แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 253

บทที่ 253 พวกเราจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่

รูปถ่ายมีสีเหลืองเล็กน้อยเหมือนภาพถ่ายเก่า มันหลุดออกมาเพียงแค่มุมหนึ่ง แต่กลับเหมือนกล่องแพนโดราที่ล่อลวงใจอย่างเห็นได้ชัดเจน

นรมนเป็นคนที่มีนิสัยไม่ชอบสืบค้นเรื่องส่วนตัวของผู้อื่น แต่ว่าตอนนี้สถานการณ์กลับทำให้รู้สึกอยากดู

สุดท้ายแล้วนี่เป็นรูปถ่ายแบบไหนกันนะ?

ที่ของชินทร เธอเห็นรูปถ่ายที่คล้ายกับคิมมากๆ ที่นี่จะมีรูปถ่ายแบบนั้นหรือเปล่า?

ในใจของนรมนสับสนและลังเล แต่ในที่สุดก็ไม่อาจต้านทานความอยากรู้อยากเห็นที่อยู่ก้นบึ้งของหัวใจได้จึงค่อยๆดึงรูปออกมา

นี่เป็นรูปคู่

ในรูปราวกับกิ่งทองใบหยก เหมาะสมกันมาก

ฝ่ายหญิงย่อมเป็นผู้หญิงคนนั้นที่นรมนเคยเห็นมาก่อน ฝ่ายชายมีบุคลิกสง่าอย่างมาก มองดูแล้วมีมารยาทและสุภาพเรียบร้อย

นรมนพลิกดูรูปถ่ายและเห็นด้านหลังเขียนว่า “คิมกับชินทรถ่ายที่ดอยสุเทพ”

“ชินทร?”

ทันใดนั้นหัวใจของนรมนหยุดก็หยุดเต้น

คนในรูปนี้คือชินทร

เป็นชินทรวัยหนุ่ม?

ชินทรถ่ายรูปกับคิมจริงๆเหรอ?

พวกเขามีความสัมพันธ์กันยังไงไม่ต้องพูดก็เห็นได้ชัดเจนแล้ว

นรมนรู้สึกช๊อคมาก

ที่แท้ไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาหน้าตาคล้ายกัน ไม่ใช่พี่น้องอะไรเลย แต่เพราะในตอนนั้นคิมคือผู้หญิงที่ชินทรชอบนั่นเอง

ถ้าเป็นอย่างนั้นหรือว่าตุลยาจะเป็นลูกสาวของชินทรกับคิม?

เป็นลูกสาวนอกสมรสที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตามหามาตลอดหรือเปล่า?

นรมนรู้สึกได้รับยากระตุ้น เธออยากจะบอกข่าวนี้กับธรณีตอนนี้เลย แต่เธอยังต้องอดกลั้นเอาไว้ก่อน

ไม่ถูกสิ!

ดูแล้วตอนนี้ตุลยาจะมีอายุยี่สิบสามหรือยี่สิบสี่ จะเป็นลูกสาวของชินทรกับคิมได้อย่างไรกันล่ะ? นอกจากนี้ตุลยาก็พูดเองว่าพ่อของตัวเองคือชาวีแห่งสถานพักฟื้น

ที่แท้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

นรมนไม่ค่อยจะเข้าใจ แต่ก็ละอายที่จะไปถามคิมจึงทำได้เพียงแค่แอบสอดรูปนั้นกลับไป และทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร แต่ว่าในใจกลับไม่สงบเลย

เธอพิจารณารอบด้านแล้วก็คิดไม่ออก สุดท้ายแล้วทำได้เพียงโทรหาบุริศร์

“เป็นอะไร? เพิ่งจะจากกันได้แป๊ปเดียวก็คิดถึงผมแล้วเหรอ?”

บุริศร์พูดหยอกทันที

นรมนพูดเสียงนุ่มนวล : “ฉันคิดถึงคุณตลอดแหละค่ะ!”

คำพูดหยอกเอินนี้ทำให้บุริศร์ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรทันที

นรมนหัวเราะแล้วพูดว่า : “เป็นอะไรไปคะ? คุณไม่คิดถึงฉัน?”

“คิดถึงสิ”

คำตอบของบุริศร์ทำให้รู้สึกสดชื่น

นรมนอารมณ์ดี ตามธรรมชาติแล้วเธอเองก็ไม่ได้เป็นพวกคิดเล็กคิดน้อยมากขนาดนั้น เธอมองไปยังตำแหน่งของห้องครัวและเห็นว่าคิมยังไม่ออกมาจึงได้พูดเสียงกระซิบว่า : “บุริศร์ ฉันจะบอกคุณว่าฉันเจอความลับบางอย่างค่ะ”

“ความลับอะไร?”

ดูเหมือนบุริศร์จะอยู่บนรถมีลมพัดอยู่ข้างๆหู

นรมนพูดว่า : “ฉันเพิ่งจะเห็นรูปคุณน้าคิมถ่ายคู่กับชินทรค่ะ ไม่นึกเลยว่าเธอคือผู้หญิงคนที่เก้าสิบเก้าที่ชินทรชอบคนนั้น! แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผู้หญิงนั้นตายไปแล้วเหรอคะ? ทำไมถึงเป็นคุณน้าคิม?คุณว่าต้องบอกเรื่องนี้กับธรณีหรือเปล่า?”

หลังจากได้ฟังคำพูดของเธอแล้วบุริศร์ชะงักไปเล็กน้อยแล้วพูดเสียงเบาว่า : “คุณเอาใจใส่เรื่องของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ทันใดนั้นนรมนก็รู้สึกได้ถึงความอิจฉาของใครบางคน

“แค่กแค่ก ฉันก็แค่รู้สึกขอบคุณคุณชายธรณีที่ช่วยดูแลพ่อแม่และพวกลูกๆยังไงล่ะคะ คุณคิดอะไรอยู่ล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้นเพราะว่าเรื่องนี้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาถึงกับไม่กินข้าวกินปลา เนื่องจากว่าฉันรู้เรื่องแล้ว ฉันบอกพวกเขาก็ไม่ใช่เรื่องผิดใช่ไหมคะ?”

“คุณถามหัวหน้าคิมหรือยัง? คุณรู้หัวหน้าคิมอยากจะมีความสัมพันธ์กับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีกหรือเปล่าแล้วใช่ไหม?”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนสงบลงอย่างสมบูรณ์

ใช่แล้ว!

คิมดีกับเธอขนาดนั้นแล้วยังช่วยเหลือเธออีกและตอนนี้ยังรับเธอไว้ดูแลโดยไม่พูดอะไรแถมยังเข้าครัวทำอาหารให้เธอด้วยตัวเอง

เธอก็เคยถามคิมเกี่ยวกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่คิมไม่ได้พูดอะไรเลย นี่ไม่ได้หมายความว่าไม่อยากจะพูดถึงอดีตที่ผ่านมาอย่างนั้นเหรอ?

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ การสืบเสาะเรื่องส่วนตัวของผู้อื่นเป็นเรื่องไม่ดีไม่ใช่เหรอ?

ทันใดนั้นนรมนรู้สึกว่าตนเองอาจจะว่างมากเกินไปแล้วถึงได้ทำเรื่องเหล่านี้

“ขอโทษด้วยค่ะ บุริศร์ ฉันอาจจะว่างมากเกินไป ฉันขาดการพิจารณาในเรื่องนี้เอง”

“ไม่เป็นไรหรอก คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาสามารถแก้ปัญหาได้ด้วยตัวเอง ถ้าหากหัวหน้าคิมเกี่ยวข้องกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจริงๆ และถ้าหากตัวเธอต้องการติดต่อกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เธอจะติดต่อไปเอง คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไร ความสัมพันธ์ของคุณกับหัวหน้าคิมนั้นดีมาก อย่าให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทำลายความสัมพันธ์นี้เลย ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ ธรณีเป็นพี่น้องของผม เข้าใจไหม?”

บุริศร์กระตุ้นด้วยคำพูดนี้ นรมนไม่เข้าใจก็ต้องเข้าใจแล้ว

“รู้แล้วค่ะ พ่อคนขี้หึง ฉันจะไม่พูดอะไรกับคุณชายธรณีอีก”

“ยังพูดว่าเป็นคนขี้หึงอีก? ผมแค่ไม่ชอบให้คุณเดินใกล้กับธรณีมากเกินไปแล้วจะทำไม? แล้วยังมีนายเจตต์คนนั้นอีก กลับไปที่จีนแล้วคุณอยู่ห่างจากพวกเขาเลยนะ”

ตอนนี้บุริศร์เป็นเผด็จการโดยสมบูรณ์

นรมนยิ้มแล้วพูดว่า : “คุณวางแผนให้ฉันอยู่ห่างจากผู้ชายทุกคนใช่ไหมเนี่ย?”

“อืม ถ้าทำได้ผมจะสร้างหอคอยให้คุณแล้วเลี้ยงดูคุณอยู่ในนั้น”

“คุณฝันไปเถอะ!”

นรมนไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นบุริศร์ที่พูดคำนี้ออกมา แต่ก็ฟังออกว่าเขาอารมณ์ดีมาก

“ทางคุณมีอะไรคืบหน้าหรือเปล่าคะ? ฟังดูเหมือนคุณจะมีความสุขมากนะคะ”

“ได้ยินเสียงคุณผมก็มีความสุขแล้วล่ะ”

นรมนรู้สึกดีมากกับคำหวานของบุริศร์

“ที่รักคะ ฉันคิดถึงคุณ คิดถึงคุณจริงๆ พวกเราจะกลับบ้านกันได้เมื่อไหร่เหรอคะ?”

นรมนมักจะรู้สึกวุ่นวายใจเสมอ

บุริศร์รู้ว่าตอนนี้ในใจของเธอทำอะไรไม่ถูก ไม่ว่าใครก็ตามจากคนดีๆคนหนึ่งต้องการเป็นคนเถื่อน ไม่ว่าเป็นใครก็ต้องรู้สึกกระสับกระส่าย

“เร็วๆนี้แหละ ขอเวลาให้ผมสองวันนะ ผมจะพาคุณกลับบ้านด้วยกัน”

“อื้ม ฉันเชื่อคุณค่ะ”

นรมนยิ้มอย่างมีความสุข แต่ในดวงตามีความอ้างว้างอยู่เล็กน้อย

ถ้าไม่แก้ไขเรื่องตัวตนให้ชัดเจน เธอก็จะเป็นเมียลับๆคนหนึ่ง ไม่มีวันพบหน้าใครได้ วันคืนเช่นนี้เมื่อไหร่จะจบสิ้นกันล่ะ