แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 300

บทที่ 300 คุณเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของฉันบุริศร์

“แค่คำขอเล็กน้อยแค่นี้คุณก็ถือว่าไม่ให้เกียรติเธอแล้วเหรอ？คุณทำแบบนี้กับเธอ คุณรู้ไหมว่าเธอเคารพคุณหรือเปล่า？”

คำพูดของนลินทำให้แววตาของบุริศร์เย็นชา ถ้าเกิดไม่ใช่ว่าเธอช่วยกมลเอาไว้ บุริศร์คงจะหันเดินออกไปแล้ว

“เรื่องระหว่างสามีภรรยาน่ะคุณไม่เข้าใจ ฉันไม่ต้องการให้เธอมาเคารพ เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีอำนาจเอาแต่ใจ เธออยากจะทำอะไรฉันก็ว่าตามเธอ ตามใจเธอ แต่ว่าฉันทำอะไรก็ต้องเคารพเธอ เพราะเธอเป็นภรรยาของฉัน และจะเป็นผู้หญิงที่อยู่กับฉันไปตลอดชีวิต เธอสามารถทำตัวเหมือนเด็กต่อหน้าฉันได้ เป็นเหมือนเจ้าหญิง และคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง ฉันก็ตามใจ ฉันมีลิมิตของฉันเองคิดเองได้”

เมื่อบุริศร์พูดออกไป ใจของนลินก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

“ดี คุณถามเธอได้ แต่ว่าฉันคิดว่าเธอคงไม่ปฏิเสธหรอก”

เพราะนี่เป็นข้อแลกเปลี่ยนของเธอกับนรมน！

แต่ทว่าคำพูดนี้นลินพูดกับบุริศร์หรือเปล่า

บุริศร์มองนลินในตอนนี้ ก่อนจะคิดสักพักพลางพูดขึ้น： “ฉันได้ยินว่าคุณเป็นเด็กกำพร้างั้นเหรอ？”

“ใช่！”

“ชื่ออะไรล่ะ？”

“ชื่อนลิน”

นลินตอบน้ำเสียงนิ่งๆ

อันที่จริงเธอชื่ออะไรนั้นตัวเธอเองก็ไม่รู้ นี่เป็นชื่อที่มีผู้หญิงบ้าคนหนึ่งมาคิดว่าเธอเป็นลูกสาวของตัวเอง แล้วเรียกเธอว่านลิน เธอคิดว่ามันเพราะดีเลยเรียกแบบนี้มาตลอด

ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าบุริศร์จะถามเธอไปทำไม แต่ว่าเธอก็ตอบไปแล้ว

บุริศร์ถามอีกครั้ง： “คุณนามสกุลอะไร？”

“ไม่รู้ เด็กกำพร้าที่ไหนจะมีนามสกุลกันล่ะ”

นลินหัวเราะ ก่อนจะรู้สึกว่าความเจ็บมันเริ่มถาโถมเข้ามาอีกแล้ว

และแน่นอน ว่าเป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจจะจินตนาการได้เลย

เมื่อเห็นนลินขมวดคิ้วทนความเจ็บปวดนั้น บุริศร์ก็คิดถึงนรมน

นรมนเองก็เคยอดทนขนาดนี้เช่นกัน

เขาขมวดคิ้วเบาๆ ก่อนจะพูดว่า： “ฉันให้นามสกุลกับคุณดีไหม？”

“นามสกุลโตเล็กงั้นเหรอ？”

เรื่องนี้คุณนายโตเล็กเคยพูดแล้ว แต่ว่านลินไม่ได้ชอบสักเท่าไหร่

ถ้าเกิดกลายเป็นน้องสาวของบุริศร์ เธอจะคิดอะไรได้อีกล่ะ？

บุริศร์กลับส่ายหัวแล้วพูด： “ธนาศักดิ์ธน”

“ธนาศักดิ์ธนงั้นเหรอ？”

นลินไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

บุริศร์พูดเบาๆ ： “คุณเป็นคนที่นรมนช่วยเอาไว้ แล้วคุณช่วยลูกสาวของพวกเราเอาไว้ ตามจริงมันก็เหมือนเป็นพรหมลิขิต และก็เป็นพรหมลิขิตของคุณกับนรมนด้วย คุณใช้นามสกุลของเธอเถอะ นามสกุลธนาศักดิ์ธนก็แล้วกัน หลังจากนี้คุณเรียกว่าพี่นรมน เรียกฉันว่าพี่เขย ฉันจะเห็นว่าคุณเป็นครอบครัวเดียวกัน ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป คุณชื่อนลินนิภา ธนาศักดิ์ธน”

“นลินนิภา ธนาศักดิ์ธนงั้นเหรอ？”

นลินพูดชื่อนี้ขึ้นมาเสียงเบา ก่อนจะยิ้มขึ้น

พี่เขยงั้นเหรอ？

น้องสาวของภรรยางั้นเหรอ？

เกรงว่าหลังจากนรมนรู้เข้า จะโกรธเป็นอย่างมาก！

แต่จะทำอย่างไรล่ะ？

ขอเพียงแต่ไม่ใช่น้องของบุริศร์ เธอจะนามสกุลอะไรก็ได้

นลินยิ้มพลางพูด： “โอเคถ้างั้นพี่เขย ที่คุณมาอยู่เป็นเพื่อนฉันสามเดือนนี้ยังจะต้องบอกพี่นรมนไหม？”

“แน่นอนสิ”

บุริศร์ยืนหยัดในจุดนี้มาก

นลินเองก็แอบเศร้าใจ แต่ก็ไม่กล้าบังคับมากเกินไป

“คุณพักก่อนเถอะ ฉันจะกลับแล้ว เดี๋ยวมีเวลาแล้วค่อยมาหาคุณ มีเรื่องอะไรก็บอกกับพยาบาลดูแล ส่วนเรื่องเงินก็ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันมีบัตรอยู่นี่ รหัสอยู่ด้านหลัง คุณอยากซื้ออะไรก็ซื้อไป ส่วนค่าตอบแทนเล็กน้อยนี้ ก็เก็บเอาไว้ เดี๋ยวออกจากโรงพยาบาล ค่อยติดต่อพวกเรา”

บุริศร์ส่งบัตรกับเงินเล็กๆ น้อยๆ ส่งให้นลิน

นลินมองของพวกนั้น แต่ก่อนคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ตัวเองต้องการมาทั้งชีวิต แต่ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกขัดตา

สิ่งที่เธอต้องการนั้นไม่ใช่ของพวกนี้เลยโอเคไหม？

แต่ทว่าชายตรงหน้ากลับมองความคิดของเธอออก และก็ปฏิเสธอย่างไม่ให้เธอช้ำใจมากที่สุด

นลินรับเงินและบัตรเอาไว้ ก่อนจะยิ้มด้วยความขมขื่นพลางพูด： “พี่เขยคิดว่าจะทิ้งฉันให้ตายอยู่ที่นี่เหรอ？”

“พูดบ้าอะไร？ฉันก็ต้องกลับไปรักษาตัว จากนั้นจะให้พ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนมาดูคุณ ให้รับคุณเป็นลูกบุญธรรม หลังจากนี้ตระกูลโตเล็กและตระกูลธนาศักดิ์ธนจะทำดีกับคุณ นรมนเองก็อยู่ในโรงพยาบาล จะไม่สนใจคุณได้อย่างไร？คุณกับนรมนทำดีๆ ต่อกันเอาไว้ เดี๋ยวฉันมีเวลา แล้วฉันจะมาเยี่ยมคุณ”

ถึงแม้ว่าบุริศร์จะพูดแบบนั้น แต่ว่านลินก็รู้ว่าเขาเพียงแค่พูดไปเท่านั้น

ให้ฐานะเธอ ตัวตนเธอ ครอบครัวเธอ แล้วยังให้เธอเป็นน้องภรรยา และทำให้เธอร่ำรวยที่ใช้อย่างไม่มีวันหมด แต่สิ่งเดียวที่ให้ไม่ได้ก็คือความอบอุ่นอ่อนโยน

นี่คือบุริศร์ไงล่ะ！

ทำอะไรไม่ให้เกิดความผิดพลาดเลย พูดดักเอาไว้ก่อน เพื่อให้เธอไม่มีทางได้คัดค้านอะไรเลย

ถ้าเกิดไม่ใช่ว่าบุริศร์ตกลงนรมนไปอยู่ก่อนแล้ว เธอคงจะไม่รู้เลยว่าตัวเองจะมีโอกาสได้พลิกเกมไหม

ในวันนี้เธอทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่นพลางมองบุริศร์ แล้วพยักหน้าพูด： “เดินทางปลอดภัยนะพี่เขย”

“คุณก็พักผ่อนดีๆ ล่ะ”

เมื่อบุริศร์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วยของนลิน

หลังจากที่เดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วย เขาก็ไปที่ห้องของกมล

กมลยังคงนอนหลับสนิท นรมนก็ยังไม่ตื่น

พฤกษ์เห็นบุริศร์กลับมาก็รีบลุกขึ้น

“ประธานบุริศร์ คุณโอเคไหม？”

“ไม่เป็นไร คุณออกไปรอฉันข้างนอกเถอะ”

บุริศร์ดูเวลา ฟ้าจะสว่างแล้ว นรมนนอนไปสามชั่วโมงกว่าแล้ว

อันที่จริงเขาอยากให้นรมนได้พักนานกว่านี้หน่อย แต่ร่างกายของเขาก็ไม่ไหวแล้วจริงๆ

ตอนที่ปลุกนรมนขึ้นมา แววตาของบุริศร์นั้นอ่อนโยนมาก