แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 184
บทที่ 184 ชีวิตของคุณมีแต่ฉันเท่านั้น
นี่เป็นครั้งแรกที่นรมนเห็นรเมศโมโห
เขาไม่สุภาพอ่อนโยนอีกแล้ว และไม่สง่าผ่าเผยอีกแล้วด้วย ยิ่งไปกว่านั้นสีหน้าของเขาดุร้ายจนทำให้คนหวาดกลัว ความกดดันอากาศที่รอบๆเหมือนกดอุณหภูมิในอากาศให้ต่ำลงไป ซึ่งกดดันแบบสุดๆ
นรมนมองดูรเมศแบบเบลอๆ จู่ๆรู้สึกว่าเขาแปลกหน้าเหลือเกิน แปลกหน้าเหลือเกิน
"รเมศ คุณเป็นอะไรไปอ่ะ？คุณเห็นกานต์โตมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาเป็นตายร้ายดียังไง หรือว่าคุณไม่เป็นห่วงเลยเหรอ？"
"ฉันเป็นห่วงทำไม？เขาเป็นลูกชายของคุณกับบุริศร์ ไม่ใช่ลูกชายของฉันกับคุณ ทำไมคุณถึงใจร้ายใจดำขนาดนั้น？ห้าปีที่ผ่านมานี้ฉันทำกับคุณยังไงคุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ？คุณย่าฉันไปสู่ขอคุณถึงบ้าน ไม่แคร์ว่าคุณพาเด็กทั้งสองคนที่ไม่ใช่ลูกหลานตระกูลวัชโรทัยเข้าบ้านด้วยซ้ำ แต่คุณกลับปฏิเสธไปซะทีเดียว ก่อนที่คุณกลับประเทศบอกกับฉันยังไง？คุณพูดว่าคุณกลับไปเพราะโรคของกมล คุณพูดว่าคุณกลับไปเพื่อแก้แค้นบุริศร์ คุณพูดว่าคุณจะทำให้บุริศร์เป็นตายเท่ากัน แต่ว่าตอนนี้หล่ะ？คุณอ้าปากปิดปากก็เป็นบุริศร์ คุณยังอยากพาลูกๆกลับไปอยู่ข้างๆเขา และใช้ชีวิตอยู่กับเขาใช่หรือไม่？
รเมศถามนรมนอย่างเข้มขรึม ความโกรธแค้นที่ใต้ตาแทบจะเผาทุกอย่างบนโลกใบนี้ไปซะทีเดียว
นรมนเสียใจ พูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"เรื่องห้าปีก่อนเขาไม่ได้เป็นคนทำ และเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ห้าปีที่ผ่านมานี้เขาก็ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก"
"เขาลำบาก？ฉันไม่ลำบากงั้นหรือ？ฉันล้มเลิกอะไรเพื่อคุณคุณรู้รึเปล่า? ฉันเห็นกานต์กับกมลเป็นลูกของตัวเอง คุณต้องการให้ฉันทำยังไงอีก คุณกลับประเทศเพื่อจะสานความสัมพันธ์กับบุริศร์ต่อใช่มั้ย？ฉันดีต่อเขาขนาดนั้น และอบรมสั่งสอนเขาอย่างสุดความสามารถ แต่ว่าสุดท้ายหล่ะถึงกับเทียบพ่อแท้ๆที่อยู่กับเขาแค่ไม่กี่เดือนไม่ได้ด้วยซ้ำ"
รเมศเสียใจและอ้างว้าง
นรมนรู้สึกว่าผิดต่อรเมศ แต่ว่าเรื่องเหล่านี้เธอทำอะไรได้หล่ะ?
ความสัมพันธ์ทางสายเลือดเป็นใครก็ไม่อาจตัดขาดไปได้
เดิมทีกานต์กับุริศร์เป็นพ่อลูกกันอยู่แล้ว ความรักระหว่างพวกเขาจะไม่เปลี่ยนไปตามกาลเวลาที่ล่วงเลยไปด้วยซ้ำ
"รเมศ ฉันรู้ว่าฉันผิดต่อคุณ ฉันทำให้คุณเสียเวลามาตั้งห้าปี ไม่ว่าวันหลังคุณต้องการให้ฉ้นทำอะไรก็ตาม ฉันรับปากคุณทุกอย่าง แต่ว่าตอนนี้คุณปล่อยฉันกลับไปได้รึเปล่า? คุณก็รู้ กานต์เป็นลมหายใจของฉัน ถ้าหากตามหากานต์ไม่พบ ทั้งชีวิตนี้ฉันไม่สบายใจแน่！”
" คุณไม่ต้องตามหาอีกแล้ว กานต์ได้ตายไปแล้ว ลูกชายของคุณกับบุริศร์ได้ตายไปแล้ว！"
รเมศตะคอกเสียงทุ้มต่ำ เหมือนกับฟ้าผ่ากลางแจ้งซึ่งผ่าลงมาบนหัวของนรมน
"คุณพูดว่าอะไรนะ？คุณกำลังพูดอะไรอยู่？”
" ฉันพูดว่ากานต์ได้ตายไปแล้ว！เขาถูกเขมิกาฆ่าทิ้งไปเรียบร้อยแล้ว！กิจจาเป็นลูกชายแท้ๆของเขมิกา แต่ว่ากลับเข้าข้างคุณกับกานตร์ เขมิกาโมโหจึงฆ่ากานต์ไปทีเดียว แถมยังโยนลงไปเป็นอาหารที่ทะเลเรียบร้อยแล้ว บุริศร์หาคนล้วงขึ้นมา ไร้ศพไร้กระดูก ลูกชายของคุณกับเขาตายไปแล้ว！"
รเมศในขณะนี้เหมือนกับพระราชาที่เลือดเย็นและไร้หัวใจ พูดความจริงที่โหดร้ายอย่างเย็นชา
นรมนรู้สึกว่าเขากำลังล้อเล่นอยู่ แต่ว่านัยน์ตาเขากลับจริงจังขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้นความเสียใจที่ออกมาจากใต้ตาเสแสร้งยังไงก็เสแสร้งไม่เหมือน
เธอแค่รู้สึกว่าหัวใจเจ็บปวดรวดร้าวอย่างรุนแรง
"ไม่ใช่หรอก！กานต์ของฉันไม่ตายหรอก！เขาอายุแค่สี่ขวบเอง เขาฉลาดขนาดนั้น เขาจะตายได้ยังไง?"
นรมนดิ้นรน และตะโกนอย่างโกรธแค้น แต่ว่ากลับดิ้นรนยังไงก็ดิ้นไม่หลุด
รเมศมองดูเธออย่างเย็นชา และพูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"นี่เป็นความจริง ซึ่งรู้กันทั่วเมืองชลธีแล้ว
คุณก็ไม่ต้องเสียใจเกินไปหรอกนะ เขมิกาก็ตายไปแล้วเช่นกัน ชดใช้ชีวิตให้กับกานต์แล้ว เริ่มต้นตั้งแต่ตอนนี้ คุณก็อยู่ที่นี่กับฉันดีๆ ฉันจะทำดีกับคุณ เราจะมีลูกของเราเอง ถึงตอนนั้นคุณก็จะลืมกานต์ไปเอง"
"คุณกำลังพูดอะไร？รเมศ คุณกำลังพูดอะไรกันแน่？"
ในที่สุดนรมนสังเกตเห็นความผิดปกติแล้ว
นี่ไม่ใช่รเมศที่เธอรู้จัก！
ไม่ใช่เด็ดขาด！
รเมศมองดูนรมน พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า:" ฉันไม่สนว่าในอดีตหัวใจของคุณเคยมีใคร เริ่มต้นตั้งแต่ตอนนี้ และเริ่มต้นตั้งแต่วินาทีที่ฉันซื้อคุณกลับมาจากFallen heaven คุณก็เป็นผู้หญิงของฉันแล้ว！
คุณวางใจได้เลย บุริศร์กับกมลได้ทำตรวจจับคู่เรียบร้อยแล้ว ถ้าหากสำเร็จแล้วละก็ กลับไปที่เมืองชลธี ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปจะไม่กลับมาที่อเมริกาอีก เพื่อชดใช้บุญคุณที่ตระกูลวัชโรทัยของเรามีต่อคุณ เขาได้เอาธุระกิจทั้งหมดที่อเมริกาให้กับตระกูลวัชโรทัยของเราเรียบร้อยแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังสาบานอีกว่าทั้งชีวิตนี้จะไม่เข้ามาเหยีบที่อเมริกาแม้แต่ก้าวเดียว ถ้าหากการจับคู่เลือดล้มเหลว กมลตายไป บุริศร์ยิ่งไม่อยู่ที่นี่ เริ่มต้นตั้งแต่ตอนนี้ คุณกับฉันเป็นชีวิตใหม่แล้ว"
" รเมศ คุณบ้าไปแล้ว？คุณปล่อยฉันเถอะนะ ฉันจะไปดูกมลนั่นคือลูกสาวของฉัน และเป็นลูกสาวที่ฉันคลอดออกมาเอง！"
"ห้าปีก่อนเธอก็ควรตายไปแล้ว！หากไม่ใช่ฉันเอาทุกอย่างที่บ้านตระกูลวัชโรทัยปกป้องเธอไว้ และต่อชีวิตให้กับเธอ เธอไร้ตัวตนไปตั้งนานแล้ว นรมน ฉันทำกับกานต์ก็ดี และทำกับกมลก็ดี ฉันทำอย่างสุดความสามารถแล้ว
ทั้งชีวิตนี้คุณติดค้างฉันเอง คุณเข้าใจมั้ย？คุณเองที่ติดค้างฉัน！เริ่มต้นตั้งแต่ตอนนี้คุณก็พักฟื้นอาการบาดเจ็บดีๆก็แล้วก็ รอให้คุณหายบาดเจ็บแล้ว เราก็แต่งงานกันทันที จากนั้นคลอดลูกที่เป็นของเราเอง จากนี้ไปไม่มีบุริศร์อีก ไม่มีกานต์อีก และไม่มีกมลอีกแล้ว ชีวิตของคุณจะมีฉัน และลูกของเรา มีแค่เราเท่านั้น！"
รเมศลูบจับแก้มของนรมนอย่างอ่อนโยน นรมนกลับรู้สึกตัวสั่น
รเมศในวินาทีนี้น่ากลัวเหลือเกิน！
ถึงแม้เขายังคงอ่อนโยน แต่ว่ากลับทำให้คนรู้สึกขนลุกซู่
"รเมศ คุณอย่าทำเช่นนี้เลยนะ คุณปล่อยฉันได้รึเปล่า？รเมศที่ฉันติดค้างคุณไว้ฉันจะชดใช้ให้กับคุณเอง คุณให้ฉันไปจากที่นี่เถอะ รเมศ！"
นรมนตะโกน แต่ว่าวินาทีต่อมากลับถูกรเมศตีจนสลบไปเลย
"หลับนอนดีๆเถอะ ตอนนี้สิ่งที่่สำคัญที่สุดก็คือจำเป็นต้องพักผ่อนให้มากๆ"
รเมศยิ้มให้กับนรมนอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง จากนั้นค่อยๆถอดเสื้อผ้าของนรมนออก และเริ่มทายาให้กับเธอ
ร่างกายของนรมนมีบาดแผลจากการถูกเฆี่ยนตีตั้งหลายจุด มองขึ้นไปบาดแผลเต็มไปหมด เห็นแล้วทำให้ตกใจอย่างยิ่ง
นัยน์ตาของรเมศค่อยๆเข้มขรึมขึ้นมา
กล้าทำร้ายผู้หญิงของเขา ไร้เหตุผลสิ้นดี！
หลังจากเขาทายาให้กับนรมนเสร็จเรียบร้อย เดินออกไปจากห้องนอนโดยตรง และโทรศัพท์ออกไปหนึ่งสาย ไม่นานนักก็จับตัวผู้ชายในคุกคนนั้นกลับมาเเล้ว
ตอนที่ผู้ชายเห็นรเมศกลัวบ้างเล็กน้อย
"ประธานรเมศครับ คุณกำลังทำอะไรครับเนี่ย？"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...