แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 257

บทที่ 257 อยู่ต้องเห็นคน ตายต้องเห็นศพ

“หยุดสู้กันได้แล้ว!”

คิมเข้าไปขวางระหว่างเป็นเป้าตรงกลางของพวกเขา

บุริศร์และไมค์ต่างหยุดมือลงเช่นเดียวกัน

กำปั้นนั้นอยู่ห่างจากใบหน้าของคิมไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร

“คุณน้าคิม คุณหลีกไป วันนี้ผมกับบุริศร์จะต้องพูดกันให้รู้เรื่อง”

ไมค์ยังสู้ไม่ได้อย่างถึงอกถึงใจเลย ส่วนใหญ่แล้วเป็นเพราะตนเองถูกบุริศร์กำราบได้อย่างสมบูรณ์

หมัดเหล่านี้พุ่งเข้าใส่เขาจนเจ็บปวดไปทั้งตัว

ถึงแม้ว่าบุริศร์จะไม่พูดอะไร แต่ก็มองออกว่าโกรธเคืองอย่างมาก

คิมถอนใจและพูดว่า : “ฉันเดินเข้าไปถามเมื่อกี้นี้แล้ว ตุลยาบอกว่าเธอส่งนรมนให้กับรเมศ รวมถึงรถของเธอด้วย ขอเพียงหารถของตุลยาพบก็จะหานรมนเจอ”

ได้ยินว่านรมนอยู่ในมือของรเมศ สีหน้าของบุริศร์ก็เลวร้ายมากยิ่งขึ้น

“ไมค์ ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

เขาหันหลังกลับไปอย่างฉับพลัน แล้ววิ่งออกไปข้างนอกเหมือนกับเป็นบ้า

ไมค์รู้ได้โดยอัตโนมัติเลยว่าตอนนี้นรมนอยู่ในมือของรเมศแล้วมันจะมีจุดจบยังไง

เขารู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที

เกิดอะไรขึ้นกับตุลยากันแน่?

คิมเห็นว่าเขายังมึนงงอยู่อย่างนี้ก็รีบผลักเขาอย่างรวดเร็ว

“รีบไปเร็วเข้า!”

“โอ้ ครับ!”

ไมค์ถูกคิมเรียกสติอย่างกะทันหันก็รีบไล่ตามบุริศร์ออกไปพร้อมกับคิม

พวกเขามาเร็วไปเร็ว ทำเอาคนในศูนย์ศัลยกรรมไม่มีใครกล้าพูดอะไร เมื่อเห็นว่าพวกเขาไปกันหมดแล้วถึงได้ถอนใจอย่างโล่งอก

บุริศร์มาถึงบริษัทวัชโรทัยแทบจะในทันที

“ขอโทษค่ะ ประธานบุริศร์ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?”

คุณไพลินเข้ามาขวางบุริศร์โดยตรง

บุริศร์ผลักเธอออกไปทันที

ตอนที่คุณไพลินคิดจะเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัย ไมค์ที่อยู่ด้านหลังก็เข้ามาอุดปากเธอเอาไว้โดยตรง

“ถ้าไม่อยากตายอย่าส่งเสียงจะดีที่สุด รู้ใช่ไหม?”

มือของไมค์มีพละกำลังอย่างมาก คุณไพลินพยักหน้าด้วยความตกใจกลัวอย่างรวดเร็ว

บุริศร์เดินตรงไปที่ห้องทำงานของรเมศ เมื่อเห็นรเมศนอนคว่ำหน้าพักผ่อนอยู่บนโต๊ะทำงาน

ไฟแห่งความเดือดดาลก็ลุกโชนขึ้นมาทันที

เขาคว้าคอเสื้อของรเมศแล้วชกเปรี้ยงเข้าไป

รเมศถูกความเจ็บปวดปลุกให้ตื่น ในตอนที่มองเห็นบุริศร์นั้น เขายังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา

เขาอยู่ที่โกดังด้านหลังไม่ใช่เหรอ?

ทำไมถึงมาอยู่ในห้องทำงานได้?

และมันเกิดอะไรขึ้นบุริศร์ถึงมาอยู่ที่นี่?

“นรมนล่ะ? แกเอานรมนไปไว้ที่ไหน?”

บุริศร์ไม่จำเป็นจะต้องอ้อมค้อมกับเขา

รเมศผงะไปเล็กน้อย

ใช่แล้ว!

เขาได้นรมนมาครอบครอง

แต่ว่าสุดท้ายแล้วถูกใครตีจนสลบล่ะ?

ความทรงจำของรเมศกลับคืนมาและสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเลวร้ายอย่างมาก

“ปล่อยนะ!”

“รเมศ ฉันอดทนกับแกครั้งแล้วครั้งเล่า แกคิดว่าพอแกมาอยู่ที่อเมริกาแล้วจะเป็นคนที่มีอำนาจล้นเหลือทำอะไรก็ได้ใช่ไหม? ฉันขอเตือนแก ทางที่ดีที่สุดจงเชื่อฟังแล้วเรียกนรมนออกมา ไม่อย่างนั้นฉันกับแกไม่มีวันจบ!”

บุริศร์ในตอนนี้เหมือนกับต้องการจะฆ่าคน

รเมศพยายามดิ้นรน แต่กลับสะบัดไม่หลุด

“คนล่ะ！ รปภล่ะ！ รีบมาเร็ว!”

รเมศรีบขอความช่วยเหลือ

ไม่มีที่สำหรับจุดไฟโกรธในตัวของบุริศร์อีกแล้วในเวลานี้ ยิ่งไปกว่านั้นจนบัดนี้ยังไม่มีเบาะแสของนรมน เขาไม่มีความอดทนใดๆแม้แต่น้อย ในตอนที่รเมศร้องขอความช่วยเหลือ เขาก็ต่อยเข้าไปอีกครั้ง

รเมสถูกต่อยเข้าที่ใบหน้า ทันใดนั้นเลือดก็ออกมาจากจมูก

ความโกรธของเขาก็ลุกขึ้นมาด้วย

“บุริศร์ แกคิดว่าฉันกลัวแกจริงๆใช่ไหม?”

รเมศโผเข้าไปตะครุบบุริศร์อย่างบ้าคลั่ง

ยังไงก็ตามบุริศร์เคยฝึกฝนมาก่อน และการต่อสู้แบบส่งเดชของรเมศก็ทำอะไรเขาไม่ได้เลย

ในไม่ช้า รเมศก็ถูกบุริศร์กดลงกับพื้นและทั้งเตะทั้งต่อยลงไปไม่ยั้ง

ตอนนี้รเมศยังมีตรงไหนเหมือนคุณชายแสนสง่าอีกเล่า? เขาก็แค่สุนัขจิ้งจอกน่ารังเกียจ

ทั้งสะบักสะบอมและหมดแรงแล้วจริงๆ

ในตอนนี้เองโทรศัพท์ของบุริศร์ก็ดังขึ้น เขาต่อยรเมศไปอีกหมัดอย่างไม่สนใจไยดีแล้วถึงจะหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดปุ่มรับสาย

เสียงของพฤกษ์ดังออกมาทันที

“ประธานบุริศร์ครับ เมื่อกี๊นี้มีคนโทรมาโดยไม่ยอมเผยชื่อบอกว่าเห็นรถของตุลยาบนถนนที่มุ่งหน้าไปทะเลเหนือครับ”

“อะไรนะ?”

บุริศร์รู้สึกหนังศีรษะรัดแน่นขึ้นมาทันที

“ทะเลเหนือ?”

“ใช่แล้วครับ！ทะเลเหนือ！ว่ากันว่ามีพยานเห็นเหตุการณ์!”

คำพูดของพฤกษ์ทำให้บุริศร์รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา เขาแทบจะไม่หันไปมองรเมศเลยและวิ่งตรงออกไปข้างนอกทันที

ในตอนที่รเมศได้ยินข่าวนี้ก็ผงะไปเล็กน้อย

รถของตุลยาขับไปทิศทางของทะเลเหนือได้อย่างไร?

เป็นไปได้ไหมว่านรมนจะตื่นขึ้นมา?

เขารีบปีนขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามเพราะบาดแผลนั้นทำให้ต้องแสยะยิ้มด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ไม่สามารถใส่ใจกับมันได้แล้ววิ่งออกไปอย่างล้มลุกคลุกคลาน

คุณไพลินเห็นรเมศที่เป็นเช่นนี้ในเวลานี้ถึงกับนิ่งอึ้งไปทั้งตัว

และเมื่อไมค์เห็นบุริศร์ออกมา ถึงได้ปล่อยคุณไพลิน

“เป็นยังไงบ้าง? พี่สะใภ้ล่ะ?”

“ไปทะเลเหนือแล้ว”

บุริศร์รีบวิ่งออกไปโดยไม่หยุด

คิมได้ยินข่าวนี้แล้วก็รู้สึกว่าร่างกายเหลือเรี่ยวแรงไม่มาก แต่ก็ยังตามไปด้วย

รเมศผงะไปเล็กน้อยตอนที่เห็นคิม ไม่รู้ว่าทำไมคิมถึงได้ใส่ใจนรมนจนมาที่นี่ด้วย และเมื่อคิดถึงเขตชุมชนที่แสนพิเศษของวิลล่าอีกครั้ง ดูเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรได้บางอย่าง