ข่าวของเขมิกาแล้ว”
“อยู่ที่ไหน?”
บุริศร์ตึงเครียดไปทั่วทั้งร่างกาย
ตราบใดที่ตามหาเขมิกาได้ ก็อาจจะพบกับกานต์?
พฤกษ์เงียบไม่ตอบคำถามไปพักใหญ่
“พฤกษ์!”
บุริศร์รู้สึกว่าตนเองใกล้จะบ้าคลั่งแล้ว เขาจำต้องคำรามออกมา เพราะในใจกำลังกระวนกระวาย
พฤกษ์รู้ว่าตนเองไม่สามารถซ่อนมันได้ จึงตอบเสียงเบา:“พบในทะเล แต่ว่าตายแล้ว ศพขึ้นอืดอย่างรวดเร็วจนแทบจำไม่ได้”
“นายพูดว่าอะไรนะ? กานต์ล่ะ ?แล้วกานต์ล่ะ?”
เขมิกาจะอยู่หรือตาย บุริศร์ไม่สนใจสักนิดเดียว เขาสนใจเพียงเบาะแสของกานต์
พฤกษ์กัดริมฝีปากและตอบว่า:“ไม่มีข่าวคราวของคุณชายกานต์ ตอนพวกเราพบเขมิกา ก็มีเพียงเธอคนเดียว หมอชันสูตรร่างของเธอพบเมทแอมเฟตามีนจำนวนมาก เสียชีวิตจากการใช้ยาเกินขนาด จากนั้นถูกคนโยนร่างทิ้งลงทะเล”
“ใครฉีดยาเสพติดให้เธอ?ใครจัดหาที่อยู่ให้แก่เธอ?พวกนายตรวจเจอหรือยัง?”
บุริศร์รู้สึกถึงความโกรธที่สุมทรวง เหมือนย้อนกลับมาที่เดิม ไร้เรี่ยวแรงและสิ้นหวังเหลือเกิน
เดิมทีคิดว่าการตามหาเขมิกาเจอจะสามารถเจอกานต์ด้วย ตอนนี้เขมิกาตายแล้ว แต่กลับไม่มีข่าวคราวของกานต์เลย แท้จริงแล้วลูกชายของเขาไปอยู่ที่ไหน?
พฤกษ์รองรับความโมโหในตอนนี้ของบุริศร์ไม่ค่อยไหว แต่ยังคงพยายามรายงานอย่างเต็มที่:“ตรวจสอบแล้วครับ เป็นไนต์คลับมีชื่อว่าGolden Queen เจ้าของไนต์คลับนี้เป็นคนนอกพื้นที่ ตัวตนไม่ชัดเจน แต่มีคนเคยเห็นป้าโอเข้าออกที่นั่น”
“ป้าโอ ป้าโออีกแล้ว!ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าแม่นมคนนี้ของฉันมีความสามารถขนาดนี้?นึกไม่ถึงว่าจะมีความเกี่ยวข้องกับการค้าขายใต้ดิน ฉันไม่ต้องการฟังนายพูดอะไรแล้ว ตอนนี้ฉันแค่อยากรู้ว่า พวกนายมีเบาะแสของป้าโอหรือยัง?”
“ยังไม่มีครับ ธิดาได้รับการพิสูจน์แล้วว่าไม่ใช่ลูกของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตั้งแต่เกิดเธอเข้าใจว่าตนเองเป็นลูกนอกสมรสของตระกูลทวีทรัพย์ธาดามาตลอด ตอนนี้รู้แล้วว่าไม่ใช่ จิตใจถูกกระทบกระเทือน จนผิดปกติ นาวินต้องการช่วยเธอ จึงเสียชีวิต”
“คนเหล่านี้จะเป็นหรืออยู่ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน ฉันแค่อยากรู้ว่านรมนภรรยาของฉันอยู่ที่ไหน กานต์ลูกชายของฉันอยู่ที่ไหน!”
บุริศร์ส่งเสียงคำราม นึกขึ้นได้ว่าตนเองอยู่ในโรงพยาบาล จึงลดเสียงเบาลงกล่าวว่า:“ตามหาป้าโอแม้ว่าจะต้องเสียเงินมากแค่ไหนก็ตาม”
“ครับ!”
หลังจากวางสาย บุริศร์รู้สึกว่าหัวใจของเขาว่างเปล่า และเจ็บปวดเหมือนไฟสุมทรวง
คนในครอบครัวที่สำคัญที่สุดของเขา คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะถูกแม่นมของตนเองวางแผนจนกลายเป็นเช่นนี้
คำพูดของธิดาหมายความว่าอย่างไร?
ทำไมเธอจึงบอกว่าเขาจะไม่มีวันได้เจอนรมนอีกแล้ว?
บุริศร์ไม่อาจเข้าใจได้
ตอนนี้ดูเหมือนว่ากุญแจสำคัญคือการตามหาป้าโอ
ป้าโออยู่ในเมืองชลธี อาศัยอยู่ในตระกูลโตเล็กมาหลายสิบปี ปกติดูเหมือนเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง ไม่ค่อยมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องต่างๆ เป็นคนซื่อสัตย์ ไม่คาดคิดว่าเธอจะมีรากฐานที่ยิ่งใหญ่ในเมืองชลธีมานานหลายปี
สามารถเกี่ยวข้องกับการซื้อขายใต้ดิน แน่นอนว่าไม่ใช่คนธรรมดา
บุริศร์รู้สึกว่าตนเองใช้ชีวิตหลายปีที่ผ่านมาอย่างไร้ค่า
ถูกผู้หญิงแบบนี้คอยติดตามทั้งวัน เอาใจใส่ดูแล เขากับตรินท์สามารถเติบโตขึ้นมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย
แม่บุริศร์รู้ตัวตนของป้าโอหรือเปล่า?
นึกถึงตรงนี้ บุริศร์รีบกดโทรหาแม่ทันที
แม่บุริศร์กำลังวาดภาพ รู้สึกโล่งใจขึ้นมาหลังจากมองเห็นเบอร์ของบุริศร์ ตอนนี้ดูเหมือนในใจของลูกคนนี้จะยังมีแม่อย่างเธออยู่
“ว่าไง?ในที่สุดก็โทรมาหาแม่?”
แม่บุริศร์อารมณ์ดีไม่ใช่น้อย
บุริศร์ถามเสียงเบา:“แม่ แม่รู้ไหมว่าป้าโอเป็นคนอย่างไร?”
“หมายความว่าอะไร? ทำไมอยู่ดีๆถึงถามแบบนี้?”
แม่บุริศร์ชะงักงัน ถามกลับไปทันที
บุริศร์ตอบ:“ช่วงนี้เธอได้ก่อเรื่องไม่ดีบางอย่าง มีส่วนเกี่ยวข้องกับอิทธิพลบางส่วน เธอน่าจะมีความเกี่ยวข้องกับแก๊งใต้ดิน หลายปีที่ผ่านมา เธอเข้ามาทำอะไรในตระกูลโตเล็กของพวกเรา?ใช้ความสัมพันธ์ของพวกเราตระกูลโตเล็กเพื่อแสวงหาอะไรให้ตนเองหรือเปล่า ?แม่ แม่ไว้ใจคนๆนี้มาก แท้จริงแล้วเพราะอะไร?แต่ก่อนเป็นเพื่อนสนิทกันหรือไง?ผมจำได้ว่าเธอมาจากบ้านนอก เข้ามาในเมืองชลธีด้วยความสิ้นหวัง ตอนนั้นถูกแม่กับพ่อรับเลี้ยงถึงได้เข้ามาในตระกูลโตเล็ก หลายปีที่ผ่านมาเบื้องหน้าดูมีความรับผิดชอบสูง แต่ใครจะรู้ว่าเธอปกปิดเจตนาชั่วร้ายเช่นนี้?”
“หุบปาก!แกอย่ามาพูดถึงเธอแบบนี้นะ!หลายปีที่ผ่านมาที่อื่นฉันไม่รู้ แต่ในตระกูลโตเล็ก เธอทำทุกอย่างเพื่อแกกับตรินท์ ทำไมแกถึงได้เนรคุณแบบนี้?”
การปกป้องของแม่บุริศร์ทำให้บุริศร์รู้สึกโมโห
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...