แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 298

บทที่ 298 ฉันกับเจตต์เป็นเพียงแค่เพื่อนกัน

ใครกันนะ？

นรมนรีบหันหัวไป ก็เห็นบุริศร์กำลังยืนอยู่ตรงทางเดิน กำลังมองท่าทีของเธอกับเจตต์ พลางมีความโกรธที่แสดงออกมาตรงหว่างคิ้วนั้น

เธอพยายามขยี้ตา เพราะคิดว่าตัวเองมองผิดไป

บุริศร์โผล่มาที่นี่ได้อย่างไร？

เขาไม่ได้เพิ่งออกจากห้องผ่าตัดไม่ใช่เหรอ？

อีกอย่างกานต์บอกว่าเขาต้องพักผ่อนและดูแลตัวเอง จะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร？

นรมนคิดว่าตัวเองสร้างภาพหลอนขึ้นมาเอง

เธอนึกถึงบุริศร์ไม่น้อยเลย

เพิ่งจะห่างกันไม่นาน เธอก็คิดถึงเขาขนาดนั้นแล้วเหรอ

นรมนยิ้มด้วยความขมขื่น ก่อนจะหันกลับอีกครั้ง คิดว่าคงช่วยอะไรตัวเองไม่ได้แล้ว

ในตอนแรกเมื่อบุริศร์เห็นว่านรมนเห็นตัวเองแล้ว ก็คิดว่านรมนจะรีบผลักเจตต์ออก และรีบมาหาตัวเอง แต่น่าเสียดายที่เขาคิดไม่ถึงเลย ว่าเมื่อนรมนเห็นเขาจะทำเป็นตกใจเล็กน้อย ก่อนจะหัวกลับไปอย่างไม่แยแส และให้เจตต์ซบไหล่เหมือนเดิม

เมื่อมองจากฝั่งของเขา ท่าทางของเจตต์กับนรมนมันดูสนิทกันเกินไปแล้ว

เขารู้ว่านรมนไม่มีทางทำอะไรที่ผิดต่อเขา แต่ว่าความรู้สึกที่เจตต์มีต่อนรมนนั้นใครๆก็รู้อยู่แก่ใจทั้งนั้น

สิ่งที่เจตต์เห็นในวันนี้มันทิ่มแทงใจมาก หรือว่านรมนมองไม่เห็นเลยเหรอ？

ความโกรธของบุริศร์มันเพิ่มขึ้นมาเยอะมาก

เขารีบเดินเข้าไปหานรมน

เงาใหญ่ๆ นั้นทำให้นรมนกับเจตต์เงยหน้าขึ้นมาพร้อมๆ กัน

นรมนเห็นบุริศร์อีกครั้ง ด้วยความตกใจเล็กน้อย

เจตต์กลับนั่งขึ้นมาตรงๆ จากไหล่ของนรมน ก่อนจะพูดเบาๆ ว่า： “อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันเห็นว่าเธอแบกรับทุกอย่างอย่างไม่มีคนช่วยเลย เลยมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

“คุณออกไปได้แล้ว”

เสียงของบุริศร์นั้นเย็นชา ถึงนรมนจะทึ่มแค่ไหน ก็รู้ว่าบุริศร์โกรธ

มาเห็นภรรยาของตัวเองซบอยู่กับผู้ชายกลางดึกแบบนี้ ก็ไม่แปลกเลยที่บุริศร์จะมีสีหน้าไม่ดี

นรมนเลยรีบพูด： “เจตต์แค่ผ่านมา แล้วมาอยู่กับฉัน ไม่ได้มีอะไรเลยนะ”

ถ้าเกิดนรมนไม่พูดก็พอได้ แต่วันนี้เธอพูดแทนเจตต์ มันทำให้สีหน้าของบุริศร์ดูไม่ดีเลย

เจตต์รู้ท่าทีของบุริศร์ เลยค่อยๆ ลุกขึ้นมา ก่อนจะพูดอย่างทระนง： “คุณคงไม่คิดว่าภรรยาของคุณทำอะไรลับหลังคุณใช่ไหม？”

“ไม่อยากตายก็รีบไสหัวไปได้แล้ว”

ตอนนี้บุริศร์ไม่อยากเจอเจตต์เลย ถ้าเกิดไม่สนใจว่าที่นี่คือโรงพยาบาล เขาอาจจะต่อยเจตต์ไปแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้ร่างกายจะไม่ไหวก็เถอะ

“หึ ผู้ชายก็แบบนี้！”

เจตต์มองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นจึงพูดกับนรมน： “พอแล้ว เจ้าของของคุณมาแล้ว ตัวสำรองอย่างฉันคงต้องไปก่อนแล้วล่ะ”

คำพูดนี้มันออกจะประชดไปนิดหน่อย นรมนรู้จักเจตต์ดี เลยทำได้แค่มองเขา ไม่ได้พูดอะไรออกไป เลยปล่อยให้เจตต์ออกไป

แต่ว่าพอดีว่าเพราะนรมนไม่ได้พูดอะไร สีหน้าของบุริศร์ยิ่งไม่น่ามองเข้าไปใหญ่

หลังจากที่เจตต์ออกไป ทางเดินก็เงียบลงจนทำให้หายใจแทบไม่ออก

นรมนมองบุริศร์ อยากจะถามว่าแผลของเขาเป็นอย่างไรบ้าง แต่ว่าบุริศร์ในตอนนี้เย็นชามาก มันทำให้ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอไม่รู้จะพูดอะไรเลย

บุริศร์รอให้นรมนมาปลอบตัวเอง แต่ทว่ารอมาตั้งนานนรมนก็ไม่พูดอะไร ความโกรธของบุริศร์เลยมากขึ้นเรื่อยๆ

“ฉันมาผิดเวลาใช่ไหม？”

บุริศร์พูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์

นรมนอึ้งชะงักไป ก่อนจะเข้าใจได้ ในความหมายของบุริศร์

เธอบอกตัวเองว่าไม่อยากเจอบุริศร์ในท่าทีไม่ปกติแบบนี้เลย

ผู้ชายคนนี้ใจน้อย ในสถานการณ์แบบนี้ยังมาหาก็เพราะเป็นห่วงกมลกับเธอ แต่ว่าในใจก็ไม่ได้รู้สึกดีสักเท่าไหร่

“พูดดีๆ ได้ไหม？”

นรมนพยายามทำให้คำพูดตัวเองนิ่งลง

บุริศร์เห็นเธอแบบนี้ ก็รู้สึกไม่สบายใจมากกว่าเดิม

“พูดอะไรดีๆ ？คุณอยากได้ยินฉันพูดอะไรเหรอ？”

“บุริศร์ ถ้าเกิดคุณมาที่นี่เพื่อทะเลาะกับฉัน ขอโทษนะ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์”

นรมนคิดว่าความโกรธของบุริศร์มันมากเกินไปแล้ว

ระหว่างเธอกับเจตต์ไม่ได้มีอะไรเลย ความรู้สึกที่เธอมีต่อบุริศร์ บุริศร์จะไม่รู้เหรอ？เพียงเพราะเจตต์มาอยู่กับเธอ เลยทำแบบนี้ได้เหรอ？

ถ้าเกิดเป็นปกติ นรมนอาจจะเข้าใจ และพูดอะไรที่น่าฟังหน่อย แต่ว่าวันนี้เธอไม่มีอารมณ์อะไรเลยจริงๆ

การแลกเปลี่ยนกับนลินนั้นทำให้เธอใช้พลังไปหมดแล้ว แถมการที่กมลไข้ขึ้นก็ทำให้เธอสติแตกขึ้นไปอีก

ในตอนนี้บุริศร์เข้ามา พูดตามตรง เธอดีใจมาก แต่ทว่าเมื่อบุริศร์เปิดปากพูดอะไรแย่ๆ ออกมาแบบนี้ นรมนก็ไม่มีแรงจะต่อสู้ด้วยแล้ว

แต่ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ บุริศร์ยิ่งคิดว่านรมนเย็นชาต่อตัวเองมากเกินไป

“คุณไม่มีอารมณ์งั้นเหรอ？ตอนที่ฉันยังไม่มา ฉันเห็นคุณกับเจตต์คุยกันสนุกสนาน ถ้าเกิดฉันไม่มา พวกคุณคงจะลืมไปแล้วว่านี่มันหน้าห้องผ่าตัด？แล้วคงจำไม่ได้ใช่ไหมว่าลูกสาวคุณกำลังอยู่ในนั้นด้วยน่ะ？”