แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 309

บทที่ 309 เธอจงใจใส่ร้ายฉัน

คุณ​นายโตเล็กไม่กล้าเสียเวลา รีบตามฝีเท้าของบุริศร์เข้าไป

นลินได้ถูกคุณหมอทำแผลใหม่อีกครั้ง

นิ้วมือของกานต์โหดจริงๆ ทิ่มจนแผลผ่าตัดถลอก นลินเจ็บ​จนร้องห่มร้องไห้ ให้ยาชาตอนนี้ไม่ได้ ย่อมต้องอดทนไว้แบบนี้

ยิ่งเจ็บ นลินก็ยิ่งโมโห

เธอถึงกับพ่ายแพ้กับแผนการที่มั่นอกมั่นใจ และถูกไอ้เด็กบ้ารังแก

ไร้เหตุผล​สิ้นดี！

"ไอ้เด็กบ้าคนนั้นล่ะ？เด็กกะโปโลล่ะ？ไปพาเขามา ฉันจะสับเขาให้เละเลย！"

นลินเจ็บ​จนตะโกนเสียงดัง

สาวคนดูแล​ไม่สนใจคำพูดของเธอเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้น​มองข้ามไปด้วยตัวเองด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่า​ถูก​บุริศร์​ที่เพิ่งเข้ามาได้ยินพอดี

"คุณ​จะสับใคร？"

การปรากฏ​ตัวออกมาอย่างกะทันหัน​ของบุริศร์​ทำให้นลินอึ้ง สาวคนดูแล​ก็อึ้งเช่นกัน เพียงแต่ว่าถัดมายังมีตื่นตระหนกบ้าง

นลินเป็นถึงแขกพิเศษที่บ้านตระกูลโตเล็ก ตอนนี้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา พยาบาล​ไม่รู้​จะ​อธิบาย​กับบุริศร์​ยังไงดี โดยเฉพาะ​ตอนนี้สีหน้าของบุริศร์ดำยิ่งกว่าสามารถเอาก้นหม้อ​มาเปรียบเที​ยบเลยด้วยซ้ำ

วินาทีที่เห็นบุริศร์เข้ามา แววตาของนลินมีอาการประหลาดใจ เพียงแต่ว่​ารีบแกล้งทำหน้าทำตาเป็นผู้ที่น่าสงสารและพูดว่า:"ประธาน​บุริศร์​คะ ฉันถูกคนรังแกค่ะ"

"งั้นเหรอ？ใครรังแกคุณหรอ？ใครกล้ามารังแกแขกพิเศษที่บ้านตระกูลโตเล็ก？"

บุริศร์​ยิ้มแย้ม​อย่างเย็นชา พูด​จาประชดประชัน น่าเสียดาย​นลินฟังไม่ออก

พยาบาล​และสาวคนดูแลอยากเข้ามาและพูดอะไรบ้าง กลับถูก​แววตาที่เย็นชาของบุริศร์หยุดนิ่งไว้ แต่ละคนยืนอยู่ข้างๆไม่กล้าออกเสียง

หากบุริศร์โกรธขึ้นมา กระถืบเท้าหมอและพยาบาลในโรงบาลต้องตกงานกันหมด

พวกเขาไม่เพียงแค่แอบด่านลินในใจ อยู่​ดีไม่ว่าดีไปมีเรื่องกับไอ้เด็กกะโปโลทำไม？ตอนนี้ทำให้พวกเขาพลอยลำบากไปด้วยยังไม่พอ ท่าทางของบุริศร์สามารถทำให้คนหนาวเย็นจนแข็งตัวไปซะทีเดียว

นลินกลับคิดว่าบุริศร์โกรธเพราะว่าแคร์เธอ จึงแอบดีใจใหญ่เลย และทำเป็นได้คืบจะเอาศอกให้ได้

"ประธาน​บุริศร์​คะ ไม่รู้​ว่า​ไอ้เด็กกะโปโลที่ไหน วิ่งเข้า​มาก็มาทิ่มแผลของฉันซะงั้น คุณ​ดูสิคะฉันติดเชื้อเข้าแล้ว ไอ้เด็กกะโปโลคนนั้นยังพูดอีกว่าที่เมืองชลธีพ่อของเขามีอำนาจที่สุด ให้ฉันอย่ายั่วโมโหเขา คุณ​ดูสิคะไอ้เด็กสมัยนี้ ถูกตามใจจนกลายเป็นแบบไหนไปแล้ว？ผู้ปกครอง​บ้านนั้นก็จริงๆเลยนะคะ ยังให้เด็กออกมาทำ​เรื่องเหลวไหลอีก​ ควรโยนไปที่สถานีตำรวจให้ตำรวจอบรมสั่งสอนดีๆสักหน่อย"

"งั้นหรอ？"

เสียงของคุณนายโตเล็กก็ดังเข้ามาในเวลาถัดมา

นลินเห็น​คุณ​นายโตเล็กก็มาด้วยเช่นกัน รู้สึก​ผิดปกติ​เล็ก​น้อย เพียงแต่ว่ายังคงพยักหน้าและพูดว่า:" ใช่แล้วค่ะ คุณ​นายโตเล็ก เด็กบ้านนี้และผู้ปกครองบ้านนี้ยโสโอหังจริงๆเลยค่ะ นี่เป็นการหักหน้าบ้านตระกูลโตเล็กชัดๆไม่ใช่หรอคะ？"

"ไม่ใช่นะคะ คุณ​นายโตเล็ก ประธาน​บุริศร์​ เรื่องราวไม่ได้เป็นแบบนี้นะคะ！"

สาวคนดู​แล​ทนฟังต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ไม่สนว่าตัวเองจะตกงานรึเปล่า รีบเข้าไปพูด

นลินกลับจ้องหน้าเธอดุๆและพูดว่า:"แกมีสิทธิ์อะไรเข้ามาพูดจาที่นี่？"

"ทำไม​เธอถึงพูดไม่ได้？เธอเป็นคนดูแลซึ่งเป็นคนที่ตระกูลโตเล็กจ้างมาเชียวนะ"

คำพูดนี้ของคุณนายโตเล็กออกมาปุ๊บ นลินก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย

สาวคนดูแลเป็นคนที่คุณ​นายโตเล็ก​จ้างมาจริงๆซะด้วยสิ

เห็นว่า​คุณ​นายโตเล็ก​ออกคำสั่งสาวคนดู​แล​ถึงพูดทุกอย่างออกมารอบนึง

"คุณ​นายคะ เด็ก​คนนั้นเห็นว่าในห้องไม่มีใคร จึงเข้ามาเข้าห้องน้ำในนี้ คุณ​หนูนลินก็เลยให้ฉันไล่เขาออกไป ดิฉัน​ไม่​ฟังเธอ เธอจึงเอาแก้วน้ำขว้างปาใส่ดิฉัน และด้วยเหตุนี้ทำให้บาดแผลได้รับผลกระทบกระเทือน​ ดิฉัน​จึงรีบไป​ตะโกนเรียก​ และให้เด็กคนนั้นเข้ามาเข้าห้องน้ำ นายเข้าห้องน้ำเถอะ คิดในใจว่าคุณหนูนลินลงจากเตียงไม่ได้ น่าจะทำร้ายเด็กคนนั้นไม่ได้ ใครจะไปรู้ล่ะคะตอนที่เรากลับมา........."

คำพูดตอนท้ายสาวคนดูแลไม่พูดต่อไป ไม่รู้​จริงๆว่าควรพูดยังไง เพียงแต่​ว่าไม่ว่าจะเป็นคุณ​นายโตเล็ก​หรือบุริศร์ก็ตามต่างรู้กันหมดแล้วว่าท้ายสุดเรื่องราวพัฒนาต่อไปยังไง

ที่แท้กานต์มาทางนี้เพื่อเข้าห้องน้ำ

เพราะ​ว่าพวกเขาเอ็นดูหลานและลูกชาย ก็เลยรู้สึกว่าไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสม

เด็กน้อย​นี่น่ะ​ ชอบเที่ยวไปเรื่อยเปื่อย​ไม่มีอะไรหรอก แต่ว่าสาวที่อายุสิบแปดสิบเก้าปี ตบหน้าเด็กอายุแค่สี่ขวบอย่างทารุณแบบนี้ เรื่องนี้พูดยังไงก็ไม่เข้าท่าอยู่ดี

นลินเห็นว่าสาวคนดูแลพูดทุกอย่างออกมาแล้ว อดที่จะใจร้อนไม่ได้

"ไม่ใช่นะคะ คุณ​นายคะ เป็น​ไอ้เด็กกะโปโลคนนั้นนะคะที่จงใจเข้ามาหาเรื่องฉัน เขาไม่ได้มาเพื่อเข้าห้องน้ำเลยด้วยซ้ำ เขาเข้ามาหาเรื่องฉันค่ะ คุณ​ดูแผลฉันสิคะ นี่เขาใช้มือมาทิ่มเองเลยค่ะ"

"คุณ​หนูนลินคะ พูดจาให้มันดีๆหน่อยนะคะ เด็กคนนั้นไม่มีความแค้นอะไรกับคุณเลย ทำไม​เขาต้องรังแกคุณด้วยหรอคะ？"

สาวคนดูแลถามกลับไปแบบโมโห กลับทำให้นลินตอบไม่ออก

สีหน้า​ของคุ​ณนายโตเล็กดูแย่สุดๆ เธอพูดจาเย็นชาว่า:"ไปพาเด็กคนนั้นมาหาฉัน"

พยาบาล​รีบทำตามคำสั่ง

ไม่นานนักกานต์ก็ถูกพาเข้ามาแล้ว

ตอนที่กานต์เห็นบุริศร์และคุณนายโตเล็ก กระโจนเข้าไปร้องห่มร้องไห้ในอ้อมกอดของคุณนายโตเล็ก

"คุณ​ย่าครับ มีคนรังแกผมครับ"

คำว่าคุณย่าคำนี้ของเขา ทำให้งงๆและเบลอๆ

"นายเรียกท่านว่าอะไรนะ？"

คำพูดนี้ข​องนลินกานต์​ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ เงยหน้า​ขึ้น​มา​โดยตรง และพูดอย่างฝืนทนว่า:"ผมเสียโฉมไปแล้ว ทำไงดีครับเนี่ย？ถ้าวันข้างหน้า​หาเมียไม่ได้ทำไงดีครับ？"

ถ้าหาก​เป็นวันปกติ บุริศร์​ได้ยินคำพูดเหล่านี้ต้องประชดประชันกานต์หลายคำอย่างแน่นอน เด็กกะโปโลจะไปรู้เรื่องเมียอะไรกัน？

แต่ตอนนี้เห็นแก้มลูกชายซึ่งบวมและแดง สีหน้า​ของ​บุริศร์​เข้มขรึมจนน่ากลัว

"เจ็บ​รึเปล่า？"

เขาเอ่ยปากนิ่งๆ กลับแฝงด้วยความเอ็นดู

กานต์​รีบพยักหน้า

"แด๊ดดี้ ผู้หญิง​ร้ายคนนี้ตบผมครับ！ฮูฮูฮู เธอตบผม！เจ็บ​มากเลยครับ！ผมไม่กล้าพูดจาอีกเลย เจ็บ​ฟันด้วยนะครับ！"

พูด​อยู่​เขาแลบลิ้นออกมา มุมปากมีคราบเลือดอีกด้วย