แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 258

บทที่ 258 เธอไม่ใช่ลูกสาวของฉัน

ถึงแม้ว่าบุริศร์จะนำถังออกซิเจนติดตัวไปด้วย แต่ความคิดที่จะดำดิ่งสู่ก้นทะเลก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ร่างกายของเขาเริ่มเหนื่อย และการยกตัวของน้ำทะเลทำให้เขาทนต่อไปไม่ไหว แต่ว่าบุริศร์ไม่ต้องการยอมแพ้ ไม่สามารถยอมแพ้ได้

ไม่รู้ว่าตอนนี้นรมนเป็นอย่างไรบ้าง

เขาไม่เชื่อว่านรมนจะฆ่าตัวตายในรถ คำอธิบายเพียงอย่างเดียวคือมีคนต้องการฆ่านรมน และในเวลานั้นนรมนไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร

คนๆนี้คือใคร บุริศร์เองก็ไม่รู้ แต่เขารู้ว่าไม่ใช่รเมศอย่างแน่นอน

เป้าหมายที่เป็นเอกฉันท์ของรเมศนั้นทั้งหมดคือเพื่อจะแย่งนรมนไปจากเขา เขาไม่มีทางปล่อยให้เธอตาย

กำลังในการลอยน้ำทะเลทำให้บุริศร์ไม่สามารถลืมตาได้ แต่ว่าเขายังคงไม่ยอมแพ้

ผิวหนังเจ็บเหมือนถูกเข็มทิ่ม ขนที่ได้รับบาดเจ็บนั้นชาไปแล้ว ไม่มีความรู้สึกมากนัก แต่บุริศร์ยังคงลงไปด้านล่าง

ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นโครงร่างของรถ

หลังคาสีขาวและยังคงมีฟองฟอดอยู่

นรมนจะอยู่ข้างในหรือเปล่า?

บุริศร์ต้องการจะว่ายเข้าไปดูอย่างมาก แต่ว่าเขาต้านไม่อยู่แล้ว

บุริศร์ทรงตัวให้มั่นคงพร้อมกับพยายามหายใจ

ทีมกู้ภัยและทีมกู้ซากโดยรอบจะไม่เสี่ยงชีวิตลงไปที่ก้นทะเลลึกเช่นนี้ หลังจากที่เห็นว่าบุริศร์เหมือนจะเย็นจนแข็งไปแล้ว พวกเขาต้องการจะดึงบุริศร์ขึ้นมาก่อน

แต่ว่าบุริศร์สังเกตได้ถึงจุดประสงค์ของพวกเขา ทันใดนั้นก็ชกพวกเขาในทะเลหลายครั้ง ท่าทางที่มุทะลุเช่นนั้นทำให้ผู้คนรอบๆรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อ

ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มถอนกำลังกลับ

บุริศร์ก็ไม่สนใจเช่นกัน

เขาสูดลมหายใจอีกครั้งและใช้กำลังทั้งหมดที่มีว่ายลงไปด้านล่าง

ในที่สุดก็แตะไปถึงมือจับประตูรถแล้ว

ในใจของบุริศร์ไม่รู้ว่ามีความสุขขนาดไหน

เขาดึงประตูรถอย่างแรง แต่กลับพบว่าประตูรถเปิดไม่ออก เขาจึงทำได้เพียงทุบไม่หยุดแล้วใช้แขนและตัวของเขาทุบกระจกรถครั้งแล้วครั้งเล่า

แรงกระแทกที่รุนแรงทำให้เลือดที่แขนของเขาไหลออกมาอีก แต่เหมือนกับว่าบุริศร์มองไม่เห็นมันเลย และทำต่อไปอย่างบ้าคลั่ง

ในที่สุดกระจกหน้าต่างรถก็คลายออก

บุริศร์ถีบมันแล้วกระจกหน้าต่างรถก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

บุริศร์รีบเปิดประตูรถ หลังจากเปิดประตูแล้วถึงพบว่าประตูอีกด้านหนึ่งได้ถูกเปิดออกแล้วและภายในรถไม่มีร่างของนรมน แต่อย่างไรก็ตามกลับพบว่ามีเสื้อคลุมของนรมนทิ้งไว้

มีเลือดอยู่บนเสื้อคลุมที่ยังไม่เปียกโชกไปจนหมด

บุริศร์รู้สึกว่าในหัวมีเสียงระเบิดดังขึ้น

นรมนได้รับบาดเจ็บ?

เธอไปที่ไหนแล้ว?

หรือว่าหนีออกไปได้?

แต่ก้นทะเลลึกขนาดนี้ เธอเป็นผู้หญิงจะหนีไปที่ไหนได้ล่ะ?

บุริศร์รีบม้วนเสื้อคลุมของนรมนเข้ามาไว้ในอ้อมแขน และในตอนที่ยังต้องการหานรมนต่อกลับทนไม่ได้อีกแล้วและเป็นลมลงไป

เมื่อไมค์มาถึงก็เห็นบุริศร์ลอยอยู่ในรถ ไม่มีสติสัมปชัญญะแล้ว

เขามองไม่เห็นนรมนเห็นเพียงแค่เส้นผมยาวหลายเส้นบนกระจกหน้าต่างรถเท่านั้น

หลังจากที่ไมค์เก็บของเสร็จแล้วนั้นก็ดึงบุริศร์ขึ้นมาจากใต้ทะเล

บุริศร์มีไข้ขึ้นสูงทันทีที่ขึ้นมาบนฝั่ง

บาดแผลติดเชื้ออย่างรุนแรง บนตัวมีแผลถลอกเพิ่มมากขึ้น

รเมศอดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าหม่นมืดลงไป เมื่อเห็นเขาขึ้นมาแบบนี้

“นรมนล่ะ? นรมนอยู่ที่ไหน?”

ตอนนี้ไมค์อยากจะชกรเมศให้ตกลงไปในทะเลจนแทบทนไม่ไหว

“ทางที่ดีคุณควรจะสวดอ้อนวอนให้พี่สะใภ้ของผมปลอดภัย ไม่อย่างนั้นไม่ต้องพูดถึงบุริศร์หรอก ผมก็ทำให้คุณตกนรกเช่นกัน!”

ไมค์รีบติดต่อโรงพยาบาลที่อยู่บริเวณใกล้ทันทีแล้วเริ่มการช่วยชีวิตบุริศร์

เมื่อคิมเห็นบุริศร์และไมค์กลับมามือเปล่า เธอรู้สึกถึงความไม่สบายใจบางอย่าง

“นรมนไม่อยู่ข้างล่างเหรอ?”

ไมค์มองไปที่คิมก่อนส่ายหัวและพูดว่า : “น่าจะหนีออกไปได้แล้วครับ แต่ว่าทะเลที่กว้างใหญ่และหนาวขนาดนี้ แต่เธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวโอกาสรอดก็คงมีน้อย”

ประโยคนี้นับว่าเป็นเรื่องจริง

อุณหภูมิของน้ำทะเลตอนนี้สามารถแช่แข็งคนได้ในภายในไม่กี่นาที ยิ่งไปกว่านั้นคือนรมนในตอนนั้นล่ะ?

คนอื่นไม่รู้ แต่รเมศรู้

ว่านรมนมีสภาพเป็นอย่างไรในตอนนั้น

เขาอดไม่ได้ที่จะพูดบางคำ

“ตอนนั้นนรมนถูกฉีดยาระงับประสาท ไม่ได้สติ เธอจะสามารถหนีออกจากที่นั่นได้หรือเปล่า?”

“คุณพูดว่าอะไรนะ?”

ไมค์คิดไม่ถึงเลยว่านรมนจะตกลงสู่ก้นทะเลด้วยสภาพอย่างนี้ เขาแทบจะถลกหนังรเมศในตอนนั้นเลย

ตัวของคิมซวนเซในทันใดแล้วร่วงลงไปนั่งอยู่บนพื้น

“ถูกฉีดยาระงับประสาท? ตุลยาเป็นคนทำ! เธอฉีดยาระงับประสาทกับนรมน!”

ไมค์ได้ยินคิมพูดอย่างนี้แล้ว เขาก็ชะงักงันไปทั้งตัวและมีสีหน้าไม่ดีเอามากๆ

เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อตุลยาแต่สุดท้ายแล้วเขาก็พูดไม่ออก

บุริศร์ถูกส่งไปรับการรักษาอย่างรวดเร็ว ไมค์ยังคงให้ทีมกู้ภัยค้นหาต่อไป รเมศเองก็ไม่ยอมตามหลังเช่นกัน

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ก็ไม่มีข่าวคราวใดๆของนรมนเลยแม้แต่น้อย