แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 302

บทที่ 302เหตุผลแค่นี้เพียงพอเหรอ

“ทำไมล่ะ? โกรธเพราะความละอายล่ะซิ？จะใช้สถานะของคุณมาแก้แค้นฉันเหรอ？หรือจะฆ่าปิดปากฉันล่ะ？ทางทีดีฆ่าฉันให้ตายในคราวเดียวนะ เพราะฉันจะไม่กลัวอะไรทั้งนั้น จะกลัวก็แต่คุณจะทนรับการแก้แค้นจากฉันไม่ไหวก็เท่านั้น”

ท่าทางของนลินดูโหดเหี้ยมน่ากลัว

จู่ ๆ นรมนก็พูดไม่ออก

“เธอจะเอายังไงกันแน่？”

“ก็ไม่ได้จะเอายังไง ทำตามสัญญาของพวกเราซะ ฉันต้องการให้บุริศร์อยู่เป็นเพื่อนฉัน 3 เดือน ส่วนเรื่องที่บุริศร์รับปากฉันก็ให้มันเป็นเรื่องระหว่างฉันกับเขาไม่ใช่เหรอ？ดังนั้นเขาให้ฉันเป็นน้องบุญธรรมของเธอ เป็นคุณหนูสองตระกูลธนาศักดิ์ธน ฉันก็จะยอมทำเพราะเขาได้รับปากฉันไว้แล้ว และอะไรก็ตามที่คุณได้รับปากฉันไว้ฉันก็จะทำให้มันกลายเป็นความจริงให้ได้”

คำพูดของนลินทำให้นรมนรู้สึกไร้ยางอายเป็นอย่างมาก

“ฉันกับบุริศร์เป็นสามีภรรยากัน เรา 2 คน เป็นคน ๆ เดียวกัน คำพูดของเขาก็เหมือนคำพูดของฉัน แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาแยกคำพูดของพวกเราออกจากกัน？”

“ก็สิทธิ์ที่ฉันเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตลูกสาวของคุณไง มีคุณูปการต่อตระกูลโตเล็ก เหตุผลแค่นี้เพียงพอไหม？”

ท่าทีของนลินเหมือนหมูตายไม่กลัวน้ำร้อนลวก ทำจนนรมนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

“ดูเหมือนว่าพวกเราคงพูดไม่เข้าใจกันแล้วล่ะ？”

“ก็ไม่มีอะไรต้องพูดหนิ ใช่แล้ว ฉันอยากดื่มน้ำ รบกวนรินน้ำให้ฉันสักแก้วได้ไหม ฉันต้องการน้ำร้อน！”

คำพูดประโยคนี้ของนลินเธอต้องการพูดให้นรมนฟัง

แม้ว่านรมนจะโกรธถึงขีดสุด แต่เธอก็พยายามอดทนอดกลั้น ลุกขึ้นแล้วรินน้ำส่งให้กับหล่อน

นลินยิ้มอย่างเย็นชา แล้วมายืนขวางอยู่ที่ด้านหน้าของนรมนพร้อมทั้งสาดน้ำร้อนลงบนใบหน้าของนรมน

“อ่า！”

นรมนร้องขึ้นด้วยความตกใจ รู้สึกว่าใบหน้าของเธอแสบร้อน

พยาบาลตกใจเป็นอย่างมาก รีบไปหยิบผ้าขนหนูเปียกให้กับนรมน

นลินกลับพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า：“นี่คือบทลงโทษที่คุณผิดคำพูด！จำไว้นะ คราวต่อไปฉันจะไม่ใจอ่อนเด็ดขาด”

“เธอ……”

นรมนโกรธจนตัวสั่น แต่ขณะที่ยกแขนขึ้นมาพลางเห็นสีหน้าขาวซีดของนลินทำให้มือของเธอตบนลินไม่ลง

“นรมน เธอจะทำอะไรของเธอ？”

ไม่รู้ว่าคุณนายโตเล็กเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อเห็นว่านรมนกำลังง้างมือฟาดนลิน ก็รีบวิ่งเข้ามา แล้วผลักนรมนออก

“นลินเป็นผู้มีพระคุณของกมลนะ แม่ให้เธอมาขอบคุณนลิน นี่คือวิธีการที่เธอขอบคุณนลินงั้นเหรอ？”

คำพูดของคุณนายโตเล็กทำให้นรมนตะลึงงันเล็กน้อย เธออยากจะอธิบายแต่กลับได้ยินนลินกอดเอวคุณนายโตเล็กร้องไห้พลางพูดขึ้นว่า：“คุณนายโตเล็ก อย่าโทษพี่สาวเลยนะคะ เป็นความผิดของหนูเองค่ะ จริง ๆ ผ่าตัดเสร็จหนูควรรีบออกจากที่นี่ ไปให้พ้นจากพวกคุณ เป็นเพราะหนูไม่รู้ประสา เป็นเพราะหนูขวางหูขวางตาพี่สาว ฮือ ฮือ เป็นเพราะหนูไม่ดีเอง หนูจะไปเดี๋ยวนี้แหระคะ”

ขณะที่พูดนลินก็เตรียมแหวกผ้าห่มออกแล้วลุกจากเตียง จนทำให้คุณนายโตเล็กตกใจรีบเข้าไปห้าม

“อย่าเพิ่งขยับตัวเลย！เพิ่งจะผ่าตัดเสร็จ อย่าลำบากตัวเองเลย？มีฉันอยู่ทั้งคน ดูซิใครจะกล้าทำร้ายเธอ！”

คุณนายโตเล็กพูดขึ้นด้วยความโกรธ จากนั้นก็หันกลับมาจ้องตานรมนอย่างดุเดือด：“เดิมคิดว่าเธอเป็นคนจิตใจดี แต่ทำไมไม่รู้ผิดชอบชั่วดีแบบนี้？”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะแม่ คือว่าเธอ……”

“ไสหัวออกไป！”

คุณนายโตเล็กไม่ยอมฟังนรมนอธิบาย พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน ขัดจังหว่ะการพูดของนรมน

ใบหน้าของนรมนแสบร้อนอย่างเจ็บปวด คราบน้ำที่เปียกอยู่ด้านหลังก็ยังไม่แห้ง ท่าทีตะลีตะลานแบบนี้ของเธอกลับสู้การแสดงที่สมบูรณ์แบบของนลินไม่ได้เลย

นลินแอบอยู่ข้างหลังของคุณนายโตเล็ก มองไปที่นรมนพลางยิ้มอย่างเย็นชา

เธอดิ้นรนอยู่ในสังคมมานาน ทำไมเธอจะต่อกรกับนรมนไม่ได้ล่ะ？

ของที่เธออยากได้เธอไม่เคยไม่ได้ และแม้ว่าเธอจะไม่ได้มันมา แต่เธอก็จะไม่ยอมปล่อยให้นรมนได้มีความสุขอย่างเด็ดขาด

แม้ว่านรมนโกรธจนต้องขบฟัน แต่เธอก็รู้ดีว่าตอนนี้เธอพูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์

เธอรีบหันหลังแล้วจากไป แต่คุณนายโตเล็กกลับถูกนลินขวางไว้

“คุณนายโตเล็กอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ เพราะยังไงนรมนเธอก็ถือว่าเป็นคุณผู้หญิงของบ้านตระกูลโตเล็ก”

นลินพูดขึ้นอย่างน้อยเนื้อต่ำใจแฝงไว้ด้วยความกลัวเล็ก ๆ

คุณนายโตเล็กถูกนลินขวางไว้ทัน ทำให้ไม่เห็นคราบน้ำที่อยู่ด้านหลังของนรมน และคิดว่ารอยคราบแดงที่อยู่บนหน้าของนรมนเกิดจากความโกรธของเธอจนทำให้เลือดออก โดยไม่ได้คิดถึงสาเหตุจากอย่างอื่นเลย

“ไม่เป็นไร เพราะยังไงฉันก็ยังเป็นคุณนายใหญ่ของตระกูลโตเล็ก เธอรักษาตัวอยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะ ต่อไปมีเรื่องอะไรก็มาหาฉัน”

คุณนายโตเล็กเห็นว่านลินอายุยังน้อยก็ต้องสละไตข้างหนึ่งให้กับหลานสาวของเธอ ทำให้หล่อนรู้สึกรักและเอ็นดูนลินเป็นพิเศษ

แต่นลินกลับก้มหน้าลงพลางพูดขึ้นอย่างน้อยเนื้อต่ำใจว่า：“ประธานบุริศร์มาเยี่ยมหนูแล้วค่ะ เขาได้ให้เงินกับบัตรใบหนึ่งให้กับหนู แต่พอพี่นรมนเห็นก็ไม่พอใจ ทิ้งบัตรของธนาคารใบนั้นทิ้ง ขอโทษนะคะหนูไม่ควรรับเงินของประธานบุริศร์เลยจริง ๆ ค่ะ”

ขณะที่พูด เธอก็พยายามลงไปเก็บบัตรใบนั้นคืนให้กับคุณนายโตเล็ก

เมื่อคุณนายโตเล็กเห็นว่าบัตรของธนาคารถูกทิ้งไว้บนพื้น สีหน้าก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

นรมนเจ้าเด็กนี่หนิ เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่？

ก่อนหน้านี้ก็ยังดี ๆ อยู่เลย แล้วทำไมพอเจอกับนลินถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ ？

หรือว่าเมื่อก่อนนี้เธอเสแสร้ง？

คุณนายโตเล็กเกิดความสงสัยขึ้น แต่กลับไม่พูดอะไรออกมา หลังจากที่ห้ามปรามนลินแล้วก็หยิบบัตรของธนาคารขึ้นมา แล้วนำมาวางในมือของนลินอีกครั้ง

“ในเมื่อบุริศร์ได้มอบให้เธอแล้ว มันก็ถือว่าเป็นของเธอ ไม่ต้องกลัว มีฉันสนับสนุนอยู่ทั้งคน ฉันได้แจ้งสื่อมวลชนไว้แล้ว ว่าฉันจะรับเธอเป็นลูกบุญธรรม ต่อไปเธอก็จะกลายเป็นคุณหนูของตระกูลโตเล็ก ใครจะกล้ากลั่นแกล้งเธอ”

เมื่อคนนายโตเล็กพูดเช่นนั้น นลินก็รีบพยักหน้า