แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 218

บทที่ 218 เขาประเมินรเมศต่ำไปจริงๆ

การที่อยู่ๆ ก็มีคนจำนวนมากมาปรากฏตัวในเวลานี้มันค่อนข้างที่จะประหลาดไม่น้อย และที่สำคัญก็คือดูเหมือนว่ากำลังมีคนทะเลาะกันอยู่ แม้ว่าจะอยู่ห่างกันไกลแต่บุริศร์กับนรมนก็ยังคงได้ยินเสียงวิวาทของอีกฝ่าย

ทว่าเสียงพวกนั้นกลับคุ้นหูไม่น้อย

นรมนเอ่ยเสียงเบา “ทำไมเหมือนฉันจะได้ยินเสียงของผู้จัดการกิมจิเลยนะ”

“ผู้จัดการกิมจิคนไหน กิมจิของFallen heavenน่ะเหรอ”

“เหมือนว่าจะใช่ค่ะ”

นรมนไม่ค่อยแน่ใจ

ตอนนี้เธอรู้สึกมึนงงไปหมด หูเองก็ได้ยินไม่ค่อยชัด กลัวว่าตัวเองจะฟังผิดไป

แต่ว่าบุริศร์กลับไม่สนใจ เขาแบกนรมนแล้วเดินไปข้างหน้าต่อ

ทว่าตอนที่ยังเดินไปไม่ถึงคนพวกนั้น อยู่ๆ ก็มีคนคนหนึ่งปรากฏตัวออกมา

ทำเอานรมนตกใจเกือบตาย แววตาของบุริศร์เปลี่ยนเป็นเย็นเยียบในทันที

“ใครน่ะ”

“คุณนรมนครับ ผู้จัดการกิมจิสั่งให้เราพาคุณออกไปจากที่นี่”

นรมนรู้สึกแปลกใจไม่น้อย แต่เธอก็บอกเกี่ยวกับสถานะของจอร์จให้บุริศร์ฟัง

บุริศร์ยังไม่ได้วางใจเท่าไหร่นัก ทว่าเขาก็ยังเดินไปยืนข้างๆ จอร์จ

ที่ตรงนั้นมีรถอยู่หนึ่งคัน จอร์จส่งกุญแจรถให้บุริศร์ แล้วกล่าวเสียงเบาว่า “คุณรีบไปก่อนเถอะครับ ตอนนี้ไม่มีคนสนใจพวกคุณ”

“กิมจิให้นายมาอย่างนั้นเหรอ”

นรมนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ใช่ครับ”

จอร์จรีบพยักหน้าทันที

“ตรงข้างหน้ากำลังทะเลาะเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ”

“ผู้จัดการกิมจิให้แขกผู้หญิงคนหนึ่งแกล้งทำเป็นก่อความวุ่นวาย ตอนนี้พวกเขากำลังโต้เถียงกันอยู่ จึงสามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนเอาไว้ได้ พวกคุณรีบใช้โอกาสนี้หนีไปเถอะครับ”

จอร์จกล่าวสั้นๆ จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป

บุริศร์ไม่รอช้า รีบสตาร์ทรถแล้วขับพานรมนลงไปที่ด้านล่างภูเขาทันที

คนที่อยู่ด้านล่างดูเหมือนจะถูกเคลียร์ไปหมดแล้ว ไม่เหลือใครเลยแม้แต่คนเดียว

บุริศร์ไม่สนใจใครทั้งสิ้น เขาเหยียบคันเร่งแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่นรมนขึ้นรถก็เริ่มที่จะตัวร้อน

เธอรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองย่ำแย่มาก ทว่ามือกลับคว้าชายเสื้อของบุริศร์เอาไว้ไม่ปล่อย

บุริศร์รู้ดีว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเอามากๆ ดึงตัวเธอไว้ตลอดเวลา

รถเร้นหายหายจากผู้คนไปอย่างรวดเร็ว โดยขับตรงไปที่สถานพักฟื้น

ตอนที่รถอยู่ในสภาวะมั่นคง นรมนก็หมดสติไปแล้ว

อีกทั้งร่างกายของเธอยังร้อนจัด

บุริศร์ไม่กล้าที่จะชักช้า เขารีบอุ้มเธอเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

คุณหมอเริ่มทำการรักษานรมนอย่างรวดเร็ว

พอแม่บุริศร์เห็นเธอเพิ่งจะกลับมาก็ต้องเข้าห้องฉุกเฉินทันทีเลยรีบออกมาดู

“เป็นอะไรไป เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ”

บุริศร์สกปรกไปทั้งตัว อีกทั้งยังมีรอยเลือดเต็มไปหมด คุณนายตระกูลโตเล็กตกใจจนหน้าซีดขาว

“ไม่ได้เป็นอะไรครับ นี่เป็นเลือดของนรมนน่ะ เธอมีประจำเดือน ความต้านทานของร่างกายก็เลยต่ำ เป็นไปได้ว่าอาจจะไข้ขึ้นน่ะครับ”

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน”

คุณนายตระกูลโตเล็กค่อนข้างที่จะละอายใจ

ทว่าบุริศร์กลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “แม่ครับ พอดีว่าวันนี้เกิดเรื่องไม่คาดฝันนิดหน่อย หลังจากที่นรมนออกมาจากFallen heavenก็ถูกคนสะกดรอยตาม พวกเราเลยออกมาจากทางประตูหลังบ้านของไมค์ แต่ไม่รู้ว่ามีคนเอาเครื่องติดตามมาติดไว้บนตัวนรมนตั้งแต่เมื่อไหร่ พวกเราเกือบจะถูกขวางเอาไว้บนภูเขาจนลงมาไม่ได้แล้ว”

“อะไรนะ”

คุณนายตระกูลโตเล็กประหลาดใจมาก

“คนที่กล้าลงมือกับนรมนทั้งที่อยู่ในFallen heaven จะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ แม่จะให้กิมจิไปตรวจสอบดู”

บุริศร์จึงเล่าเรื่องที่กิมจิมาช่วยไว้ให้คุณนายตระกูลโตเล็กฟัง

คุณนายตระกูลโตเล็กกล่าวเสียงต่ำ “ไม่จำเป็นที่จะต้องสงสัยในตัวกิมจิ แหวนที่แม่มอบให้นรมนนั้นมีระบบระบุพิกัดที่แม่นยำ จากนั้นก็จะดำเนินการช่วยเหลือ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเครื่องติดตามที่อยู่บนตัวของนรมน”

ได้ยินแม่บุริศร์พูดแบบนี้ บุริศร์ก็โล่งใจขึ้นมาทันที

แค่ไม่ใช่คนของตัวเองก็ดีแล้ว

“ให้คนไปตรวจสอบเถอะ แล้วพฤกษ์ล่ะ”

“ผมให้เขาดึงความสนใจของพวกนั้นอยู่ที่หน้าประตูบ้านไมค์ แต่ไม่คิดเลยว่าศัตรูจะไม่ติดเบ็ด”

ในตอนนั้นเอง พฤกษ์ก็โทรศัพท์เข้ามา

“ประธานบุริศร์ครับ ผมเห็นว่าพวกที่ตามผมมาขับรถออกไปแล้ว ผมก็เลยขับรถตามไป พบว่าพวกเขาไปที่บ้านเก่าของตระกูลวัชโรทัยครับ”

คำพูดของพฤกษ์ทำให้แววตาของบุริศร์เย็นชาขึ้นอีกหลายส่วน

“ตระกูลวัชโรทัย! ที่แท้ก็เป็นตระกูลวัชโรทัยนี่เอง!”

เขาประเมินรเมศต่ำไปจริงๆ

เดิมทีไม่เคยคิดว่ารเมศจะมีความสามารถมากมายอะไร เป็นเพียงแค่พวกคนรวยธรรมดาเท่านั้น ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครที่เข้าใจในตัวรเมศอย่างแท้จริงเลยก็ได้

แววตาของบุริศร์เย็นเยียบจนน่ากลัว

คานระหว่างเขากับรเมศเริ่มที่จะขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ตอนที่คุณนายตระกูลโตเล็กได้ยินคำเรื่องตระกูลวัชโรทัย ก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เธอกล่าวเสียงต่ำว่า “แม่จะอยู่ดูแลนรมนให้เอง พวกเด็กๆ หลับกันหมดแล้ว ลูกก็ไปพักสักหน่อยเถอะนะ ช่วงนี้ลูกก็นอนไม่ค่อยหลับ เป็นแบบนี้ไม่ดีเลย ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ ผมยังทนได้ แม่ต่างหากล่ะ ร่างกายไม่ได้แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ รีบกลับไปพักก่อนเถอะครับ”

บุริศร์ไม่ได้พูดถึงเรื่องผลรายงานสุขภาพ ราวกับว่าเขาลืมมันไปหมดแล้วอย่างสิ้นเชิง

คุณนายตระกูลโตเล็กกลัวว่าเขาจะถามอะไรออกมา จึงพยักหน้าแล้วกลับไปที่ห้อง

ตอนที่มองแผ่นหลังของคุณนายตระกูลโตเล็ก ดวงตาของบุริศร์ก็ส่องประกายเล็กน้อย

เขาไปขอผลรายงานสุขภาพมาจากคุณหมอ ทว่าหมอกลับบอกว่านรมนมาเอาไปแล้ว บุริศร์ก็เข้าใจได้ทันทีว่ามันหมายถึงอะไร

แม่บุริศร์จะต้องไม่อยากให้บุริศร์รู้เรื่องอาการป่วยของตัวเองอย่างแน่นอน

บุริศร์สอบถามคุณหมอเกี่ยวกับอาการป่วยของแม่บุริศร์ อีกฝ่ายก็เล่าทุกอย่างออกมาโดยไม่ปิดบัง

ส่วนแม่แท้ๆ อย่างป้าโอ บุริศร์ก็ยิ่งไม่สนใจ

ผู้หญิงคนนั้นยอมขายสำนึกและมโนธรรมของตัวเองมาจนถึงขั้นนี้เพียงเพื่ออำนาจและเงินทอง

หล่อนอยากจะฆ่าผู้หญิงคนนี้มาตลอด แต่เธอกลับคิดทุกอย่างเพื่อเขา รักและทะนุถนอมเขา ทั้งยังกลัวว่าเขาจะต้องยากลำบาก

กับแม่แบบนี้ยังมีอะไรให้พูดอีกอย่างนั้นเหรอ

เขาถามคุณหมอว่ามีวิธีการรักษาไหม อีกฝ่ายเพียงส่ายหน้า และบอกว่าแม่บุริศร์อาจจะอยู่ได้ไม่เกินเดือนสิบ

ในใจของบุริศร์เจ็บปวดเป็นอย่างมาก ทว่าก็ไม่กล้าที่จะแสดงออก กลัวว่าถ้าแม่บุริศร์รู้เข้าแล้วจะเจ็บปวด

ตอนนี้พอเห็นว่าแม่บุริศร์พยายามหลีกเลี่ยงที่จะพูดเรื่องอาการป่วยของตัวเอง บุริศร์ก็ถอนหายใจออกมา รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

ไม่ว่าจะมีอำนาจยศฐาหรือทรัพย์สินเงินทองมากมายแค่ไหน แต่เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าเทพเจ้าแห่งความตาย ไม่ว่าใครก็หนีไม่พ้นเหมือนกันหมด

เขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่ห้องฉุกเฉินอีกครั้ง

สภาพร่างกายของนรมนย่ำแย่ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะดีขึ้นได้ไหม ถ้าหากวันนี้เธอป่วยขึ้นมา ก็ไม่รู้ว่าจะส่งผลต่อร่างกายของเธอในวันหน้าหรือเปล่า

บุริศร์เอาแต่กังวลอยู่ตลอดทุกวินาทีที่ผ่านไป

ในที่สุดประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออก ตอนที่นรมนถูกเข็นออกมา บนหน้าของเธอก็ไร้ซึ่งสีเลือด

“เธอไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมครับคุณหมอ”

“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่เป็นถูกความเย็นน่ะ ทว่าตอนนี้สภาพร่างกายของเธอแย่มากจริงๆ หลังจากเป็นหวัดครั้งนี้ ก็กลัวว่าต่อไปจะต้องเป็นหวัดทุกครั้งที่มีประจำเดือน จำเป็นต้องดูแลรักษาร่างกายให้ดีจึงจะเพียงพอ”

คำพูดของคุณหมอทำให้บุริศร์ปวดใจไม่น้อย

“ครับ”

เขาเข็นนรมนกลับไปที่ห้องพักฟื้น

พยาบาลมาช่วยจัดการนรมนให้แล้ว

บุริศร์เห็นเธอนอนหลับลึกก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะขึ้นไปบนเตียงแล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด

พอถึงช่วงเวลากลางดึก นรมนก็มีไข้สูงอีกครั้ง

เธอเริ่มที่จะพูดเพ้อออกมา

“ไม่ ไม่! ฉันไม่อยากดื่ม! ออกไป!”

“บุริศร์ช่วยฉันด้วย! บุริศร์ คุณอยู่ที่ไหน”

นรมนทั้งร้องไห้ทั้งโวยวายราวกับคนบ้า

บุริศร์กอดเธอเอาไว้แน่น แล้วกล่าวเสียงเบาว่า “ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ตรงนี้”

นรมนฟังไม่เข้าใจตั้งแต่ทีแรก เธอทั้งคว้าทั้งกัด หลังจากนั้นพอเริ่มที่จะสงบลง ก็อิงแอบและหลับไปในอ้อมกอดของบุริศร์

สำหรับนรมนแล้วนี่เป็นความทรมานประเภทหนึ่ง

ที่นี่คือสหรัฐอเมริกา ไม่ใช่เมืองชลธี เหมือนกับเขาได้พานรมนกลับบ้านแล้ว

แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้เขายังไปไม่ได้

ถ้าหากเขายังไม่จัดการเรื่องของรเมศให้สิ้นซาก คนคนนั้นก็จะเหมือนเงาที่คอยติดตามนรมนไปทุกที่

เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่ารเมศรักนรมน แต่ดูจากการกระทำของอีกฝ่ายในตอนนี้แล้ว ผู้ชายคนนั้นก็คงไม่ได้ดีกับนรมนสักเท่าไหร่

บุริศร์กอดนรมนไว้ เปลือกตาของเขาค่อยๆ หนักอึ้ง จากนั้นก็จมลงสู่ห้วงนิทรา

เมื่อแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในเช้าวันที่สอง นรมนก็ลืมตาขึ้นมา เธอมองบุริศร์ที่นอนอยู่ด้านข้าง ทันใดนั้นก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

ภาพบางส่วนจากเมื่อคืนแล่นผ่านเข้ามาในสมองอย่างรวดเร็ว จึงทำให้เธอมีปฏิกิริยาบ้างแล้ว

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพ้นจากอันตรายแล้ว หลังจากนั้นก็เลยกลับมาใช่ไหม

นรมนไม่กล้าขยับ เพราะกลัวว่าจะไปทำให้บุริศร์ตื่น

ตอนที่สัมผัสได้ว่ามีคนกำลังจับจ้องตัวเองอยู่ บุริศร์ก็ตื่นขึ้นมาแล้ว แต่พอได้ยินเสียงถอนหายใจและเสียงทุกข์ใจของนรมน เขาก็แกล้งทำเป็นหลับต่อ

นรมนยกมือขึ้นเบาๆ แล้ววาดลงไปบนคิ้วของบุริศร์

เขาหล่อมากจริงๆ

ดูมานานขนาดนี้แล้ว นรมนรู้สึกว่ายิ่งดูก็ยิ่งมีรสมีชาติ

พอถูกผู้หญิงที่ตัวเองรักจับจ้องและกระตุ้นเข้าแบบนี้ บุริศร์ก็อดไม่ได้ที่จะพลิกตัวแล้วกดนรมนเอาไว้ใต้ร่าง

“รู้สึกพอใจกับสิ่งที่กำลังมองอยู่ไหมคุณนายบุริศร์”

การที่อยู่ๆ บุริศร์ก็ตื่นขึ้นมาทำให้นรมนตกใจไม่น้อย ทันใดนั้นเธอก็ถลึงตาใส่เขาแล้วพูดออกมาอย่างโมโห “คุณแกล้งฉันอีกแล้วนะ”

“ความจริงแล้วใครแกล้งใครกันแน่”

บุริศร์ถูกความสามารถในการกลับดำเป็นขาวของนรมนทำให้พูดไม่ออก ทว่าเขายังคงจิ้มไปที่จมูกของเธออย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นก็ประทับจูบลงไป

นรมนคิดจะหลบ แต่บุริศร์กลับคล่องตัวเหมือนเงา

ท้ายที่สุดนรมนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ ทำได้เพียงยอมสยบอยู่ใต้อำนาจที่แข็งแกร่งของบุริศร์

ทั้งสองคนจูบรับอรุณกันจนเลือดลมพลุ่งพล่าน แต่เธอกลับเป็นประจำเดือนอยู่

นรมนพูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย “คุณรีบลุกเร็วเข้า ฉันจะไปห้องน้ำ”

“ไปด้วยกันไหม”

บุริศร์พูดออกมาอย่างชั่วร้าย นรมนรู้สึกเพียงว่าความร้อนบนใบหน้าพุ่งทะยานเสียยิ่งกว่าเดิม

“ไม่เอาค่ะ”

เธอผลักบุริศร์ออกแล้วรีบลุกจากเตียง ก่อนจะวิ่งตรงเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นเธอทำท่าเหมือนกำลังถูกคนวิ่งไล่ตาม บุริศร์ก็อารมณ์ดีขึ้นมาในทันที เขาเลิกผ้านวมขึ้น จึงพบว่าผ้าปูที่นอนเปียกไปหมดแล้ว

เลือดสีแดงสดพวกนั้นชวนให้คนที่เห็นรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย

บุริศร์เปลี่ยนผ้าปูที่นอนผืนใหม่ จากนั้นก็นำผืนเก่าไปไว้ที่ระเบียงเพื่อเอาไปซัก

เมื่อนรมนออกมาจากห้องน้ำเธอสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เธอกำลังคิดจะฉวยโอกาสตอนที่บุริศร์ยังไม่รู้สึกตัวเปลี่ยนผ้าปูที่นอน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าบุริศร์กำลังตากผ้าปูที่นอนอยู่ที่ริมระเบียง

ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

ความรู้สึกนี้แปลกมากจริงๆ ทั้งเหน็บชาและไร้เรี่ยวแรง แต่ทว่ากลับแฝงไปด้วยความรู้สึกที่น่าประทับใจสายหนึ่ง