แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 218

บทที่ 218 เขาประเมินรเมศต่ำไปจริงๆ

การที่อยู่ๆ ก็มีคนจำนวนมากมาปรากฏตัวในเวลานี้มันค่อนข้างที่จะประหลาดไม่น้อย และที่สำคัญก็คือดูเหมือนว่ากำลังมีคนทะเลาะกันอยู่ แม้ว่าจะอยู่ห่างกันไกลแต่บุริศร์กับนรมนก็ยังคงได้ยินเสียงวิวาทของอีกฝ่าย

ทว่าเสียงพวกนั้นกลับคุ้นหูไม่น้อย

นรมนเอ่ยเสียงเบา “ทำไมเหมือนฉันจะได้ยินเสียงของผู้จัดการกิมจิเลยนะ”

“ผู้จัดการกิมจิคนไหน กิมจิของFallen heavenน่ะเหรอ”

“เหมือนว่าจะใช่ค่ะ”

นรมนไม่ค่อยแน่ใจ

ตอนนี้เธอรู้สึกมึนงงไปหมด หูเองก็ได้ยินไม่ค่อยชัด กลัวว่าตัวเองจะฟังผิดไป

แต่ว่าบุริศร์กลับไม่สนใจ เขาแบกนรมนแล้วเดินไปข้างหน้าต่อ

ทว่าตอนที่ยังเดินไปไม่ถึงคนพวกนั้น อยู่ๆ ก็มีคนคนหนึ่งปรากฏตัวออกมา

ทำเอานรมนตกใจเกือบตาย แววตาของบุริศร์เปลี่ยนเป็นเย็นเยียบในทันที

“ใครน่ะ”

“คุณนรมนครับ ผู้จัดการกิมจิสั่งให้เราพาคุณออกไปจากที่นี่”

นรมนรู้สึกแปลกใจไม่น้อย แต่เธอก็บอกเกี่ยวกับสถานะของจอร์จให้บุริศร์ฟัง

บุริศร์ยังไม่ได้วางใจเท่าไหร่นัก ทว่าเขาก็ยังเดินไปยืนข้างๆ จอร์จ

ที่ตรงนั้นมีรถอยู่หนึ่งคัน จอร์จส่งกุญแจรถให้บุริศร์ แล้วกล่าวเสียงเบาว่า “คุณรีบไปก่อนเถอะครับ ตอนนี้ไม่มีคนสนใจพวกคุณ”

“กิมจิให้นายมาอย่างนั้นเหรอ”

นรมนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ใช่ครับ”

จอร์จรีบพยักหน้าทันที

“ตรงข้างหน้ากำลังทะเลาะเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ”

“ผู้จัดการกิมจิให้แขกผู้หญิงคนหนึ่งแกล้งทำเป็นก่อความวุ่นวาย ตอนนี้พวกเขากำลังโต้เถียงกันอยู่ จึงสามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนเอาไว้ได้ พวกคุณรีบใช้โอกาสนี้หนีไปเถอะครับ”

จอร์จกล่าวสั้นๆ จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป

บุริศร์ไม่รอช้า รีบสตาร์ทรถแล้วขับพานรมนลงไปที่ด้านล่างภูเขาทันที

คนที่อยู่ด้านล่างดูเหมือนจะถูกเคลียร์ไปหมดแล้ว ไม่เหลือใครเลยแม้แต่คนเดียว

บุริศร์ไม่สนใจใครทั้งสิ้น เขาเหยียบคันเร่งแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่นรมนขึ้นรถก็เริ่มที่จะตัวร้อน

เธอรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองย่ำแย่มาก ทว่ามือกลับคว้าชายเสื้อของบุริศร์เอาไว้ไม่ปล่อย

บุริศร์รู้ดีว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเอามากๆ ดึงตัวเธอไว้ตลอดเวลา

รถเร้นหายหายจากผู้คนไปอย่างรวดเร็ว โดยขับตรงไปที่สถานพักฟื้น

ตอนที่รถอยู่ในสภาวะมั่นคง นรมนก็หมดสติไปแล้ว

อีกทั้งร่างกายของเธอยังร้อนจัด

บุริศร์ไม่กล้าที่จะชักช้า เขารีบอุ้มเธอเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

คุณหมอเริ่มทำการรักษานรมนอย่างรวดเร็ว

พอแม่บุริศร์เห็นเธอเพิ่งจะกลับมาก็ต้องเข้าห้องฉุกเฉินทันทีเลยรีบออกมาดู

“เป็นอะไรไป เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ”

บุริศร์สกปรกไปทั้งตัว อีกทั้งยังมีรอยเลือดเต็มไปหมด คุณนายตระกูลโตเล็กตกใจจนหน้าซีดขาว

“ไม่ได้เป็นอะไรครับ นี่เป็นเลือดของนรมนน่ะ เธอมีประจำเดือน ความต้านทานของร่างกายก็เลยต่ำ เป็นไปได้ว่าอาจจะไข้ขึ้นน่ะครับ”

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน”

คุณนายตระกูลโตเล็กค่อนข้างที่จะละอายใจ

ทว่าบุริศร์กลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “แม่ครับ พอดีว่าวันนี้เกิดเรื่องไม่คาดฝันนิดหน่อย หลังจากที่นรมนออกมาจากFallen heavenก็ถูกคนสะกดรอยตาม พวกเราเลยออกมาจากทางประตูหลังบ้านของไมค์ แต่ไม่รู้ว่ามีคนเอาเครื่องติดตามมาติดไว้บนตัวนรมนตั้งแต่เมื่อไหร่ พวกเราเกือบจะถูกขวางเอาไว้บนภูเขาจนลงมาไม่ได้แล้ว”

“อะไรนะ”

คุณนายตระกูลโตเล็กประหลาดใจมาก

“คนที่กล้าลงมือกับนรมนทั้งที่อยู่ในFallen heaven จะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ แม่จะให้กิมจิไปตรวจสอบดู”

บุริศร์จึงเล่าเรื่องที่กิมจิมาช่วยไว้ให้คุณนายตระกูลโตเล็กฟัง

คุณนายตระกูลโตเล็กกล่าวเสียงต่ำ “ไม่จำเป็นที่จะต้องสงสัยในตัวกิมจิ แหวนที่แม่มอบให้นรมนนั้นมีระบบระบุพิกัดที่แม่นยำ จากนั้นก็จะดำเนินการช่วยเหลือ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเครื่องติดตามที่อยู่บนตัวของนรมน”

ได้ยินแม่บุริศร์พูดแบบนี้ บุริศร์ก็โล่งใจขึ้นมาทันที

แค่ไม่ใช่คนของตัวเองก็ดีแล้ว

“ให้คนไปตรวจสอบเถอะ แล้วพฤกษ์ล่ะ”

“ผมให้เขาดึงความสนใจของพวกนั้นอยู่ที่หน้าประตูบ้านไมค์ แต่ไม่คิดเลยว่าศัตรูจะไม่ติดเบ็ด”

ในตอนนั้นเอง พฤกษ์ก็โทรศัพท์เข้ามา

“ประธานบุริศร์ครับ ผมเห็นว่าพวกที่ตามผมมาขับรถออกไปแล้ว ผมก็เลยขับรถตามไป พบว่าพวกเขาไปที่บ้านเก่าของตระกูลวัชโรทัยครับ”

คำพูดของพฤกษ์ทำให้แววตาของบุริศร์เย็นชาขึ้นอีกหลายส่วน

“ตระกูลวัชโรทัย! ที่แท้ก็เป็นตระกูลวัชโรทัยนี่เอง!”

เขาประเมินรเมศต่ำไปจริงๆ

เดิมทีไม่เคยคิดว่ารเมศจะมีความสามารถมากมายอะไร เป็นเพียงแค่พวกคนรวยธรรมดาเท่านั้น ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครที่เข้าใจในตัวรเมศอย่างแท้จริงเลยก็ได้

แววตาของบุริศร์เย็นเยียบจนน่ากลัว

คานระหว่างเขากับรเมศเริ่มที่จะขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ตอนที่คุณนายตระกูลโตเล็กได้ยินคำเรื่องตระกูลวัชโรทัย ก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เธอกล่าวเสียงต่ำว่า “แม่จะอยู่ดูแลนรมนให้เอง พวกเด็กๆ หลับกันหมดแล้ว ลูกก็ไปพักสักหน่อยเถอะนะ ช่วงนี้ลูกก็นอนไม่ค่อยหลับ เป็นแบบนี้ไม่ดีเลย ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ ผมยังทนได้ แม่ต่างหากล่ะ ร่างกายไม่ได้แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ รีบกลับไปพักก่อนเถอะครับ”

บุริศร์ไม่ได้พูดถึงเรื่องผลรายงานสุขภาพ ราวกับว่าเขาลืมมันไปหมดแล้วอย่างสิ้นเชิง

คุณนายตระกูลโตเล็กกลัวว่าเขาจะถามอะไรออกมา จึงพยักหน้าแล้วกลับไปที่ห้อง