แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 241
บทที่ 241 คุณไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าอะไรคือความรัก
รเมศมองหน้านรมน แววตาของเธอมีความเกลียดชังและความเจ็บปวดอย่างลึกๆ ความรู้สึกแบบนั้นช่างแปลกหน้าเหลือเกิน เหมือนกับมีดพกที่แหลมคมแทงเข้าไปในหน้าอกของเขา กายวิภาคศาสตร์ความมืดที่เขาซ่อนอยู่ใต้แสงสว่างเหล่านั้นออกมา ช่างเจ็บปวดใจอย่างสิ้นเชิง และช่างเหลือทนจริงๆ
เขาลองไปเข้ามาล้ำเส้นของนรมน เขาอยากรู้ว่าเขามีฐานะอะไรในใจของนรมนกันแน่ แต่ว่าในขณะที่เห็นความเย็นชาและความแปลกหน้าของนรมนยิ่งไปกว่านั้นแววตาซึ่งเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความเจ็บปวดในตอนนี้ รเมศถึงได้พบว่าตัวเองแบกรับไม่ไหว
"แคทเธอรี คุณหมิ่นประมาทฉันแบบนี้จะดีหรอ？"
รเมศเจ็บปวดรวดร้าวอย่างไม่หยุดไม่หย่อน ความผิดหวังและความเย็นชาเหล่านั้นที่มีต่อนรมนทุกคนต่างเห็นกันหมด
นรมนกลับพูดแบบไม่ใส่ใจ "ตอนนั้นฉันเปลี่ยนใบหน้านี้ ทำให้ฉันกลายเป็นแคทเธอรีในวินาทีนี้ ประธานรเมศก็กะจะให้ฉันตัดขาดบ้านตระกูลโตเล็กตั้งแต่นั้นมาแล้วใช่มั๊ย？ดิฉันกับประธานรเมศมีมิตรภาพที่ลึกซึ้งแค่ไหน และมั่นคงแค่ไหนก็ตาม แต่ก็รับมือไม่ไหว ที่จะไปทำลายและผลาญสิ้นมันอีกไม่ใช่หรือ？คนที่สำคัญที่สุดของฉันคุณเข้าใจมากกว่าใครๆ น่าเสียดายตอนนี้คุณลงมือกับพวกเขาไปแล้ว คุณคิดว่าฉันต้องทำยังไง？อดทนอย่างครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อบุญคุณที่คุณเคยช่วยเหลือชีวิตฉันในตอนนั้น ดังนั้นชดใช้ด้วยการเสียสะละคนที่ฉันแคร์ทุกคนไปอย่างงั้นหรือ？รเมศ คุณพูดอยู่เต็มปากว่ารักฉัน ความจริงคุณไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าความรักมันคืออะไร"
คำพูดเหล่านี้นรมนคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีสักวันที่ตัวเองต้องพูดกับรเมศ
หักหน้าต่อหน้าทุกคนเป็นเรื่องที่นรมนไม่อยากทำมาโดยตลอด แต่ว่ารเมศกลับรังแกคนเกินไปแล้ว
เธออดทนมาโดยตลอด และถอยห่างมาโดยตลอด กลับทำให้รเมศคิดว่าเธอกำลังรู้สึกเสียใจอยู่หรือ？
เธอนรมนตอนนี้ไม่ติดค้างใครทั้งนั้น！
ที่ติดค้างตระกูลวัชโรทัยและรเมศ เรื่องราวเหล่านี้และคนพวกนี้ชดใช้ไปตั้งนานแล้ว
แววตาของนรมนเย็นชาเล็กน้อย
"ประธานรเมศ ปล่อยเราไปเถอะ มิเช่นนั้นฉันไม่ถือสาที่จะตายไปพร้อมกับคุณที่นี่"
นรมนไม่ได้ข่มขู่รเมศ
เธอคนนี้พูดจาไม่เคยเวอร์วัง จุดนี้รเมศรู้ดีอยู่แล้ว
"ตายไปพร้อมกัน？คุณไม่สนไม่แคร์อะไรแล้วจริงๆหรอ？คุณไม่คิดถึงกมลพวกเขา และพ่อแม่ของคุณหรอ？”
รเมศรู้สึกว่านรมนบ้าไปแล้วจริงๆ
เธอรู้สึกว่ารเมศสุภาพและมีมารยาทมาโดยตลอด รู้จักก้าวหน้าและล่าถอย กลับไม่รู้ว่าเธอก็บ้าคลั่งได้ขนาดนี้ แต่ความบ้าคลั่งของเธอกลับไม่ใช่เพราะเขา
"คุณยอมรับแล้วใช่ไหม？"
นรมนก้าวไปข้างหน้านึงก้าว ระยะห่างกับรเมศก็แค่ก้าวเดียวเท่านั้น ใกล้ซะจนสามารถได้กลิ่นหอมที่เป็นเป็นพิเศษในตัวเธอ
ยิ่งไปกว่านั้นเขาอยากกอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอดเหลือเกิน แต่ว่าบุริศร์ที่อยู่ข้างหลังจ้องมองเขาอย่างโหดๆ แววตาที่เย็นชาคู่นั้นจ้องหน้ารเมศอย่างไม่ให้คลาดสายตา เหมือนกับว่าเขาแค่เคลื่อนไหวนิดเดียว เขาก็เหมือนจะทำให้เขาพิกลพิการไปเลย
ในด้านการใช้กำลัง รเมศยอมรับเองว่าสู้บุริศร์ไม่ไหว
เพราะฉะนั้นเขาจึงยับยั้งตัวเอง
ถึงแม้นรมนรู้ทุกอย่าง แต่ว่าตอนที่รเมศยอมรับอย่างเต็มปาก นรมนก็ยังรู้สึกเจ็บปวดใจอยู่แป๊บนึง
เป็นเขาจริงๆซะด้วย！
แยมไม่ได้โกหกเธอ！
แววตาของนรมนเย็นชาซะจนน่ากลัว ทำให้รเมศถอยหลังไปเล็กน้อย
"นรมน คุณฟังนะ.........."
"ฉันบอกกับคุณนะ กมลและพ่อแม่ของฉันไปจากอเมริกาแล้ว ตอนนี้ไม่ว่าคุณใช้ฝีมืออะไรไปสกัดกั้นพวกเขาก็ตาม ไม่ทันซะแล้ว ตอนนี้มีแต่ฉันกับุริศร์อยู่ที่นี่ คุณต้องการทำอะไร ฉันกับบุริศร์ก็เอาด้วย อย่างมากก็แค่ให้เราตายไปพร้อมคุณก็แค่นั้นเอง รเมศ คุณทำให้ฉันขยะแขยงและเกลียดชังคุณได้อย่างสำเร็จแล้ว ที่สำคัญสุดๆไปเลย"
นรมนใช้คำพูดแค่สองคำพูดกับรเมศจบปุ๊บ ก็ถอยออกมานึงก้าวโดยตรง
เธอมาถึงข้างกายบุริศร์ บุริศร์ได้ยื่นมือออกมารอเธอเรียบร้อยแล้ว
ทั้งคู่ประสานมือกัน กิริยาท่าทางที่รักกันจะเป็นจะตายกระตุ้นรเมศสุดๆไปเลย แต่ว่าคำพูดสุดท้ายของนรมนก็ทำให้หัวใจของรเมศเลือดหยดลงมาได้อย่างสำเร็จเช่นกัน
เธอว่าไงนะ？
เธอพูดว่าเธอเริ่มขยะแขยงเขาได้อย่างสำเร็จแล้ว？
ทำไมต้องขยะแขยง？
เขาดีกับเธอขนาดนั้น！ยิ่งไปกว่านั้นทำกับเธอโดยไม่สนใจทุกอย่าง เพียงแค่เพื่อให้ได้ตัวเธอมา และให้ความเป็นอยู่ที่ดีที่สุดกับเธอ ทำไมต้องขยะแขยงเขาหล่ะ?
รเมศไม่อาจเข้าใจ แววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาจ้องมองนรมนอย่างไม่ขาดสาย เหมือนกับเธอเป็นคนที่ไม่มีหัวจิตหัวใจ
แต่ว่านรมนในตอนนี้ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอได้อีกต่อไปแล้ว
บุริศร์มองดูรเมศ มองเห็นสีหน้าท่าทางของรเมศในตอนนี้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร รู้สึกว่าชื่นอกชื่นใจเหลือเกิน ความหดหู่ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ได้หายไปเป็นปลิดทิ้งแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเขายังได้เผยรอยยิ้มออกมาอีกต่างหาก
"ประธานรเมศ วันนี้ฉันกับนรมนมีธุระด่วน ไม่อยู่เป็นเพื่อนประธานรเมศแล้วนะ วันหลังเราค่อยพบปะกันใหม่"
พูดจบ บุริศร์พานรมนหันหลังจากไปทันที
พฤกษ์เปิดทางให้กับบุริศร์โดยอัตโนมัติ
ตอนนี้นักข่าวต่างอึ้งค้าง ไม่รู้ว่าควรขวางบุริศร์ไว้รึเปล่า มีนักข่าวหลายคนที่ถูกรเมศซื้อไว้ล่วงหน้าต่างมองไปที่รเมศอย่างพร้อมเพรียงกัน น่าเสียดายตอนนี้รเมศมองดูนรมนยกขาจากไปอย่างกับคนโง่ เหมือนกับหัวใจทั้งดวงตามไปด้วย
บุริศร์พูดกับนรมนด้วยเสียงทุ้มต่ำ "คุณใจกล้าจริงๆ คุณไม่กลัวเลยหรอว่าเขาจะลงมือกับเราจริงๆ？"
"ฉันจัดการคนที่บ้านให้เรียบร้อยเเล้ว อย่างมากก็แค่ตายไปพร้อมกับคุณเท่านั้นเอง ฉันไม่กลัวหรอก"
นรมนยิ้มแย้มอย่างกับดอกไม้ที่ผลิบาน
วินาทีนี้ บุริศร์รู้สึกว่าทุกอย่างคุ้มค่าแล้ว
ทั้งคู่ขึ้นไปที่รถอย่างรวดเร็ว กลับไม่อยากกลับไปที่บ้านพักคนชราแล้ว
กมลกับคุณนายโตเล็กที่บ้านตระกูลโตเล็กต่างจากไปแล้ว ที่บ้านคนชรายังมีตุลยาที่ดุร้ายกับบุริศร์ นรมนรู้สึกว่า
ตัวเองกลับไปเป็นการหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ
บุริศร์เหมือนกับรู้ว่าในใจเธอคิดยังไง พูดกับพฤกษ์ด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า "ไปที่บ้านเดี่ยวตระกูลโตเล็กของเรา"
"ครับ！"
พฤกษ์ส่งนรมนและบุริศร์กลับไปที่บ้านเดี่ยวตระกูลโตเล็กที่อยู่ในอเมริกาอย่างรวดเร็ว
หลังจากกลับไปถึงบ้านเดี่ยว บุริศร์อุ้มนรมนไว้ จูบแบบมั่วๆ และกดเธอไว้ที่กำแพงกะทันหัน
ข้างหลังเป็นกำแพงที่เย็นเฉียบ ข้างหน้าเป็นบุริศร์ที่ร่างกายเร่าร้อน นรมนจับคอเสื้อข้างหน้าของเขาแบบแน่นๆ พยายามตอบสนองความรักที่เร่าร้อนของเขา
เธอช่างงดงามเช่นนี้ ช่างกล้าหาญเช่นนี้ และทำให้บุริศร์ปล่อยมือไม่ได้เช่นนี้
เขากัดผิวพรรณของเธอ รู้สึกว่าตัวนรมนอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างอ่อนนุ่ม ช่างยั่วยวน และไม่พูดไม่จา อุ้มตัวนรมนขึ้นมาในแนวขวางโดยตรง และขึ้นไปห้องนอนหลักชั้นบนโดยตรง
ถีบประตูออกด้วยขาข้างเดียว แล้วก็ถีบประตูปิดลงด้วยขาข้างเดียวอีกครั้ง ตั้งแต่ต้นจนจบ การจูบของบุริศร์ไม่เคยห่างจากนรมนเลย
เสื้อผ้าของทั้งคู่ถอดออกมาอย่างรวดเร็ว ทิ้งไปบนพื้นในตลอดทาง แพร่กระจายมาถึงที่เตียงโดยตรง
ตอนที่ทั้งคู่ล้มลงไปบนเตียง ได้พบปะกันอย่างเปิดเผยแล้ว
ทุกอย่างสำเร็จไปด้วยดี
ในอากาศมีลมหายใจที่ชวนให้คนหลงใหลลอยขึ้นมา เสียงลมหายใจปะปนกัน ทำให้อุณหภูมิในห้องเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
พฤกษ์อยู่ข้างหลังเก็บทุกอย่างให้เรียบร้อย จัดคนให้เฝ้าอยู่ข้างนอก สำหรับเหตุการณ์ข้างในไม่ขอออกความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น
อากาศที่อเมริกาช่างหนาวเย็นจริงๆ
ดูท่าเขาก็ต้องหาคนมานอนใต้ผ้าห่มอย่างอบอุ่นซะแล้ว
นรมนถูกบุริศร์ทำแบบซ้ำไปซ้ำมาจนหมดเรี่ยวหมดแรง แต่ว่าผู้ชายคนนี้เหมือนมีแรงที่ไม่มีวันใช้หมด ทำให้เธอทั้งมีความสุขและอีกทั้งทนไม่ไหว
ในที่สุดบุริศร์ตะโกนเสียงทุ้มต่ำออกมาหนึ่งครั้ง ทั้งคู่หมดแรงอยู่บนเตียงโดยสิ้นเชิง
สูดดมกลิ่นตัวที่หอมกรุ่นของนรมน บุริศร์พูดอย่างพอใจว่า "คุณยอมรับฐานะของตัวเองต่อหน้าทุกคนแล้วนะ วันหลังอย่าคิดไปจากฉันอีกหล่ะ"
"ฉันได้ยินมาว่าคุณให้พฤกษ์ไปจองแหวนแต่งงานแล้ว ？แต่เป็นเพราะว่างอนกับฉันคุณจึงไม่สนใจ？”
จู่ๆนรมนเริ่มคิดบัญชีหลังจากสู้รบกันบนเตียงเสร็จเรียบร้อยสิ้นไปแล้ว
บุริศร์อึ้งค้างเล็กน้อย รีบพลิกตัวแล้วลุกขึ้นมา
"ไม่ใช่สักหน่อย"
"อะไรคือไม่ใช่สักหน่อย？คือว่าไม่ได้ไปจองแหวนแต่งงาน？หรือว่าไม่สนใจแหวนแต่งงาน？อืม？"
นรมนเหมือนกับงูซึ่งกอดบุริศร์จากข้างหลัง
ร่างกายของบุริศร์ตึงอีกครั้ง
"คุณไม่เหนื่อยหรอ？"
เขาถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ แววตามีความอันตรายซ่อนอยู่
นรมนถึงได้พบว่าตัวเองทำอะไรลงไปเนี่ยะ
เธออายจนแก้มแดงก่ำ รีบดึงผ้าห่มมาห่มตัวเองไว้ เพราะเหตุนี้ปล่อยบุริศร์ไปเรียบร้อย
" ฉันจะบอกคุณนะ หากว่าฉันไม่พอใจกับแหวนแต่งงานแล้วละก็ ฉันไม่รับปากแต่งงานกับคุณเชียวหล่ะ"
นรมนหันหน้าไปแบบหยิ่งๆ
บุริศร์รู้สึกว่าภรรยาของตัวเองคนนี้ช่างน่ารักสุดๆ
"นี่คุณ เป็นคนของฉันไปแล้วนะ ไม่แต่งกับฉันยังคิดจะแต่งกับใคร？"
"มันก็ไม่แน่นะ คนที่อยากแต่งงานกับฉันถมเถไป"
นรมนยกคางขึ้นมาแบบหยิ่งๆ กลับถูกบุริศร์จับขากรรไกรล่างไว้โดยตรง จูบที่ยกตนข่มท่านเช่นนี้แย่งลมหายใจของเธอไปอีกครั้ง
เธอไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มต้นยังไง และไม่รู้ว่าจบลงยังไง รู้แต่ว่าสติค่อยๆหมดไป ตอนที่เธอหลับไปทั้งคน บุริศร์เหมือนกับยังทำต่อไป
ผู้ชายที่น่ากลัวคนนี้！
ก่อนนรมนสลบไปสิ่งที่นึกขึ้นได้สิ่งนึงก็คือ ผู้ชายกลั้นไว้นานไม่ได้ มิเช่นนั้นคนที่ลำบากก็คือผู้หญิงนั่นเอง
หลังจากจบสิ้นการสู้รบถึงได้พบว่านรมนหลับไปแล้ว
การร้องขอที่ไร้ขีดจำกัดทำให้ร่างกายของนรมนอ่อนล้าสุดๆไปเลย ยิ่งกว่านั้นหลังจากผ่านเรื่องราวของพ่อแม่บ้านตระกูลธนาศักดิ์ธน และอยู่ใต้การผ่อนคลายทั้งร่างกายและจิตใจโดยสิ้นเชิง นรมนสามารถนอนหลับก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลก
บุริศร์อุ้มเธอไปที่ห้องอาบน้ำ
นรมนเบลอๆเล็กน้อย รู้ว่าคนที่อุ้มตัวเองเป็นใคร กลับลืมตาขึ้นมาไม่ได้
"ง่วง！"
เธอบ่นแบบเสียงเบาๆ
บุริศร์พูดอย่างอ่อนโยนว่า "คุณนอนเถอะนะ ฉันอาบน้ำให้คุณเอง แบบนี้สบายตัวหน่อย"
นรมนเหมือนเข้าใจที่บุริศร์พูด ถึงแม้ยังคงสะลึมสะลือแต่รู้สึกว่าแม้แต่นิ้วมือและร่างกายก็เหนื่อยล้าจนขยับไม่ได้
เธอให้บุริศร์อาบน้ำให้เธอแบบตามสบาย จากนั้นใช้ผ้าเช็ดตัวห่อเธอไว้ แล้วออกไปจากห้องอาบน้ำอีกครั้ง
เครื่องเป่าผมเป่าไว้ที่ข้างหู นรมนหลับไปอีกครั้งโดยที่อดทนไม่ไหวอีกแล้ว
หลังจากบุริศร์เป่าผมที่นุ่มลื่นของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว มองเห็นนรมนกำลังหลับอย่างสนิทและนอนคดตัวอยู่ที่หน้าอกของเขาซึ่งเหมือนกับแมวตัวน้อย จู่ๆเขายิ้มแย้มออกมากะทันหัน
ชีวิตที่สุขสงบแบบนี้เป็นสิ่งที่เขาคาดหวังมาโดยตลอด ตอนนี้อยู่ใกล้ๆตรงหน้าแล้ว ยื่นมือก็สัมผัสได้เลย แต่กลับทำให้เขารู้สึกว่าไม่ค่อยเป็นความจริงสักเท่าไหร่
วางนรมนลงไปบนเตียงเบาๆ ดึงผ้าห่มมาห่มให้กับเธอ บุริศร์ไปอาบน้ำในห้องน้ำ
ตอนที่เขาออกมา ไม่รู้ว่านรมนเป็นเพราะว่าร้อนหรือว่าเพราะอะไร พลิกตัวทั้งคน ผ้าห่มเปิดออกมาโดยตรง ขาที่เรียวยาวคู่นั้นเปิดเผยออกมาต่อหน้าต่อตาบุริศร์
สิ่งสำคัญที่สุด ที่ที่สวยงามที่สุดของเธอผลุบๆโผล่ๆ ทำให้บุริศร์หดลำคอในพริบตาเดียว และทำให้ร่างกายตึงไปทั้งคนอีกครั้ง
ขณะที่เขาเดินไปที่นรมนอย่างเร็วไว เสียงเคาะประตูของพฤกษ์ดังเข้ามาจากข้างนอกอย่างกะทันหัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย