แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 255

บทที่ 255 เธอกำลังจะตายใช่ไหม

รเมศมองไปที่ย่านชุมชนแห่งนี้ มีร่องรอยของความประหลาดใจในดวงตา

ที่นี่เป็นชุมชนชั้นสูง ถึงแม้ว่าจะอยู่ห่างไกลมากแต่ก็ไม่ใช่ทุกคนจะสามารถซื้อบ้านที่นี่ได้ วิลล่าทุกหลังของที่นี่ล้วนแต่เป็นคนร่ำรวยและมีฐานะที่อยู่ด้านนอกอยากจะเข้ามาซื้อ แต่ว่าน่าเสียดายไม่ใช่ทุกคนที่จะมีสิทธิ์

คิดไม่ถึงเลยว่านรมนจะซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาหาจนทั่วก็ไม่พบแม้แต่เงาของเธอ

รเมศเปิดประตูรถมองเห็นนรมนล้มลงบนเบาะ ผ้ากันเปื้อนยังพันอยู่บนตัว เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้นี้กำลังทำอะไรอยู่ในครัว

เมื่อนึกถึงรูปลักษณ์ที่ดีงามของนรมนในห้องครัวแล้ว ราวกับว่ารเมศได้ย้อนกลับไปครึ่งปีที่ผ่านมา

วันเวลาที่ไม่มีบุริศร์ นรมนจะต้มโจ๊กให้เขา บอกให้เขาดูแลกระเพาะของตัวเองให้ดี แล้วก็ยังชงชาให้เขาด้วย ทำให้เขาสามารถอ่านและสั่งการหนังสือราชการตามที่เสนอมาอย่างเงียบๆ

บัดนี้สิ่งเหล่านี้ล้วนกลายเป็นอดีตไปแล้ว แม้กระทั่งกับนรมนเองก็ไม่มีความหมายใดๆอีกแล้ว

เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไร?

ความทุ่มเทตลอดห้าปีที่ผ่านมา จะเป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะบอกว่าไม่ต้องการ?

เธอเคยบอกว่าคนที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิตนี้คือบุริศร์ เธอเคยบอกว่าจะกลับจีนเพื่อตามหาแหล่งที่มาของไตให้กับกมลเท่านั้น แต่แล้วทำไมเธอถึงหวั่นไหวกับบุริศร์อีกครั้งล่ะ?

บุริศร์มีอะไรที่ดีกว่าเขากันแน่?

ที่เขามี เขาเองก็มีทั้งหมด แม้แต่การปฏิบัติกับเธอก็ดีกว่าบุริศร์ แต่ทำไมเธอกลับไม่เลือกเขา?

รเมศโกรธแค้นและไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่อาจฝืนใจปลุกนรมน

ตราบใดที่เธอยังหลับใหล เธอก็ยังคงเป็นนรมนผู้อ่อนโยนคนนั้น ยังคงเป็นแคทเธอรีผู้อยู่เคียงข้างที่เขาต้องการปกป้องมาโดยตลอด

แต่ถ้าเธอตื่นขึ้นมาแล้ว เธอก็จะตาต่อตาฟันต่อฟันกับเขา แม้กระทั่งเพื่อบุริศร์ผู้ชายคนนั้นแล้ว เธอก็จะเป็นศัตรูกับเขา

รเมศต่อสู้อย่างเจ็บปวดและสับสน หลังจากนั้นจึงปิดประตูรถ บิดกุญแจสตาร์ทรถแล้วขับออกไป

รถกำลังขับไปอย่างช้าๆบนถนน รเมศไม่รู้ว่าจะเอานรมนไปซ่อนไว้ที่ไหน

บุริศร์รู้จักบ้านพักของเขาทั้งหมด ถ้าเกิดค้นพบว่านรมนหายตัวไป เขาจะเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับที่หนึ่ง ถึงตอนนั้นถ้าหากบุริศร์ดื้อด้านจะพาตัวนรมนไปแล้วเรียกตำรวจมา เขาเองก็ไม่สามารถปกป้องนรมนไว้ได้

ถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็เป็นเพียงแค่คนเถื่อน

รเมศขับรถพร้อมกับคิดอย่างช้าๆและมาถึงบริษัทโดยไม่รู้ตัว

มองดูเวลาในตอนนี้ของบริษัทคือช่วงเวลาเลิกงาน ทันใดนั้นเองรเมศก็นึกถึงโกดังร้างที่อยู่ข้างหลังขึ้นมาได้

ใช่แล้ว!

ไม่มีใครนึกถึงโกดังนั่นหรอก!

รเมศรีบขับรถไปที่โกดังข้างหลังอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่

รเมศปิดกล้องวงจรปิดแล้วถึงขับรถเข้าไป จากนั้นก็อุ้มนรมนออกมาจากรถ

เขามองดูนรมนที่ยังคงหลับใหล เส้นผมยาวได้ปกคลุมใบหน้าของเธอครึ่งหนึ่ง แต่ไม่สามารถปิดบังใบหน้าของเธอได้

นับตั้งแต่ช่วงเวลาห้าปีก่อนที่เขาเปลี่ยนใบหน้าให้เธอ เธอก็เป็นของเขา!

เป็นของเขาเท่านั้น!

รเมศยื่นมือออกไป สัมผัสใบหน้าของนรมนเบาๆ

ใบหน้านี้สวยงามสมบูรณ์แบบมากเพียงใด อ่อนเยาว์ละเกลี้ยงเกลามากเพียงใด มันเป็นสิ่งที่เขาปรารถนามาตลอด แต่กลับไม่สามารถเอาชนะได้ตั้งแต่ต้นจนจบ

ตอนนี้นรมนไม่ได้สติ เธอไม่รู้อะไรเลย และในเวลานี้ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเช่นนี้มีแรงดึงดูดใจอย่างมาก ทำให้รเมศเริ่มคุกคามและจะหยุดก็ไม่ได้

เขาค่อยๆลดศีรษะลงไป ริมฝีปากบางกวาดไปทั่วหน้าผากของนรมนอย่างช้าๆ

นรมนยังคงหลับสนิทและเงียบสงบ

หัวใจของรเมศเริ่มเต้นเร็วขึ้น

เขาวาดจูบของเขาไปที่มุมคิ้ว หางตา และสันจมูกของนรมนอย่างแผ่วเบา ท้ายที่สุดหลังจากผ่านหลายจุดซ้ำไปซ้ำมาก็มาอยู่บนริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเธอ จะหยุดก็ทำไม่ได้แล้ว

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนว่าอยากจะคัดค้าน แต่ยังไงก็ไม่ตื่น

รเมศนั้นเหมือนถูกผีร้ายครอบงำไปแล้วเรียบร้อย

ตอนนี้เขารู้สึกว่าเลือดของเขากำลังลุกไหม้ไปทั้งตัว แม้กระทั่งเหตุผลก็หลุดออกไปด้วย!

นรมนเป็นของเขา!

เป็นของเขาเท่านั้น!

ขอเพียงตอนนี้เขาได้ครอบครองเธอ เธอก็จะไม่จากเขาไปใช่หรือเปล่า?

ถึงเวลานั้น เขาก็จะช่วยให้เธอค้นพบตัวตนอีกครั้ง จากนั้นพวกเขาก็จะจดทะเบียนสมรส และจากนั้นจะมีลูกของตนเอง พวกเขาจะมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความสุขอย่างมาก

รเมศถูกความคิดที่มีท่วมท้นอยู่ในหัวล่อลวงใจ สองมือนั้นเริ่มไม่ซื่อสัตย์ขึ้นมาแล้ว มันเคลื่อนไหวไปบนตัวของนรมน เขาดึงเสื้อคลุมของนรมนออกอย่างทนไม่ไหว เผยให้เห็นท่อนแขนอันเปลือยเปล่า

ลำคอของเขาเหมือนจะลุกเป็นไฟ เงาของนรมนอยู่ในดวงตาของเขา

กลิ่นหอมของเธอ รสชาติของเธอเหมือนเป็นตัวเร่งปฏิกิริยากระตุ้นความชั่วร้ายที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจของรเมศ ออกมาอย่างต่อเนื่อง

รเมศก้มหัวลงโดยพลัน และพุ่งเข้าหานรมนราวกับหมาป่าที่หิวโหย

นรมนรู้สึกได้ว่าตนเองกำลังจะถูกคนล่วงละเมิด แต่ทำยังไงก็ลืมตาไม่ขึ้น

ใครกันน่ะ?

ใครจะมาช่วยเธอได้?

เธอไม่ยอมเสียตัวอย่างนี้นะ! ไม่ยอม!

แต่ทว่าแม้แต่นิ้วมือยังขยับไม่ได้เลย

เสื้อผ้าบนตัวเหลือน้อยลงเรื่อยๆ ร่องรอยของความสิ้นหวังทำให้นรมนร้องไห้ออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมไว้ได้

รเมศมองเห็นแล้วกลับไม่สนใจไยดี เขากระซิบว่า : “คุณอย่าโทษผมเลยนะ ไม่ช้าก็เร็วคุณจะเป็นของผม ต่อจากนั้นแล้วผมจะดีกับคุณ นรมน เชื่อผม ผมดีกับคุณมากกว่าบุริศร์แน่นอน”

นรมนได้ยินเสียงของรเมศแล้ว

เพียงแต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าทำไมคนที่มอบตนเองให้กับรเมศจะเป็นตุลยา