แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 243

"นี่เป็นกฏบ้าบออะไรกันเนี่ยะ？"

บุริศร์​โมโห​ต่อหน้าคนอื่นน้อยมาก

ทนายความ​ปวินอยู่​กับบุริศร์​มาตั้งหลายปี ย่อมรู้นิสัยของเขาดีอยู่แล้ว ตอนนี้เห็นบุริศร์โมโหขนาดนี้ ก็จัดการยากขึ้นมาหน่อย

"คุณ​ชายบ​ุริศร์ ทำไงได้หล่ะ คุณ​เป็นสวรรค์ของเมืองชลธี แต่ว่ารเมศเป็นสวรรค์ของที่นี่"

"หรือว่าไม่มีวิธีอื่นเลยหรือ？"

ทนายความปวินส่ายหน้า​

บุริศร์​รู้สึก​​หดหู่​ใจสุดๆ

ขณะนี้ ทนายความ​ปวินได้​รับโทรศัพท์​สายนึง จากนั้นสีหน้ายิ่งดูแย่ไปใหญ่

"เป็นอะไร？"

"คุณ​ชาย​บุริศร์​ เมื่อสักครู่ฉันได้รับข่าวสารจากสำนักงานข้าราชการทางโน้น รเมศ​สามารถยืนยันกับสำนักงานข้าราชการว่า แคทเธอรีได้ตายไปตั้งนานแล้วเมื่อห้าปีก่อน คุณ​นายบ​ุริศร์ในตอนนี้เป็นผู้ไร้สัญชาติ"

คำพูดนี้ออกมาปุ๊บ บุริศร์​แทบอยากจะวิ่งไปตรงหน้ารเมศและชกต่อยเขาให้น่วมไปเลย

คนต่ำช้าสารเลวคนนี้！

เขาถึงกับทำให้นรมนกลายเป็นคนไร้สัญชาติ

บัญชี​ของภายในประเทศ​ได้ยกเลิกไปแล้ว แคทเธอรีในต่างประเทศก็ไม่มีฐานะแล้ว ตอนนี้อย่าว่าแต่จะแต่งงานกับนรมนเลย แม้แต่นรมนอยู่ต่อที่อเมริกาก็เป็นไปไม่ได้เสียแล้ว

"ให้พฤกษ์จัดคนส่งคุณนายออกไปจากอเมริกาเดี๋ยวนี้！"

บุริศร์​ตัดสินใจในเวลาที่คับขันเช่นนี้

ไม่​ว่ารเมศติดตั้งอุปสรรค​ให้กับเขาเท่าไหร่ เขาก็รับไว้โดยดี ​แต่ว่าถ้าหากเอานรมนเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เรื่องนี้ก็ยากซะแล้ว

ตอนนี้​พฤกษ์​ก็รู้ดีว่าเรื่องนี้หนักหนาสาหัส

รเมศใช้วิธีที่เชื่องโยงกันอย่างไม่หยุดไม่หย่อน​ ต้องมีใครสักคนคอยรับมือดีๆ

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือเขาทำเรื่องต่ำช้าที่ทำให้คนคาดไม่ถึง จึงทำให้คนป้องกันไม่ได้

พฤกษ์​รีบไปที่ห้องนอนอยากฉวยโอกาสตอนที่นรมนยังหลับอยู่พาเธอจากไป กลับคิดไม่ถึงไม่รู้ว่านรมน​รู้อยู่เต็มอก​หรือว่าอะไร ถึงกับ​ตื่นขึ้นมาซะงั้น

"ทำอะไรง่ะ​？ตื่นตระหนก​เชียว？บุริศร์​หล่ะ？"

นรมนเห็นร่างกายตัวเองใส่ชุดนอนอยู่ ถึงวางใจ

เธอกลัวจริงๆว่าบุริศร์ไม่ได้ใส่ชุดนอนให้กับเธอ ถ้าโป๊ขึ้นมาแย่เลยนะเนี่ย

พฤกษ์​เห็นว่านรมนตื่นแล้ว หดหู่​ใจทันที

"คุณ​นายครับ ทำไม​คุณ​นายตื่นเร็วจังหล่ะครับ？"

"พูดอะไรเนี่ย？ฉันไม่ตื่นตอนนี้ นายกะจะให้ฉันหลับไปจนถึงตอนกลางคืนเลยรึไง？ที่สำคัญรเมศทางโน้นต้องมีการเคลื่อนไหวอย่างแน่นอน ฉวยโอกาส​ตอนที่เขายังสามรถแยกร่างไปทำอย่างอื่น รีบไปจัดการอย่างเร่งด่วน ฉันกับบุริศร์ไปจากอเมริกาเดี๋ยวนี้"

นรมน​พูดอยู่ก็ลุกขึ้นมาทันที

พฤกษ์​รู้​สึก​ว่า​นรมน​ตัดสินใจ​ได้รวดเร็วทันใจ​มาก น่าเสียดาย​พวกเขาต่างคิดไม่ถึงความร้ายกาจ และความรอบคอบของรเมศ

เห็นว่าพฤกษ์ยังไม่มีการเคลื่อนไหว นรมน​หดหู่​ใจเล็กน้อย

"เป็น​อะไร？ทำไมยังไม่ไปจัดการอีก？เกิดเรื่องอะไรอะไรรึเปล่า?"

เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างกะทันหัน

พฤกษ์​พยักหน้า​ จึงพูดกับนรมนเรื่องที่รเมศได้ยกเลิกภูมิลำ​เนาของเธอไปทั้งหมดแล้ว และพูดเรื่องที่สถานที่ที่ก่อสร้างอีกด้วย เขารู้ว่าตอนนี้เรื่องราวหลายอย่างไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังนรมนอีกแล้ว

นรมนไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไป

หลายครั้งหลายคราวเธอรู้ว่าตัวเองควรทำยังไง

สีหน้า​ของ​นรมน​ดูแย่ขึ้นมาทันที

"เป็นไปไม่ได้​ พ่อแม่ของฉันไม่มีทางเซ็นสัญญาฉบับนั้นเด็ดขาด"

"แต่​ว่าความจริงเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าพ่อแม่บ้านตระกูลธนาศักดิ์ธนทำไมถึงเซ็น ถูก​คนวางแผนรึเปล่า ตอนนี้เป็นความจริงไปแล้ว ที่​ต่างประเทศ​และ​ภายในประเทศ​ ตอนนี้คุณก็คือคนไร้สัญชาติ ถ้าหากรเมศทำเด็ดขาดกว่านี้อีกหน่อย เป็นไปได้สูงมากอีกไม่นานตำรวจก็มาถึงแล้ว และพาคุณไปทันที สำหรับคนไร้สัญชาติ พวกเขาจะจัดการยังไงเราไม่รู้เลยจริงๆ"

นี่ถึงจะเป็นสิ่งที่บุริศร์กับพฤกษ์กังวล

ที่อเมริกาคนไร้สัญชาติมีไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ว่าคนไร้สัญชาติถูก​จับมาโดยตลอด หลังจากถูกจับส่งไปที่ไหน และต้องรับกับสถานการณ์​แบบไหนซึ่งไม่มีใครรู้

ตอนนี้นรมนถึงกับถูกรเมศทำให้กลายเป็นคนไร้สัญชาติ ถ้าอย่างนั้น​เขาต้องการผ่านมือตำรวจพาตัวนรมนไปจากข้างกายบุริศร์

นรมนก็คิดถึงความหนักหนาสาหัศของเรื่องนี้

"แต่ว่าฉันสามารถไปไหนได้หล่ะ？ต่อให้กลับไปที่ประเทศ ฉันยังคงเป็นคนไร้สัญชาติอยู่ดี"

"ประธาน​บุริศร์​กำลังคิดหาวิธีอยู่ครับ เพียงแค่คุณนายไปจากที่นี่ก่อน และกลับประเทศไปก่อน ประธาน​บุริศร์​ต้องมีวิธีให้ฐานะกับคุณแน่นอน"

พฤกษ์​รู้​สึก​ว่า​เรื่องนี้บุริศร์ต้องทำอย่างสุดความสามารถ แต่ว่าสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือนรมนอยู่ที่นี่ไม่ได้ หนึ่งวินาทีและหนึ่งนาทีก็ไม่ได้ทั้งนั้น

นรมนก็รู้ดีว่าตัวเองควรไปจากที่นี่ทันที แบบนี้ดีต่อทั้งตัวเธอและบุริศร์  แต่ว่าทิ้งบุริศร์อยู่ที่นี่คนเดียว เธอไม่ไว้ใจเลยจริงๆ

"บุริศร์​หล่ะ？"

"อยู่​ในห้องหนังสือ"

นรมนยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยด้วยซ้ำ ก็วิ่งเข้าไปในห้องหนังสือโดยตรง

"บุริศร์​！"

เธอผลักประตูห้องหนังสืออย่างกะทันหัน ถึงได้พบว่าในห้องหนังสือยังมีคนอื่นอยู่ด้วย

"ขอโทษ​ด้วย ฉันไม่รู้……"

นรมนเหมือนกับเด็กที่ทำความผิด ท่าทางตื่นตระหนกและไม่สบายใจอย่างยิ่ง