แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 259

บทที่ 259 ไม่มีนรมนอีกต่อไปแล้ว

“ฉันพูดอะไรงั้นเหรอ? เธอไม่เข้าใจ? คุณก็ไม่เข้าใจด้วยงั้นเหรอ? ชาวี หลายปีมาแล้ว คุณยังไม่เข้าใจใช่ไหม? ฉันไม่ได้รักคุณ! ฉันคิมชั่วชีวิตนี้รักผู้ชายเพียงคนเดียว! ผู้ชายคนนั้นชื่อว่าชินทร! ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันเมาในตอนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันเข้าใจผิดคิดว่าคุณเป็นชินทร ฉันก็จะไม่มีความสัมพันธ์กับคุณ ฉันก็จะไม่มีตุลยากับคุณ! ก่อนหน้านี้ฉันพูดว่ายังไง? ฉันบอกว่าไม่ต้องการเด็กคนนี้ ฉันไม่สามารถให้ความรักใดๆกับเด็กคนนี้ได้ แต่คุณบอกว่าคุณไม่สนใจ คุณจะอบรมเลี้ยงดูตุลยาให้ดีเอง แล้วตอนนี้นี่คือเด็กดีที่คุณอบรมสั่งสอน! ลูกสาวของคุณฆ่าลูกสาวของฉัน!”

คิมเป็นบ้าอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

ตอนนี้เธอทำร้ายคนรอบข้างโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น โดยเฉพาะตุลยา

ลูกสาวคนนี้เธอเป็นคนให้กำเนิดออกมา เธอไม่สามารถแก้แค้นให้นรมนได้! แต่ว่าเธอก็ไม่อาจจะที่ไม่ทำอะไรเลย

นั่นคือลูกสาวของเธอ!

ลูกที่น่าเวทนาของเธอ！

เด็กที่ถูกเธอส่งให้พ้นไปตั้งแต่ยังเล็ก เด็กที่ไม่มีวันตามกลับคืนมาได้อีก! ตอนนี้กลับถูกตุลยาฆ่าตายทางอ้อม จิตใจของเธอจะสงบได้อย่างไร

การไม่ฆ่าตุลยาด้วยมือของตัวเองก็เป็นความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอแล้ว ชาวียังหวังว่าเธอจะไม่ทำร้ายตุลยางั้นเหรอ?

หลายปีมานี้ เพราะว่าไม่ทำร้ายตุลยา เธอถึงได้อดทนอดกลั้นต่อการอบรมเลี้ยงดูของชาวีต่อตุลยามาตลอด ยอมให้ตุลยาเรียกตนเองว่าแม่ แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าการเลี้ยงดูแบบตามใจตัวเองทำให้เป็นเด็กเช่นนี้

ชาวีเห็นคิมเป็นอย่างนี้แล้ว ไม่ว่าอยากจะพูดอะไรสุดท้ายก็พูดอะไรไม่ออก

เขารู้มาตลอดว่าในใจของคิมมีใครบางอยู่ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาใจของเธอได้ตายไปพร้อมกับคนๆแล้ว แต่กลับนึกไม่ถึงเลยว่าระหว่างพวกเขาจะมีลูกด้วยกันหนึ่งคน

ตอนนี้เด็กคนนี้ยังถูกตุลยาฆ่าตายทางอ้อมด้วยเหตุบังเอิญ

จะให้เขาพูดอย่างไรได้ล่ะ?

ตุลยารับไม่ได้กับการถูกโจมตีเช่นนี้มากที่สุด

เธอรู้สึกมาโดยตลอดว่าแม่เย็นชาและไม่สนใจตัวเธอ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร บัดนี้ในที่สุดเธอก็รู้สาเหตุแล้ว แต่เธอยอมที่จะไม่เคยรู้เลยดีกว่า

ไม่แปลกเลยที่คิมจะดีกับนรมนขนาดนั้น ไม่แปลกเลยที่เธอจะทำอาหารให้เธอกินด้วยตัวเอง สามารถทำทุกอย่างเพื่อนรมน แม้กระทั่งให้นรมนเข้ามาอาศัยอยู่ในวิลล่าหลังนี้

ที่แท้เป็นเพราะว่าเธอคือลูกที่แม่รักมากที่สุด คือลูกที่ให้กำเนิดจากผู้ชายที่แม่รักมากที่สุด!

หัวใจของตุลยาถูกทำให้บิดบี้ยวอย่างรุนแรง

“เธอมันสมควรตาย! เธอมันก็สมควรตายแล้ว! มีสิทธิ์อะไรทันที่เธอโผล่มา แม่ก็ปกป้องรักษาเธอทุกวิถีทาง แล้วหนูที่อยู่ข้างแม่มายี่สิบกว่าปี แม่กลับทำเป็นไม่เห็นเลย? เธอเป็นลูกสาวแม่ หนูไม่ใช่งั้นเหรอ? ทำไมแม่ถึงทำอย่างนี้กับหนูล่ะ? แม่ แม่ทำอย่างนี้กับหนูได้ยังไง?”

“เธอไสหัวไปให้พ้น！ออกไป!”

ตอนนี้คิมไม่ได้ยินอะไรเลย

ในตอนที่ตุลยายังต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง กลับถูกชาวีลากออกไปแล้ว

“พ่อ พ่อปล่อยหนูนะ แม่ไม่ยุติธรรม! แม่ไม่ยุติธรรมกับหนู!”

“พอได้แล้ว หยุดโวยวายได้แล้ว!”

ชาวีฟาดฝ่ามือลงไปบนหน้าของตุลยา

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาลงมือตีตุลยา

ตุลยาตกตะลึงโดยทันที

“พ่อ พ่อก็ตีหนูด้วยเหรอ?”

“ที่ฉันตีแกนี่เบาแล้วนะ แกรู้สถานการณ์ของนรมนดี แกรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับรเมศแล้วทำไมแกยังทำแบบนั้น?”

“หนูทำอะไรงั้นเหรอ? หนูก็แค่ไม่ชอบเธอ! ทำไมทันทีที่เธอโผล่มาก็ขโมยความสนใจของแม่ไปทั้งหมดเลย? ทำไมผู้ชายที่หนูชอบถึงเป็นสามีของเธอ? ทำไมล่ะ? ยิ่งกว่านั้นหนูทำอะไรลงไปงั้นเหรอ? รเมศก็ชอบเธอ ย่อมไม่ทำให้เธอตายอยู่แล้ว ก็แค่ทําลายร่างกายเพียงเท่านั้น แล้วเธอเองก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แล้ว เธอมีอะไรดีให้เก็บไว้งั้นเหรอ? หนูจะรู้ได้ยังไงว่ารเมศจะปล่อยให้เธอตาย?”

ตุลยาตะโกนเสียงดัง

เมื่อคิมได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็ยืดตัวขึ้นอย่างทนไม่ไหว เธอตรงไปเปิดประตู มองไปที่ตุลยาที่อยู่ด้านนอกแล้วพูดว่า : “ในสายตาของเธอ ความบริสุทธิ์ของผู้หญิงไม่ใช่สิ่งที่ควรพูดถึงใช่ไหม? ในสายตาของเธอ ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วจะถูกใครทำลายร่างกายก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญใช่ไหม? เธอไม่เคยรู้เลยว่าความรักคืออะไร เธอรู้เพียงแค่การฉกฉวย การแข่งขันเอาชนะเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยเห็นข้อบกพร่องของตัวเองแต่กลับมักจะโทษคนอื่นทุกอย่าง ตุลยา เธอทำให้ฉันผิดหวังมากเกินไปแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในบ้านของฉัน แม้แต่ก้าวเดียว!”

“แม่!”

“ไปให้พ้น!”

คิมปิดประตูลงทันที ทำให้ตุลยาและชาวีถูกปิดกั้นอยู่ข้างนอกโดยสมบูรณ์

เธอนั่งลงบนพื้นไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้

เธอไม่ได้ปกป้องลูกสาวของตัวเองให้ดี

บุริศร์เองเคยบอกกับเธอตรงๆแล้วว่า นรมนคือลูกสาวของเธอ แต่เธอก็ยังไม่ได้ปกป้องเธอให้ดี

เช่นนี้แล้วจะทำให้เธอเผชิญหน้ากับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้อย่างไร เธอจะไปสู้หน้าชินทรได้อย่างไร?

ในตอนที่คิมเจ็บปวดจนแทบไม่อยากจะจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทางด้านนี้ บุริศร์ที่อยู่ด้านนี้ก็ไม่สงบเช่นกัน

หลังจากที่บุริศร์ตื่นขึ้น รู้สึกวิงเวียนไปทั้งตัว อุณหภูมิไม่ลดลงมาเลย แต่ว่าเขายังคงต้องการวิ่งไปที่ชายหาดราวกับถูกผีสิง

ไมค์เกลี้ยกล่อมเขา แต่เขาไม่รับฟังเลย เอาแต่พูดอยู่ตลอดว่านรมนยังรอให้เขาไปช่วย เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้

เมื่อไม่มีวิธีแล้วจริงๆ ไมค์จึงขอให้คนฉีดยาระงับประสาทให้เขา อย่างน้อยที่สุดก็รอให้ไข้ของเขาลดลงแล้วค่อยว่ากัน

และรเมศที่อยู่ทางด้านนั้นดูเหมือนจะละทิ้งชีวิตตัวเองไปแล้ว

เขาขังตัวเองไว้ในทำงานและไม่ยอมให้ใครเข้ามา

ดื่มเหล้าอยู่คนเดียวไม่หยุด

ในความคิดของเขามีแต่เงาของนรมนเต็มไปหมด การร้องไห้ของเธอ รอยยิ้มของเธอ ความเบิกบานของเธอ ความกังวลของเธอในตลอดห้าปีที่ผ่านมาค่อยๆท่วมเข้าในใจของเขาทีละเล็กทีละน้อย ถึงยังไงเขาก็ไม่ยอมเชื่อว่าผู้หญิงที่เหมือนกับดอกไม้คนนั้นจะตายในท้องทะเลอันกว้างใหญ่แบบนี้

ด้านนอกมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่รเมศเมินเฉยไม่สนใจไยดี

แยมไม่มีวิธีแล้วจริงๆจึงขอให้คุณไพลินเปิดประตู แต่กลิ่นควันและกลิ่นเหล้าด้านในทำให้เกือบจะพุ่งออกไป

รเมศนั้นทรุดโทรมไปทั้งตัวจนดูเหมือนคนจรจัด เสื้อสูทยับยู่ยี่อยู่บนตัว บนหน้ามีหนวดขึ้นแล้ว แต่เขาไม่ได้สนใจมันเลย เพียงแค่ยกขวดเหล้าขึ้นดื่มเท่านั้น

“อย่าดื่มอีกเลยค่ะ!”

แยมต้องการจะฉวยเอาขวดเหล้าของเขามา แต่กลับถูกรเมศซ่อนเอาไว้

“อย่ามาสนใจผม!”

“ฉันไม่สนใจคุณแล้วใครจะสนคุณ? รเมศ คุณอย่าดื่มอีกเลย! คุณจะดื่มอย่างนี้จนตาย นรมนก็ไม่กลับมาแล้ว!”

คำพูดของแยม มันได้กระตุ้นรเมศไปถึงส่วนลึก

“คุณพูดเหลวไหล! เธอยังไม่ตาย! เธอยืนอยู่ตรงนั้นไง คุณดูสิ นรมนยืนอยู่ตรงนั้นกำลังมองแล้วยิ้มมาให้ผม”

รเมศชี้ไปที่หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสแล้วยิ้มอย่างโง่เขลา

แยมมองตามนิ้วของเขาไป มีเงาของนรมนที่ไหนกันล่ะ? เห็นได้ชัดว่าเป็นภาพลวงตาของรเมศ

“คุณพอได้แล้ว! รเมศ คุณหยุดสร้างปัญหาได้หรือเปล่า? เธอตายแล้ว! ตายแล้วจริงๆ! ฉันส่งเธอไปตายด้วยมือของตัวเอง! ฉันตีคุณจนสลบแล้วเอาตัวเธอไป!”

คำพูดของแยม ทำให้สีหน้าของรเมศเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน

“คุณพูดอะไร?”

“ฉันพูดว่าฉันเป็นคนทำให้เธอตกลงไปในทะเล ฉันอยากให้เธอตาย เธอจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้! การมีชีวิตอยู่ของเธอเป็นหายนะคุณ! คุณดูสิเพราะเธอตอนนี้คุณกลายเป็นอะไรไปแล้ว? คุณเป็นอย่างนี้ต่อไป หมกมุ่นกับเธอต่อไป ไม่เพียงแค่คุณ แต่แม้แต่ตระกูลวัชโรทัยทั้งหมดก็จะถูกฝังไปพร้อมกับคุณด้วย! คุณรู้หรือเปล่า?”

ทันใดนั้นรเมศก็บีบคอแยม ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยเลือด

“คุณเป็นเหี้ยอะไร? คุณทำเพื่อผมเพื่อตระกูลวัชโรทัยไปทำไม? ผมชอบใครมันเกี่ยวอะไรกับคุณ? แยม คุณเบื่อชีวิตแล้วสินะ? ไม่นึกเลยว่าคุณจะกล้าลงมือกับผมแล้วยังกล้าทำร้ายนรมน!”

“ฉันไม่ได้เป็นเหี้ยอะไรทั้งนั้น แต่ฉันรักคุณไงล่ะ! รเมศ เวลาที่คุณเอาสายตาและพลังงานทั้งหมดไปไว้ที่นรมน คุณเคยคิดบ้างไหมว่าฉันรู้สึกอย่างไร? คุณเคยสัญญากับฉันว่า ขอเพียงฉันช่วยชีวิตเธอ คุณจะรับปากฉันทุกอย่าง แต่ว่าฉันต้องการให้คุณเป็นแฟนของฉัน ฉันอยากให้คุณขอฉันแต่งงาน คุณทำแล้วหรือยัง? รเมศ โลกมันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว เธอขวางทางฉัน เธอดึงดูดความสนใจของคุณทั้งหมด เธอก็สมควรตายแล้ว!”

“ผมคิดว่าคุณสมควรตาย!”

มือของรเมศรัดแน่นขึ้นในทันใด

แยมดิ้นรนขัดขืนอย่างทุกข์ทรมาน

น้ำตาหยดหนึ่งไหลจากหางตาของเธอพร้อมกับพูดขณะที่หัวเราะและร้องไห้ว่า : “ถ้าหากว่ารักคุณคือสมควรตาย ถ้าอย่างนั้นในใจของนรมนที่คุณรักไม่มีคุณอยู่เลย คุณเองก็สมควรตายด้วยใช่ไหม? รเมศ พวกเราล้วนแต่เป็นคนประเภทเดียวกัน รักแล้วก็ไม่คิดจะปล่อยมือแล้วยังดื้อดึงและไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันเองก็เป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่าวันนี้คุณจะบีบคอฉันให้ตาย ให้ฉันชดใช้ชีวิตให้กับนรมน สุดท้ายเธอก็กลับมาไม่ได้อีกแล้ว! เธอกลับมาไม่ได้! หน้าผาที่ลึกและน้ำทะเลเย็นจัดขนาดนั้น ในตอนนั้นเธอยังหมดสติด้วย คุณคิดว่าเอจะหนีรอดจากความตายได้เหรอ? จากนี้ไปบนโลกนี้ไม่มีนรมนอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว!”

ทันใดนั้นมือของรเมศก็คลายออก

“ไม่มีนรมนอีกแล้วเหรอ?”

“ใช่!ไม่มีแล้ว!”

แยมไม่ได้รู้สึกโล่งใจใดๆหลังจากได้รับการไว้ชีวิต ในทางตรงกันข้ามกลับเจ็บปวดมากขึ้น

ในเวลานี้ราวกับว่ารเมศได้สูญเสียจิตวิญญาณทั้งหมดของตัวเอง ไปแล้ว สิ่งนี้มันแตกต่างจากที่ที่เธอต้องการในตอนแรกอย่างสิ้นเชิง

“ไสหัวไป! นับจากวันนี้เป็นต้นไป อย่าโผล่หน้ามาให้ผมเห็นอีก!”

รเมศพูดอย่างเย็นชาและไม่หันไปมองแยมอีกเลย

แยมยอมรับไม่ได้กับผลลัพธ์เช่นนี้

“ไม่! ฉันไม่ไป! รเมศ คุณให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนคุณได้ไหม? แม้ว่าคุณจะไม่แต่งงานกับฉัน ถึงแม้ว่าคุณจะเห็นฉันเป็นแค่ตัวแทนเธอไม่เป็นไร คุณอย่าไล่ฉันไปได้ไหม?”

แยมกอดรเมศไว้แน่น

รเมศกลับพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า : “แม้แต่เส้นขนเส้นเดียวของเธอคุณก็เทียบไม่ได้ แล้วจะเป็นตัวแทนของเธอได้ยังไง? บนโลกใบนี้ไม่มีใครทดแทนเธอได้ ไม่มีใคร! ถ้าหากว่าเธอตายไปแล้วจริงๆ หัวใจของผมก็ตายไปแล้วเช่นกัน แยม ผมไม่ฆ่าคุณ ไม่ได้หมายความว่าผมมีความรู้สึกกับคุณ ผมแค่ไม่อยากให้มือของผมต้อง สกปรก ในตอนที่ผมยังไม่เปลี่ยนความคิด คุณรีบไปให้พ้นดีกว่าถ้าไม่อย่างนั้นผมจะทำให้คุณไม่มีที่ยืนในสหรัฐอเมริกา”

ตัวของแยมแข็งทื่อขึ้นมาในทันที

“เพราะอะไร? ทำไมคุณถึงไม่มองฉันบ้าง? เพราะอะไร? ฉันไม่ดีตรงไหนงั้นเหรอ? ฉันจะเปลี่ยนมันโอเคไหม?”

“ไปให้พ้น!”

รเมศผลักเธอออกไป ซ้ำยังปิดประตูลงอย่างแรง

แยมที่อยู่ด้านนอกทั้งตบประตูและร้องตะโกนพร้อมกับร้องไห้ แต่เหมือนกับว่ารเมศจะไม่ได้ยินเลย

เธอไม่ดีตรงไหนกันแน่?

เธอดีทุกอย่างเพียงแค่ว่าเธอไม่ใช่นรมน

แล้วทำไมนรมนถึงไม่รักเขา?

ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่ดี เพียงแค่เขาไม่ใช่คนๆนั้นที่อยู่ในใจของเธอใช่ไหม?

ราวกับว่าจู่ๆรเมศก็คิดได้แล้ว แต่ว่าราคาของสิ่งนี้กลับต้องแลกมาด้วยชีวิตของนรมน มันหนักหนาเกินไปจริงๆ

รเมศขังตัวเองอยู่ในห้องทำงานอีกครั้งโดยไม่พบใครทั้งนั้น

ท้ายที่สุดแล้วแยมก็ถูกคนมาเอาตัวไป โดยไม่มีใครเห็นเลย ในเสี้ยววินาทีขณะที่แยมถูกคนมาเอาตัวไปนั้น มีเงาหนึ่งได้ผลุบเข้ามาแล้วหายเข้าไปในอาคารสำนักงานของบริษัทวัชโรทัย