แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 273

บทที่ 273 เพื่อคุณแล้ว ฉันยอมโง่

"อื้อๆ...."

นรมนทุบตัวบุริศร์. เมื่อรู้สึกเริ่มหายใจไม่ออก. วันนี้ผู้ชายคนนี้กินยาผิดมาหรือไง? ทำไมถึงได้รุนแรงขนาดนี้?

ในตอนที่นรมนรู้สึกเหมือนกำลังหมดลมหายใจ ในที่สุดบุริศร์ก็ปล่อยเธอออก. ทว่ากลับไม่ยอมปล่อยมือจากเธอ. แขนสองข้างของเขากอดรัดนรมนเอาไว้เสมือนครีมหนีบ ทำให้ร่างกายของเธอติดอยู่กับร่างกายของเขา จนไม่เหลือช่องว่างใดๆ

นรมนเริ่มรู้สึกรุ่มร้อน. จึงพูดเสียงเบาออกมาว่า."คุณปล่อยฉันก่อน"

"ไม่ปล่อย!"

"บุริศร์!"

นรมนขยับร่างกายอย่างอึดอัด

น้ำเสียงของบุริศร์ยิ่งเพิ่มความทุ้มลึกยิ่งกว่าเดิม

"ถ้าคุณยังดิ้นอีกผมไม่รับประกันนะว่าจะไม่ทำอะไรคุณ. หรือว่าคุณอยากให้ผมทำ?"

คำพูดนี้ทำให้นรมนตกใจ

จริงๆแล้วเธอก็อยากทำเรื่องแบบนั้นกับบุริศร์อยู่หรอก เพราะไฟในกายมันถูกจุดขึ้นมาแล้ว อีกอย่างยังได้มาเจอกันหลังจากที่แยกจากกันเป็นเวลานานแล้วด้วย มองยังไงกิจกรรมสำราญใจแบบนั้นก็กำลังจะเกิดขึ้นไม่ใช่หรือไง?

แต่ว่าพละกำลังของเธอในตอนนี้ถึงขีดจำกัดแล้ว. เธอไม่สามารถทำมันได้จริงๆ

เมื่อได้ยินคำพูดอันตรายของบุริศร์. เธอจึงไม่กล้าขยับ ทิ้งน้ำหนักทุกส่วนลงบนตัวของบุริศร์อย่างอิดโรย

"คุณมาทำไม?"

คำถามของนรมนค่อนข้างไร้จิตสำนึก

บุริศร์ถลึงตาใส่เธออย่างไม่พอใจ. แต่นรมนกลับแกล้งมองไม่เห็น. แม้ว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองมีความผิด. แต่เธอก็ยังแสดงออกมาอย่างดื้อรั้น.

"ผู้หญิงอย่างคุณนี่นะ. ไม่ได้เป็นอะไรอันตรายแล้ว. ทำไมไม่บอกข่าวผมเป็นคนแรก?"

"ก็ตอนอยู่บนเรือฉันหาทางส่งข่าวไม่ได้. บนเรือมีเครื่องดักสัญญาณ. พวกฉันเลยแอบๆเอา ไม่กล้าส่งสัญญาณออกไปหรอก"

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์สงสาร

"เจ็บไหม?"

เขายื่นแขนออกไป นรมนนอนท่าสบายๆในอ้อมแขนของเขา จากนั้นก็พูดเสียงเบาว่า "ไม่เท่าไหร่ วินาทีที่ตกลงไปในทะเล ฉันคิดว่าตัวเองคงต้องตายแล้วจริงๆ ฉันคิดมาตลอดว่าฉันไม่กลัวตาย แต่พอตอนนั้นจู่ๆฉันกลับกลัวตายขึ้นมา. ในหัวมีแต่ภาพของคุณกับลูก ฉันเลยคิดว่า ถ้าฉันตายไป แล้วไม่กี่ปีหลังจากนี้คุณไปชอบผู้หญิงคนอื่น และแต่งงานกับเธอ แบบนั้นฉันจะไม่บ้าตายเหรอ? แค่คิดว่าผู้ชายของฉันไปนอนกับคนอื่น และลูกของฉันถูกคนอื่นตี แต่ฉันกลับทำได้แค่เบิกตามองอยู่ตรงหน้า. แค่คิดก็หดหู่แล้ว"

บุริศร์ไม่สามารถเข้าใจความคิดอะไรพวกนี้ในหัวของนรมนได้เลยจริงๆ

เขาส่ายหน้าแล้วพูดว่า "ชาตินี้ผมไม่คิดแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น"

"มันก็ไม่แน่หรอก ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบให้คำมั่นสัญญา แต่พอภรรยาเสียไป แรกๆก็ยังคิดถึงอยู่หรอก แต่เวลาเป็นอะไรที่น่ากลัวจริงๆนะ เพราะมันสามารถเจือจางความเศร้าเสียใจที่มีทั้งหมดให้หายไปได้ บางทีผ่านไปแค่สิบปีหรือห้าปี คงหลงเหลือแค่ภาพของฉันบนกำแพงหรือไม่ก็สุสานล่ะมั้ง"

นรมนพูดอย่างเศร้าๆ. ได้ยินแบบนั้นบุริศร์ก็รู้สึกไม่สบายใจ

"เพ้อเจ้ออะไร? คนเขาพูดกันว่ารอดตายมาได้จะโชคดี คุณดูคุณสิ ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ ยมทูตคงไม่อยากต้อนรับคุณหรอก ตายยากขนาดนี้"

"ทำไมฟังดูไม่รื่นหูเลย?"

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่บุริศร์กลับยิ้มออกมา ไม่ได้อธิบายอะไรมาก

เธอพิงอยู่ในอ้อมแขนของบุริศร์. รู้สึกปลอดภัยและสบายใจเป็นที่สุด

"ไม่ใช่ว่าตอนนี้คุณต้องยุ่งตัวเป็นเกลียวเหรอ? ทำไมถึงมาที่นี่?"

"คุณยังจะพูดอีกนะ. ผมเกือบคิดว่าคุณตายไปแล้วจริงๆ พอตอนนี้รู้ว่าคุณยังไม่ตาย ถ้าไม่มาหาคุณให้เห็นกับตาคิดว่าผมจะสบายใจได้เหรอ?"

บุริศร์พูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

นรมนหัวเราะแหะๆแล้วพูดว่า "ฉันให้คนไปบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"คุณหมายถึงเด็กแสบกานต์นั่นน่ะเหรอ? ผมถูกเขายั่วโมโหจะตายแล้วคุณรู้ไหม?"

พอพูดถึงลูกชาย. บุริศร์ก็รู้สึกเจ็บใจ

เขารักและเอ็นดูเด็กแสบนี่ด้วยใจจริง. แต่เด็กแสบเอาแต่ตั้งแง่กับเขา. ชาติก่อนเขาไปทำอะไรให้ก็ไม่รู้

เมื่อนรมนได้ยินแบบนี้. ก็ลุกขึ้นมานั่งทันที

"กานต์เป็นคนบอกคุณเหรอ? กานต์เป็นยังไงบ้าง? สบายดีไหม? ตอนนี้เขาสูงขึ้นหรือว่าผอมลง? ว่าอ้วนขึ้นหรือเปล่า?"

นรมนคิดถึงกานต์จนทนไม่ไหว

บุริศร์เริ่มอิจฉาขึ้นมา

"คุณคิดถึงผู้ชายคนอื่นทั้งๆที่อยู่ในอ้อมแขนผมแบบนี้มันจะดีเหรอ? คุณบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าผมขี้หึง? ไม่กลัวผมหึงเหรอ?"

นรมนชะงัก. จากนั้นก็หัวเราะพรืดออกมา

"กานต์ใช่ผู้ชายที่ไหน? นั่นแค่เด็กนะ! อีกอย่างก็เป็นลูกคุณด้วย! คุณหึงลูกตัวเองเนี่ยนะ?"