แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 303

บทที่ 303 นายจะเกิดมาหล่อทำไมล่ะ

เมื่อเห็นแววตาของคุณนายโตเล็ก ทำให้นรมนก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง แต่ว่าพอเธอเห็นกมล เธอยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“กมล ดูสิว่าหม่ามี้ซื้อของอร่อยอะไรมาให้？”

“อ่า แอปเปิ้ล！”

กมลดีใจจนเผยรอยยิ้มออกมา

เธอชอบกินแอปเปิ้ลเป็นอย่างมาก แต่เมื่อก่อนเป็นเพราะระบบไตไม่ค่อยดี เธอจึงทานได้ไม่มาก บางครั้งทานได้เพียงเล็กน้อย ความรู้สึกอยากกินแต่กินไม่ได้มันแย่จริง ๆ

วันนี้เมื่อเห็นนรมนซื้อแอปเปิ้ลมา เธอก็ดีใจเป็นอย่างมาก

กมลยิ้ม เดินเข้ามาพลางพูดขึ้นว่า：“แม้ว่าตอนนี้จะทานได้ แต่ก็ไม่ควรทานเยอะ เพราะเพิ่งผ่าตัดเสร็จ”

“หม่ามี้ ทำไมหม่ามี๊จะต้องโหดร้ายขนาดนี้ด้วย？”

กมลทำปากจู๋ แสดงถึงความผิดหวัง

นรมนลูบหัวของเธอพลางพูดขึ้นว่า：“หม่ามี้หวังดีกับลูกนะ ลูกยังคิดดูนะคะว่าลูกยังต้องใช้ชีวิตต่อไป ตอนนี้จะเอาแต่ใจได้เหรอคะ ？”

ศีรษะจิ้มลิ้มของกมลเอียงไปอีกข้างหนึ่ง กดเสียงลงต่ำพลางพูดขึ้นว่า：“ไม่ได้”

“ดังนั้นจะทานได้แค่ 1 ใน 3 ส่วน”

“ค่ะหม่ามี๊”

หลังจากที่แม่ลูกตกลงกันเสร็จ นรมนก็ปอกเปลือกแอปเปิ้ลให้กับกมล จากนั้นก็แบ่ง 1ใน3ส่วนให้กับเธอ

เมื่อเห็นท่าทีดีอกดีใจของกมล คุณนายโตเล็กก็พูดกับพยาบาลที่อยู่ข้าง ๆ ว่า：“คอยดูคุณหนูทานแอปเปิ้ลนะ เดี๋ยวฉันจะออกไปคุยธุระกับคุณผู้หญิงข้างนอก”

คำพูดนี้ทำให้นรมนงุนงง แต่ว่าเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เธอยิ้มให้กับกมล แล้วออกไปข้างนอกกับคุณนายโตเล็ก

คุณนายโตเล็กพานรมนไปที่ห้องประชุมด้านนอก

ที่นี่คนไม่เยอะ อีกทั้งคุณนายโตเล็กก็ยังจงใจปลีกตัวออกมาด้วย

นรมนไม่รู้ว่านลินพูดอะไรเกี่ยวกับเธอให้คุณนายโตเล็กฟังบ้าง แต่เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดต่อนลิน ถ้าคุณนายโตเล็กตำหนิเธอ เธอจะไม่ยอมรับอย่างเด็ดขาด

คุณนายโตเล็กมองไปที่ท่าทีของนรมนที่ดูน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก ทั้งยังมีคำพูดมากมายที่อยากอธิบาย เธอถอนหายใจพลางยิ้มแล้วพูดว่า

“เธอก็นะ ได้เป็นภรรยาของบุริศร์ แล้วก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ทำไมถึงไม่ระงับความโกรธบ้าง？”

คำพูดประโยคนี้ของคุณนายโตเล็กทำให้นรมนรู้สึกหดหู่ใจ อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองคุณนายโตเล็ก

“ทำไมมองฉันอย่างงั้นล่ะ？เธอก็เป็นแม่ลูก2แล้ว ยังจะไปหึงเด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างนลินอีก มันคุ้มเหรอ？นลินยังเป็นเด็กอยู่เลย！แม้ว่าบุริศร์จะหน้าตาหล่อเหลา นลิน ก็อาจจะอดใจไว้ไม่ไหวบ้าง อายุเธอใหญ่กว่า ถึงได้แพ้ให้กับเด็กได้？”

เมื่อนรมนได้ฟังดังนั้น จู่ ๆ ก็รู้สึกแสบจมูก

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะแม่ นลินพูดออกมาจากปากของเธอเองว่าเธอชอบบุริศร์ เธอต้องการแค่บุริศร์เท่านั้น หนูก็บอกไปแล้วว่านอกจากบุริศร์แล้ว เธอต้องการอะไรหนูก็จะยอมให้เธอ เพราะถึงยังไงเธอก็เป็นคนช่วยชีวิตกมล แต่ว่าเธอ……”

“เธอไม่มีวิธีแล้วเหรอ？นายหญิงแห่งอาณาจักรรัตติกาลผู้สูงส่ง กลับถูกเด็กน้อยไร้เดียงสาทำให้เสียสติจนต้องลงไม้ลงมือ？นรมน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอายุที่ลูกแก่กว่านลินไม่น้อย เราพูดถึงแต่เรื่องที่นลินช่วยชีวิตกมล ซึ่งลูกก็ไม่มีเหตุผลที่จะไปตบตีเธอ”

“หนูยังไม่ทันได้ตีเลย”

นรมนรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก

ไม่เพียงแต่เธอยังไม่ได้ตีนลินทั้งยังถูก นลินเอาน้ำร้อนมาสาดหน้าอีก ถ้าหากเธอไม่กลัวว่ากมลจะเป็นห่วงเธอคงไม่ออกไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เพื่อมาเปลี่ยน ทั้งยังแต่งหน้าอ่อน ๆ ให้กับตัวเองด้วย？

ตอนนี้เครื่องสำอางนั้นค่อย ๆ ทำปฏิกิริยากับผิวหนังของเธอ ทำให้เธอรู้สึกแสบอย่างทรมาน ความน้อยเนื้อต่ำใจของเธอนี้ เธอจะเล่าให้ใครฟังได้？

แน่นอนว่าเรื่องนี้นรมนไม่ได้บอกคุณนายโตเล็ก เธอคิดว่าถ้าเธอพูดออกไปก็จะเหมือนเด็กฟ้องผู้ใหญ่

เมื่อคุณนายโตเล็กเห็นท่าทีน้อยเนื้อต่ำใจของนรมน จึงถอนหายใจอีกครั้งพลางพูดขึ้นว่า：“งั้นเธอก็ลองคิดดูเถอะว่าจะทำยังไงไม่ว่าเธอจะมีท่าทีกับนลินยังไง แต่นลินก็เป็นผู้มีพระคุณของตระกูลโตเล็ก แน่นอนว่าจะทำให้คนอื่นคิดว่าตระกูลโตเล็กเป็นคนอกตัญญู”

“ค่ะคุณแม่”

นรมนทำได้เพียงรับปากเท่านั้น ความทุกข์ทรมานภายในใจนี้มีเพียงตัวเธอเท่านั้นที่รู้

เวลานี้หน้าของเธอแสบคันเป็นอย่างมาก

แม้ว่านรมนจะเกาแล้วครู่หนึ่ง แต่ก็ยังคงรู้สึกทรมาน

เหมือนว่าคุณนายโตเล็กจะสังเกตเห็นถึงอะไรบางอย่าง จึงรีบพูดขึ้นมาว่า：“อย่าขยับ”

นรมนตกใจจนไม่กล้าขยับ

คุณนายโตเล็กขยับเข้ามา 1 ก้าว เหลือบมองนรมนครู่หนึ่ง พลางพูดขึ้นด้วยความโมโหว่า：“เธอดูสิ เธอทำอะไรของเธอ？ทำหน้า ดี ๆ แพ้หมดเลย หน้าแดงหมดแล้ว รีบไปล้างเครื่องสำอางออกซะ เธอไม่กลัวเสียโฉมเหรอ”

เมื่อพูดตรงนี้ คุณนายโตใหญ่ก็ถอนหายใจอีกครั้ง

“จำไว้นะว่า ความรู้สึกที่บุริศร์มีให้กับเธอ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเธอแต่งหน้าหรือไม่แต่งหน้า แม้ว่าเธออยากจะแต่งให้บุริศร์เห็น แต่ตอนนี้เขาก็คงจะไม่มีทางได้เห็น รีบไปล้างออกซ่ะ แล้วไปถามหมอด้วยล่ะว่ามียาอะไรที่ใช้แล้วดี อย่าให้หน้าเสียโฉม”

เมื่อได้ยินคุณนายโตใหญ่พูดแบบนี้ แม้ว่านรมนก็ยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจไปใหญ่ แต่เธอก็รู้ดีว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอเกิดปัญหาขึ้นแล้วแน่ ๆ

ใบหน้าของเธอแพ้เครื่องสำอาง ทำให้แผลน้ำร้อนลวกที่มีอยู่เดิมยิ่งรุนแรงขึ้น

เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา รีบวิ่งไปที่ห้องตรวจ

คุณนายโตเล็กมองเงาของเธอพลางส่ายหัว จากนั้นก็โทรหาบุริศร์

ทางฝั่งของบุริศร์ก็เพิ่งจัดการเรียบร้อย คุณนายโตเล็กก็โทรมา

“แม่ มีอะไรเหรอครับ？”

“ลูกดีขึ้นแล้วหรือยัง？”

การถามไถ่ของคุณนายโตเล็กทำให้ภายในใจของบุริศร์รู้สึกอบอุ่น