แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 304

บทที่ 304เรื่องบางเรื่องในใจรู้ก็ไม่ควรพูด

ความขัดแย้งระหว่างเธอกับนลินเล่าให้ใครฟังก็คงไม่มีใครเชื่อ แม้แต่คุณนายโตเล็กก็คิดว่าเธอใจแคบ และไม่คิดว่านลินจะทำอะไรเธอได้ อีกทั้งยังกำชับไม่ให้เธอทำอะไรน่าเกลียดเกินไป

แต่จะมีใครรู้ล่ะว่าคนที่ถูกรังแกคือเธอต่างหาก？

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าบุริศร์โทรศัพท์มา แม้ว่าเธอจะเพิ่งแยกจากเขาไม่นาน แต่ใจของนรมนก็รู้สึกทรมาน

เธอหยิบโทรศัพท์ออกไปจากห้องตรวจ และกดรับสายของบุริศร์ที่บริเวณทางเดิน

“ฮัลโหล？”

น้ำเสียงของเธอราวกับจะร้องไห้

ไม่ทันไรบุริศร์ก็ฟังออก

“เป็นอะไรไป？น้อยใจเหรอ？เห็นแม่ผมบอกว่าคุณแต่งหน้าจนผิวหนังเกิดอาการแพ้ เป็นยังไงบ้าง？รุนแรงไหม？หรือว่าเราจะวิดีโอคอลคุยกันล่ะ”

เมื่อได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ นรมนก็รู้ทันทีว่าคุณนายโตเล็กโทรหาบุริศร์

แต่ว่าคุณนายโตเล็กจะพูดว่ายังไงนั้น เธอไม่อาจทราบได้ แต่ว่าเธอรู้ดีว่าถ้าเธอบอกว่าเธอถูกนลินสาดน้ำร้อนใส่หน้าเธอ คุณนายโตเล็กจะต้องคิดว่า เธอยุแยงเรื่องนี้ลับหลังท่าน

อีกอย่างหนึ่ง เรื่องข้อแลกเปลี่ยนระหว่างเธอกับนลินบุริศร์ยังไม่รู้ ถ้าหากบอกให้บุริศร์รู้เกี่ยวกับเรื่องที่เธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ และบอกทีท่าของนลินในตอนนี้ให้บุริศร์รู้ ก็อาจส่งผลให้ความลับเรื่องข้อแลกเปลี่ยนระหว่างเธอกับนลินถูกเปิดเผยออกมาง่ายขึ้น เมื่อถึงเวลานั้นก็ไม่รู้ว่าบุริศร์จะโกรธขนาดไหน

เพราะคงไม่มีผู้ชายคนไหนอยากให้ภรรยาของตนใช้ตัวเขาเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนเหมือนสิ่งของ

ตอนนี้เป็นเพราะเธอร้อนใจเกินไป

เมื่อคิดถึงจุดนี้ นรมนทำได้เพียงกัดฟันเก็บงำทุกอย่างยัดเข้าท้อง พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอู้อี้ว่า：“อืม หน้าเสียโฉมแล้ว คุณคงไม่ชอบฉันแล้วใช่ไหม？”

นี่เป็นเพียงคำพูดที่ออกมาจากสัญชาตญาณเท่านั้น แต่เมื่อบุริศร์ได้ฟังกลับคิดไปเป็นอีกความหมายหนึ่ง

หรือว่าสิ่งที่คุณนายโตเล็กพูดจะเป็นเรื่องจริง？

การดำรงอยู่ของนลินทำให้นรมนขาดความมั่นใจ？

เขาถอนหายใจเบา ๆ พูดขึ้นด้วยความเอ็นดูว่า：“ให้ผมดูใบหน้าของคุณหน่อยซิ”

“ไม่เอา！น่าเกลียดจะตาย อย่าดูเลย เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็หาย”

ให้ตายยังไงนรมนก็ไม่ยอมให้บุริศร์เห็นใบหน้าของเธอ ถ้าให้เขาเห็นแล้วล่ะก็ทุกอย่างก็ต้องถูกเปิดเผย

เมื่อบุริศร์เห็นว่านรมนยังคงยืนยันคำเดิม ก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความเอ็นดูว่า：“คุณก็นะ ในใจของผมคุณสวยที่สุด ไม่แต่งหน้าก็สวย เดี๋ยวผมจะให้พฤกษ์เอายาไปให้คุณ รับรองว่าไม่เป็นแผลเป็นแน่นอน”

“รู้แล้วค่ะ”

ในใจของนรมนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่เอาไหน ถึงได้แพ้ให้กับเด็กหญิงไร้เดียงสาอายุ 18

แต่บุริศร์กลับไม่รู้ว่าตอนนี้เธอคิดอะไรอยู่ จึงพูดขึ้นอีกครั้งว่า：“ถ้าคุณคิดว่าการที่นลินอยู่ที่นั้นแล้วขัดหูขัดตา เดี๋ยวผมให้เธอย้ายโรงพยาบาลก็ได้ คุณจะได้ไม่รู้สึกรำคาญใจ”

“ค่ะ งั้นคุณก็ย้ายเถอะ”

นี่เป็นคำพูดที่มาจากใจของนรมน

ขอเพียงแค่นลินไม่อยู่ที่นี่ เธอก็จะรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

“ได้ เดี๋ยวผมจะคุยกับผู้อำนวยการของโรงพยาบาลเขตทหาร ให้นลินย้ายมาอยู่ที่โรงพยาบาลเดียวกับผม”

โรงพยาบาลที่ดีที่สุดที่สำหรับบุริศร์แล้ว ถ้าไม่ใช่โรงพยาบาลหัวเฉียวก็คงเป็นโรงพยาบาลเขตทหาร ตอนนี้นรมนไม่อยากให้นลินอยู่ที่โรงพยาบาลหัวเฉียวงั้นก็ต้องให้อยู่ที่โรงพยาบาลเขตทหาร

เมื่อนรมนได้ยินว่าจะให้นลินย้ายมาที่โรงพยาบาลโรงพยาบาลเขตทหาร เธอก็หดหู่ขึ้นมาทันที

“ไม่ได้！”

“ทำไมเหรอ？”

“ยังไงก็ไม่ได้！”

นรมนคิดในใจว่านังหนูไร้เดียงสานั้นก็คงจะเป็นเก๋งจีนที่ใกล้น้ำมักได้จันทร์ก่อน ถ้าหากว่าให้เธอได้ย้ายไปอยู่โรงพยาบาลเดียวกับเขาจริง ๆ ไม่แน่ว่าเธออาจจะหาโอกาสปีนขึ้นไปบนเตียงของบุริศร์

แม้ว่าเธอจะเชื่อมั่นในนิสัยและการประพฤติตัวของบุริศร์ แต่ว่ามารยาของนางหนูไร้เดียงสานลินคนนั้นไม่น้อยเลย ถ้าหากหล่อนทำสำเร็จ เธอก็คงจะได้ไม่คุ้มเสีย？

เมื่อได้ยินปฏิกิริยาตอบสนองที่รุนแรงของนรมน เขาก็คิดถึงคำพูดที่คุณนายโตเล็กพูดกับเขา ยิ่งทำให้บุริศร์รู้สึกว่านลินมีผลต่อ นรมนไม่น้อยจริง ๆ

“นรมน นลินเธอก็เป็นแค่นางหนูไร้เดียงสา ผมไม่ได้สนใจในตัวเธอเลย”

เมื่อได้ยินบุริศร์พูดเช่นนี้ นรมนก็คิดในใจว่า：“คุณไม่ได้สนใจในตัวเธอ แต่เธอสนใจในตัวคุณ”

“ช่างเถอะ ก็ให้เธออยู่ที่นี่แหระ อย่างมากฉันก็แค่ไม่ต้องไปถือสาเธอก็เท่านั้น”

การจะส่งนลินไปอยู่กับบุริศร์สู้ให้นลินอยู่ข้างกายเธอน่าจะดูสมเหตุสมผลกว่า

เมื่อได้ยินนรมนพูดเช่นนั้น บุริศร์ก็รู้ทันทีว่าเธอเป็นกังวลเรื่องอะไร แต่ว่าที่คุณนายโตเล็กพูดก็ถูกนลินเพิ่งจะช่วยเหลือกมล เธอจะปล่อยให้คนอื่นมองว่าตระกูลโตเล็กไม่รู้จักบุญคุณคนไม่ได้

“ลำบากคุณแล้วนะ”

คำพูดประโยคนี้ของบุริศร์ทำให้นรมนน้ำตาไหล

เธอลำบากใจจริง ๆ ！

ลำบากใจจริง ๆ！

แต่ว่าตอนนี้เธอรู้สึกว่าน้ำท่วมปาก มีความทุกข์แต่ว่าพูดออกมาไม่ได้ ความรู้สึกนี้มันอึดอัดใจเป็นอย่างมาก

“บุริศร์ ฉันคิดผิดจริง ๆ ที่ยอมรับไตของนลินให้กับกมล”

คำพูดนี้เป็นคำพูดที่นรมนพูดตามความจริง

ตอนนี้เธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

บุริศร์ถอนหายใจเบา ๆ พลางพูดขึ้นว่า：“ขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องลำบากใจ หากว่าตอนนั้นผมสุขภาพดี ผมคงไม่ต้องการไตของนลินอย่างแน่นอน ลูกสาวของผม ผมจะช่วยเธอด้วยตนเอง แต่ตอนนี้พวกเราติดหนี้บุญคุณนลิน หากคิดในทางกลับกัน เธอก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงอายุ 18 ตอนนี้สูญเสียไตไปข้างหนึ่ง ในอนาคตก็ไม่รู้ว่าชีวิตและการแต่งงานจะสมบูรณ์ไหม และนี้เป็นสิ่งที่พวกเราติดหนี้เธอ ”

แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้นรมนเข้าใจดี

เธอไม่ใช่คนใจแข้งไร้ความรู้สึก แต่การที่จะใช้บุริศร์เพื่อแลกทุกสิ่งทุกอย่าง ใจของนรมนรู้สึกทุกข์ทรมานไม่น้อย แล้วเรื่องเหล่านี้ยังไม่สามารถเล่าให้บุริศร์ฟังได้อีกด้วย

“คุณเป็นยังไงบ้างแล้ว？”