แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 306

บทที่ 306 ผู้หญิงอย่างคุณต้องสั่งสอนให้เข็ด

คมทิพย์มองหน้ากานต์ด้วยสายตาสงสัย ทำให้กานต์อึดอัดไม่สบายอย่างมาก

“เอ๊ะ ก็บอกแล้วไงครับว่าไม่มีอะไร”

กานต์พยายามดิ้นให้หลุดจากการควบคุมของคมทิพย์ ระหว่างที่กำลังจะหนีอยู่นั้น กลับถูกคมทิพย์ตาไว้แล้วคว้าข้างหลังคอเสื้อของเขาไว้ได้

“คิดว่าน้ารู้ไม่ทันเจ้าตัวแสบอย่างนายรึไง？อย่ามาตอแหลเลยนะ พูดมา มันเรื่องอะไรกันแน่ ？หม่ามี้ของนายล่ะ？”

ตั้งแต่ที่กลับจากฐานฝึกทหาร นรมนกับเธอก็ขาดการติดต่อไปเลย บอกว่าเพื่อหวังดีกับเธอ คมทิพย์เลยไม่ได้ถามอะไรมาก

ตลอดเวลาเธอรู้สึกว่าบุริศร์ไม่ใช่คู่แท้ของนรมน แต่เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทกัน เธอไม่อยากทะเลาะกับนรมนเพราะเรื่องนี้ หลายเรื่องที่นรมนไม่บอกให้เธอรู้ และเธอก็รู้ว่าที่นรมนทำแบบนี้ก็เพื่อหวังดีกับเธอ

ก็เหมือนเมื่อห้าปีก่อน ชีวิตเธอที่อยู่ในตระกูลไฮโซต้องเจอกับอะไรบ้าง เธอก็ไม่เคยบอกกับคมทิพย์เลย แต่คมทิพย์ก็เป็นที่พึ่งและที่หลบภัยโค้งสุดท้ายของเธอ

ขอแค่วันไหนที่นรมนต้องการเธอ เธอคมทิพย์ก็จะให้ความช่วยเหลือหลอนได้ทุกเมื่อ และถ้าหากวันไหนนรมนไม่ต้องการเธอแล้ว เธอก็จะหายตัวไปเอง โดยที่ไม่ทำให้นรมนต้องลำบากใจ นี่ก็คือมิตรภาพระหว่างพวกเขา

ตอนนี้ จู่ๆเธอถูกกานต์เรียกออกมาแบบนี้ แถมเขายังตัวคนเดียว คมทิพย์รู้สึกเป็นห่วง

กานต์เสียใจมากที่เรียกเธอออกมา

เขาก็แค่ต้องการเอาเธอมาเป็นที่กำบังเพื่อเลี่ยงคำถามของคนขับแท็กซี่ ใครจะไปรู้ว่าคมทิพย์เป็นตายก็ไม่ยอมปล่อยเขาไป แล้วนี่จะทำยังไงดี เขาไม่อยากให้หม่ามี้รู้แผนการของตัวเองล่วงหน้าหรอกนะ

ระหว่างที่กานต์กำลังกลุ้มใจอยู่นั้น จู่ๆเขาก็เห็นคนรู้จักคนนึงเข้า

กานต์ยิ้มขึ้นเบาๆ แล้วตะโกนใส่คนที่อยู่ไม่ไกลโดยตรง：“คุณอาเจตต์คุณอาเจตต์ครับ ช่วยผมด้วยครับ！”

เรื่องอาการป่วยของแม่ทำให้เจตต์เศร้าใจมาตลอด แต่พออาการป่วยของแม่ทรงตัวดีขึ้นแล้ว พ่อก็อาละวาดโวยวายต่ออีก เขาทั้งโกรธและเครียดเลยวิ่งออกจากโรงพยาบาล และทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเด็กคุ้นเคยเรียกเขา

เจตต์มองไปตามเสียง ก็เห็นคมทิพย์กำลังหิ้วคอเสื้อของกานต์ไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดุร้าย：“ช่วยอะไร？วันนี้ ไม่ว่าใครหน้าไหนมาก็ช่วยนายไม่ได้ ไม่พูดกับน้าให้รู้เรื่องตอนนี้ ก็อยากหวังเลยว่าจะได้ไป！ไป ไปกับน้าเดี๋ยวนี่！”

ระหว่างที่พูด คมทิพย์ก็หิ้วกานต์ไว้แล้วจะไปทันที

“คุณอาเจตต์ครับ คุณอาเจตต์！”

กานต์โบกมือให้เจตต์แล้วพยายามตะโกนเรียกเขา

ในที่สุดเจตต์ก็ดูออกว่าเด็กน้อยที่อยู่ในมือของคมทิพย์นั้นคือใคร นี่เป็นลูกของนรมนไม่ใช่หรอ？

“ช้าก่อนครับ！คุณผู้หญิงคนข้างหน้า ！”

เจตต์รีบวิ่งมาขวางคมทิพย์ไว้อย่างรวดเร็ว

ทันทีที่คมทิพย์เห็นหน้าของเจตต์นั้น เธออึ้งไปครู่นึง แต่หลังจากนั้นก็นึกถึงเรื่องตอนที่เกิดในฐานะฝึกทหารนั่น พริบตาเดียว ความรู้สึกที่เธอมีต่อเจตต์นั้นก็แย่ลงถึงสุดขีดเลย

“ไสหัวไปซะ！”

คมทิพย์ไม่สนใจหรอกนะว่าเขาจะเป็นคุณชายของตระกูลรัตติกรวรกุลหรือว่าใคร คนที่เธอไม่ชอบหน้า ล้วนแล้วแต่ไม่อยู่ในสายตาของเธอทั้งนั้น

สำหรับบุริศร์แล้ว ที่เธอไม่พูดอะไรมาก ก็เพราะเธอกลัวว่าพูดไปแล้วจะกระทบกับนรมน แต่กับนายเจตต์คนนี้ เธอไม่แคร์หรอกนะ

เจตต์ไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไร้มารยาทกับเขาแบบนี้มาหลายปีแล้ว

นอกจากนรมนแล้ว ก็มีแต่คมทิพย์คนเดียว เป็นผู้หญิงที่ไม่เคยให้สีหน้าดีแก่เขาเลย เขายังจำตอนที่อยู่ฐานฝึกได้ ผู้หญิงคนนี้ลงมือกับเขาอย่างโหด ไม่ออมมือเลย

เห็นชัดว่านายเจตต์ก็จำเธอได้

“ผมยังนึกว่าใครสักอีก ที่แท้ก็ผู้หญิงปากเถื่อนอย่างคุณนี่เอง ปล่อยกานต์ลงเดียวนี้ นะ นี่คุณจะทำอะไร？”

เจตต์เพิ่งจะพูดจบ เจ้ากานต์ก็รีบทำน่าสงสารแล้วพูด：“คุณอาเจตต์ครับ คุณน้าคมทิพย์จะตีก้นของผมครับ คุณอารีบช่วยผมด้วยนะครับ！”

“เจ้าตัวแสบ ฉันยังไม่ทันได้ตีเลยนะ”

การที่กานต์ทำตัวสนิทสนมกับนายเจตต์มากแบบนี้ ทำให้คมทิพย์หมดคำพูดกับเขาเลย

หรือว่า เขามองไม่ออกเลยหรอ ว่านายเจตต์คนนี้คิดไม่ซื่อกับหม่ามี้ของเขา？ถึงได้ขอความช่วยเหลือจากผู้ชายคนนี้ได้！

เธอไม่ใช่ยักษ์สักหน่อย ต้องทำถึงขั้นนี้เชียวเลยหรอ？

นายเจตต์ได้ยินแล้ว ขมวดคิ้วในทันที

“คุณยังคิดจะตีเด็กนั้นหรอ？คุณคิดว่าคุณเป็นใคร？ผมสั่งให้คุณปล่อยเด็กลง ได้ยินมั้ย？”

“ฉันบอกให้คุณไสหัวไป คุณฟังไม่เข้าใจใช่มั้ย？”

เดิมที คมทิพย์นอนไม่พออยู่แล้ว แถบตอนนี้นายเจตต์ก็เป็นพวกที่เธอไม่อยากจะเห็นหน้าอยู่แล้ว และตอนนี้ เขายังมาริเริ่มหาเรื่องเธออีก ไฟโกรธของคมทิพย์พุ่งขึ้นในทันที

เจตต์โกรธจนขำออกมา

“ไหนคุณรองทำท่าไสหัวให้ผมดูหน่อยซิ คุณชายอย่างผมเห็นมาเกือบทุกอย่าง เว้นก็แต่ไม่เคยเห็นว่าผู้หญิงทำท่าไสหัวยังไง มาม๊ะ คุณรองทำให้ผมดูหน่อย”

คำพูดของนายเจตต์ได้ทำให้ความโกรธของคมทิพย์สูงขึ้นไปอีก

เธอยกแขนขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วตบไปทางหน้าของนายเจตต์ทันที

“หมาดีไม่ขวางทาง หลบไปซะ！”

ฝ่ามือของคมทิพย์ยังไม่ทันตบลงที่หน้าของเจตต์ เขาก็ออกมือไปก่อนแล้ว

เขาไม่ใช่ผู้ชายสุภาพบุรุษตั้งแต่ไหนอยู่แล้ว ยิ่งไม่เคยถือกฏว่าผู้ชายห้ามตีผู้หญิง ฝ่ามือของคมทิพย์ตบมาทางหน้าของตัวเองแล้ว ถ้าเขายังอยู่เฉย นั้นเขาก็โง่เต็มทีแล้ว

ทันใดนั้นคมทิพย์รู้สึกเจ็บที่ข้อมือ และสีหน้าก็ซีดลงในทันที

“นี่คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า？ถึงได้ลงมือกับผู้หญิงแบบนี้？”

คมทิพย์รู้สึกตกใจกับท่าทีของเขาอย่างมาก

อย่างน้อยนายเจตต์ก็ถือว่าเป็นคุณชายในสังคมชนชั้นสูง ทำไมถึงได้ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาสักเลย

ตามที่เธอคาดเดาเอาไว้นั้น มือของตัวเองที่ตบไปนั้น นายเจตต์คงต้องรีบหลบไปแน่ พอถึงตอนนั้น เธอก็รีบหาโอกาสพากานต์หนีไป ใครจะไปรู้ว่านายเจตต์ไม่ได้ทำตามแผนที่วางไว้

เขากลับริเริ่มลงมือกับเธอ！

คมทิพย์ลืมตาโตแล้วตกใจ สีหน้าของเธอดูน่าเหลือเชื่อ

นายเจตต์กลับเยาะเย้ยพูด：“ผมเป็นผู้ชายหรือเปล่า คุณอยากจะรองดูมั้ยล่ะ？”

“ถุย ไอ้คนลามก！”

พูดคำแบบนี้ต่อหน้าของกานต์ ทำให้ความรู้สึกที่คมทิพย์มีต่อนายเจตต์นั้นยิ่งแย่ลง

ระหว่างที่ทั้งสองคนฉุดกระชากไปมาอยู่นั้น กานต์ก็ฉวยโอกาสหนีจากการควบคุมของคมทิพย์ไปได้

“เจ้าตัวแสบ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ！”

คมทิพย์กำลังคิดจะหันไปตามกานต์อยู่นั้น กลับถูกเจตต์ฉุดกระชักเอาไว้ ด้วยเท้ายืนไม่นิ่งเซไปมาเธอเลยล้มเข้าไปซุกอกของเจตต์

“แหม นี่มันอะไร？จะมอบตัวให้ผมรึไง？”

เสียงชั่วร้ายของเจตต์ดังขึ้น คมทิพย์โกรธจนแทบอยากจะกัดเขาแรงๆทีนึง