แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 303

บทที่ 303 นายจะเกิดมาหล่อทำไมล่ะ

เมื่อเห็นแววตาของคุณนายโตเล็ก ทำให้นรมนก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง แต่ว่าพอเธอเห็นกมล เธอยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“กมล ดูสิว่าหม่ามี้ซื้อของอร่อยอะไรมาให้？”

“อ่า แอปเปิ้ล！”

กมลดีใจจนเผยรอยยิ้มออกมา

เธอชอบกินแอปเปิ้ลเป็นอย่างมาก แต่เมื่อก่อนเป็นเพราะระบบไตไม่ค่อยดี เธอจึงทานได้ไม่มาก บางครั้งทานได้เพียงเล็กน้อย ความรู้สึกอยากกินแต่กินไม่ได้มันแย่จริง ๆ

วันนี้เมื่อเห็นนรมนซื้อแอปเปิ้ลมา เธอก็ดีใจเป็นอย่างมาก

กมลยิ้ม เดินเข้ามาพลางพูดขึ้นว่า：“แม้ว่าตอนนี้จะทานได้ แต่ก็ไม่ควรทานเยอะ เพราะเพิ่งผ่าตัดเสร็จ”

“หม่ามี้ ทำไมหม่ามี๊จะต้องโหดร้ายขนาดนี้ด้วย？”

กมลทำปากจู๋ แสดงถึงความผิดหวัง

นรมนลูบหัวของเธอพลางพูดขึ้นว่า：“หม่ามี้หวังดีกับลูกนะ ลูกยังคิดดูนะคะว่าลูกยังต้องใช้ชีวิตต่อไป ตอนนี้จะเอาแต่ใจได้เหรอคะ ？”

ศีรษะจิ้มลิ้มของกมลเอียงไปอีกข้างหนึ่ง กดเสียงลงต่ำพลางพูดขึ้นว่า：“ไม่ได้”

“ดังนั้นจะทานได้แค่ 1 ใน 3 ส่วน”

“ค่ะหม่ามี๊”

หลังจากที่แม่ลูกตกลงกันเสร็จ นรมนก็ปอกเปลือกแอปเปิ้ลให้กับกมล จากนั้นก็แบ่ง 1ใน3ส่วนให้กับเธอ

เมื่อเห็นท่าทีดีอกดีใจของกมล คุณนายโตเล็กก็พูดกับพยาบาลที่อยู่ข้าง ๆ ว่า：“คอยดูคุณหนูทานแอปเปิ้ลนะ เดี๋ยวฉันจะออกไปคุยธุระกับคุณผู้หญิงข้างนอก”

คำพูดนี้ทำให้นรมนงุนงง แต่ว่าเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เธอยิ้มให้กับกมล แล้วออกไปข้างนอกกับคุณนายโตเล็ก

คุณนายโตเล็กพานรมนไปที่ห้องประชุมด้านนอก

ที่นี่คนไม่เยอะ อีกทั้งคุณนายโตเล็กก็ยังจงใจปลีกตัวออกมาด้วย

นรมนไม่รู้ว่านลินพูดอะไรเกี่ยวกับเธอให้คุณนายโตเล็กฟังบ้าง แต่เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดต่อนลิน ถ้าคุณนายโตเล็กตำหนิเธอ เธอจะไม่ยอมรับอย่างเด็ดขาด

คุณนายโตเล็กมองไปที่ท่าทีของนรมนที่ดูน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก ทั้งยังมีคำพูดมากมายที่อยากอธิบาย เธอถอนหายใจพลางยิ้มแล้วพูดว่า

“เธอก็นะ ได้เป็นภรรยาของบุริศร์ แล้วก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ทำไมถึงไม่ระงับความโกรธบ้าง？”

คำพูดประโยคนี้ของคุณนายโตเล็กทำให้นรมนรู้สึกหดหู่ใจ อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองคุณนายโตเล็ก

“ทำไมมองฉันอย่างงั้นล่ะ？เธอก็เป็นแม่ลูก2แล้ว ยังจะไปหึงเด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างนลินอีก มันคุ้มเหรอ？นลินยังเป็นเด็กอยู่เลย！แม้ว่าบุริศร์จะหน้าตาหล่อเหลา นลิน ก็อาจจะอดใจไว้ไม่ไหวบ้าง อายุเธอใหญ่กว่า ถึงได้แพ้ให้กับเด็กได้？”

เมื่อนรมนได้ฟังดังนั้น จู่ ๆ ก็รู้สึกแสบจมูก

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะแม่ นลินพูดออกมาจากปากของเธอเองว่าเธอชอบบุริศร์ เธอต้องการแค่บุริศร์เท่านั้น หนูก็บอกไปแล้วว่านอกจากบุริศร์แล้ว เธอต้องการอะไรหนูก็จะยอมให้เธอ เพราะถึงยังไงเธอก็เป็นคนช่วยชีวิตกมล แต่ว่าเธอ……”

“เธอไม่มีวิธีแล้วเหรอ？นายหญิงแห่งอาณาจักรรัตติกาลผู้สูงส่ง กลับถูกเด็กน้อยไร้เดียงสาทำให้เสียสติจนต้องลงไม้ลงมือ？นรมน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอายุที่ลูกแก่กว่านลินไม่น้อย เราพูดถึงแต่เรื่องที่นลินช่วยชีวิตกมล ซึ่งลูกก็ไม่มีเหตุผลที่จะไปตบตีเธอ”

“หนูยังไม่ทันได้ตีเลย”

นรมนรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก

ไม่เพียงแต่เธอยังไม่ได้ตีนลินทั้งยังถูก นลินเอาน้ำร้อนมาสาดหน้าอีก ถ้าหากเธอไม่กลัวว่ากมลจะเป็นห่วงเธอคงไม่ออกไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เพื่อมาเปลี่ยน ทั้งยังแต่งหน้าอ่อน ๆ ให้กับตัวเองด้วย？

ตอนนี้เครื่องสำอางนั้นค่อย ๆ ทำปฏิกิริยากับผิวหนังของเธอ ทำให้เธอรู้สึกแสบอย่างทรมาน ความน้อยเนื้อต่ำใจของเธอนี้ เธอจะเล่าให้ใครฟังได้？

แน่นอนว่าเรื่องนี้นรมนไม่ได้บอกคุณนายโตเล็ก เธอคิดว่าถ้าเธอพูดออกไปก็จะเหมือนเด็กฟ้องผู้ใหญ่

เมื่อคุณนายโตเล็กเห็นท่าทีน้อยเนื้อต่ำใจของนรมน จึงถอนหายใจอีกครั้งพลางพูดขึ้นว่า：“งั้นเธอก็ลองคิดดูเถอะว่าจะทำยังไงไม่ว่าเธอจะมีท่าทีกับนลินยังไง แต่นลินก็เป็นผู้มีพระคุณของตระกูลโตเล็ก แน่นอนว่าจะทำให้คนอื่นคิดว่าตระกูลโตเล็กเป็นคนอกตัญญู”

“ค่ะคุณแม่”

นรมนทำได้เพียงรับปากเท่านั้น ความทุกข์ทรมานภายในใจนี้มีเพียงตัวเธอเท่านั้นที่รู้

เวลานี้หน้าของเธอแสบคันเป็นอย่างมาก

แม้ว่านรมนจะเกาแล้วครู่หนึ่ง แต่ก็ยังคงรู้สึกทรมาน

เหมือนว่าคุณนายโตเล็กจะสังเกตเห็นถึงอะไรบางอย่าง จึงรีบพูดขึ้นมาว่า：“อย่าขยับ”

นรมนตกใจจนไม่กล้าขยับ

คุณนายโตเล็กขยับเข้ามา 1 ก้าว เหลือบมองนรมนครู่หนึ่ง พลางพูดขึ้นด้วยความโมโหว่า：“เธอดูสิ เธอทำอะไรของเธอ？ทำหน้า ดี ๆ แพ้หมดเลย หน้าแดงหมดแล้ว รีบไปล้างเครื่องสำอางออกซะ เธอไม่กลัวเสียโฉมเหรอ”

เมื่อพูดตรงนี้ คุณนายโตใหญ่ก็ถอนหายใจอีกครั้ง

“จำไว้นะว่า ความรู้สึกที่บุริศร์มีให้กับเธอ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเธอแต่งหน้าหรือไม่แต่งหน้า แม้ว่าเธออยากจะแต่งให้บุริศร์เห็น แต่ตอนนี้เขาก็คงจะไม่มีทางได้เห็น รีบไปล้างออกซ่ะ แล้วไปถามหมอด้วยล่ะว่ามียาอะไรที่ใช้แล้วดี อย่าให้หน้าเสียโฉม”

เมื่อได้ยินคุณนายโตใหญ่พูดแบบนี้ แม้ว่านรมนก็ยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจไปใหญ่ แต่เธอก็รู้ดีว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอเกิดปัญหาขึ้นแล้วแน่ ๆ

ใบหน้าของเธอแพ้เครื่องสำอาง ทำให้แผลน้ำร้อนลวกที่มีอยู่เดิมยิ่งรุนแรงขึ้น

เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา รีบวิ่งไปที่ห้องตรวจ

คุณนายโตเล็กมองเงาของเธอพลางส่ายหัว จากนั้นก็โทรหาบุริศร์

ทางฝั่งของบุริศร์ก็เพิ่งจัดการเรียบร้อย คุณนายโตเล็กก็โทรมา

“แม่ มีอะไรเหรอครับ？”

“ลูกดีขึ้นแล้วหรือยัง？”

การถามไถ่ของคุณนายโตเล็กทำให้ภายในใจของบุริศร์รู้สึกอบอุ่น

“ดีขึ้นมากแล้วครับ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกครับ”

“ลูกก็อายุก็ขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังไม่รู้จักดูแลตัวเองอีก ต้องให้คุณแก่อย่างแม่เป็นห่วง กระทั่งตอนนี้แม่ยังต้องช่วยลูกพยุงบริษัทอยู่เลย ลูกรีบหายไวไวเลยนะ บริษัทใหญ่โตขนาดนี้แม่ดูแลคนเดียวไม่ไหว”

คำพูดของคุณนายโตเล็กทำให้บุริศร์ยิ้มออก

“ครับแม่ ผมรับรองว่าผมจะรีบหายไวไว”

“ลูกนี่คุยโม้ไม่หยุดเลย”

สีหน้าของคุณนายโตเล็กเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่กลับกดเสียงลงต่ำพลางพูดขึ้นว่า：“ถ้าไม่มีอะไร ก็โทรศัพท์หานรมนบ้างนะ แม้ตอนนี้ลูก 2 คนจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ว่านรมนยังไงก็เป็นผู้หญิง ผ่านเรื่องราวมามากมาย ก็เป็นเรื่องปกติที่จะรู้สึกหดหู่ ในเวลานี้ ในฐานะที่ลูกเป็นสามี อยู่เคียงข้างเธอไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องโทรหาเธอบ้าง บ้านเราก็ไม่ได้ขาดแคลนเงินค่าโทรศัพท์หนิ”

เมื่อได้ยินในสิ่งที่คุณนายโตเล็กพูด บุริศร์ก็งุนงงเล็กน้อย

“แม่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ？”

“จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้ล่ะ ถ้าไม่เป็นเพราะลูกเกิดมาหน้าตาหล่อขนาดนี้？จนทำร้ายสาวน้อย”

คำพูดของคุณนายโตเล็ก ทำให้บุริศร์จับต้นชนปลายไม่ถูก

“แม่ครับ ผมไปทำร้ายใครกัน？”

“ยังจะมาถามอีก ถ้าลูกหน้าตาขี้เหร่กว่านี้หน่อยนลินก็คงจะไม่ชอบลูกขนาดนี้？นรมนก็คงจะไม่สูญเสียความมั่นใจเพราะเด็กนั้น จนรีบไปแต่งหน้าแต่งตา หน้าของเธอถูกเครื่องสำอางกัดกร่อนจนแทบจะเสียโฉมแล้ว ฉันเพิ่งให้เธอรีบไปหาหมอเมื่อกี้นี้เอง”

“อะไรนะ？”

เมื่อบุริศร์ฟังจบก็กลับมาหดหู่อีกครั้ง

“ตอนนี้นรมนเป็นยังไงบ้าง？”

“วางใจเถอะ ก็แค่แพ้เครื่องสำอาง หน้าแดงนิดหน่อย ทายาเดี๋ยวก็หาย ลูกก็ไม่ต้องเป็นกังวลมาก แม่อยู่ที่นี่ทั้งคนจะเกิดเรื่องอะไรได้？อยู่ที่ลูกแหระ ถ้ามีเวลาก็โทรหานรมนบ้างนะ ผู้หญิงตัวคนเดียวดูแลลูกมันไม่ง่ายเลย”

เมื่อได้ยินคำพูดที่คุณนายโตเล็กพูด ในใจของบุริศร์ก็รู้สึกไม่สบายใจ

“ทราบแล้วครับแม่”

“อืม แล้วก็อีกอย่างหนึ่ง เดิมทีแม่ตั้งใจจะให้นลินมาเป็นสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวของเรา เพราะถึงยังไงเธอก็ได้ช่วยเหลือกมล เป็นน้าของกมลก็คงไม่เสียหายอะไร แต่เห็นเธอบอกว่าลูกจะให้เธอเป็นน้องสาวของนรมน เรื่องนี้ลูกคิดยังไงเหรอ？”

แม้ว่าคุณนายโตเล็กจะมีความคิดเป็นของตัวเอง แต่เธอก็ไม่ละเลยความรู้สึกของลูกชาย

บุริศร์ถอนหายใจพลางพูดขึ้นเบา ๆ ：“ใครใช้ให้ผมหน้าตาหล่อล่ะ？ถ้าจะให้เธออยู่ที่ตระกูลโตเล็ก ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาจริง ๆ จะทำไงละ？ อย่างน้อยการเป็นพี่เขยกับน้าสาวก็ยังเป็นเรื่องต้องห้าม อีกทั้งเธอก็คงมาตระกูลโตเล็กบ่อย ๆ ไม่ได้ใช่ไหม？ผมทำแบบนี้ก็เพื่อป้องกันครอบครัวแตกแยก”

ถ้าหากบุริศร์พูดเรื่องนี้ก่อนหน้านี้ คุณนายโตเล็กก็คงคิดว่าบุริศร์หลงตัวเอง แต่พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับนรมน คุณนายโตเล็กก็รู้สึกว่าถ้าให้นลินเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลโตเล็กก็คงจะไม่เหมาะ

“งั้นก็ทำตามที่ลูกบอกก็แล้วกัน แต่ว่าพ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนจะเห็นด้วยไหมล่ะ？”

“เรื่องนี้เดี๋ยวให้นรมนเป็นคนจัดการก็แล้วกันครับแม่”

คำพูดของบุริศร์ทำให้คุณนายโตเล็กรู้สึกหดหู่

“เจ้าเด็กคนนี้ ทำไมถึงไม่รู้เรื่องรู้ราวเอาซะเลยนะ？ตอนนี้นรมนไม่ค่อยพอใจนลินสักเท่าไหร่ แล้วเธอจะกลับไปคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนเหรอ？ อีกทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับลูก รวมทั้งเรื่องที่เกิดกับนรมนเรื่องนี้ ตอนนี้พ่อแม่ของตระกูล ธนาศักดิ์ธนยังไม่รู้เรื่อง แม่คิดว่า เรื่องนี้ให้แม่เป็นคนจัดการน่าจะดีกว่า”

ในเวลานี้บุริศร์ถึงได้นึกออกว่า ตอนนี้พ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนยังคงครุ่นคิดอยู่กับเรื่องที่ว่านรมนไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของตน และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

สำหรับเรื่องที่เขากับนรมนกลับมายังไม่ทันบอกให้พ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนทราบเรื่อง และตอนนี้ก็มีเรื่องของนลินเพิ่มขึ้นมา บุริศร์รู้สึกเซ็งเล็กน้อย

เมื่อเรื่องราวต่าง ๆ รุมเร้าเช่นนี้ เขาทำได้เพียงไหว้วานคุณนายโตเล็กเท่านั้น

“ลำบากแล้วนะครับแม่ แล้วก็ยังมีเรื่องของป้าโออีก แม่คิดว่า ……”

“เรื่องนั้นลูกเป็นคนจัดการก็แล้วกันนะ”

สำหรับป้าโอ คุณนายโตเล็กแทบอยากที่จะฆ่าหล่อนให้ตาย แต่ติดอยู่ที่หล่อนเป็นแม่แท้ ๆ ของบุริศร์กับตรินท์ เพื่อเป็นการไว้หน้าเด็กทั้ง 2 คนนี้ คุณนายโตเล็กจึงไม่อยากเข้าไปแทรกแซง

อีกอย่างตอนนี้เด็กทั้งสองคนก็โตแล้ว รู้จักแยกแยะผิดถูกแล้ว ส่วนรายละเอียดว่าจะจัดการหล่อนยังไง คุณนายโตเล็กก็พร้อมที่จะฟังเด็กทั้ง 2 คนนี้

บุริศร์คิดว่าการที่เขามีแม่อย่างคุณนายโตเล็กเป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดที่สวรรค์มอบให้แก่เขา

“ทราบแล้วครับแม่ งั้นเรื่องของนรมนกับนลินก็ต้องรบกวนแม่แล้วนะครับ”

“วางใจเถอะ”

หลังจากที่วางสายลง ในใจของบุริศร์ก็รู้สึกไม่สบายใจนัก

นรมนแต่งหน้า？

คงไม่มั่ง？

ตอนที่เขาอยู่ นรมนไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ เขาไม่อยู่ไม่ทันไร นรมนกลับแต่งหน้างั้นเหรอ ？

เธอจะแต่งหน้าไปให้ใครดูกัน？

หรือว่าจะเกิดปัญหาขึ้นระหว่างนรมนกับนลิน？

ทันใดนั้นบุริศร์ก็รีบโทรศัพท์หานรมน

ตอนนี้นรมนกำลับอยู่ในห้องตรวจ และใช้สำลีเช็ดเครื่องสำอางออก

ช่วงเวลานี้ใบหน้าของเธอแดงจนต้องตกใจ อีกทั้งผิวหนังงบางส่วนก็เริ่มแตกออกจากกัน

เมื่อหมอเห็นท่าทีแบบนั้นของนรมนก็พูดขึ้นอย่างจนปัญญาว่า：“คุณนายบุริศร์ คุณไม่อยากได้ใบหน้าของคุณแล้วเหรอ？ถูกน้ำร้อนลวกขนาดนี้แล้วยังแต่งหน้าอีก คุณทำแบบบนี้ก็เท่ากับว่า……”

“ฉันทำแบบนี้ก็เพราะกลัวลูกจะตกใจ กมลเพิ่งผ่าตัดเสร็จ ถ้าเธอเห็นใบหน้าของแม่ถูกน้ำร้อนลวก แล้วฉันจะอธิบายยังไงล่ะ？โอเคค่ะคุณหมอ ฉันรู้ว่าฉันผิด แต่คุณหมอรีบดูให้หน่อยได้ไหมคะว่า ฉันต้องทายาอะไรหน้าฉันถึงจะดีขึ้นไม่ดูน่ากลัว”

เมื่อได้ยินนรมนพูดเช่นนี้ หมอก็ส่ายหัวพลางก้มหน้าจ่ายยาให้เธอ

และในเวลานี้เองบุริศร์ก็โทรมา เมื่อเห็นเบอร์โทรศัพท์ของบุริศร์ จู่ ๆ นรมนก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก