แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 299

บทที่ 299 นั่นเป็นความเคารพที่ฉันมีต่อเธอ

นรมนอยากจะผลักบุริศร์ออก แต่ทว่าแรงของเธอไม่ได้มาก บุริศร์เองก็ไม่คิดจะให้เธอผลัก เลยกอดเธออย่างเต็มที่ ทำให้นรมนไร้ทางเลือก

บุริศร์รู้สึกถึงการไม่ขัดขืนของนรมน รอยจูบอย่างบ้าอำนาจนั้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นความอ่อนโยน

อันที่จริงเขาหึง ทั้งๆ ที่รู้ว่าระหว่างนรมนกับเจตต์นั้นไม่ได้มีอะไร แต่ว่ากลับบังคับความหึงหวงในใจไม่ได้

นรมนค่อยๆ ตกอยู่ในห้วงขอรอยจูบของบุริศร์ทีละน้อยๆ

ตอนที่ทั้งสองคนหายใจออกมา นรมนซบไหล่ของบุริศร์ ก่อนจะถามด้วยความเหนื่อยอ่อน： “แผลของคุณยังเจ็บ คุณมาได้อย่างไร？”

“ไม่วางใจเรื่องของคุณกับลูก”

คำพูดของบุริศร์นั้นออกมาจากใจ

กานต์นอนหลับไปหลังจากที่บุริศร์พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่กิมจิถูกบุริศร์ทิ้งเอาไว้ที่โรงพยาบาลเพื่อให้ดูแลกานต์ ตัวเขาเองเลยขับรถออกมา

ในใจของนรมนรู้สึกซึ้งใจมาก แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไรออกไป ทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นเร็วมาก มีหลายเรื่องที่ไม่มีเวลามาปรึกษาคิดกัน ถ้าเกิดตอนนี้พูดกับบุริศร์เรื่องการแลกเปลี่ยนของเธอกับนลิน บุริศร์คงโกรธมาก

ช่างมันเถอะ รอบุริศร์ดีกว่านี้หน่อยค่อยบอก

เมื่อเห็นว่านรมนเงียบ บุริศร์คิดว่าเธอเหนื่อยมาก และเป็นห่วง เลยพูดออกไปด้วยความสงสาร： “คุณหลับตาลงเถอะ รอกมลออกมาเดี๋ยวฉันปลุกคุณเอง”

“ฉันจะไปหลังลงได้อย่างไร？”

นรมนพูดความจริงออกมา

เรื่องถาโถมเข้ามาพร้อมๆ กันแบบนี้ จนเธอหายใจแทบไม่ออก เธอจะไปมีอารมณ์นอนลงได้อย่างไร？

ถึงจะมีอาการงัวเงียบ้าง แต่ทว่าดวงตากลับยังใสแจ๋ว ไม่มีท่าทีว่าจะนอนหลับเลย

บุริศร์ถอนหายใจเบาๆ เลยโอบเธอไว้ในอ้อมกอด

“ทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง วางใจเถอะ กมลจะต้องไม่เป็นไร”

“ขอให้เป็นแบบนั้น”

ในตอนนี้เองทั้งสองคนมัวแต่คิดถึงกมล

ไฟในห้องผ่าตัดดับลง

นรมนอยากจะลุกขึ้นไป กลับคิดว่าหน้ามืด จนเกือบจะล้มลงกับพื้น ยังดีที่บุริศร์มาพยุงเอาไว้ทัน

“คุณนั่งก่อนเถอะ ไม่ต้องรีบ”

แต่ทว่าในตอนนั้นนรมนจะไปนั่งลงได้อย่างไร？

เธอค่อยๆ ลุกขึ้นมา ก่อนจะเดินไปที่ห้องผ่าตัดด้วยการพยุงของบุริศร์

ประตูของห้องผ่าตัดเปิดออกแล้ว หมอเหนื่อยอ่อนแรง เมื่อเห็นบุริศร์ก็อึ้งไป แต่ก็พยักหน้า และพูดกับนรมนว่า： “ไม่มีอะไรแล้ว ร่างกายไม่ยอมรับ พวกเราคิดว่าการผ่าตัดครั้งนี้อาจจะไม่สำเร็จ แต่ตอนที่ผ่าตัดอยู่นั้น เซลล์ในร่างกายกมลเริ่มยอมรับและผสานตัว ตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ฉันพูดได้อย่างเต็มอกเลยว่า ผ่าตัดของเธอในครั้งนี้มันสำเร็จเป็นอย่างมากเลยล่ะ！”

เมื่อได้ยินหมอพูดแบบนี้ นรมนก็มีน้ำตารื้นขึ้น

ห้าปีแล้ว、！

สุดท้ายกมลของเธอก็มีประกายออกมาเหมือนกับคนทั่วไปแล้ว

ความรู้สึกที่ความหวังมันประสบผลสำเร็จนี้ทำให้เธอเก็บเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ

บุริศร์มองท่าทีของนรมน ก็สงสาร และรู้สึกแย่ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกไป

นี่เป็นลูกสาวของพวกเขา เธอผ่าตัดสำเร็จ ก็เป็นความต้องการที่มากที่สุดในชีวิตของบุริศร์แล้ว

“ขอบคุณนะ คุณหมอ”

บุริศร์จับมือกับหมอ

หมอยิ้มพลางพูด： “ฉันเพียงแค่ทำหน้าที่ของหมดให้ดีที่สุด สวรรค์มาช่วยคุณกมลเอาไว้ต่างหากล่ะ”

“ขอบคุณนะ”

ตอนนี้นรมนนอกจากขอบคุณก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

ตอนที่กมลถูกเข็นออกมา ใบหน้านั้นมันซีดเซียว แต่ว่ากลับทำให้นรมนมีความหวังขึ้นมา

ครอบครัวทั้งสามคนเข้าไปในห้องผู้ป่วยVIPพร้อมกัน เมื่อเห็นท่าทีที่กมลยังสลบอยู่ บุริศร์ก็พูดกับนรมน： “คุณไปพักเถอะ เดี๋ยวสว่างแล้วฉันเรียก”

“ไม่ต้องแล้ว คุณเพิ่งจะออกมาจากห้องผ่าตัดไม่นาน ร่างกายยังอ่อนแออยู่ คุณไปพักเถอะ เดี๋ยวฟ้าสว่างแล้วให้พฤกษ์ไปรับคุณ”

ถึงแม้ว่านรมนจะเหนื่อยมาก แต่ว่าตัวเองก็ยังเป็นคนปกติที่สุด แต่ทว่าบุริศร์เสียเลือดไปมาก เป็นคนป่วยอยู่ จะให้บุริศร์มาเฝ้าได้อย่างไร？

แต่ทว่าบุริศร์กลับยืนยัน

“ฟังหน่อยเถอะ คุณไปนอนเถอะ แต่ชั่วโมงเดียวก็พอแล้ว เดี๋ยวหลังจากนั้นฉันจะเรียกคุณเอง ฉันสัญญาว่าหลังจากคุณตื่นแล้วฉันจะกลับไป ในสถานการณ์แบบนี้กมลเองก็เป็นลูกสาวของฉัน ฉันก็ต้องมาดูเธอใช่ไหม？”

นรมนยังลังเลเล็กน้อย แต่กลับถูกบุริศร์ทำให้เห็นว่ารู้สึกผิดเล็กน้อย

“โอเค งั้นฉันไปนอนชั่วโมงหนึ่ง หลังจากนี้หนึ่งชั่วโมงคุณมาปลุกฉันนะ”

นรมนพูดอย่างยืนหยัดจริงจัง

บุริศร์พยักหน้า เพื่อบอกว่ารู้แล้ว

นรมนมองกมล ดูแล้ววันนี้กมลคงจะไม่ฟื้นขึ้นมาในคืนนี้

เธอไปในห้อง ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา เพียงไม่นานก็หลับไป

บุริศร์มองท่าทีเหนื่อยอ่อนของนรมน ก็รู้สึกไม่ดีเลย

ถ้าผู้ชายคนหนึ่งไม่สามารถทำให้ผู้หญิงของตัวเองมีความสุขได้ ยังจะพูดถึงความชอบอะไรอีก？

เขาเองผ้าบางๆ ห่มให้นรมน จากนั้นจึงเดินไปที่หน้าต่างของกมล จากนั้นก็จับมือของลูกสาว และนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ของหน้าต่างนั้น

อันที่จริงเขาเองก็เหนื่อยมาก เจ็บมาก ตรงแผลนั้นมันทำให้เขาสูญเสียพลัง แต่ก็ถูกเขาเมินความเจ็บนั้นไปแล้ว

ถ้าเกิดครั้งนี้ไม่มีนลิน เขาคงจะไม่กล้าจินตนาการว่าลูกสาวเขาจะเป็นอย่างไร หรือบางทีเขาคงไม่กล้าคิดเลยว่าทั้งครอบครัวจะต้องเจอกับความเศร้าใจขนาดไหน

ในวันนี้เมื่อเห็นลูกสาวหายใจหายคออย่างดี เขาก็รู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก

เวลาค่อยๆ ผ่านไป บุริศร์เห็นเข็มสั้นผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว กลับไม่ได้ปลุกนรมน