แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 260
บทที่ 260 เธอไม่คู่ควรจะเป็นเพื่อนของนรมน
เงานั้นออกมาจากบริษัทวัชโรทัยอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงรถที่จอดอยู่ด้านนอกก็โทรหาพฤกษ์ทันที
“ผู้ช่วยพฤกษ์ ฉันได้ยินข่าวใหญ่มากๆมาข่าวหนึ่ง”
“ข่าวอะไร?”
พฤกษ์ที่อยู่ปลายสายเงี่ยหูฟังอย่างรีบร้อน
คนๆนั้นกระซิบเสียงต่ำว่า : “ฉันได้ยินบทสนทนาระหว่างรเมศกับแยมได้ยินว่าคุณนายบุริศร์ถูกแยมคุณแยมขับรถเข้าไปทะเลเหนือโดยที่ในตอนนั้นคุณนายยังไม่ได้สติ”
พฤกษ์นิ่งอึ้งไปทั้งตัวหลังจากได้ยินเรื่องนี้แล้ว
“เข้าใจแล้ว”
เขาวางสายแล้วไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ดูเหมือนว่าบุริศร์จะเป็นบ้าไปแล้ว เขาต่อสู้กับไมค์ไม่หยุดหย่อน ต้องการจะไปตามหานรมน ไม่ว่าไมค์จะพูดอะไร บุริศร์ก็ไม่ยอมฟัง
หลังมือของเขามีเลือดไหลจากการดึงเข็มออก แต่เขาไม่สนใจเลย ดวงตาสีแดงเหมือนเลือดคู่นั้นดูราวกับว่าไม่ได้พักผ่อนมาเป็นเวลานาน
เขาไม่กล้าหลับตา ไม่สามารถหลับตาได้ เมื่อเขาหลับตาลงก็จะมองเห็นนรมนนอนจมกองเลือดอยู่ที่นั่น ดวงตาที่โศกเศร้าคู่หนึ่งมองมาที่เขาแล้วถามเขาว่าทำไมถึงไม่ไปช่วยเธอ?
“บุริศร์นายรู้หรือเปล่าว่าถ้านายทำแบบนี้อีกนายตายได้เลยนะ?”
ไมค์ไม่เคยเห็นบุริศร์ที่บ้าคลั่งเช่นนี้มาก่อน
เขาไม่รับฟังคำพูดใดๆเลย ต้องการจะลงทะเลไปตามหาร่างของนรมนไม่หยุด
ในตอนที่พฤกษ์มาถึงก็ได้เห็นภาพเหตุการณ์นี้
ดวงตาของเขาเปียกชุ่มขึ้นมาเล็กน้อย
ห้าปีก่อนบุริศร์ก็เป็นอย่างนี้ ในตอนนั้นเขาแทบจะกระโดดลงทะเลเพลิงตามนรมนไป มาบัดนี้นรมนจมลงสู่ก้นทะเลอีกครั้ง เขาจะสามารถแบกรับไว้ได้อย่างไร?
พฤกษ์เดินมาอยู่ตรงหน้าบุริศร์แล้วพูดเสียงค่อยว่า : “ประธานบุริศร์ครับ ผมตรวจพบแล้วว่าใครทำร้ายคุณนาย”
“มันเป็นใคร?”
ทันใดนั้นดวงตาของบุริศร์ก็เย็นขึ้นมา
ไมค์เองก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขากลัวที่สุดที่จะได้ยินชื่อของตุลยา แต่ว่าตอนนี้เขากลับไปสามารถพูดอะไรเพื่อตุลยาได้
พฤกษ์มองไปที่บุริศร์แล้วพูดเสียงต่ำว่า : “เป็นแยมครับ มีข่าวจากคนของพวกเราที่อยู่ในบริษัทวัชโรทัยว่าไม่นานมานี้แยมไปที่ห้องทำงานของรเมศแล้วพูดด้วยปากของตนเองว่าเธอขับรถพาคุณนายที่สลบอยู่ไปที่ทะเลเหนือนอกจากนี้ยังตั้งใจโยนลงไปในทะเลด้วย”
“แยม？”
ขณะที่บุริศร์พึมพำชื่อนี้ ดวงตาของเขาก็เย็นเยียบไปแล้ว
ในเวลานั้นเอง ตุลยาก็ร้องไห้พร้อมกับวิ่งเข้ามา
“ไมค์ แม่ไม่ต้องการฉันแล้ว! พูดว่านรมนคือพี่สาวของฉัน คือลูกที่เกิดกับของชินทรผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด เพราะว่าฉันส่งเธอให้กับรเมศ แม่บอกว่านับจากนี้ไม่อนุญาตให้ฉันเหยียบเข้าไปในวิลล่าของเธอแม้แต่ก้าวเดียว! จะทำยังไงดี?”
ตุลยาพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของไมค์ทันที
ตั้งแต่เล็กจนโต เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอมีเรื่องไม่สบายใจก็จะมาหาไมค์ สำหรับเธอ ไมค์เป็นเหมือนพี่ใหญ่ให้ความเอาใจใส่และความอบอุ่นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเสมอ ตอนนี้เธอโศกเศร้าอย่างมาก ได้ยินว่าไมค์อยู่ที่นี่จึงไม่มีเวลาที่ตรวจสอบเลยว่าทำไมไมค์ถึงได้มาอยู่ที่นี่ และวิ่งเข้ามาในทันที ยิ่งไปกว่านั้นยังพุ่งตรงเข้ามาในอ้อมแขนของเขาเลยด้วย
ในตอนที่บุริศร์เห็นตุลยามา ความกดอากาศก็ลดลงต่ำไปทั้งร่าง
ไมค์รีบกำบังตุลยาไว้ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็วแล้วเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำว่า : “คุณพูดอะไร? นรมนคือพี่สาวของคุณเหรอ?”
“ฉันไม่ยอมรับ! ฉันไม่ยอมรับเด็ดขาด! แต่ว่าของฉันได้ทำการทดสอบDNA ฉันกับพ่อเห็นเอกสารนั่นแล้ว ฉันคิดมาตลอดว่าที่แม่ไม่ชอบฉันเป็นเพราะนิสัยที่เป็นแบบนี้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าแม่ไม่เคยที่จะชอบฉันเลยตั้งแต่แรก เธอพูดว่านรมนเกิดจากเธอกับผู้ชายที่เธอรักที่สุด เป็นพรหมลิขิตของเธอ ฮือฮือ ฉันจะรู้ได้ยังไง? ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะตาย ฉันเพียงแค่ส่งเธอให้กับรเมศ รเมศรับปากฉันว่าจะพาเธอไป จะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าฉันกับบุริศร์อีก เขาไม่สามารถทำร้ายเธอได้ ทำไมตอนนี้เธอถึงตายแล้วล่ะ แม่เอาความรับผิดชอบทั้งหมดโทษมาที่ฉัน? เพราะอะไร?”
ตุลยาพูดพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น
ดวงตาของบุริศร์เย็นชามากขึ้น
“ถ้าหากว่าเธอตายแล้ว พวกคุณคนที่เคยทำร้ายเธอ ผมจะให้ชดใช้ด้วยชีวิตคืนให้เธอทีละคน!”
น้ำเสียงของบุริศร์เย็นเยียบราวกับดาบ ตุลยาตกใจกลัวจนหยุดร้องไห้ทันที เช่นนี้เองถึงได้พบว่าบุริศร์นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ดวงตาสีแดงเลือดคู่นั้นของเขาจ้องตรงมายังเธอเหมือนต้องการจะเอาชีวิต
“บุ บุริศร์?”
ตุลยานิ่งอึ้งไปทั้งตัว
“ไสหัวไป!”
ตอนนี้บุริศร์มีกลิ่นอายของการฆ่าไปทั้งตัว น้ำเสียงแหบแห้ง แต่กลับทำให้คนหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น
ตุลยาอดไม่ได้ที่จะเกิดความกลัวขึ้นมาบ้าง เธอจับปกคอเสื้อของไมค์
ไมค์ขมวดคิ้วเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรบางอย่างกับบุริศร์ สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้พูด
ตุลยามองไปที่ไมค์ แล้วกระพริบตาอย่างอ้อนวอน
ครั้งนี้ไมค์ไม่มีการตามใจเธออีกแล้วเพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ
ทันใดนั้นบุริศร์ก็ดึงเข็มฉีดยาบนมือออก มีเลือดไหลออกมาจากเส้นเลือด แต่เขาไม่สนใจเลยสักนิด
“ แยมอยู่ที่ไหน?”
เสียงของบุริศร์นั้นต่ำลึกทำให้คนหายใจไม่ออก
พฤกษ์พูดอย่างรวดเร็วว่า : “คนของพวกเราควบคุมไว้แล้วอยู่ที่ด้านนอกครับ”
“ไป!”
บุริศร์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางด้านนอก
“บุริศร์!”
ไมค์ตะโกนเรียกหมอของเขา
บุริศร์ชะงักฝีเท้ามองไปที่ไมค์แล้วพูดว่า : “อาศัยตอนที่นายยังสามารถปกป้องเธอได้รีบพาเธอไปในตอนที่ฉันยังไม่มีเวลาจัดการกับเธอตอนนี้จะดีที่สุด มินั้นก็อย่าโทษว่าฉันไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้อง”
ประโยคนี้ทำให้ตุลยาต้องต่อสู้กับสงครามเย็นอย่างไม่สามารถอธิบายได้
เธอคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลามาก คิดว่ามีเสน่ห์ดึงดูดมากมาตลอด แต่ในตอนนี้เขามองเธอราวกับเป็นเทพสังหาร และบอกเธออย่างชัดเจนว่าเขาต้องการให้เธอตาย
ความรู้สึกแบบนั้นเหมือนเป็นเวทมนตร์ชนิดหนึ่ง มันดึงพลังงานความร้อนที่อยู่ตัวเธอทั้งหมดออกไปในชั่วพริบตา ทำให้เธอหนาวจนหวาดกลัว หนาวจนหวาดผวา หนาวจนแทบจะรีบหนีไปจากที่นี่ทันที โชคร้ายที่ขาของเธอดูเหมือนจะฝังรากลึกจนขยับไม่ได้เลยสักนิดเดียว
บุริศร์ไม่มองไปที่ไมค์และตุลยาอีกแล้วเดินนำพฤกษ์ออกไป
“พวกเราไปดูกันเถอะ”
ไมค์มองเห็นตุลยาที่เป็นเช่นนี้ในตอนนี้แล้ว ทันใดนั้นก็ค้นพบว่าการที่ตัวเองคอยตามใจและเฝ้าดูแลตุลยาหลายปีที่ผ่านมานี้ดูเหมือนจะเป็นการทำร้ายเธอ
แต่ก็ดีปล่อยให้เธอเห็นด้านที่เย็นชาของบุริศร์บ้าง ให้เธอได้สติอย่างครบถ้วนสมบูรณ์ ให้เธอรู้ว่าคนแบบไหนที่ยุ่งด้วยได้และคนแบบไหนที่ไม่สามารถทำได้
“ฉันไม่ไป”
ตุลยาหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่ยังคงถูกไมค์พาตัวออกจากโรงพยาบาล
รถสองคันขับตีคู่กันไปที่ชายหาด
ที่ชายหาดมีเสียงหวีดหวิว ลมทะเลดูเหมือนจะแรงมากขึ้นกว่าเดิม ไม่รู้ว่ากำลังบอกเล่าความคับแค้นใจ หรือว่ากำลังร้องตะโกนบอกอะไร
ในตอนที่บุริศร์ลงจากรถ พฤกษ์ก็รีบหยิบเอาเสื้อคลุมมาสวมให้เขาทันที
“คนล่ะ?”
พฤกษ์ปรบมืออย่างรวดเร็วแล้วก็มีคนนำแยมที่ถูกมัดมือไพล่หลังมาตรงหน้าบุริศร์
แยมหวาดกลัวอย่างมากตอนที่มองเห็นบุริศร์
เธอติดตามรเมศหลายปี และบุริศร์ไม่มากนัก เดิมทีเธอคิดว่าบุริศร์เป็นเพียงแค่คนเก่งที่ไม่สามารถใช้อำนาจของตัวเองได้อีกแล้ว ไม่สามารถข้ามฝ่าอุปสรรคขนาดใหญ่ได้ คิดไม่ถึงเลยว่าทุกแผนการและกลยุทธ์ลูกโซ่ทุกอันของพวกเขาจะถูกบุริศร์ทำลายจนหมดแล้ว แม้กระทั่งตระกูลวัชโรทัยและรเมศก็ถูกจัดการอย่างง่ายดาย
ขณะนี้คดีของรเมศเรื่องการคุกคามและกักขังหน่วงเหนี่ยวบุริศร์ ได้ถูกส่งไปยังอัยการเขตแล้ว ตระกูลวัชโรทัย ได้รับความสนใจเป็นอย่างมากเนื่องจากความผิดที่รเมศลักพาตัวบุริศร์ไปกักขังหน่วงเหนี่ยว จนทำให้ตอนนี้หลายโครงการไม่สามารถดำเนินการต่อไปได้
ตอนนี้เธอถูกคนของบุริศร์นำตัวมามัดไว้ที่นี่อย่างเงียบๆ แยมเกิดความกังวลในใจ
“บุริศร์ คุณคิดจะทำอะไร?”
แยมเกิดความกลัวแล้ว เสียงนั้นสั่นเทาและพูดไม่ออก
บุริศร์มองไปที่หญิงสาวตรงหน้า นี่คือหญิงสาวที่สวยงามมากและแตกต่างจากนรมนด้วยร่องรอยของความป่าเถื่อนและเย้ายวนเป็นความงามตามธรรมชาติโดยกำเนิด
แต่คนที่สวยงามขนาดนี้กลับโยนนรมนของเขาลงไปในทะเล
“นรมนอยู่ที่ไหน?”
เสียงของบุริศร์ไม่สูง แม้จะมีร่องรอยของความเศร้า แต่ราวกับว่าบรรยากาศโดยรอบนั้นช้าลงไปมากเมื่อเขาเอ่ยปากทำให้คนหดหู่และอึดอัด
แยมกลืนน้ำลายแล้วพูดอย่างไม่สมัครใจว่า “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”
บุริศร์หลับตาลง พฤกษ์ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วตรงเข้าไปเอามือปิดปากแยม ในเวลาต่อมาบุริศร์ก็ออกหมัดที่รวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาดต่อยไปที่ท้องของแยม
“อุ๊บ..”
แยมเจ็บปวดจนกล้ามเนื้อหดเกร็งไปทั้งตัว แต่กลับร้องไม่ออกทำได้แค่งอตัวเหงื่อเย็นไหลออกมาท่วมตัว
หมัดนี้ของบุริศร์รุนแรงมาก แยมไม่สามารถยืดตัวได้ มือของเธอถูกมัดไพล่หลังและล้มลงไปบนพื้นเหมือนหมาที่นอนให้เวลาผ่านพ้นไปวันๆ
เวลาต่อมาพฤกษ์ตรงเข้าไปจับผมยาวของเธอหันหน้าของเธอไปหาดวงตาที่เย็นชาของบุริศร์
“เป็นคุณที่ขับรถแล้วโยนนรมนลงทะเลใช่ไหม?”
เสียงของบุริศร์ยังคงไม่รีบร้อนเหมือนกับการพูดว่าวันนี้อากาศเป็นยังไงบ้างยังไงยังงั้นแต่ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้คนหวาดกลัว
แยมส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณกำลังพูดอะไร ฉันกับนรมนเราเป็นเพื่อนสนิทกัน ฉันจะทำร้ายเธอได้ยังไง อ้า…!”
แยมยังพูดไม่จบก็ถูกบุริศร์หักคางไปเรียบร้อยแล้ว
เสียงของกระดูกที่ดังกึกก้องทำให้ตุลยาตกใจกลัวจนแทบจะนั่งลงไปบนพื้น
โชคดีที่ไมค์ประคองเธอเอาไว้ แต่ไมค์ก็ไม่ได้ปล่อยให้เธอหนีไป ให้เธอได้รับรู้เหตุการณ์ทั้งหมดนี้อย่างตรงไปตรงมาหลังจากนั้นเขาก็กระซิบว่า : “นี่แหละบุริศร์ล่ะ บุริศร์ตัวจริง นรมนคือเส้นแบ่งของเขา ถ้าหากนรมนยังมีชีวิตอยู่ เขาก็จะเป็นคน เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง แต่ถ้านรมนไม่อยู่แล้วเขาก็จะเป็นปีศาจทันที ปีศาจที่ไม่สนใจใครทั้งนั้น เข้าใจไหม?”
ตุลยาสั่นเทาไปทั้งตัวอย่างรุนแรงและพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว
เธอคิดเสมอว่าบุริศร์คือสุภาพบุรุษ อย่างน้อยที่สุดเวลาที่เธอเห็นเขาอยู่กับกมลและนรมน เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้อ่อนโยนมากจริงๆ อ่อนโยนจนทำให้เธอแทบรอไม่ไหวที่จะคว้ามาจากมือของนรมน
แต่ว่าสุภาพบุรุษอย่างนี้จะลงมือกับผู้หญิงได้ยังไง?
ยิ่งไปกว่านั้นยังลงมือเหี้ยมโหดขนาดนี้?
ตุลยาแทบจะจินตนาการไม่ออกเลย เธอถึงกับรู้สึกว่าทุกอย่างในตอนนี้ล้วนเป็นเพียงภาพลวงตา
บุริศร์ไม่ได้สนใจว่าเธอคิดอย่างไร หลังจากดึงคางของแยมออกไปแล้ว ก็พูดอย่างเย็นชาว่า : “คุณไม่สมควรเป็นเพื่อนของนรมน เพราะว่าในปากของคุณไม่มีความจริงเลย ถ้าอย่างนั้นก็ตามนรมนไปเถอะ บางทีคุณอาจจะมีเรื่องที่อยากพูดกับเธอมากมาย”
“ไม่นะ!”
แยมส่ายหน้าด้วยความหวาดกลัว แต่บุริศร์กลับไม่มองไปที่เธอสักครั้ง แล้วพูดกับพฤกษ์ที่อยู่ด้านข้างว่า : “ผูกก้อนหินไว้กับตัวเธอแล้วโยนลงไปจากตรงนี้เลย”
“ครับ!”
พฤกษ์ไม่ลังเลสักนิดเดียวและปฏิบัติตามคำพูดของบุริศร์โดยทันที
แยมพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ดิ้นไม่หลุด
ตุลยาเห็นด้วยตาตนเองว่าแยมถูกคนมัดไว้กับหินก้อนใหญ่และถูกโยนลงไปในทะเลโดยตรง
เสียง “ตูม”ดังขึ้น ในที่สุดเส้นด้ายแห่งความตึงเครียดในใจของเธอก็ขาดสะบั้นลง ภาพตรงหน้ามืดมิดแล้วก็เป็นลมล้มลงไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย