แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 175

บทที่ 175 ฉันต้องการผู้หญิงคนนี้

ตอนที่รเมศเข้ามาถึงแม้จะดูหงอยเหงาเล็กน้อย แต่ชุดสูทสั่งตัดเฉพาะตัวสไตล์อิตาเลียนสะดุดเข้ากับสายตาแหลมคมของหญิงสาว

“โอ้ คุณผู้ชาย คุณเพิ่งมาครั้งแรกใช่ไหมคะ？ต้องการดื่มหรือต้องการห้องส่วนตัวดี？ ฉันจะพาไปค่ะ！”

กลิ่นน้ำหอมแสบจมูกของหญิงสาวทำให้รเมศนึกถึงนรมนอีกครั้ง

นรมนบริสุทธิ์บอบบางเสมอ บนร่างกายมีกลิ่นหอมอย่างเป็นเอกลักษณ์ ทำให้คนชอบ

“หลีกไป！”

รเมศผลักเธอออก เดินไปที่เคาท์เตอร์เครื่องดื่มคนเดียว

แม่เล้ามองเห็นเด็กของตนเองถูกผลัก จึงรีบตรงมาทักทาย

“คุณผู้ชาย มาครั้งแรกใช่ไหมคะ ？ด้านนอกเสียงดัง คงจะดีกว่าหากฉันหาห้องส่วนตัวคุณ？คุณจะดื่มหรือสนุกสนานก็ได้ มีความเป็นส่วนตัวสุดๆ ดูแล้วคุณผู้ชายน่าจะเป็นคนที่มีหน้ามีตาในสังคม หากเสียงดังเอะอะด้านนอกจนเกิดเป็นข่าวคงจะไม่ดี คุณผู้ชายคิดว่าอย่างไรคะ？”

คำพูดของแม่เล้าเป็นความจริงมาก

รเมศไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่นี่ เมื่อได้ยินแม่เล้าพูดเช่นนี้ ก็คิดไปคิดมาและตอบกลับไปว่า：“ช่วยหาห้องส่วนตัวที่อยู่ห่างไกลจากผู้คนให้หน่อย ยิ่งห่างไกลยิ่งดี ตราบใดที่ไม่มีคนรบกวนฉัน ฉันจะจ่ายให้เธอไม่อั้น”

“แน่นอน！เชิญคุณผู้ชายทางนี้ค่ะ บริเวณชั้นหนึ่งของพวกเรามีห้องส่วนตัวที่อยู่ห่างออกไป ค่อนข้างใกล้กับชั้นใต้ดิน ปกติแล้วไม่มีคนไปที่นั่น คุณผู้ชายสามารถไปที่นั่นได้”

“ไปเถอะ”

รเมศเพียงแค่ต้องการหาที่พัก ดื่มเหล้าย้อมใจ เพื่อเลียแผลใจคนเดียวเงียบๆ ไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนมาเห็นความอ่อนแอของเขา

ความภาคภูมิใจทั้งหมดของเขาที่มีต่อนรมนถูกทำลายจนย่อยยับ เขาไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นความจนตรอกของเขา

แม่เล้าพบเจอผู้คนมากมายจนเคยชิน เหมือนกับรเมศ แค่มองก็รู้ว่ามาดื่มเพราะเจ็บปวดจากความรัก และไม่ต้องการให้ใครมารบกวน ดังนั้นจึงรีบพารเมศมาที่ห้องส่วนตัวที่อยู่ห่างไกลจากผู้คนอย่างรวดเร็ว

“คุณผู้ชาย คุณต้องการบริการพิเศษหรือไม่คะ？”

แม่เล้าไม่ลืมหน้าที่ของตนเอง รีบเอ่ยถามทันที

“ไม่ต้องการ ออกไปซะ！ หากไม่ได้รับการอนุญาตจากฉัน ใครก็ไม่มีสิทธิเข้ามา！”

รเมศหยิบแบงค์ดอลล่าจากกระเป๋าหนังโยนออกไป

แม่เล้าเห็นรเมศใจกว้างเหลือเกิน รีบคว้าเงินและออกไปทันที

รเมศรู้สึกว่าการตกแต่งภายในไม่เลว ถึงแม้จะดูสุรุ่ยสุร่าย แต่ก็สามารถทำให้คนมีความสุขได้เช่นกัน

การใช้เงินเพื่อเมามายเป็นสิ่งที่ไร้สาระที่สุดที่เขาเคยทำมาในชีวิต แต่แล้วยังไง？ ใครจะมาสนใจ？

เดาว่าตอนนี้นรมนกำลังเฝ้าลูกชายของเธอและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่ที่เมืองชลธี

ยิ่งคิดแบบนี้ รเมศยิ่งรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน

พนักงานบริการนำเหล้ามาเสริฟ

“คุณผู้ชาย นี่คือเหล้าที่คุณต้องการ หากดื่มเสร็จแล้ว พวกเราจะนำมาเสริฟใหม่ เพียงแค่คุณกดกริ่งด้านข้าง”

“เข้าใจแล้ว ออกไปได้”

พนักงานเดินออกไป

รเมศเปิดขวดเหล้าออก และไม่ใช้แก้ว ตรงนี้ไม่มีใคร จะทำตัวสง่างามให้ใครดู？

เขาเงยหน้าขึ้น กรอกขวดXOเข้าปาก

ความเผ็ดร้อนกระตุ้นต่อมรับรสของเขา ทำให้รเมศยากที่จะรับได้ แต่กลับรู้สึกสบายสุดๆ

เขาดื่มทีละขวดๆ กลับได้ยินเสียงตะโกนของผู้หญิงแว่วมา

เสียงนั้นคุ้นหูมาก คิดไม่ถึงว่าจะเหมือนกับเสียงของนรมน

รเมศรู้สึกว่าตนเองใกล้จะเป็นบ้าจริงๆ

ตอนนี้นรมนอยู่เป็นเพื่อนลูกที่เมืองชลธี จะมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร？

เขาหยิบอีกขวดกรอกเข้าปาก เสียงโวยวายด้านนอกยิ่งรุนแรงขึ้น

รเมศชะงักงันเล็กน้อย

ทำไมเสียงถึงได้คล้ายแบบนี้？

เขาอดใจไม่ไหวลุกขึ้นเปิดประตูออก เสียงดังมาจากห้องใต้ดิน

เพราะเปิดประตูห้องส่วนตัวออก ดังนั้นเสียงจึงยิ่งชัดเจนขึ้น

เสียงตะโกนนั้น หากไม่ใช่นรมนแล้วจะเป็นใคร？

ห้าปีที่ผ่านมา รเมศคุ้นเคยกับเสียงของนรมนเป็นอย่างดี

นรมนอยู่ที่นี่？

รเมศทิ้งขวดทันที ตรงไปที่ห้องใต้ดินอย่างรวดเร็ว

ประตูห้องใต้ดินมีคนเฝ้าอยู่ มองเห็นรเมศเดินเข้ามา พร้อมกับกลิ่นเหล้าฟุ้งไปทั่วร่างกาย จึงเข้าใจว่าเดินมาผิดทาง รีบขวางรเมศเอาไว้และเอ่ยว่า：“คุณผู้ชาย ขอโทษครับ คุณเดินมาผิดทางแล้ว ตรงนี้คือห้องใต้ดินของพวกเรา ห้องส่วนตัวของคุณน่าจะอยู่ทางนั้น”

รเมศถูกขวางเอาไว้

ตอนนี้เขามีสติชัดเจนดีมาก เสียงตะโกนจากด้านในดังออกมาอีกครั้ง ฟังแล้วเหมือนกำลังได้รับการลงโทษ

รเมศรู้สึกกระวนกระวายใจ แต่ทำเป็นถามอย่างนิ่งเฉย：“นั่นเสียงอะไร？ร้องไห้ดังขนาดนี้？ที่นี่มีบริการแบบนี้ด้วยหรือ？”

การบริการประเภทนี้ค่อนข้างโรคจิต