แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 174

บทที่ 174ตระกูลวัชโรทัยกับตระกูลโตเล็กไม่มีอะไรติดค้างกัน

“บุริศร์ อย่าคิดว่าฉันกำลังขอร้องคุณจริงๆ！”

คุณนายตระกูลวัชโรทัยไม่ปกปิดความโมโหแม้แต่น้อย ถ้าเป็นคนทั่วไป คงตกใจกลัวไปนานแล้ว แต่สำหรับบุริศร์ สีหน้าของเขานิ่งเฉย

“คุณนายตระกูลวัชโรทัย ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าคุณกำลังขอร้องผม ผมเพียงแค่พูดตามความเป็นจริง บางทีสำหรับรเมศ นรมนของพวกเราคือที่ยึดเหนี่ยวของเขา แต่สำหรับนรมนของพวกเรา เขาเป็นเพียงแค่ผู้มีพระคุณ เป็นพี่ชาย ดังนั้นถ้าคุณนายตระกูลวัชโรทัยต้องการอะไรก็พูดมาเถอะ ลูกสาวของผมใกล้ตื่นแล้ว ผมต้องไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

บุริศร์กล่าวอย่างชัดเจน ไม่ต้องการใช้ความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดเพื่อแลกผลประโยชน์กับคุณนายตระกูลวัชโรทัย

เห็นเขามีท่าทางแบบนี้ คุณนายตระกูลวัชโรทัยถอนหายใจและกล่าวว่า：“ดี ในเมื่อประธานบุริศร์ตรงไปตรงมาเช่นนี้ งั้นฉันจะบอกว่า รเมศยังคงหลงไหลในตัวของนรมน ถ้าพวกเราตระกูลวัชโรทัยพูดถึงเรื่องบุญคุณห้าปีที่ผ่านมา ฉันคิดว่าถึงแม้คุณนายบุริศร์ไม่ได้วางแผนที่จะแต่งงานกับตระกูลวัชโรทัยของพวกเรา ก็จำเป็นต้องปฏิบัติต่อรเมศด้วยความเคารพ ในเมื่อคุณนายบุริศร์กับตระกูลวัชโรทัยไม่มีวาสนาต่อกัน ไม่ดีเท่าตัดขาดบุญคุณนี้ไปเลย”

“คุณนายตระกูลวัชโรทัยต้องการอะไร？”

บุริศร์เข้าใจความหมายของคุณนายตระกูลวัชโรทัย

เธอต้องการใช้สิ่งที่เป็นประโยชน์เพื่อตอบแทนความช่วยเหลือของตระกูลวัชโรทัยตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมาต่อนรมนสามแม่ลูก

อันที่จริงแบบนี้ดีที่สุด

ถึงแม้จะพูดว่าคนที่ให้ความช่วยเหลือนรมนคือรเมศ แต่คุณนายตระกูลวัชโรทัยเป็นตัวแทนของตระกูลวัชโรทัย ถ้าสามารถตัดความสัมพันธ์ของพวกเขา บุริศร์ก็รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

บนโลกใบนี้สิ่งของที่สามารถวัดได้ด้วยเงินแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเป็นสิ่งของ ดีกว่าการติดหนี้บุญคุณคนมาก

คุณนายตระกูลวัชโรทัยเห็นบุริศร์เปิดโอกาสให้แบบนี้ จึงตอบเสียงเบาว่า：“ฉันต้องการอำนาจทางการค้าอย่างเต็มที่ในการดำเนินความร่วมมือระหว่างทั้งสองบริษัท แน่นอน ประธานบุริศร์อาจไม่ตกลง ในตอนนี้คุณนายบุริศร์ยังคงเป็นนักออกแบบของบริษัทพวกเรา ผลงานออกแบบทั้งหมดของเธอ ถึงแม้จะเป็นความร่วมมือของสองบริษัท แต่ตราบใดที่คณะกรรมการบริหารจากสำนักงานใหญ่ของพวกเราบอกว่าไม่ผ่าน การออกแบบก็เข้าสู่ตลาดไม่ได้”

“ตกลง ผมจะให้อำนาจทางการค้าอย่างเต็มที่แก่พวกคุณ！”

แต่ไหนแต่ไรบุริศร์ไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้

“คุณนายตระกูลวัชโรทัยคงไม่ได้ต้องการเพียงแค่นี้？ในเมื่อคุณยอมรับว่าคุณผู้หญิงของตระกูลผมคือนักออกแบบที่โดดเด่น รถยนต์ที่ออกแบบก็เป็นที่นิยมไปสักพักหนึ่ง ทำให้ตระกูลวัชโรทัยได้กำไรก้อนโต แต่สิ่งที่คุณนายตระกูลวัชโรทัยต้องการคงเทียบไม่ได้กับสิ่งเหล่านี้？”

บุริศร์เอ่ยออกมาอีกครั้ง

ครั้งนี้คุณนายตระกูลวัชโรทัยเหงื่อตกด้วยความอับอาย

เธอไม่ได้ต้องการเพียงเท่านี้จริงๆ เพียงแต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดออกมาอย่างไรถึงจะดูดี ในเมื่อเธออายุมากแล้ว พูดออกมาก็ดูเป็นการกลั่นแกล้ง

บุริศร์เห็นท่าทางลังเลของเธอ จึงกล่าวด้วยรอยยิ้มอย่างเย็นชา：“ผมคิดว่าสิ่งที่คุณนายตระกูลวัชโรทัยต้องการน่าจะเป็นทรัพยากรทุกอย่างในอเมริกาของตระกูลโตเล็กใช่ไหมครับ？”

คุณนายตระกูลวัชโรทัยชะงักงัน ใบหน้ามีความอับอายเล็กน้อย

“ประธานบุริศร์อยู่ที่เมืองชลธี ไม่เป็นสองรองใครในประเทศ แต่ในอเมริกา ตระกูลวัชโรทัยของพวกเราผูกขาดมานานหลายปี จู่ๆตระกูลโตเล็กของพวกคุณเข้ามาแทรกแซงแบบนี้ไม่ดีอย่างยิ่ง”

“สุดท้ายแล้ว คุณนายตระกูลวัชโรทัยเพียงแค่ต้องการผูกขาดตลาดอเมริกา อย่างไรก็ได้ครับ ขอแค่เพียงสามารถตอบแทนบุญคุณของตระกูลวัชโรทัยมีต่อภรรยาผมในช่วงห้าปีที่ผ่านมา ทรัพยากรเหล่านี้ผมยกให้ ผมรับรองว่าจะเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ ธุรกิจทั้งหมดของตระกูลโตเล็กจะถอนออกจากอเมริกา และจะไม่ก้าวเข้ามาเหยียบแวดวงของอเมริกาอีกต่อไป！ไม่รู้ว่าคุณนายตระกูลวัชโรทัยจะพอใจหรือเปล่า？”

เงื่อนไขที่บุริศร์เอ่ยออกมาทำให้คุณนายตระกูลวัชโรทัยแทบไม่อยากเชื่อ

“ทั้งหมดที่ประธานบุริศร์พูดคือความจริง？”

“แน่นอน เพียงแค่ผมชอบความยุติธรรมและตรงไปตรงมา คุณนายตระกูลวัชโรทัย พวกเราพบกันครั้งนี้ ผมต้องการแบบฟอร์มที่เป็นลายลักษณ์อักษร เพียงแค่ตระกูลวัชโรทัยให้ข้อตกลงที่เป็นลายลักษณ์อักษร ผมบุริศร์ร่วมทั้งลูกหลานคนอื่นๆ จะไม่มีทางทำลายข้อตกลงนี้ แต่จะปฏิบัติตาม นับตั้งแต่ตอนนี้ นรมนไม่ได้ติดหนี้บุญคุณกับตระกูลวัชโรทัยอีกต่อไป！”

บุริศร์พูดจาตัดเยื่อใย คุณนายตระกูลวัชโรทัยรู้สึกสองจิตสองใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อนึกถึงรเมศ เธอจึงพยักหน้า

“ดี！ นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ตระกูลวัชโรทัยกับนรมน และตระกูลโตเล็กของคุณ ไม่มีอะไรติดค้างกัน”

“หน้าที่การทำงานของนรมนในบริษัทของตระกูลวัชโรทัยในอเมริกาก็เป็นอันยกเลิกเช่นกัน ผมจะลาออกให้เธอเอง หนังสือลาออกจะฝากคนไปส่ง”

บุริศร์ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ไม่ให้โอกาสรเมศอีกต่อไป

ไม่แปลกใจเขาเลย

ถึงแม้การตอบรับนรมนจะไม่ทำให้รเมศรู้สึกลำบากใจ แต่นี้คือเงื่อนไขที่ตระกูลวัชโรทัยเสนอออกมาก่อน ละทิ้งตลาดอเมริกา ตระกูลโตเล็กมีความเสียหายจริงๆ และเป็นความเสียหายมหาศาล แต่จะเป็นอย่างไรล่ะ？

ไม่เป็นศัตรูกับรเมศ นี่อาจจะเป็นสิ่งที่นรมนต้องการเห็นที่สุด

ความรวดเร็วของบุริศร์ทำให้คุณนายตระกูลวัชโรทัยรู้สึกเลื่อมใสเล็กน้อย

อยู่เหนืออารมณ์และความรู้สึก หากรเมศสามารถเป็นได้เช่นนี้ ตระกูลวัชโรทัยคงจะไม่เป็นแบบทุกวันนี้

คนสองคนบรรลุข้อตกลงในเวลาเดียวกัน

บุริศร์ลุกขึ้นเดินออกมาจากร้านกาแฟ ตอนออกมาได้ทิ้งค่ากาแฟเอาไว้

“ในเมื่อไม่มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องให้คุณนายตระกูลวัชโรทัยเลี้ยง ลาก่อนครับ！”

บุริศร์รีบกลับมาถึงห้องอย่างรวดเร็ว

กมลตื่นแล้ว กำลังเล่นหมากรุกกับกิจจา

“เธอเก่งมากในทุกๆด้าน แต่เธอไม่มีแกอยู่หัวใจ ในประเด็นนี้ ก็ไม่คู่ควรให้แกยืนกรานต่อไป！รเมศ บนโลกใบนี้มีผู้หญิงมากมาย ทำไมแกต้องไปพัวพันกับผู้หญิงที่ไม่มีแกอยู่ในหัวใจด้วย？ตอนนี้ครอบครัวทั้งสี่คนกลับมาพร้อมหน้ากัน แกทำตัวดีๆให้ฉันหน่อย ฟังเข้าใจไหม？นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ตระกูลโตเล็กกับตระกูลวัชโรทัยไม่มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว บุญคุณของแกกับนรมนจบสิ้น ถ้าแกคิดจะทำอะไรกับนรมนอีก บุริศร์จะทำอะไรกับแก ทำอะไรกับตระกูลวัชโรทัย แกควรชั่งน้ำหนักให้ดี มันคุ้มค่าที่จะจ่ายให้ผู้หญิงคนเดียวหรือเปล่า！แกออกไปให้พ้นหน้าฉันซะ！”

คุณนายตระกูลวัชโรทัยหยิบแก้วน้ำขว้างทิ้งไป

รเมศไม่ได้หลบ ปล่อยให้แก้วน้ำตกใส่ตนเอง ทิ้งคราบน้ำเอาไว้ แต่หัวใจของเขากลับเจ็บปวดอย่างยิ่ง

คนที่อยู่ตรงหน้าคือคุณย่าของเขา คนที่สนิทที่สุดในโลกของเขา แต่ไม่นานมานี้ คิดไม่ถึงว่าจะถูกเธอแทงเข้าที่หน้าอกของตนเอง

ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้？

ทำไม？

รเมศรู้สึกว่าตระกูลนี้กดดันเกินไป เขารู้สึกกดดันจนหายใจแทบไม่ออก

เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป หันตัววิ่งออกไป

หลังจากวิ่งออกมารเมศจึงพบว่า ตนเองไร้ที่ไป

แต่ก่อนเขาอุทิศเวลาที่มีทั้งหมดให้แก่กมล แค่มีเวลาก็จะไปหาเธอ ตอนนี้เดาว่าเธอกับบุริศร์คงกำลังเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข ข้างกายยิ่งมีพี่กิจจาอยู่เป็นเพื่อน จะมีเวลาอยู่เป็นเพื่อนพ่อบุญธรรมที่หงอยเหงาอย่างเขาได้อีกหรือ？

พ่อบุญธรรมยังไงก็ไม่ใช่พ่อที่แท้จริง

พ่อที่แท้จริงมาแล้ว พ่อบุญธรรมอย่างเขาก็ถูกเขี่ยทิ้งใช่ไหม？

รเมศหัวเราะอย่างขมขื่น หางตามีน้ำตาแวววาวอย่างคลุมเครือ

น่าเศร้า！

น่าสลดใจ！

เขาทุ่มเททุกอย่างเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งตลอดห้าปีที่ผ่านมา สุดท้ายคนที่ดึงเขาถอยหลังคือย่าของตนเอง！

รเมศเสียสติจนหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ไม่สนใจสายตาผู้คนรอบข้างที่มองมา เขารู้สึกว่าตนเองน่าเวทนาเหลือเกิน

การรักคนๆหนึ่งมันผิดอะไร？

รเมศเดินโซซัดโซเซมาถึงคลับแห่งหนึ่ง

เขาไม่เคยมาสถานที่แบบนี้ แต่วันนี้เขาอยากทำตามใจตนเองสักหน่อย หลังจากทำตามใจตนเองเขาก็จะปล่อยวาง จะไม่ยึดติดกับผู้หญิงที่ชื่อว่านรมนอีกต่อไป！