แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 254

บทที่ 254 ทำข้อตกลงอย่างไร

“แม่ หนูเป็นลูกสาวของแม่นะ ลูกสาวแท้ๆของแม่! แม่กับคนเถื่อนคนนี้มีความสุขมากขนาดนั้น แต่พอหนูมาแม่ก็เป็นแบบนี้ แม่เกลียดหนูมากขนาดนี้เลยเหรอ?”

น้ำเสียงของตุลยาก้าวร้าวเล็กน้อยแล้วยังจ้องเขม็งไปที่นรมนอย่างดุร้าย

นรมนรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

เธอไปก่อกวนใครเหรอ?

แต่ว่าเธอก็ยังลุกขึ้นยืนแล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า : “คุณน้าคิม ฉันจะไปทำความสะอาดนะคะ พวกคุณไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วคุยกันเถอะค่ะ”

“ไม่ต้องหรอก ฉันจะทำความสะอาดตอนตื่นนอน”

คิมต้องการหยุดยั้งนรมนเอาไว้

ตุลยากลับพูดว่า : “เธอมาอยู่ฟรีกินฟรี ทำงานนิดๆหน่อยๆจะเป็นอะไรไปล่ะคะ? ทำไมแม่ถึงต้องดีกับเธอขนาดนี้ด้วย?”

สีหน้าของคิมอึมครึมลงไปอีกครั้ง

“เธอมาทำอะไรที่นี่กันแน่?”

“หนูมาเยี่ยมแม่ไงคะ! ได้ยินว่าวันนี้แม่ไปทำงานแล้ว หนูก็เลยมาหาแม่ ไม่ได้หรือไง?”

ตุลยาโมโหขึ้นมาเล็กน้อยแล้ววางอาหารในมือไว้ด้านข้างพร้อมกับทำหน้ามุ่ย เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับท่าทีของคิม

นรมนกลับเป็นฝ่ายผงะไปเล็กน้อย

วันนี้พวกเขาเพิ่งจะไปสถานทูต ตุลยารู้ได้อย่างไร?

เป็นไปได้ไหมว่าตุลยาจัดคนคอยเฝ้าดูพวกเขามาโดยตลอด?

เห็นได้ชัดว่าคิมเองก็คิดถึงปัญหานี้เช่นกัน

“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันไปสถานทูต?”

สีหน้าของคิมดูหนักอึ้งเล็กน้อย ความเคร่งขรึมนั้นทำให้ ตุลยาตัวสั่นเป็นลูกนก

“ไม่มีอะไรค่ะ หนูแค่ได้ยินมา”

“ได้ยินมาจากใคร? ตอนนี้เธอคอยสอดส่องฉันอย่างงั้นเหรอ?”

คิมมองไปที่ตุลยาและโดยไม่ยอมให้เธอถอยกลับ

ตุลยารู้สึกว่าตัวเองกำลังเสียหน้าต่อหน้านรมน จึงยืดอกขึ้นจนสุดแล้วพูดอย่างดุเดือดว่า : “หนูให้คนไปติดตามบุริศร์ค่ะ ได้ยินว่าเขาไปหาแม่ที่สถานทูต หนูถึงได้รู้ว่าแม่อยู่ที่ทำงานแล้ว หนูไม่ได้สอดส่องแม่เลย หนูก็แค่ชอบบุริศร์ แค่ต้องการจะติดตามเขา!”

“บุริศร์เป็นผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว เธอไม่เข้าใจหรือไง?”

คิมไม่รู้ว่าตนเองให้กำเนิดสิ่งนี้ออกมาได้อย่างไร!

ตุลยาพูดอย่างดื้อรั้นว่า : “เขามีภรรยาแบบไหนกันล่ะ ที่จริงแล้วนรมนเป็นคนเถื่อน คนเถื่อนเป็นใครไม่ได้หรอก นอกจากนี้บุริศร์อยู่กับเธอแล้วจะทำอะไรได้? อยู่กับหนู แม่จะช่วยให้เขาตั้งหลักได้อย่างมั่นคงในอเมริกาใช่ไหมล่ะคะ? คนฉลาดย่อมรู้อยู่แล้วว่าควรเลือกหนู”

“รักที่เลือกได้จะเรียกว่าความรักได้เหรอ? ตุลยา เมื่อไหร่เธอจะโตเป็นผู้ใหญ่จริงๆเสียที?”

คิมไม่สบอารมณ์กับความไม่เอาถ่านของลูกสาวคนนี้มาตลอดแล้วมองไปที่นรมนอีกครั้ง ทั้งอ่อนโยน มีคุณธรรม มีมารยาท ทำไมช่องว่างระหว่างคนทั้งคู่ถึงได้ใหญ่ขนาดนี้?

ยิ่งมองยิ่งรู้สึกขวางหูขวางตากับความเย่อหยิ่งของตุลยาเป็นอย่างมาก

คิมถอนหายใจและพูดว่า : “เธอมีธุระอะไรที่นี่อีกไหม? ถ้าไม่มีแล้วก็กลับไปเถอะ เป็นเด็กสาวที่ใบหน้าเสียโฉมแต่ยังวิ่งวุ่นไปทั่วทุกที่แล้วก็ยังไม่กลัวคนอื่นจะหัวเราะเยาะอีก”

ตุลยามาหาคิมด้วยใจจริง แต่ทุกครั้งที่มาแม่ของเธอก็จะเย็นชาและไม่สนใจเธอ ปกติแล้วก็ช่างมันเถอะ แต่ว่าตอนนี้คิดไม่ถึงเลยว่าจะตำหนิเธอต่อหน้านรมน บนหน้าของตุลยาไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้อีกต่อไป

“แม่คะ คืนนี้หนูจะค้างที่นี่”

“ไม่ได้!”

คิมปฏิเสธไปตรงๆ

“เพราะอะไรคะ? หล่อนอยู่ได้ แล้วทำไมหนูอยู่ไม่ได้?”

ตุลยารู้สึกว่าคิมมีอคติกับเธอจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโตคิมไม่ค่อยชอบหัวเราะ มีแต่เข้มงวดกับเธอมากขึ้น ดังนั้นแต่ไหนแต่ไรไม่เคยได้รับการตามใจ สิ่งนี้ทำให้ตุลยาเสียใจมาก

แต่คิมปฏิบัติกับนรมนแตกต่างออกไป เธอรู้สึกได้ ถึงแม้ว่าคิมจะยังคงเย็นชาและเฉยเมย แต่ว่าดวงตาของเธอที่มองนรมนนั้นอ่อนโยน มันเป็นแบบที่เธอปรารถนามาตลอด แต่กลับไม่เคยสมปรารถนา

เธอด้อยกว่านรมนตรงไหน?

ทำไมคิมถึงไม่ชอบเธอ?

เห็นอยู่ชัดๆว่าเธอเป็นลูกสาวแท้ๆของคิม แต่ว่าคิมกลับอยากจะอยู่กับนรมนมากกว่าและไม่ให้เธอที่เป็นลูกสาวอยู่ที่นี่ เพราะอะไร?

ดวงตาของตุลยาเป็นสีแดงเล็กน้อย

“แม่ แม่เป็นแม่ของหนูจริงๆเหรอ?”

พูดจบเธอก็ร้องไห้พร้อมกับวิ่งออกไปข้างนอก

นรมนรู้สึกว่าการที่ตัวเองอยู่ที่นี่ บางทีมันอาจเป็นการสร้างช่องว่างระหว่างพวกเขาจริงๆก็ได้ บางทีถ้าเธอจากไปมันน่าจะดีกว่าจึงทำได้เพียงแค่หวังว่าบุริศร์จะแก้ไขเรื่องราวเหล่านี้ได้โดยเร็ว

เธอไปทำความสะอาดจานชามในห้องครัวอย่างเงียบๆ

คิมถูขมับเพราะรู้สึกปวดหัวขึ้นมากะทันหัน

ตุลยาคิดว่าตนเองเป็นฝ่ายถูกเช่นนี้อยู่เสมอ อยากทำอะไรก็ทำ ไม่รู้จักที่จะคิดถึงคนอื่นเลยแม้แต่น้อย

คิมไม่ชอบนิสัยนี้ของเธออย่างยิ่ง แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นเกลียดเพียงแต่ทนดูไม่ได้ก็เท่านั้น

ตอนที่ตุลยาวิ่งออกไป เธอยังเป็นกังวลอยู่เล็กน้อย แต่นึกขึ้นได้ว่าปกติแล้วตุลยามักจะมีบอดี้การ์ดอยู่ข้างหลังเสมอก็เลยไม่พูดอะไร

เดิมทีคิมยังต้องการพูดคุยกับนรมนอีก แต่น่าเสียดายที่ถูก ตุลยารบกวนขนาดนี้ เธอก็ไม่มีความสนใจอะไรแล้ว

“นรมน เธอทำความเสร็จแล้วก็ไปทำธุระของตัวเองเถอะนะ ฉันงีบสักแป๊ป”

คิมมีนิสัยชอบงีบหลับ และตอนนี้อาการปวดหัวรุนแรงมากขึ้น

“ได้ค่ะ”

นรมนตอบอย่างตรงไปตรงมา

มองเห็นคิมเข้าไปในห้องนอนแล้ว เธอถึงจะหันกลับไปทำความสะอาดห้องครัวต่อ

หลังจากที่ตุลยาออกมาจากวิลล่าแล้วก็รีบหาที่ซ่อนทันที

เธอนึกว่าคิมจะไล่ตามออกมาเพราะไม่ว่าจะยังไงพวกเธอก็เป็นแม่ลูกกันไม่ใช่เหรอ?

แต่ว่าเธอรออยู่นานก็ไม่เห็นคิมออกมาเห็นเพียงแค่นรมนกำลังยุ่งอยู่ในครัว ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าของบ้านก็ไม่ปาน

ความรู้สึกนี้กระตุ้นลึกลงไปในตัวตุลยา

ทำไมคนเถื่อนคนนี้ถึงทำให้แม่ชอบได้?

ทำไมผู้หญิงที่ไม่มีอะไรคนนี้ถึงสามารถทำให้บุริศร์รักอย่างสุดจิตสุดใจ?

ทำไมกัน?

ตุลยาชกลงไปบนกำแพงอย่างเกลียดชัง ความเจ็บปวดทำให้ดวงตาของเธอมืดมนขึ้นเรื่อยๆ

เธอเกลียดนรมน เกลียดมาก!

ทำยังไงถึงจะทำให้เธอหายไปได้นะ?

ดวงตาของตุลยาหรี่ลง หลังจากนั้นก็ให้บอดี้การ์ดโทรศัพท์ไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนักเรื่องระหว่างนรมนกับรเมศก็ถูกส่งต่อไปถึงโทรศัพท์ของตุลยา

ที่แท้รเมศเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดนี้

รเมศคือใคร?

เป็นเจ้าของห้างร้านในพื้นที่แห่งนี้!

มุมปากของตุลยายกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เย็นชา

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วหาสถานที่ที่เป็นส่วนตัวเพื่อโทรหารเมศ

เมื่อมองเห็นหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคยแล้ว เดิมทีรเมศก็ไม่อยากจะรับสาย แต่กลับไปชะงักไปชั่วครู่แล้วลากเส้นที่ปุ่มรับสาย

“ผมชื่อรเมศ นี่ใคร?”

“ฉันรู้ว่าคุณกำลังหาเบาะแสของนรมน”

คำพูดของตุลยาทำให้ดวงตาของรเมศเกิดการสู้รบขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“คุณเป็นใคร?”

“คุณไม่จำเป็นต้องสนใจว่าฉันคือใครอย่างไรก็ตามฉันสามารถทำให้คุณได้ตัวผู้หญิงที่คุณต้องการก็พอแล้ว แต่ว่าคุณต้องสัญญากับฉัน ว่าจะไม่ให้ผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวต่อหน้าบุริศร์อีก”

คำพูดของตุลยาเข้าใจบางอย่างอยู่ไม่น้อย

“คุณชอบบุริศร์?”

“ใช่! ฉันต้องการเป็นภรรยาของเขา! และนรมนกำลังขวางทางฉัน!”

ตุลยาไม่ได้คิดอะไรเลยแม้แต่นิด

รเมศหัวเราะเยาะและพูดว่า : “ผมจะเชื่อคุณได้ยังไง? ไม่แน่ว่าคุณอาจจะเป็นกับดักที่บุริศร์วางเอาไว้ก็ได้?”

“เป็นไปไม่ได้หรอก ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้อยู่ในบ้านของแม่ฉัน แม่ของฉันมองว่าเธอเป็นสมบัติล้ำค่า ผู้ชายที่ฉันชอบก็ทุ่มเทให้เธอสุดหัวใจ แม่ของฉันก็ชอบเธอ เธอกล้าดียังไงมาพรากเอาคนที่ฉันใส่ใจและสิ่งที่ฉันต้องการไปด้วยล่ะ? ถ้าคุณร่วมมือกับฉัน ฉันจะมอบคนๆนั้นให้กับคุณ ถ้าหากคุณไม่ร่วมมือกับฉัน ก็ตามใจคุณ ฉันจะให้ตำรวจเอาตัวเธอไป ถึงยังไงตอนนี้ถ้าแจ้งเบาะแสของเธอได้มีเงินรางวัลใช่ไหมล่ะ?”

ตุลยาพูดอย่างไม่แยแส

รเมศขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ : “คุณอยู่ที่ไหน?”

“คุณไม่ต้องสนใจว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันจะบอกที่อยู่กับคุณ อีกสักครู่ฉันจะพาคนออกไปมอบให้คุณเอง”

“ตกลง!”

ทั้งสองคนบรรลุข้อตกลงอย่างรวดเร็ว

หลังจากวางสายแล้ว ตุลยามองดูนรมนที่ยังคงยุ่งอยู่ รอยยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปากก็ยกสูงมากขึ้น

ผู้หญิงคนนี้ไม่ถูกกับเธอตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก ตอนนี้ยังจะมายึดเอาครอบครัวของเธอไปอย่างไม่รู้ดีชั่ว โทษเธอไม่ได้หรอกที่ทำอย่างนี้

เธอชอบบุริศร์มาแต่ไหนแต่ไรแต่หล่อนกลับมาอยู่ในตำแหน่งคุณนายบุริศร์ ไม่ว่าจะมองจากแง่มุมไหน เธอกับหล่อนก็ไม่มีทางที่จะอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุขใช่หรือเปล่า?

ตุลยาจัดการความเรียบร้อยของตัวเองแล้ว ก็หยิบเข็มฉีดยาอันหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

เธอเตรียมสิ่งนี้เอาไว้ตอนที่ออกจากสถานพักฟื้น คิดว่าจะใช้มันสำหรับพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ต้องการจะหยุดเธอ นึกไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะได้ใช้กับตัวของนรมน

เธอเอายาระงับประสาทบางส่วนออกจากเข็ม จากนั้นใส่ไว้ในแขนเสื้อ เช่นนี้แล้วถึงจะกลับไปที่วิลล่าอีกครั้ง

คิมยังคงพักผ่อนอยู่และนรมนเองก็ทำความสะอาดห้องครัว ไม่มีใครเข้ามาอีกแล้ว

ในตอนที่เธอสังเกตได้ถึงเสียงฝีเท้าที่อยู่ด้านหลัง นรมนรีบหันกลับไปทันที

“ใครน่ะ?”

เธอเพิ่งจะเอ่ยถาม ตุลยาก็เอาเข็มฉีดยาในมือเจาะเข้าไปที่เส้นเลือดใหญ่บนคอของนรมนโดยตรง

“อย่าโทษฉันนะ! ถ้าจะโทษก็โทษที่เธอเองไม่ควรจะมาบ้านฉัน และเธอก็ไม่ควรชอบผู้ชายคนเดียวกับฉัน”

สีหน้าของตุลยาเย็นชา มือไม่คลายออกเลยสักนิด นิ้วหัวแม่มือดันของเหลวในเข็มฉีดยาเข้าไปในเส้นเลือดของนรมนโดยตรง

“เธอ…ตุลยา…”

นรมนต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับอ่อนยวบไปทั้งตัว ยืนไม่มั่นคง

เธอกระแทกเข้ากับอ่างน้ำที่อยู่ข้างๆอย่างแรง น้ำกระจายลงบนพื้นเสียงดังซู่ แต่ว่าตุลยามองการณ์ไกลมาแต่แรกแล้วจึงปิดประตูห้องครัวเอาไว้และตัดการเป็นตัวนำเสียงออกไปสู่ภายนอกด้วย

และห้องนอนของคิมอยู่ที่ชั้นสอง แถมยังปิดประตูอีกด้วยจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้ยิน

ตุลยามองดูนรมนที่ยังต่อสู้ดิ้นรน แต่เพียงแค่ยืนยิ้มเยาะเย้ยอยู่ตรงนั้น

เธอในตอนนี้พร้อมกับใบหน้าที่เสียโฉมมองดูแล้วเหมือนกับแม่มดก็ไม่ปาน

นรมนพยายามครองสติตัวเองอย่างหนัก น่าเสียดายที่สุดท้ายแล้วไม่สามารถต้านทานการแทรกซึมของยาได้

ดวงตาปิดลงอย่างไม่เต็มใจ

ตุลยาเห็นเธอหมดสติไปอย่างสมบูรณ์แล้วถึงถอนใจด้วยความโล่งอก

เพียงแค่ทักษะความสามารถในการใช้เข็มก็สามารถทำให้ช้างถึงกับสลบได้แล้ว เธอไม่เชื่อว่านรมนจะสามารถต้านทานมันได้

เธอเอานรมนพาดไว้บนบ่าของตัวเอง แล้วตุลยาก็ลากเธอออกจากห้องครัว จากนั้นก็ตรงออกไปจากวิลล่า

มีกล้องวงจรปิดอยู่ด้านนอกของวิลล่า ตุลยาก็ไม่กลัวว่าคิมจะหันกลับมาด่าเธอ

ในความคิดของเธอ คิมคือแม่ของเธอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่มีทางโทษตนเองเพราะคนนอกหรอก ขอเพียงนรมนไม่อยู่ที่นี่ ทุกอย่างก็จะดีเอง

เธอโยนนรมนไปที่เบาะรถด้านหลัง ใช้เวลาไม่นานก็มองเห็นรเมศขับรถ Land Rover เข้ามา

“ประธานรเมศ! กระตือรือร้นสุดๆเลยนะคะ!”

ตุลยาหัวเราะเยาะ

รเมศสะดุ้งตกใจเมื่อมองเห็นภาพอันภูมิฐานของตุลยา

แต่ก็ยังพูดอย่างเรียบเฉยว่า : “คนล่ะ?”

“นี่ไงล่ะ คุณขับรถออกไปด้วย ถือเสียว่าฉันมอบให้พวกคุณเป็นของขวัญ จำไว้ว่าคุณสัญญากับฉัน ว่าไม่อนุญาตให้เธอปรากฏตัวต่อหน้าบุริศร์อีก!”

ตุลยาโยนกุญแจรถให้กับรเมศในทันที จากนั้นก็ขึ้นไปบนรถของรเมศแล้วขับออกไป