แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 241

บทที่ 241 คุณ​ไม่เข้าใจ​ด้วยซ้ำ​ว่าอะไรคือความรัก

รเมศมองหน้านรมน แววตา​ของ​เธอมีความเกลียดชัง​และความเจ็บปวดอย่างลึกๆ ความรู้สึก​แบบนั้​นช่างแปลกหน้าเหลือเกิน เหมือนกับมีดพกที่แหลมคมแทงเข้าไปในหน้าอกของเขา กายวิภาคศาสตร์​ความมืดที่เขาซ่อนอยู่ใต้แสงสว่างเหล่านั้นออกมา ช่างเจ็บปวดใจอย่างสิ้นเชิง และช่างเหลือทนจริงๆ

เขาลองไปเข้ามาล้ำเส้นของนรมน เขาอยากรู้ว่าเขามีฐานะอะไรในใจของนรมนกันแน่ แต่ว่าในขณะที่เห็นความเย็นชาและความแปลกหน้าของนรมนยิ่งไปกว่านั้นแววตาซึ่งเต็มไปด้วยความเกลียดชัง​และความเจ็บปวด​ในตอนนี้ รเมศ​ถึงได้พบว่าตัวเองแบกรับไม่ไหว

"แคทเธอรี คุณ​หมิ่นประมาท​ฉันแบบนี้จะดีหรอ？"

รเมศ​เจ็บปวด​รวดร้าว​อย่างไม่หยุดไม่หย่อน ความผิดหวัง​และ​ความเย็นชาเหล่านั้นที่มีต่อนรมน​ทุกคนต่างเห็นกันหมด

นรมนกลับพูดแบบไม่ใส่ใจ "ตอนนั้นฉันเปลี่ยนใบหน้านี้ ทำให้ฉันกลายเป็นแคทเธอรีในวินาทีนี้ ประธาน​รเมศก็กะจะให้ฉันตัดขาดบ้านตระกูลโตเล็กตั้งแต่นั้นมาแล้วใช่มั๊ย？ดิฉัน​กับประธานรเมศมีมิตรภาพที่ลึกซึ้งแค่ไหน และมั่นคงแค่ไหนก็ตาม แต่ก็รับมือไม่ไหว ที่จะไปทำลายและผลาญสิ้นมันอีกไม่ใช่หรือ？คนที่สำคัญที่สุดของฉันคุณเข้าใจมากกว่าใครๆ น่าเสียดาย​ตอนนี้คุณลงมือกับพวกเขาไปแล้ว คุณ​คิดว่า​ฉันต้อง​ทำยังไง？อดทนอย่างครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อบุญคุณที่คุณเคยช่วยเหลือชีวิตฉันในตอนนั้น ดังนั้นชดใช้ด้วยการเสียสะละคนที่ฉันแคร์ทุกคนไปอย่างงั้นหรือ？รเมศ​ คุณ​พูดอยู่เต็มปากว่ารักฉัน ความจริงคุณไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าความรักมันคืออะไร"

คำพูดเหล่านี้นรมนคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีสักวันที่ตัวเองต้องพูดกับรเมศ

หักหน้าต่อหน้าทุกคนเป็นเรื่องที่นรมนไม่อยากทำมาโดยตลอด แต่ว่ารเมศกลับรังแกคนเกินไปแล้ว

เธออดทนมาโดยตลอด และถอยห่าง​มาโดยตลอด กลับทำให้รเมศคิดว่าเธอกำลังรู้สึกเสียใจอยู่หรือ？

เธอนรมนตอนนี้ไม่ติดค้างใครทั้งนั้น！

ที่ติดค้างตระกูลวัชโรทัยและรเมศ เรื่องราวเหล่านี้และคนพวกนี้ชดใช้ไปตั้งนานแล้ว

แววตา​ของ​นรมน​เย็น​ชาเล็กน้อย

"ประธาน​รเมศ ปล่อยเราไปเถอะ มิเช่นนั้นฉันไม่ถือสาที่จะตายไปพร้อมกับคุณที่นี่"​

นรมนไม่ได้ข่มขู่รเมศ

เธอคนนี้พูดจาไม่เคยเวอร์วัง จุดนี้รเมศรู้ดีอยู่แล้ว

"ตายไปพร้อมกัน？คุณ​ไม่สนไม่แคร์อะไรแล้วจริงๆหรอ？คุณ​ไม่คิดถึงกมลพวกเขา และพ่อแม่ของคุณหรอ？”

รเมศ​รู้สึก​ว่า​นรมนบ้าไปแล้วจริงๆ

เธอรู้สึกว่ารเมศสุภาพและมีมารยาทมาโดยตลอด รู้จัก​ก้าวหน้าและล่าถอย กลับไม่รู้ว่าเธอก็บ้าคลั่งได้ขนาดนี้ แต่​ความบ้าคลั่งของเธอกลับไม่ใช่เพราะเขา

"คุณ​ยอมรับ​แล้ว​ใช่ไหม​？"

นรมนก้าวไปข้างหน้านึงก้าว ระยะห่างกับรเมศก็แค่ก้าวเดียวเท่านั้น ใกล้ซะจนสามารถได้กลิ่นหอมที่เป็น​เป็นพิเศษ​ในตัวเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น​เขาอยากกอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอดเหลือเกิน แต่​ว่าบุริศร์ที่อยู่ข้างหลังจ้องมองเขาอย่างโหดๆ แววตาที่เย็นชาคู่นั้นจ้องหน้ารเมศอย่างไม่ให้คลาดสายตา เหมือน​กับว่าเขาแค​่​เคลื่อนไหวนิดเดียว เขาก็เหมือนจะทำให้เขาพิกลพิการไปเลย

ในด้านการใช้กำลัง รเมศ​ยอมรับเองว่าสู้บุริศร์ไม่ไหว

เพราะฉะนั้น​เขาจึงยับยั้ง​ตัวเอง

ถึงแม้​นรมนรู้ทุกอย่าง แต่ว่าตอนที่รเมศยอมรับอย่างเต็มปาก นรมนก็ยังรู้สึกเจ็บปวดใจอยู่แป๊บนึง

เป็นเขาจริงๆซะด้วย！

แยมไม่ได้​โกหกเธอ！

แววตาของนรมนเย็นชาซะจนน่ากลัว ทำให้​รเมศ​ถอยหลัง​ไป​เล็กน้อย

"นรมน คุณ​ฟังนะ.........."

"ฉันบอกกับคุณนะ กมลและพ่อแม่ของฉันไปจากอเมริกาแล้ว ตอนนี้ไม่ว่าคุณใช้ฝีมืออะไรไปสกัดกั้นพวกเขาก็ตาม ไม่ทันซะแล้ว ตอนนี้มีแต่ฉันกับุริศร์​อยู่​ที่​นี่ คุณ​ต้อง​การทำอะไร ฉันกับบุริศร์ก็เอาด้วย อย่างมากก็แค่ให้เราตายไปพร้อมคุณก็แค่นั้นเอง รเมศ​ คุณ​ทำให้ฉัน​ขยะแขยงและเกลียดชังคุณ​ได้อย่างสำเร็จแล้ว ที่สำคัญสุดๆไปเลย"

นรมนใช้คำพูดแค่สองคำพูดกับรเมศจบปุ๊บ ก็ถอยออกมานึงก้าวโดยตรง

เธอมาถึงข้างกายบุริศร์ บุริศร์​ได้ยื่นมือออกมารอเธอเรียบร้อยแล้ว

ทั้งคู่​ประสานมือ​กัน กิริยาท่าทาง​ที่​รักกันจะเป็นจะตายกระตุ้นรเมศสุดๆไปเลย แต่​ว่าคำพูดสุดท้ายของนรมนก็ทำให้หัวใจของรเมศเลือดหยดลงมาได้อย่างสำเร็จเช่นกัน

เธอว่าไงนะ？

เธอพูดว่าเธอเริ่มขยะแขยงเขาได้อย่างสำเร็จแล้ว？

ทำไมต้องขยะแขยง？

เขาดีกับเธอขนาดนั้น！ยิ่งไปกว่า​นั้นทำกับเธอโดยไม่สนใจทุกอย่าง เพียงแค่​เพื่อให้ได้ตัวเธอมา และให้ความเป็นอยู่​ที่​ดี​ที่สุด​กับเธอ ทำไมต้องขยะแขยงเขาหล่ะ?

รเมศไม่อาจเข้าใจ แววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาจ้องมองนรมนอย่างไม่ขาดสาย​ เหมือน​กับเธอเป็นคนที่ไม่มีหัวจิตหัวใจ

แต่ว่านรมนในตอนนี้ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอได้อีกต่อไปแล้ว

บุริศร์​มองดูรเมศ มองเห็นสีหน้าท่าทางของรเมศในตอนนี้ ไม่รู้​เป็นเพราะอะไร รู้​สึกว่าชื่นอกชื่นใจเหลือเกิน ความหดหู่​​ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ได้หายไปเป็นปลิดทิ้งแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเขายังได้เผยรอยยิ้มออกมาอีกต่างหาก

"ประธ​านรเมศ วันนี้ฉันกับนรมนมีธุระด่วน ไม่อยู่​เป็นเพื่อ​นประธานรเมศ​แล้วนะ วันหลังเราค่อยพบปะกันใหม่"​

พูด​จบ บุริศร์​พานรมนหันหลังจากไปทันที

พฤกษ์เปิดทางให้กับบุริศร์โดยอัตโนมัติ​

ตอนนี้นักข่าวต่างอึ้งค้าง ไม่รู้ว่าควรขวางบุริศร์ไว้รึเปล่า มีนักข่าวหลายคนที่ถูกรเมศซื้อไว้ล่วงหน้าต่างมองไปที่รเมศอย่างพร้อมเพรียงกัน​ น่าเสียดายตอนนี้​รเมศ​มองดูนรมนยกขาจากไปอย่างกับคนโง่ เหมือนกับหัวใจทั้งดวงตามไปด้วย

บุริศร์​พูดกับนรมนด้วยเสียงทุ้มต่ำ "คุณ​ใจกล้าจริงๆ คุณ​ไม่กลัวเลยหรอว่าเขาจะลงมือกับเราจริงๆ？"

"ฉันจัดการคนที่บ้านให้​เรียบร้อยเเล้ว อย่างมากก็แค่ตายไปพร้อมกับคุณเท่านั้นเอง ฉันไม่กลัวหรอก"

นรมน​ยิ้มแย้ม​อย่างกับดอกไม้ที่ผลิบาน

วินาที​นี้​ บุริศร์​รู้สึก​ว่า​ทุกอย่าง​คุ้มค่า​แล้ว

ทั้งคู่​ขึ้นไปที่รถอย่างรวดเร็ว กลับไม่อยากกลับไปที่บ้านพักคนชราแล้ว

กมลกับคุณนายโตเล็กที่บ้านตระกูลโตเล็กต่างจากไปแล้ว ที่บ้านคนชรายังมีตุลยาที่ดุร้ายกับบุริศร์ นรมนรู้สึก​ว่า

ตัวเองกลับไปเป็นการหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ

บุริศร์​เหมือนกับรู้ว่าในใจเธอคิดยังไง พูดกับพฤกษ์ด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า "ไปที่บ้านเดี่ยวตระกูลโตเล็กของเรา"

"ครับ！"