แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 204

บทที่ 204 บุริศร์ก็เป็นคน ไม่ใช่เทวดา

ทันใดนั้นจิตใจของนรมนก็ตื่นขึ้น

เธอพึ่งบอกว่าจะเดินไปพร้อมกันกับบุริศร์ เพื่อเป็นผู้หญิงที่คู่ควรกับบุริศร์ ตอนนี้ลูกสาวของเธอกำลังรอให้เธอยืนหยัดพร้อมกับเธอ และลูกชายก็ยังคงรอการช่วยเหลือจากเธออยู่ที่ไหนสักแห่ง เธอจะจมอยู่กับความยากลำบากในระยะสั้นได้อย่างไร?

เธอคือนรมน

เมื่อห้าปีที่แล้วพระเจ้าก็ยังไม่ได้พรากชีวิตเธอไปจากการไฟไหม้ อะไรคือเรื่องใหญ่กับความปราชัยในตอนนี้?

ทันใดนั้นนรมนก็มีความกล้าหาญขึ้นมา

“แม่ ฉันรู้ว่าฉันควรทำยังไงแล้ว”

ดวงตาของนรมนสว่างขึ้น

เธอยังคงกังวลมาก ยังเสียใจอยู่ และยังอยากอยู่กับเธอในห้องผ่าตัด โดยรู้ว่ากมลจะต้องเจอกับความเจ็บปวดแบบไหนเมื่ออยู่ในห้องผ่าตัด แต่ในเวลานี้ เธอรู้ดีมากกว่าว่าตนเองควรทำอย่างไร

คุณนายตระกูลโตเล็กยิ้มอย่างสบายใจ

“ฉันจะไปซื้ออะไรให้คุณกิน คุณจำเป็นต้องกินสักหน่อย ฉันปล่อยให้กิจจาอยู่กับคุณ”

“ค่ะ!”

นรมนไม่ได้ปฏิเสธ

จริงๆแล้วเธอต้องการตามไปที่ห้องผ่าตัด แต่เมื่อเห็นผู้เชี่ยวชาญมากมายที่นำโดยพฤกษ์ไปที่ห้องผ่าตัด นรมนก็ยังคงหันกลับมาและกลับไปที่ห้องผู้ป่วยของตนเอง

คิ้วของกิจจาขมวดเข้าหากันแน่นขึ้น เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหม่ามี้ป่วย!

เมื่อเห็นนรมนเดินกลับไปที่ห้องผู้ป่วย กิจจาก็รีบตามไป

“หม่ามี้ คุณป่วยจริงหรือ? คุณเป็นอะไรกันแน่ ?”

กิจจากังวลมาก สายตาของเขามองตรงไปที่นรมน

นรมนยิ้มและพูดว่า “หม่ามี้ไม่เป็นไร หม่ามี้แค่เหนื่อยนิดหน่อย แค่ขี้เกียจสักพัก ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวหม่ามี้ก็ดีขึ้น”

“มีคนเลวกลั่นแกล้งหม่ามี้ใช่ไหม? คุณบอกฉันสิ ฉันจะให้คุณแชมป์ไปสั่งสอนพวกเขา”

กิจจากล่าวอย่างโกรธเคือง

นรมน ยิ้มและกล่าวว่า “ไม่มี หม่ามี้สบายดี”

“แต่ว่าคุณย่าบอกว่าคุณป่วย”

“อาการป่วยของหม่ามี้คือป่วยภายในใจ นอกจากหม่ามี้เอง ไม่มีใครช่วยหม่ามี้ได้”

นรมนแตะหัวของกิจจา และนึกถึงกานต์อีกครั้ง

ถ้ากานต์รู้ว่าเธอป่วย และรู้ว่ากมลตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาจะรีบกลับหรือเปล่า?

นรมนรู้สึกตนเองมึนงง

เธอไม่เชื่อว่ากานต์จะถูกฆ่าตาย

ไอ้เด็กเกเรคนนั้นจะไม่มีวันไปจากตนเองได้เร็วขนาดนี้หรอกใช่ไหม?

กิจจามองไปที่นรมนดูไปที่ดวงตาของตนเองมีอาการเหม่อลอยเล็กน้อย โดยรู้ว่าเธอกำลังคิดถึงกานต์อีกแล้ว

เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าตนเองสามารถแทนที่ของกานต์ได้ ถ้าในตอนนั้นปล่อยให้เฮียหนีไป บางทีหม่ามี้ก็คงไม่เจ็บปวดใจ และแด๊ดดี้ก็ไม่เสียใจเช่นนี้

เฮียฉลาดมาก ทำทุกอย่างได้ดีกว่าเขา ถ้าเฮียอยู่ล่ะก็ ทุกคนจะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน

กิจจารู้สึกเศร้าอีกครั้ง

“หม่ามี้ ฉันจะต้องตามหาเฮียเจอแน่นอน!”

“เด็กดี”

เมื่อนรมนและกิจจากำลังคุยกัน คุณนายตระกูลโตเล็กก็เข้ามาพร้อมกับโจ๊กข้าวฟ่าง

เมื่อได้กลิ่นของโจ๊กข้าวฟ่าง นรมนรู้สึกคลื่นไส้จริงๆ แต่เธอนึกถึงบุริศร์ และนึกถึงกมล

เธอต่อต้านอาการคลื่นไส้และหยิบโจ๊กข้าวฟ่าง กระซิบเบาๆว่า “แม่ คุณพากิจจาออกไปเถอะ ฉันอยู่คนเดียวได้”

“ได้ไหมคะ?”

คุณนายตระกูลโตเล็กกังวลเล็กน้อย

แม้ว่าเธอหวังว่านรมนจะสามารถยืนหยัดขึ้นได้ และเอาชนะตนเอง แต่เธอก็ยังคงกังวลเล็กน้อย

นรมนพยักหน้า และพูดอย่างหนักแน่น “ฉันทำได้”

เธอภูมิใจในตัวเธอ ความเปราะบางของเธอยกเว้นบุริศร์ ไม่มีใครอยากให้คนอื่นมองเห็น

ความลำบากใจ ความเสียใจ คนที่รักเธอและเข้าใจเธอรู้ดีก็พอแล้ว

คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นความภาคภูมิใจของนรมน พยักหน้าและกล่าวว่า “ฉันและกิจจาอยู่นอกประตู เรียกพวกเราได้ทุกเมื่อที่คุณต้องการ

“ค่ะ!”

คุณนายตระกูลโตเล็กก็ยังคงจากไปกับกิจจา แม้ว่ากิจจาจะเสียใจมาก แต่ก็ไม่ได้ดิ้นรนอีกต่อไป

เมื่อในห้องเหลือเพียงนรมนคนเดียว เขามองไปที่โจ๊กข้าวฟ่างชามนั้น และท้องก็ปั่นป่วนอีกครั้ง

ยังไม่ทันกินก็เริ่มต่อต้านซะแล้ว

เธอรู้ว่าความคิดของตัวเองเกิดปัญหาอยู่

มีหลายสิ่งที่แวบเข้ามาในใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างวันที่อยู่บนเรือ มันเป็นเหมือนฝันร้ายที่โอบล้อม นรมนไว้

เธอตัวสั่น และหดตัว แม้จะพยายามชกโจ๊กข้าวฟ่างลงกับพื้น

แต่ในเวลานี้ เธอสัมผัสถูกโทรศัพท์ของเธอ โทรศัพท์ถูกซื้อโดยบุริศร์ ภาพถ่ายทั้งสองคนบนหน้าจอ ดูเหมือนว่าบุริศร์จะแอบถ่ายในขณะที่เธอหลับอยู่

เมื่อมองไปที่บุริศร์บนหน้าจอโทรศัพท์ดวงตาของเขาอ่อนโยนและนุ่มนวลมาก หัวใจของนรมนก็เจ็บปวดทันที

เขาลำบากขนาดนี้ เพื่อเลี้ยงดูครอบครัวที่กระจัดกระจายนี้ เธอจะทำให้เขากังวลต่อไปได้อย่างไร?

ตราบใดที่บุริศร์ยังอยู่ และตราบใดที่กมลยังอยู่ เธอก็จะไม่กลัวอะไรเลย ใช่ไหม?

นรมน หายใจเข้าลึกๆ หยิบช้อนและใส่โจ๊กข้าวฟ่างเข้าปากของตัวเอง

มันยังคงจืดชืด แม้จะมีอาการคลื่นไส้ แต่นรมนก็พยายามข่มตัวเอง ไม่ให้ตัวเองไปห้องน้ำ ในใจนึกท่าทางที่สง่างามของเขาตอนที่เห็นบุริศร์ครั้งแรก เขาดูดีและหล่อมาก

เธอหัวเราะขึ้นมาทันที