แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 271

บทที่ 271 ฉันคิดถึงพี่ชายของคุณ

“คุณ คุณจะทำอะไร? ฉันจะบอกคุณนะ ฉันเป็นพี่สะใภ้คุณนะ! นี่ คุณอย่าเข้ามานะ!”

นรมนตื่นกลัวรังสีที่แผ่ออกมาจากร่างกายของบุริศร์ในตอนนี้

พี่น้องสองคนนี้ทำไมถึงได้น่าเอือมระอาขนาดนี้?

เอะอะก็โมโหเก่งเป็นที่หนึ่ง

เมื่อกี้เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเขานี่?

หรือว่าไม่ชอบที่เธอพูดว่าเขาหน้าเหมือนบุริศร์?

คิดมาถึงตรงนี้ นรมนก็รีบพูดออกมาว่า “งั้นสามีฉันเป็นฝ่ายหน้าเหมือนคุณเองก็ได้โอเคไหม? “

หน้าของบุริศร์เคร่งขรึม

เสียแรงที่เขาคิดถึงแต่เธอมาตลอด แต่ผู้หญิงใจร้ายคนนี้กลับจำเขาผิดเป็นตรินท์เหรอ?

สมองเธอสร้างมาจากอะไรกันแน่?

เธอให้คนมาบอกเขาว่าเธอมาฝึกที่นี่ แล้วคิดว่าคนที่มาหาเธอจะเป็นตรินท์เหรอ?

ยิ่งคิดบุริศร์ก็ยิ่งรู้สึกเสียเปรียบ หลายวันมานี้ตัวเขากินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่ผู้หญิงคนนี้กลับสบายดี แถมยังมาฝึกที่นี่คนเดียว ไม่บอกไม่กล่าวใคร เพิ่งจะมานึกขึ้นได้ว่าควรส่งข่าวคราวให้เขา ตอนนี้ยังจะกล้าจำเขาผิดเป็นคนอื่นอีก

“นี่ๆๆ ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันเป็นพี่สะใภ้คุณ คุณยังจะเข้ามาอีกทำไม? ปล่อยเลยนะ! ฉันจะบอกคุณให้ อย่าคิดว่าพี่ชายคุณจะเข้าข้างคุณ ถ้าคุณทำอะไรฉัน ฉันจะ.....ว้าย!”

นรมนพูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกบุริศร์จับทุ่มลงกับพื้น

“จำเอาไว้ การจับทุ่มจริงๆต้องอย่างเมื่อกี้”

บุริศร์พูดเสียงเย็น

นรมนรู้สึกกระดูกทั่วร่างกายแทบร้าว

“ทำไมเอะอะก็ลงมืออย่างนี้ล่ะ? ให้ฉันเตรียมตัวหน่อย ถึงยังไงฉันก็ยังเป็นมือใหม่นะ จริงๆเลย ไม่รู้จักอ่อนโยนให้ผู้หญิงเลยหรือไง ทีหลังคุณจะหาแฟนได้ยังไงถามหน่อย”

รอบนี้นรมนก็ยิ่งมั่นใจว่าคนตรงหน้าคือตรินท์

บุริศร์ไม่มีทางจับเธอทุ่มอย่างนี้ได้ลงคอหรอก

บางทีอาจเป็นเพราะคิดถึงบุริศร์มากเกินไป ในตอนที่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ เธอจึงเกือบคิดว่าคนตรงหน้าคือคนที่เธอคิดถึงมาตลอด ขนาดกลิ่นอายยังเหมือนกันเลย แต่ว่าพอจับเธอทุ่มลงแบบนี้ นรมนก็ไม่คิดอย่างนั้นแล้ว

“ลุกขึ้นมา!”

สีหน้าของบุริศร์เยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ จนดูน่ากลัว

นรมนนวดเอวตัวเอง ในใจเกิดความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ได้

รู้งี้ไม่น่าให้เขาเปิดหน้าตั้งแต่แรก แบบนั้นก็คงไม่ได้เห็นหน้าของเขา และตัวเองคงไม่ถูกจับทุ่มจนน่าสงสารขนาดนี้

เมื่อกี้เธอคิดไม่ถึงเลยว่าบุริศร์จะลงมือ

นรมนลุกขึ้นมาพร้อมกับร้องโอดโอยเบาๆ ยังไม่ทันได้พูดอะไร บุริศร์ก็เริ่มบุกโจมตีเข้ามาอีกครั้ง

“นี่ๆๆ ตกลงคุณสอนฉันยังไงเนี่ย? อย่าเอาแต่จับทุ่มสิ! ปั๊ดโถ่!”

นรมนถูกบุริศร์ฟาดรัวๆใส่อย่างกับเป็นกระสอบทราย

พูดตามตรง บุริศร์ไม่อยากลงมือกับเธอแรงๆ แต่ว่าถ้าอยากให้เธอเติบโตเร็วๆ เขาก็ไม่ควรใจอ่อนให้เธอ

ในเมื่อคิดว่าเขาเป็นตรินท์ งั้นเขาก็จะสอนเธอเหมือนนักเรียนทั่วไปแล้วกัน

แชมป์มองภาพเบื้องหน้าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล มุมปากกระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

เขาแทบจำไม่ได้ว่าบุริศร์ไม่ได้ออกหมัดโหดๆแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว

ทุกคนในที่นี่ ใครๆก็รู้ว่า ยิ่งครูฝึกโหดกับคุณมากเท่าไหร่ ก็แปลว่าเขาเป็นห่วงคุณมากเท่านั้น เพราะเขากลัวว่าถ้าคุณออกไปข้างนอกจะถูกคนอื่นโจมตีใส่แบบนี้

ดังนั้นถ้าอยากต่อสู้เป็น ก็ต้องชกต่อยให้เป็นก่อน

นรมนไม่เข้าใจหลักการนี้อยู่ดี แต่เธอรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะตายเต็มทีแล้ว

กระดูกทั้งร่างกายร้าวระบมไปหมด การป้องกันตัวของเธอใช้ไม่ได้ผลักบุริศร์เลยสักนิด

ตอนแรกนรมนอยากจะบ่นออกมาสักสองสามคำ แต่ทว่าสุดท้ายแม้แต่แรงจะบ่นก็ไม่มีเหลือแล้ว

เธอนอนหอบหายใจอยู่บนพื้นราวกับหมาใกล้ตาย ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีกเลย

เมื่อบุริศร์เห็นนรมนในสภาพนี้ ความสงสารก็พาดผ่านนัยน์ตา แต่กลับพูดออกมาเสียงเย็นว่า “ยังอยากเรียนอยู่ไหม? ถ้าอยาก ก็ต้องชกต่อยให้เป็น แต่คนนุ่มนิ่มเหยาะแหยะอย่างคุณน่ะ กลับไปเป็นคุณนาย ไปเข้าร้านเสริมสวย ทำเล็บ พบปะสังสรรค์กับพวกคุณนายไฮโซคนอื่นๆยังจะเหมาะซะกว่า ทำไมต้องฝืนตัวเองถึงขนาดนี้ด้วย?”

เดิมทีนรมนไม่เหลือเรี่ยวแรงใดๆ แต่พอได้ยินที่บุริศร์พูดถึงชีวิตหลังจากนี้ของเธอ ก็อดกลอกตามองบนอย่างห้ามไม่ได้ “ขอร้อง แค่บุริศร์พูดแบบนี้คนเดียวก็พอแล้ว คุณเป็นคนของอาณาจักรรัตติกาล คุณคิดว่าถ้าฉันเป็นอย่างที่คุณพูด ฉันจะเป็นนายหญิงของอาณาจักรรัตติกาลได้เหรอ? แม่ฝากฝังอาณาจักรรัตติกาล บริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดและตระกูลโตเล็กไว้กับฉัน ไหนจะทรัพย์สมบัติของบุริศร์อีก แล้วฉันจะทำตัวไม่เอาไหนได้ยังไง? ทุกครั้งที่เจออันตราย ฉันต้องรอให้เขามาช่วยฉันตลอดเลยหรือไง? แม่บอกฉันว่า คุณค่าชีวิตของฉันมีเพื่อปกป้องบุริศร์ และเพื่อปกป้องความเป็นอยู่ของอาณาจักรรัตติกาล เพราะอย่างนี้ ฉันจะกลัวเจ็บกลัวปวดไม่ได้ อีกอย่างเรื่องในครั้งนี้ก็ทำให้ฉันได้รู้ถึงอะไรที่ร้ายแรงมากๆด้วย”

“เรื่องอะไร?”

บุริศร์เพียงแค่ถามออกไป ไม่ได้ถามเพื่อหาคำตอบอะไร. แต่นรมนกลับพูดออกมาว่า

"ตอนที่ฉันอยู่บนเรือฉันได้ยินพวกกะลาสีเรือพูดกัน ว่ามีคนใช้ชื่อตระกูลโตเล็กในการส่งสินค้าขึ้นเรือไปที่อำเภอน้ำสาย แต่สินค้าพวกนั้นไม่ได้เทียบท่าที่เมืองชลธีกับอำเภอน้ำสาย หลังจากเทียบท่าที่นี่สินค้าก็ถูกส่งออกไปเลยทันที แสดงว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก. ส่วนคนที่เป็นกำลังหนุนให้ตามที่ได้ยินมาเห็นว่าเป็นพนักงานระดับสูงของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด"

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์หรี่ตาลง

"คุณว่าไงนะ?"

นรมนรีบคว้าโอกาสในการพักหายใจระหว่างที่พูดคุยกับบุริศร์

เธอนั่งลงกับพื้น จากนั้นก็พูดออกมาด้วยแววตาลึกล้ำ "ฉันบอกว่าพนักงานระดับสูงของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดสมรู้ร่วมคิดกับคนนอก สถานการณ์ของตระกูลโตเล็กในตอนนี้ไม่ค่อยสงบ นายรู้หรือเปล่าว่าลุงสองอยู่ที่ไหน? ฉันได้ยินแม่พูดว่า ลุงสองคิดจะยึดอาณาจักรรัตติกาลมาตลอด แล้วตอนนี้ฉันเป็นนายหญิงของอาณาจักรรัตติกาล เขาคงคิดจะเล่นงานฉันด้วยแน่ๆ ในระหว่างที่บุริศร์ยังไม่รู้เรื่อง. ฉันต้องพยายามจัดการเรื่องพวกนี้ให้เร็วที่สุด แค่เรื่องของเด็กๆก็ทำให้เขาเป็นกังวลมากพอแล้ว ถ้าเกิดเรื่องภายในตระกูลโตเล็กขึ้นมาอีก. ฉันคงอยู่เฉยๆไม่ได้ ดังนั้นฉันต้องเก่งขึ้นมาภายในระยะเร็ววันนี้ให้ได้"

นรมนพูดจบ. ก็มองมาที่บุริศร์ด้วยแววตาเป็นประกายวาวโรจน์ จากนั้นก็ลุกขึ้นมาจากพื้น

เธอโงนเงนนิดหน่อย ทว่าก็ยังพูดออกมาอย่างแน่วแน่ว่า "มา เรามาเรียนกันต่อ"

หัวใจของบุริศร์สะเทือนไหว

เขาคิดมาตลอดว่านรมนมาฝึกที่นี่เพราะเรื่องน่าสะเทือนใจที่อเมริกา. แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะทำเพื่อตระกูลโตเล็ก และเพื่อเขาด้วย!

ที่แท้เธอก็รู้เรื่องใหญ่ขนาดนี้มานี่เอง. แต่ทำไมถึงได้แบกมันเอาไว้คนเดียวล่ะ?

ผู้หญิงคนนี้. โง่ยังไงให้น่ารัก. โง่ยังไงให้น่าเอ็นดูขนาดนี้นะ!

เมื่อบุริศร์เห็นเธอยืนโงนเงน. ก็ถามขึ้นมาอย่างนึกเป็นห่วงว่า "แน่ใจนะว่าไหว?"

"ฉันไหว"

นรมนกัดฟัน. กล้ำกลืนทุกสิ่งทุกอย่างลงไป

เวลาของเธอเหลือไม่เยอะแล้ว. จะเสียเวลามัวแต่อ่อนแอไม่ได้

บุริศร์ออกแรงอีกครั้ง. แต่ว่าสุดท้ายก็ยังอ่อนมือให้อยู่ดี แต่ถึงจะอ่อนมือให้แล้ว. นรมนก็ยังโดนจับทุ่มจนมีสภาพน่าสงสาร

เธอนอนหมดแรงอยู่บนพื้น ราวกับว่ามีแค่ลมหายใจออก ไม่มีลมหายใจเข้า

เมื่อบุริศร์เห็นเธอในสภาพนี้. ก็ก้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมา

นรมนดิ้น

"ไม่ต้อง ให้ฉันพักก่อนแล้วเดี๋ยวฉันเดินเอง คุณเป็นน้องสามีฉัน. พี่ชายของนายน่ะ ขี้หึงมาก. ถึงเขาจะไม่รู้ว่าเราอยู่ที่นี่ แต่ฉันก็ต้องเลี่ยง ไม่อย่างนั้นถ้าต่อมความหึงหวงของเขาพังทลายลงมา ก็ไม่รู้เลยว่าเขาจะทำอะไรลงไปบ้าง ฉันรู้ว่าคุณหวังดี. ขอบคุณมาก. แต่ว่าวางฉันลงเถอะ"

นรมนพูดออกมารวดเดียวจนหายใจไม่ทัน

ในใจของบุริศร์คุกรุ่น

เป็นถึงขนาดนี้แล้ว. ยังจะนึกถึงเรื่องที่เขาขี้หึงอีก ถึงจะดูเหมือนว่าในใจของเธอมีเขาอยู่. แต่ตกลงแล้วผู้หญิงคนนี้ตาบอดหรือยังไง? มาถึงขนาดนี้แล้ว. ยังจำคนผิดอีก?

บุริศร์ตีหน้าเย็นชาไม่ฟังที่เธอพูด จัดการอุ้มเธอเดินต่อไป

"น้อง คุณเข้าใจที่ฉันพูดไหมเนี่ย? พี่ชายของคุณจะ....."

"เงียบ!"

บุริศร์ถลึงตา จนนรมนตกใจรีบสงบปากสงบคำ

ผู้ชายคนนี้อารมณ์เสียเก่งจริงๆ!

เหมือนบุริศร์เปี๊ยบ

นรมนบ่นอุบอิบ แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากพูดออกไป

เธอปวดไปทั้งตัว. ปวดจะตายอยู่แล้ว

ผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักอ่อนโยนกับผู้หญิงเลย. ดุอย่างกับอะไรดี

นรมนหยุดดิ้น. ซบอยู่ตรงหน้าอกของบุริศร์ทั้งอย่างนั้น. เมื่อได้ยินเสียงหัวใจของเขา. ทันใดนั้นก็รู้สึกราวกับว่าคนตรงหน้าคือบุริศร์ คือสามีที่เธอรักและคิดถึงที่สุด

"น้อง ครั้งหน้าคุณใส่ผ้าคลุมหัวสู้กับฉันเถอะ. ฉันกลัวว่าฉันจะเผลอเห็นคุณเป็นสามีฉัน จนอดโถมตัวเข้าไปกอดไม่ได้ พูดตามตรง ฉันคิดถึงเขามาก. ตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้. เขาจะเสียสติหลังจากรู้ว่าฉันตกลงไปในทะเลหรือเปล่า ตอนนี้ฉันคือคนไร้ตัวตน. หลังจากกลับออกไปยังมีปัญหาอีกเป็นกองต้องสะสาง. คุณว่าชาติก่อนพี่ชายคุณไปทำบาปอะไรไว้ ชาตินี้ถึงได้มาเจอผู้หญิงอย่างฉัน ส่วนฉันในชาติก่อนคงเคยกู้จักรวาลมาแน่ๆ. ชาตินี้ถึงได้มาเจอผู้ชายดีๆเหมือนพี่ชายคุณ. ฉันคิดถึงเขาจัง"

เสียงของนรมนอ่อนลง และสั่นไหว

หัวใจของบุริศร์บีบรัดอย่างรุนแรง

"เหนื่อยก็พักสักครู่ ไม่ต้องพูดแล้ว"

"ว่าแต่หลังจากฉันกลับคุณก็จะไปแล้วใช่ไหม? ฉันคงไม่ได้เจอคุณแล้วสินะ แม้จะรู้ว่าคุณไม่ใช่พี่ชายของคุณ แต่ฉันก็ยังอยากเห็นหน้าคุณนะ คุณจับต้องได้มากกว่าเขาในจินตนาการของฉันตั้งเยอะ"

นรมนพูดพึมพำเสียงเบา

บุริศร์ถอนหายใจออกมา แล้วส่ายหน้า จากนั้นก็มาส่งเธอที่ห้องพักชั่วคราว

แชมป์สั่งให้คนเอายานวดบรรเทาอาการปวดมาให้

บุริศร์วางนรมนลงบนเคียง เมื่อรับยามาถือไว้ ก็บอกให้คนเอายามาส่งออกไปข้างนอก

เมื่อนรมนได้ยินเสียงปิดประตู. ก็คิดว่าบุริศร์ออกไปแล้ว. ถึงยังไงน้องสามีกับพี่สะใภ้ก็คงมีความกระอักกระอ่วนใจกันอยู่บ้าง. เขาไม่น่าจะอยู่ในห้องกับเธอต่อ

เธอเหนื่อยแล้วก็ปวดตัวมากจริงๆ. เหนื่อยจนเธออยากจะหลับไปซะตอนนี้เลย. แต่เธอไม่สามารถทนกับกลิ่นเหงื่อบนร่างกายได้

นรมนถอดเสื้อออกทั้งๆที่หลับตาอยู่. จากนั้นก็โยนเสื้อผ้าไปยังเก้าอี้ข้างๆ

เธอเดินหลับตาตรงไปยังห้องน้ำ เดินไปถอดไป ในตอนที่บนตัวเหลือแค่ชุดชั้นใน ก็เป็นตอนที่บุริศร์หันหลังเดินกลับเข้ามา. จึงเห็นวิวน่าชมเข้าอย่างจัง

เขากลืนน้ำลายลงคอ. ดวงตาทอแววลุ่มลึก วินาทีต่อมาเขาก็เดินเข้าไปอุ้มนรมนขึ้นมา จนนรมนตกใจกรีดร้องเสียงแหลม