แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 275

บทที่ 275 นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเขา

บุริศร์หันหลังกลับไปมอง แต่กลับไม่เห็นว่าสายตาคู่นั้นอยู่ตรงไหน

เขาเป็นคนที่ค่อนข้างระวังตัวและความรู้สึกไว ความรู้สึกเมื่อสักครู่เขาไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ถ้านรมนไม่ได้พูดเรื่องที่มีคนของป้าโอในฐานทัพ เขาก็คงไม่ระแวงขนาดนี้

แต่ตอนที่เขาออกมาจากห้องแชมป์เมื่อกี้ เขาก็รู้สึกได้ว่ามีคนสะกดรอยตามเขามา ความรู้สึกนี้ไม่ดีเอาซะเลย

คิ้วของบุริศร์ขมวดเป็นปม

เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของนรมน ถึงขนาดอยากวกกลับไปบอกนรมน ทว่าเขากลับนึกถึงกมลขึ้นมาเสียก่อน

กมลยังรอเขาอยู่ เขาต้องรีบกลับไปให้เร็วที่สุด

บุริศร์หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วกดโทรออกหากานต์

เขาไม่รู้จะติดต่อกิมจิได้ยังไง ตอนนี้เลยทำได้แค่ให้กานต์บอกกิมจิให้เฝ้าระวังดูแลความปลอดภัยของนรมนอย่างใกล้ชิด

กานต์กำลังหลับ พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็ตัดสายทิ้งทันที

บุริศร์จนปัญญา

ไอ้แสบน่าจะกำลังหลับได้ที่ ถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่อยากรบกวนเวลานอนของลูกชายหรอก แต่ว่าเขาจำเป็นต้องทำอย่างนี้

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า กานต์เริ่มรำคาญ จึงกดรับสาย

“คุณบุริศร์ คุณทำอะไรเนี่ย? ยังไม่เช้าเลยนะ?”

“ฉันอยู่ที่ฐานทัพ กำลังจะกลับแล้ว แต่ว่าฉันกลัวหม่ามี้ของแกจะเกิดเรื่อง และฉันก็ติดต่อกิมจิไม่ได้ด้วย เพราะงั้นแกโทรหากิมจิให้หน่อย แล้วบอกให้เขาคอยติดตามความเคลื่อนไหวทุกอย่างในฐานทัพอย่างใกล้ชิด แล้วก็คอยดูแลหม่ามี้ให้ดีๆด้วย เข้าใจไหม?”

บุริศร์ไม่ได้พูดเสียงดังนัก ยิ่งชายฝั่งทะเลมีเสียงลมเสียงคลื่น กานต์จึงแทบไม่ได้ยินที่เขาพูดเลย

“คุณอยู่ที่ฐานทัพไม่ใช่เหรอ? คุณบอกให้แชมป์ดูแลหม่ามี้ก็ได้นี่”

กานต์หาวออกมา ยังไม่ตื่นเต็มตานัก

บุริศร์ถอนหายใจออกมา “เอาเป็นว่าเพิ่มคน เพิ่มกำลัง เพิ่มความชัวร์ เร็วๆเข้า”

“รู้แล้วน่า ใช้เยี่ยงทาสเลยนะ”

หลังจากวางสายกานต์ก็โทรหากิมจิ แต่น่าแปลกที่โทรยังไงก็โทรไม่ติด

แรกๆกานต์ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก คิดว่ากิมจิคงนอนอยู่เลยปิดเสียง ทว่าโทรไปหลายๆรอบเข้า กานต์ก็เริ่มรู้สึกทะแม่งๆ

ในตอนนี้เองที่เขาตื่นเต็มตา

เขารีบโทรหาบุริศร์ แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ เขาโทรหาบุริศร์ไม่ติดแล้ว

สัญญาณของฐานทัพถูกบล็อก!

ใครทำ?

ใครกันที่เก่งถึงขนาดบล็อกสัญญาณของฐานทัพได้?

กานต์ลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็รับเปิดคอมพิวเตอร์ เพื่อจะค้นหาร่องรอยของนรมน แต่น่าเสียดาย ที่ระบบติดตามบนตัวของเธอหายไปแล้ว

เกิดอะไรขึ้น?

กานต์ไม่สบายใจขึ้นมาทันที

ทางด้านบุริศร์หลังจากที่วางสาย ก็ลากเรือคายักลำหนึ่งออกมาจากโกดังอย่างรวดเร็ว ตั้งใจไว้ว่าจะถือโอกาสตอนที่ฟ้ายังไม่สว่างออกไปจากที่นี่ แต่เขากลับเอาแต่รู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ

ตาขวาเอาแต่กระตุกไม่หยุด ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับที่เขาไม่ได้นอนทั้งคืน หรือว่าจะมีลางร้ายอะไรเกิดขึ้น

เมื่อลากเรือลงทะเลเสร็จบุริศร์ก็ขึ้นไปบนเรืออย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พายเรือออกไปทันที

หลังจากบุริศร์ออกไปไม่นาน นรมนก็ลืมตาพรึบขึ้นมา

ข้างนอกเงียบมาก เงียบจนน่าอึดอัด และก็เพราะว่าเงียบเกินไป เธอถึงได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบา

ดูเหมือนจะมีหลายคน

นรมนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าอย่างเงียบเชียบ แล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าต่างเป็นอันดับแรก

ข้างนอกห้องของเธอคือป่าลึก ถ้าออกไปจากที่นี่ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง แต่ก็ดีกว่าอยู่ในห้องแล้วโดนจับ

นรมนเปิดหน้าต่างออกเบาๆ เมื่อสวมใส่เสื้อขนเป็ดเสร็จ ก็ค่อยๆลอดตัวออกทางหน้าต่างทว่าเธอไม่ได้วิ่งไปทางป่า

ตรงกันข้ามเธอกลับปีนขึ้นหลังคา เธอยืนเกาะอยู่บนหลังคาราวกับเป็นจิ้งจก ในมือถือโทรศัพท์เอาไว้เตรียมที่จะส่งข้อความหากิมจิ แต่ก็พบว่าสัญญาณถูกบล็อกไปแล้ว

ไม่ได้การละ!

ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ!

ไม่รู้ว่าบุริศร์ไปแล้วหรือยัง

ถึงจะรู้ตัวว่าเธออยู่ที่นี่เพื่อเป็นเหยื่อล่อ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะลงมือไวขนาดนี้ สิ่งที่เธอห่วงที่สุดก็คือความปลอดภัยของบุริศร์

ฝีมืออย่างบุริศร์ไม่มีทางเสียเปรียบก็จริง แต่ถ้าคนที่ลงมือคือคนที่เขาไว้ใจที่สุดล่ะ?

นรมนไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ

เมื่อมีเสียงเปิดประตูดังขึ้นมา หัวใจของนรมนก็บีบรัด

มาแล้ว!

นรมนเครียดจนฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อ แม้แต่ลมหายใจก็ยังต้องกลั้นเอาไว้

ผู้บุกรุกมีประมาณสามถึงสี่คน หลังจากที่เปิดประตู สองคนก็โถมใส่เตียงพร้อมกัน เพื่อจะจับนรมน แต่น่าเสียดายที่จับได้แค่ความว่างเปล่า

“ไม่มี?”

อีกฝ่ายตั้งใจพูดออกเสียงเบา

“ที่นอนยังอุ่นๆ น่าจะเพิ่งออกไปได้ไม่นาน”

“หน้าต่างเปิดอยู่!”

ทั้งสองคนได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็ว

“คงหนีออกไปข้างนอกแล้ว ดูท่าจะระวังตัวพอสมควร”

ในตอนนี้เอง ไฟในห้องก็ถูกเปิดขึ้นมา

คนที่เพิ่งเดินเข้ามา เมื่อเห็นทุกอย่างภายในห้องก็พูดเสียงนิ่งขึ้นมา

“สมกับเป็นภรรยาของบุริศร์ ระวังตัวเก่งจริงๆ รีบไปตามเธอกลับมาให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้เธอออกไปจากฐานทัพเด็ดขาด! แล้วก็ บุริศร์เพิ่งพายเรือออกทะเลไป ถึงเขาจะมีคนเดียว แต่ฝีมือไม่ใช่เล่นๆ ปล่อยไปได้ก็ปล่อยไปเถอะ อย่าไปขวางเขา”

เมื่อเสียงนี้ดังขึ้นมา นรมนก็นิ่งอึ้งไปในทันที