บทที่ 255 เธอกำลังจะตายใช่ไหม
รเมศมองไปที่ย่านชุมชนแห่งนี้ มีร่องรอยของความประหลาดใจในดวงตา
ที่นี่เป็นชุมชนชั้นสูง ถึงแม้ว่าจะอยู่ห่างไกลมากแต่ก็ไม่ใช่ทุกคนจะสามารถซื้อบ้านที่นี่ได้ วิลล่าทุกหลังของที่นี่ล้วนแต่เป็นคนร่ำรวยและมีฐานะที่อยู่ด้านนอกอยากจะเข้ามาซื้อ แต่ว่าน่าเสียดายไม่ใช่ทุกคนที่จะมีสิทธิ์
คิดไม่ถึงเลยว่านรมนจะซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาหาจนทั่วก็ไม่พบแม้แต่เงาของเธอ
รเมศเปิดประตูรถมองเห็นนรมนล้มลงบนเบาะ ผ้ากันเปื้อนยังพันอยู่บนตัว เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้นี้กำลังทำอะไรอยู่ในครัว
เมื่อนึกถึงรูปลักษณ์ที่ดีงามของนรมนในห้องครัวแล้ว ราวกับว่ารเมศได้ย้อนกลับไปครึ่งปีที่ผ่านมา
วันเวลาที่ไม่มีบุริศร์ นรมนจะต้มโจ๊กให้เขา บอกให้เขาดูแลกระเพาะของตัวเองให้ดี แล้วก็ยังชงชาให้เขาด้วย ทำให้เขาสามารถอ่านและสั่งการหนังสือราชการตามที่เสนอมาอย่างเงียบๆ
บัดนี้สิ่งเหล่านี้ล้วนกลายเป็นอดีตไปแล้ว แม้กระทั่งกับนรมนเองก็ไม่มีความหมายใดๆอีกแล้ว
เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไร?
ความทุ่มเทตลอดห้าปีที่ผ่านมา จะเป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะบอกว่าไม่ต้องการ?
เธอเคยบอกว่าคนที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิตนี้คือบุริศร์ เธอเคยบอกว่าจะกลับจีนเพื่อตามหาแหล่งที่มาของไตให้กับกมลเท่านั้น แต่แล้วทำไมเธอถึงหวั่นไหวกับบุริศร์อีกครั้งล่ะ?
บุริศร์มีอะไรที่ดีกว่าเขากันแน่?
ที่เขามี เขาเองก็มีทั้งหมด แม้แต่การปฏิบัติกับเธอก็ดีกว่าบุริศร์ แต่ทำไมเธอกลับไม่เลือกเขา?
รเมศโกรธแค้นและไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่อาจฝืนใจปลุกนรมน
ตราบใดที่เธอยังหลับใหล เธอก็ยังคงเป็นนรมนผู้อ่อนโยนคนนั้น ยังคงเป็นแคทเธอรีผู้อยู่เคียงข้างที่เขาต้องการปกป้องมาโดยตลอด
แต่ถ้าเธอตื่นขึ้นมาแล้ว เธอก็จะตาต่อตาฟันต่อฟันกับเขา แม้กระทั่งเพื่อบุริศร์ผู้ชายคนนั้นแล้ว เธอก็จะเป็นศัตรูกับเขา
รเมศต่อสู้อย่างเจ็บปวดและสับสน หลังจากนั้นจึงปิดประตูรถ บิดกุญแจสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
รถกำลังขับไปอย่างช้าๆบนถนน รเมศไม่รู้ว่าจะเอานรมนไปซ่อนไว้ที่ไหน
บุริศร์รู้จักบ้านพักของเขาทั้งหมด ถ้าเกิดค้นพบว่านรมนหายตัวไป เขาจะเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับที่หนึ่ง ถึงตอนนั้นถ้าหากบุริศร์ดื้อด้านจะพาตัวนรมนไปแล้วเรียกตำรวจมา เขาเองก็ไม่สามารถปกป้องนรมนไว้ได้
ถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็เป็นเพียงแค่คนเถื่อน
รเมศขับรถพร้อมกับคิดอย่างช้าๆและมาถึงบริษัทโดยไม่รู้ตัว
มองดูเวลาในตอนนี้ของบริษัทคือช่วงเวลาเลิกงาน ทันใดนั้นเองรเมศก็นึกถึงโกดังร้างที่อยู่ข้างหลังขึ้นมาได้
ใช่แล้ว!
ไม่มีใครนึกถึงโกดังนั่นหรอก!
รเมศรีบขับรถไปที่โกดังข้างหลังอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่
รเมศปิดกล้องวงจรปิดแล้วถึงขับรถเข้าไป จากนั้นก็อุ้มนรมนออกมาจากรถ
เขามองดูนรมนที่ยังคงหลับใหล เส้นผมยาวได้ปกคลุมใบหน้าของเธอครึ่งหนึ่ง แต่ไม่สามารถปิดบังใบหน้าของเธอได้
นับตั้งแต่ช่วงเวลาห้าปีก่อนที่เขาเปลี่ยนใบหน้าให้เธอ เธอก็เป็นของเขา!
เป็นของเขาเท่านั้น!
รเมศยื่นมือออกไป สัมผัสใบหน้าของนรมนเบาๆ
ใบหน้านี้สวยงามสมบูรณ์แบบมากเพียงใด อ่อนเยาว์ละเกลี้ยงเกลามากเพียงใด มันเป็นสิ่งที่เขาปรารถนามาตลอด แต่กลับไม่สามารถเอาชนะได้ตั้งแต่ต้นจนจบ
ตอนนี้นรมนไม่ได้สติ เธอไม่รู้อะไรเลย และในเวลานี้ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเช่นนี้มีแรงดึงดูดใจอย่างมาก ทำให้รเมศเริ่มคุกคามและจะหยุดก็ไม่ได้
เขาค่อยๆลดศีรษะลงไป ริมฝีปากบางกวาดไปทั่วหน้าผากของนรมนอย่างช้าๆ
นรมนยังคงหลับสนิทและเงียบสงบ
หัวใจของรเมศเริ่มเต้นเร็วขึ้น
เขาวาดจูบของเขาไปที่มุมคิ้ว หางตา และสันจมูกของนรมนอย่างแผ่วเบา ท้ายที่สุดหลังจากผ่านหลายจุดซ้ำไปซ้ำมาก็มาอยู่บนริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเธอ จะหยุดก็ทำไม่ได้แล้ว
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนว่าอยากจะคัดค้าน แต่ยังไงก็ไม่ตื่น
รเมศนั้นเหมือนถูกผีร้ายครอบงำไปแล้วเรียบร้อย
ตอนนี้เขารู้สึกว่าเลือดของเขากำลังลุกไหม้ไปทั้งตัว แม้กระทั่งเหตุผลก็หลุดออกไปด้วย!
นรมนเป็นของเขา!
เป็นของเขาเท่านั้น!
ขอเพียงตอนนี้เขาได้ครอบครองเธอ เธอก็จะไม่จากเขาไปใช่หรือเปล่า?
ถึงเวลานั้น เขาก็จะช่วยให้เธอค้นพบตัวตนอีกครั้ง จากนั้นพวกเขาก็จะจดทะเบียนสมรส และจากนั้นจะมีลูกของตนเอง พวกเขาจะมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความสุขอย่างมาก
รเมศถูกความคิดที่มีท่วมท้นอยู่ในหัวล่อลวงใจ สองมือนั้นเริ่มไม่ซื่อสัตย์ขึ้นมาแล้ว มันเคลื่อนไหวไปบนตัวของนรมน เขาดึงเสื้อคลุมของนรมนออกอย่างทนไม่ไหว เผยให้เห็นท่อนแขนอันเปลือยเปล่า
ลำคอของเขาเหมือนจะลุกเป็นไฟ เงาของนรมนอยู่ในดวงตาของเขา
กลิ่นหอมของเธอ รสชาติของเธอเหมือนเป็นตัวเร่งปฏิกิริยากระตุ้นความชั่วร้ายที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจของรเมศ ออกมาอย่างต่อเนื่อง
รเมศก้มหัวลงโดยพลัน และพุ่งเข้าหานรมนราวกับหมาป่าที่หิวโหย
นรมนรู้สึกได้ว่าตนเองกำลังจะถูกคนล่วงละเมิด แต่ทำยังไงก็ลืมตาไม่ขึ้น
ใครกันน่ะ?
ใครจะมาช่วยเธอได้?
เธอไม่ยอมเสียตัวอย่างนี้นะ! ไม่ยอม!
แต่ทว่าแม้แต่นิ้วมือยังขยับไม่ได้เลย
เสื้อผ้าบนตัวเหลือน้อยลงเรื่อยๆ ร่องรอยของความสิ้นหวังทำให้นรมนร้องไห้ออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมไว้ได้
รเมศมองเห็นแล้วกลับไม่สนใจไยดี เขากระซิบว่า : “คุณอย่าโทษผมเลยนะ ไม่ช้าก็เร็วคุณจะเป็นของผม ต่อจากนั้นแล้วผมจะดีกับคุณ นรมน เชื่อผม ผมดีกับคุณมากกว่าบุริศร์แน่นอน”
นรมนได้ยินเสียงของรเมศแล้ว
เพียงแต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าทำไมคนที่มอบตนเองให้กับรเมศจะเป็นตุลยา
เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรได้ แต่ต้องการจะตื่น
ดวงตาของรเมศมองดูเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายบนตัวและกำลังจะถอดออก ทันใดนั้นด้านหลังศีรษะก็ถูกคนฟาดโดยไม่รู้ตัว เขาซวนเซแล้วร่วงลงไปบนตัวของนรมน
แยมมองดูรเมศล้มลงไปแบบนั้นแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตา
“ประธานผู้สง่างามของบริษัทวัชโรทัย จริงๆแล้วกลับใช้กำลังบังคับผู้หญิงที่ไม่ได้สติ รเมศ คุณรักนรมนมากสินะ? เพื่อเธอแล้ว แม้แต่เส้นล่างสุดของการเป็นมนุษย์ขั้นพื้นฐานคุณก็ไม่ต้องการแล้วใช่ไหม?”
แยมมองดูชายตรงหน้าที่เธอรักมาห้าปีแล้วรู้สึกเจ็บปวดในใจขึ้นมา
คนหนึ่งคือเพื่อนสนิทของตนเอง คนหนึ่งคือผู้ชายที่รักมากที่สุด ทำไมพวกเขาถึงอยู่ด้วยกัน?
เพราะอะไร?
ดวงตาของแยมมีประกายการต่อสู้ที่เจ็บปวด
เธอมองไปที่รเมศ แล้วมองไปยังนรมนที่หมดสติ
ไม่ได้!
จะยอมให้เรื่องที่รเมศพาตัวนรมนมาแพร่ออกไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นแล้วสถานะทางสังคมของรเมศจะถูกทำลาย
ตลอดหลายปีที่ผ่านมาตระกูลวัชโรทัยดิ้นรนต่อสู้อย่างยากลำบากในอเมริกา เธอจะไม่มีวันยอมให้รเมศทำลายตัวเองและตระกูลวัชโรทัยเพื่อนผู้หญิงคนเดียวหรอก!
เธอยังต้องการเป็นคุณนายน้อยแห่งตระกูลวัชโรทัย ย่อมไม่ยอมปล่อยให้ทุกอย่างที่ฝันเอาไว้กลายเป็นฟองสบู่อย่างแน่นอน
แยมสูดหายใจลึกและเข้าไปสวมเสื้อให้กับนรมนจนเรียบร้อย จากนั้นจึงอุ้มเธอไว้บนหลังแล้วลากเธอออกจากโกดังทันที
รถของตุลยายังคงจอดอยู่ด้านนอก
รเมศรีบร้อนจนไม่ได้ดึงกุญแจออกมา
แยมเอาตัวนรมนขึ้นไปบนรถอีกครั้ง จากนั้นก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไปโดยตรง
รถขับตรงไปยังทางด้านหลังของทะเลเหนือ
นรมนจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้!
ไม่ว่าก่อนหน้านี้เธอจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม ตอนนี้นรมนก็มีชีวิตอยู่ไม่ได้!
ผู้หญิงคนนี้เป็นปีศาจในใจของรเมศ
ตราบใดที่เธอยังอยู่ ไม่มีสักวันที่รเมศจะมองเห็นความทุ่มเทของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นคือเพื่อผู้หญิงคนนี้แล้วยังเป็นศัตรูกับตระกูลโตเล็กโดยไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่างด้วย
ในตอนแรกแยมมองไม่เห็นความสามารถของบุริศร์ คิดว่าบุริศร์เป็นมังกรสิบตัวหรือเป็นเสือก็ต้องนอนคว่ำอยู่ที่นี่ แต่ที่เธอคาดไม่ถึงก็คือความสามารถของบุริศร์นั้นแข็งแกร่งมาก
ในช่วงเวลาสั้นๆ เขาไม่เพียงแต่จะค้นพบสาเหตุการตายที่แท้จริงของตะวัน ยิ่งไปกว่านั้นยังดึงดูดผู้สื่อข่าวได้เป็นจำนวนมาก และหาเจ้าหน้าที่ชันสูตรพลิกศพของกระทรวงยุติธรรมมาทำการผ่าชันสูตรศพต่อหน้าสาธารณชน ทำให้ตอนนี้สาเหตุการตายที่แท้จริงของตะวันได้ถูกเปิดเผยต่อหน้าทุกคน
ภรรยาของตะวันและตะวันทั้งคู่ถูกจับได้
และในเวลานี้ซัพพลายเออร์บางเจ้าเริ่มที่จะตื่นตระหนก แม้กระทั่งบางคนถึงกับอยากออกมาบอกว่ารเมศอยู่เบื้องหลังสั่งให้พวกเขาทำเช่นนั้น
ภรรยาของตะวันเองเพราะว่าไม่ได้เงินและยังถูกจับอีกจึงไม่พอใจรเมศมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งหมดทั้งมวลนี้ล้วนแต่ทำให้รเมศตกเป็นเป้าวิจารณ์ของสาธารณชน
ในเวลานี้แยมไม่สามารถยอมให้รเมศยุ่งเกี่ยวกับนรมนต่อไปโดยเด็ดขาด เกี่ยวข้องแม้แต่นิดเดียวก็ไม่ได้!
เนื่องจากบุริศร์แข็งแกร่งขนาดนั้น ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้เขากลัดกลุ้มใจกับเรื่องของนรมนไปเถอะ
ขอเพียงสามารถเบี่ยงเบนความสนใจของบุริศร์จากรเมศได้ ไม่ว่าอะไรก็ตามแยม ยอมทำทุกอย่าง
เมื่อเธอคิดเช่นนี้แล้วก็เหยียบคันเร่งลงไปและขับตรงไปยังทะเลเหนือ
เมื่อสายตามองเห็นทะเลเหนือใกล้เข้ามาและใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แยมก็เปิดประตูรถและกระโดดออกไปทันที
รถได้สูญเสียการควบคุมจากแยมแล้วพุ่งตรงดิ่งไปยังทะเลเหนือ
ที่แห่งนี้เป็นหน้าผา ด้านล่างคือทะเลอันกว้างใหญ่ไม่มีสิ้นสุด รถตกลงไปในทะเลพร้อมเสียงดัง “ตูม” และจมลงไปอย่างรวดเร็ว
แยมลุกขึ้นจากพื้น บนตัวมีรอยถลอก แต่ไม่สามารถสนใจมันได้
เธอรีบวิ่งไปที่ขอบหน้าผา มองดูรถยนต์ที่บรรทุกนรมนเอาไว้กำลังจมลงไปในทะเลอย่างต่อเนื่อง หัวใจเธอก็จมลงไปเช่นกัน
เธอรู้ว่านับจากวันนี้ไปเธอจะต้องฝันร้าย
มือของเธอเปื้อนไปด้วยเลือดเพื่อนสนิทของเธอ แต่ว่าจะให้ทำยังไงได้อีกล่ะ?
เธอเพียงแค่พยายามปกป้องผู้ชายที่เธอรักเท่านั้นเอง
แยมจ้องไปที่ท้องทะเลอย่างว่างเปล่าและมองดูรถที่จมลงไปแล้วอย่างสมบูรณ์โดยไม่มีร่องรอยแม้แต่น้อย เช่นนี้แล้วถึงได้หันหลังกลับแล้วเดินกลับไปทางบริษัทวัชโรทัย
นรมนถูกกระตุ้นจากน้ำทะเลเย็นจัด เธอสำลักในชั่วพริบตาและความรู้สึกหายใจไม่ออกทำให้เธอลืมตาตามสัญชาตญาณเอาเอาชีวิตรอด แต่ว่าเธอไร้เรี่ยวแรงไปทั้งตัวจึงทำได้เพียงแค่มองดูตนเองและรถที่อยู่ตรงหน้าจมลงไปด้วยกัน
เธอกำลังจะตายใช่ไหม?
ใครเป็นคนโยนเธอลงมาในทะเลพร้อมกับรถ?
รเมศงั้นเหรอ?
ไม่ใช่!
เป็นไปไม่ได้!
ไม่ว่ารเมศจะจิตใจโหดร้ายยังไงก็ไม่มีทางปล่อยให้เธอตาย
แต่ว่านอกจากรเมศแล้วยังมีใครอีกล่ะ?
นรมนไม่เข้าใจและต้องการที่จะช่วยตัวเอง
เธอเหวี่ยงแขน น่าเสียดายที่แขนนั้นเมื่อยล้าไม่มีแรง น้ำทะเลที่เย็นเยียบราวกับอุโมงค์น้ำแข็งได้กวาดเอาเรี่ยวแรงสุดท้ายของเธอไป
นรมนต้องการขอความช่วยเหลือ แต่กลับไม่สามารถอ้าปากได้ อาการขาดอากาศหายใจทำให้เธอดิ้นรนไม่หยุด มือเท้าถีบพัลวัน แต่ประตูก็ไม่เคยออก
ในที่สุด เธอก็สูญสิ้นเรี่ยวแรงพร้อมกับจมลงอยู่ในความมืดมิดอีกครั้งแล้วจมลงสู่ก้นทะเลไปพร้อมกับรถ
เธอกำลังจะตายใช่ไหม?
จะต้องตายแบบนี้เหรอ?
เธอยังไม่ได้พบหน้ากานต์เลย ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง อาการบาดเจ็บบนตัวเป็นยังไงบ้าง แล้วก็ยังไม่รู้ด้วยว่ากมลประสบความสำเร็จในการผ่าตัดและกลายเป็นสาวสวยหรือไม่ และยิ่งไม่รู้ว่ากิจจามีชีวิตที่ดีหรือเปล่า คุณนายโตเล็กจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน แล้วบุริศร์จะล้มลงหรือไม่หลังจากที่รู้ว่าเธอประสบอุบัติเหตุ
นรมนคิดถึงทุกคนภายในสมองอีกครั้ง ในท้ายที่สุดเหลือเพียงใบหน้าของบุริศร์ที่ชัดเจนยิ่งขึ้นและชัดขึ้น
“บุริศร์คะ ฉันไม่สามารถอยู่กับคุณได้ไปจนแก่เฒ่าแล้ว”
นรมนทอดถอนใจในใจ ในตอนสุดท้ายก็หลับตาลงอย่างไม่เต็มใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
ตอนต่อไปจนจบ หาอ่านได้ที่ไหนคะ...