แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 203

บทที่ 203 หม่ามี้สวยที่สุด

คุณนายตระกูลโตเล็กออกไปจากห้องผู้ป่วย นรมนเข้ามาที่ขอบเตียงของกมล

“หม่ามี้ ทำไมคุณถึงผอมจัง? ฉันแทบไม่รู้จักแล้ว เป็นเพราะดูแลพี่ชายที่ป่วยหรือเปล่า?”

กมลเจ็บปวดใจเลยยื่นมือเล็กๆของเธอออกมา และสัมผัสใบหน้าของนรมนเบาๆ

มือของเธอเย็นมาก และไม่อบอุ่นเท่าเด็กปกติทั่วไป

นรมนมักจะคิดว่าเป็นความผิดของตนเอง แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันเกิดจากหลายสาเหตุ

เธอรู้สึกอึดอัด โทษตัวเอง เสียใจ และเจ็บปวดมากกว่า เมื่อเธอได้ยินคำพูดของกมล ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เพียงแค่กอดกมลเบาๆไว้ในอ้อมแขน

“กมลคิดว่าหม่ามี้ขี้เหร่หรือเปล่า”

“ไม่นะ หม่ามี้สวยที่สุดเสมอ และฉันก็คิดถึงหม่ามี้มากๆเลยด้วย!

กมลหดตัวลงในอ้อมแขนของนรมนและออดอ้อน สามารถรู้สึกถึงการชักกระตุกของร่างกายของกมล บางทีในเวลานี้กมลแทบจะทนความเจ็บปวดไม่ไหว แต่จะยิ้มตลอดเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ เผชิญกับชีวิตแบบนี้

เธอถามอย่างเปรี้ยว “กมล เจ็บไหม?”

“ไม่เจ็บค่ะ”

กมลยังคงยิ้ม และค่อนข้างจะฝืนยิ้ม

ในที่สุดน้ำตาของนรมนก็อดไม่ได้ที่จะไหลลงมา

“เมื่ออยู่ต่อหน้าหม่ามี้ไม่จำเป็นต้องอดทนก็ได้ หม่ามี้รู้ว่า กมลเจ็บปวดมากใช่ไหม? กมลเก่งมาก หม่ามี้ดีใจมาก แต่หม่ามี้ไม่อยากให้กลมเก็บมันไว้คนเดียว บอกหม่ามี้นะ ว่าเจ็บไหม?”

“เจ็บ!”

กมลลดรอยยิ้มลง จมูกก็โด่งขึ้น และร่างกายก็เข้าใกล้นรมนโดยไม่ได้ตั้งใจ

“หม่ามี้ ฉันไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่มาที่นี่ร่างกายก็เจ็บปวดมาก แต่คุณย่าและแด๊ดดี้ดีกับฉันมากขนาดนั้นพี่กิจจาก็คอยปลอบฉัน ถ้าพูดว่าเจ็บฉันกลัวว่า พวกเขาจะเกลียดฉัน”

“เด็กโง่ ไม่มีใครเกลียดคุณเลย แด๊ดดี้กับคุณย่า และหม่ามี้กับพี่กิจจาจะชอบและชอบกมลมากๆ หม่ามี้รู้ว่ากมลเจ็บ หม่ามี้ก็เจ็บ หม่ามี้ไม่สบายแล้วเหมือนกัน เหมือนกับกมล ต้องการรักษา แต่เราต้องชนะตนเองให้ได้ก่อน เข้าใจไหมคะ?”

นรมนสัมผัสไปที่ผมของกมลด้วยความทุกข์ทรมาน รู้สึกอึดอัดมาก

กมลเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นมองไปที่นรมน และถามเบาๆ “หม่ามี้ พ่อบุญธรรมไม่ชอบกมลแล้วใช่ไหม? เป็นเพราะโรคของกมลไม่สามารถรักษาให้หายได้ ดังนั้นพ่อบุญธรรมจึงไม่เอากมลแล้ว”

“ไร้สาระ กมลน่ารักขนาดนี้ ไม่ว่าใครก็ชอบกมลทั้งนั้น”

ภายในใจของนรมนรู้สึกซับซ้อนมาก

เธอตั้งใจจะบอกกมลถึงสิ่งที่รเมศทำกับเธอ แต่คำพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กก่อนที่จะออกไปทำให้เธอตื่น

เด็กนั้นไร้เดียงสาเพียงใด

ตลอดห้าปีที่ผ่านมา ในความคิดของกลมรเมศเกือบจะเทียบเท่ากับการดำรงอยู่ของพ่อบังเกิดเกล้า ตอนนี้ถ้าบอกความจริงกับกมลไม่รู้ว่ากมลจะรับได้ไหม

ณ จุดนี้ คุณนายตระกูลโตเล็กมีความรอบคอบมากกว่าที่เธอคิด กมลไม่รู้สึกดีขึ้นเพราะคำพูดของนรมน เธอกระซิบเบาๆ “ฉันได้ยินคุณน้าไพลินพูดกับคนไม่ดีพวกนั้น จะต้องหาฉันให้เจอ และอย่าปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่ คุณน้าไพลินเป็นเลขาของพ่อบุญธรรม พ่อบุญธรรมคงจะไม่ชอบฉันแน่นอน ตอนนี้ฉันรู้สึกเจ็บปวดมาก คงจะรักษาไม่หายแล้วใช่ไหม?”

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ”

นรมนไม่รู้ว่ากมลเคยได้ยินเรื่องไม่ดีอะไรมาบ้าง สักพักรู้สึกทุกข์ใจมากขึ้น

กมลจับมือนรมนแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร หม่ามี้ ถ้าฉันรักษาไม่หายจริงๆ ฉันก็ไม่รักษาแล้ว หม่ามี้พาฉันกลับบ้านดีไหม? ฉันคิดถึงพี่ชายแล้ว พี่กิจจาบอกว่าจะพาฉันไปสวนสนุก ฉันรู้ว่าร่างกายของฉันไม่พร้อม แต่ฉันสามารถไปดูได้ ถ้าฉันรักษาไม่หายจริงๆ หม่ามี้ห้ามร้องไห้นะ ยังมีพี่ชายอยู่กับหม่ามี้ หม่ามี้ไม่ได้อยู่คนเดียว”

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ?”

นรมนอุ้มกมลไว้ในอ้อมแขน และน้ำตาไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว

“กานต์คือกานต์ คุณคือคุณ พวกคุณต่างก็เป็นลูกรักของหม่ามี้ ไม่มีใครสามารถแทนที่ใครได้! หม่ามี้ต้องการให้คุณมีชีวิตอยู่ดีๆ ต้องการให้คุณมีชีวิตที่มีความสุขและมีสุขภาพดี คุณทำได้ กมล แด๊ดดี้ของคุณเป็นประธานของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด ไม่ว่ายังไง เขาก็จะรักษาคุณให้ได้ ถ้าคุณเกิดอะไรขึ้นจริงๆ หม่ามี้จะทำอย่างไร?”

เสียงของนรมนนั้นแหบแห้ง และสำลักเบาๆ

พระเจ้าปฏิบัติต่อเธอไม่ดีจริงๆ หลังจากความยากลำบากมากมาย เพราะอะไรลูกของเธอถึงไม่ดีขึ้นบ้างเลย?

กมลเห็นว่านรมนกำลังร้องไห้ และรีบร้อนอยากจะเช็ดน้ำตาให้กับเธอ

“หม่ามี้ไม่ร้อง กมลไม่เจ็บ ไม่เจ็บจริงๆ” ใบหน้าของเธอซีดมาก และฝ่ามือก็ถูกเล็บแทงจนฉีดไปหมด สีแดงสดนั้นทำให้นรมนเจ็บปวดมาก

“เจ็บก็ไม่เป็นไร หม่ามี้จะอยู่กับคุณ จากนี้ไป ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน หม่ามี้จะอยู่กับคุณ”

นรมนกอดกมลไว้แน่นๆ

หลังจากนั้นกมลก็ไม่สามารถทนต่อไปได้อีก กระซิบเบาๆว่า “หม่ามี้ ฉันอยากฟังคุณร้องเพลง”

“ได้สิ กมลอยากฟังอะไร?

“หม่ามี้ร้องอะไรกมลก็ชอบฟัง”

กมลนอนขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของนรมน ร่างกายของเธอสั่นไปหมด

น้ำตาไหลอยู่ในดวงตาของเธอแล้ว แม้กระทั่งเหงื่อที่หน้าผากเป็นชั้นๆ แต่เธอก็อดทนที่จะไม่ร้องไห้ออกมาเลยสักนิด

นรมนหวังว่าเธอจะร้องไห้ออกมา ถ้าเธอร้องไห้ บางทีเธออาจจะไม่รู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่ดูอืดอาดนี้ทำให้เธอแทบจะเป็นบ้า