แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 309
บทที่ 309 เธอจงใจใส่ร้ายฉัน
คุณนายโตเล็กไม่กล้าเสียเวลา รีบตามฝีเท้าของบุริศร์เข้าไป
นลินได้ถูกคุณหมอทำแผลใหม่อีกครั้ง
นิ้วมือของกานต์โหดจริงๆ ทิ่มจนแผลผ่าตัดถลอก นลินเจ็บจนร้องห่มร้องไห้ ให้ยาชาตอนนี้ไม่ได้ ย่อมต้องอดทนไว้แบบนี้
ยิ่งเจ็บ นลินก็ยิ่งโมโห
เธอถึงกับพ่ายแพ้กับแผนการที่มั่นอกมั่นใจ และถูกไอ้เด็กบ้ารังแก
ไร้เหตุผลสิ้นดี！
"ไอ้เด็กบ้าคนนั้นล่ะ？เด็กกะโปโลล่ะ？ไปพาเขามา ฉันจะสับเขาให้เละเลย！"
นลินเจ็บจนตะโกนเสียงดัง
สาวคนดูแลไม่สนใจคำพูดของเธอเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้นมองข้ามไปด้วยตัวเองด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่าถูกบุริศร์ที่เพิ่งเข้ามาได้ยินพอดี
"คุณจะสับใคร？"
การปรากฏตัวออกมาอย่างกะทันหันของบุริศร์ทำให้นลินอึ้ง สาวคนดูแลก็อึ้งเช่นกัน เพียงแต่ว่าถัดมายังมีตื่นตระหนกบ้าง
นลินเป็นถึงแขกพิเศษที่บ้านตระกูลโตเล็ก ตอนนี้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา พยาบาลไม่รู้จะอธิบายกับบุริศร์ยังไงดี โดยเฉพาะตอนนี้สีหน้าของบุริศร์ดำยิ่งกว่าสามารถเอาก้นหม้อมาเปรียบเทียบเลยด้วยซ้ำ
วินาทีที่เห็นบุริศร์เข้ามา แววตาของนลินมีอาการประหลาดใจ เพียงแต่ว่ารีบแกล้งทำหน้าทำตาเป็นผู้ที่น่าสงสารและพูดว่า:"ประธานบุริศร์คะ ฉันถูกคนรังแกค่ะ"
"งั้นเหรอ？ใครรังแกคุณหรอ？ใครกล้ามารังแกแขกพิเศษที่บ้านตระกูลโตเล็ก？"
บุริศร์ยิ้มแย้มอย่างเย็นชา พูดจาประชดประชัน น่าเสียดายนลินฟังไม่ออก
พยาบาลและสาวคนดูแลอยากเข้ามาและพูดอะไรบ้าง กลับถูกแววตาที่เย็นชาของบุริศร์หยุดนิ่งไว้ แต่ละคนยืนอยู่ข้างๆไม่กล้าออกเสียง
หากบุริศร์โกรธขึ้นมา กระถืบเท้าหมอและพยาบาลในโรงบาลต้องตกงานกันหมด
พวกเขาไม่เพียงแค่แอบด่านลินในใจ อยู่ดีไม่ว่าดีไปมีเรื่องกับไอ้เด็กกะโปโลทำไม？ตอนนี้ทำให้พวกเขาพลอยลำบากไปด้วยยังไม่พอ ท่าทางของบุริศร์สามารถทำให้คนหนาวเย็นจนแข็งตัวไปซะทีเดียว
นลินกลับคิดว่าบุริศร์โกรธเพราะว่าแคร์เธอ จึงแอบดีใจใหญ่เลย และทำเป็นได้คืบจะเอาศอกให้ได้
"ประธานบุริศร์คะ ไม่รู้ว่าไอ้เด็กกะโปโลที่ไหน วิ่งเข้ามาก็มาทิ่มแผลของฉันซะงั้น คุณดูสิคะฉันติดเชื้อเข้าแล้ว ไอ้เด็กกะโปโลคนนั้นยังพูดอีกว่าที่เมืองชลธีพ่อของเขามีอำนาจที่สุด ให้ฉันอย่ายั่วโมโหเขา คุณดูสิคะไอ้เด็กสมัยนี้ ถูกตามใจจนกลายเป็นแบบไหนไปแล้ว？ผู้ปกครองบ้านนั้นก็จริงๆเลยนะคะ ยังให้เด็กออกมาทำเรื่องเหลวไหลอีก ควรโยนไปที่สถานีตำรวจให้ตำรวจอบรมสั่งสอนดีๆสักหน่อย"
"งั้นหรอ？"
เสียงของคุณนายโตเล็กก็ดังเข้ามาในเวลาถัดมา
นลินเห็นคุณนายโตเล็กก็มาด้วยเช่นกัน รู้สึกผิดปกติเล็กน้อย เพียงแต่ว่ายังคงพยักหน้าและพูดว่า:" ใช่แล้วค่ะ คุณนายโตเล็ก เด็กบ้านนี้และผู้ปกครองบ้านนี้ยโสโอหังจริงๆเลยค่ะ นี่เป็นการหักหน้าบ้านตระกูลโตเล็กชัดๆไม่ใช่หรอคะ？"
"ไม่ใช่นะคะ คุณนายโตเล็ก ประธานบุริศร์ เรื่องราวไม่ได้เป็นแบบนี้นะคะ！"
สาวคนดูแลทนฟังต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ไม่สนว่าตัวเองจะตกงานรึเปล่า รีบเข้าไปพูด
นลินกลับจ้องหน้าเธอดุๆและพูดว่า:"แกมีสิทธิ์อะไรเข้ามาพูดจาที่นี่？"
"ทำไมเธอถึงพูดไม่ได้？เธอเป็นคนดูแลซึ่งเป็นคนที่ตระกูลโตเล็กจ้างมาเชียวนะ"
คำพูดนี้ของคุณนายโตเล็กออกมาปุ๊บ นลินก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย
สาวคนดูแลเป็นคนที่คุณนายโตเล็กจ้างมาจริงๆซะด้วยสิ
เห็นว่าคุณนายโตเล็กออกคำสั่งสาวคนดูแลถึงพูดทุกอย่างออกมารอบนึง
"คุณนายคะ เด็กคนนั้นเห็นว่าในห้องไม่มีใคร จึงเข้ามาเข้าห้องน้ำในนี้ คุณหนูนลินก็เลยให้ฉันไล่เขาออกไป ดิฉันไม่ฟังเธอ เธอจึงเอาแก้วน้ำขว้างปาใส่ดิฉัน และด้วยเหตุนี้ทำให้บาดแผลได้รับผลกระทบกระเทือน ดิฉันจึงรีบไปตะโกนเรียก และให้เด็กคนนั้นเข้ามาเข้าห้องน้ำ นายเข้าห้องน้ำเถอะ คิดในใจว่าคุณหนูนลินลงจากเตียงไม่ได้ น่าจะทำร้ายเด็กคนนั้นไม่ได้ ใครจะไปรู้ล่ะคะตอนที่เรากลับมา........."
คำพูดตอนท้ายสาวคนดูแลไม่พูดต่อไป ไม่รู้จริงๆว่าควรพูดยังไง เพียงแต่ว่าไม่ว่าจะเป็นคุณนายโตเล็กหรือบุริศร์ก็ตามต่างรู้กันหมดแล้วว่าท้ายสุดเรื่องราวพัฒนาต่อไปยังไง
ที่แท้กานต์มาทางนี้เพื่อเข้าห้องน้ำ
เพราะว่าพวกเขาเอ็นดูหลานและลูกชาย ก็เลยรู้สึกว่าไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสม
เด็กน้อยนี่น่ะ ชอบเที่ยวไปเรื่อยเปื่อยไม่มีอะไรหรอก แต่ว่าสาวที่อายุสิบแปดสิบเก้าปี ตบหน้าเด็กอายุแค่สี่ขวบอย่างทารุณแบบนี้ เรื่องนี้พูดยังไงก็ไม่เข้าท่าอยู่ดี
นลินเห็นว่าสาวคนดูแลพูดทุกอย่างออกมาแล้ว อดที่จะใจร้อนไม่ได้
"ไม่ใช่นะคะ คุณนายคะ เป็นไอ้เด็กกะโปโลคนนั้นนะคะที่จงใจเข้ามาหาเรื่องฉัน เขาไม่ได้มาเพื่อเข้าห้องน้ำเลยด้วยซ้ำ เขาเข้ามาหาเรื่องฉันค่ะ คุณดูแผลฉันสิคะ นี่เขาใช้มือมาทิ่มเองเลยค่ะ"
"คุณหนูนลินคะ พูดจาให้มันดีๆหน่อยนะคะ เด็กคนนั้นไม่มีความแค้นอะไรกับคุณเลย ทำไมเขาต้องรังแกคุณด้วยหรอคะ？"
สาวคนดูแลถามกลับไปแบบโมโห กลับทำให้นลินตอบไม่ออก
สีหน้าของคุณนายโตเล็กดูแย่สุดๆ เธอพูดจาเย็นชาว่า:"ไปพาเด็กคนนั้นมาหาฉัน"
พยาบาลรีบทำตามคำสั่ง
ไม่นานนักกานต์ก็ถูกพาเข้ามาแล้ว
ตอนที่กานต์เห็นบุริศร์และคุณนายโตเล็ก กระโจนเข้าไปร้องห่มร้องไห้ในอ้อมกอดของคุณนายโตเล็ก
"คุณย่าครับ มีคนรังแกผมครับ"
คำว่าคุณย่าคำนี้ของเขา ทำให้งงๆและเบลอๆ
"นายเรียกท่านว่าอะไรนะ？"
คำพูดนี้ของนลินกานต์ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ เงยหน้าขึ้นมาโดยตรง และพูดอย่างฝืนทนว่า:"ผมเสียโฉมไปแล้ว ทำไงดีครับเนี่ย？ถ้าวันข้างหน้าหาเมียไม่ได้ทำไงดีครับ？"
ถ้าหากเป็นวันปกติ บุริศร์ได้ยินคำพูดเหล่านี้ต้องประชดประชันกานต์หลายคำอย่างแน่นอน เด็กกะโปโลจะไปรู้เรื่องเมียอะไรกัน？
แต่ตอนนี้เห็นแก้มลูกชายซึ่งบวมและแดง สีหน้าของบุริศร์เข้มขรึมจนน่ากลัว
"เจ็บรึเปล่า？"
เขาเอ่ยปากนิ่งๆ กลับแฝงด้วยความเอ็นดู
กานต์รีบพยักหน้า
"แด๊ดดี้ ผู้หญิงร้ายคนนี้ตบผมครับ！ฮูฮูฮู เธอตบผม！เจ็บมากเลยครับ！ผมไม่กล้าพูดจาอีกเลย เจ็บฟันด้วยนะครับ！"
พูดอยู่เขาแลบลิ้นออกมา มุมปากมีคราบเลือดอีกด้วย
คราวนี้คุณนายโตเล็กเอ็นดูแย่เลย
"นลินคุณทำเกินไปแล้วนะ！ไม่ว่าหลานฉันจะเหลวไหลยังไงก็ตาม เขาก็แค่เด็กอายุสี่ขวบเท่านั้นเอง！เธอลงมือกับเด็กอย่างเหี้ยมโหดได้ยังไงกันเล่า?
เธอช่วยเหลือหลานสาวฉันๆซาบซึ้งใจนัก แต่ว่าไม่ได้หมายความว่าเธอจะมาตบตีหลานชายบ้านตระกูลโตเล็กแบบสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้ได้นะ！"
คำพูดของคุณนายโตเล็กเหมือนกับฟ้าผ่าลงมากลางแจ้ง กระแทกลงมาที่หัวของนลิน"
อะไรนะคะ? เขา เขาเป็นหลานบ้านตระกูลโตเล็ก？"
เธอเบลอไปหมด！
ทำไมถึงเป็นแบบนี้？
กานต์ยังพูดแบบเหมือนไม่เกี่ยวข้องกับเขา:"ผมบอกคุณแล้วไงว่าพ่อของผมเป็นคนที่มีอำนาจที่สุดในเมืองชลธี แต่ว่าคุณพูดว่าพ่อผมมาแล้วคุณก็ไม่กลัว คุณเป็นผู้หญิงร้าย！หม่ามี้ของผมไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นเธอไม่ให้คุณรังแกผมได้หรอก คุณยังพูดอีกว่าแม้แต่แม่ผม คุณก็ไม่เห็นเธออยู่ในสายตา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผมเลย"
คำพูดนี้ออกมาปุ๊บ นลินร้อนใจ
"ฉันพูดถึงแม่นายเมื่อไหร่กันล่ะ？"
"คุณพูดไปแล้ว คุณพูดกับป้าคนดูแล คุณพูดว่าแม้แต่นรมนคุณก็ไม่เห็นหัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเด็กกะโปโลอย่างผม ป้าคนดูแลก็อยู่ ถูกต้องไหมครับ？คุณป้าครับ？"
กานต์หันหน้าไปที่สาวคนดูแลโดยตรง
สาวคนดูแลเก้อเขินเล็กน้อย เพียงแค่พยักหน้าและพูดว่า:" ใช่ค่ะ คุณหนูนลินพูดแบบนี้จริงๆค่ะ"
เธอไม่รู้ว่าคุณชายน้อยตรงหน้าคนนี้คือลูกหลานบ้านตระกูลโตเล็ก หากรู้ คาดว่าเธอคงตกอกตกใจจนเป็นโรงหัวใจไปแล้ว
สวรรค์！
ลูกหลานบ้านตระกูลโตเล็กถึงขั้นถูกนลินตบตี！ส่วนเธอคนดูแลถึงขั้นปกป้องเจ้านายไม่ดี
สาวคนดูแลยิ่งคิดยิ่งกลัว
สีหน้าของบุริศร์แทบจะเอาความเย็นชาเหมือนกับน้ำค้างมาเปรียบเทียบได้เลย
"คุณไม่เห็นนรมนอยู่ในสายตาหมายความว่าไง？"
เขาถามแบบเย็นชา
นลินกลัวแบบกะทันหัน
"ไม่ ไม่ได้หมายความว่าไง ฉันก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย"
"คุณเหลวไหล คุณไม่ได้พูดเรื่อยเปื่อยอย่างแน่นอน แก้มแม่ผมก็บวมแบบนี้ด้วย คุณพูดสิคุณเป็นคนตบใช่ไหม？คุณต้องตบหม่ามี้ผมเหมือนที่ตบผมแน่ๆเลย！"
เสียงกล่าวหาของกานต์ที่มีต่อนลินดังเป็นพิเศษ
นลินตื่นตระหนกทันที
"ฉันเปล่านะ！ฉันไม่ได้ตบนรมน เปล่าเลยจริงๆ！อีกอย่างฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นลูกหลานบ้านตระกูลโตเล็ก หากฉันรู้แล้วละก็ แน่นอนฉัน.........."
"คุณไม่ตบผมแน่นอนถูกต้องไหม？เพราะว่าคุณกลัวมีเรื่องบาดหมางกับบ้านตระกูลโตเล็ก แต่ว่าผู้หญิงร้ายแบบคุณ แม่ผมไม่เคยแต่งหน้า แม้แต่ขึ้นไปรับรางวัลบนเวทีก็ไม่เคยแต่งด้วยซ้ำ แพ้เครื่องสำอางเป็นไปไม่ได้？ผมก็แค่เข้ามาดูคุณ คุณก็รังแกผมแบบนี้ ผู้หญิงร้ายแบบคุณร้ายสุดๆ！"
กานต์ยิ่งพูดยิ่งอารมณ์ขึ้น แต่ว่าสีหน้าของบุริศร์และคุณนายโตเล็กยิ่งดูแย่มากขึ้น
"เกิดเหตุอะไรกันแน่？"
คุณนายโตเล็กนึกขึ้นได้อย่างกะทันหัน ตอนนั้นสาวคนดูแลควรอยู่ที่นี่ สายตาของเธอมองไปที่คนดูแลโดยไม่รู้ตัว
คนดูแลกระตุก รีบพูดว่า:"คุณหนูนลินให้คณนายบุริศร์เทน้ำให้กับเธอ คุณนายบุริศร์เทแล้ว และขณะที่ส่งให้กับเธอ คุณหนูนลินสาดน้ำร้อนเข้าไปที่หน้าของคุณนายบุริศร์โดยตรง ตอนนั้นดิฉันตกใจจะแย่อยู่แล้ว รีบวิ่งไปเอาน้ำแข็งและผ้าขนหนูเข้ามาประคบให้กับคุณนายบุริศร์ สุดท้ายตอนที่กลับมาคุณนายโตเล็กกับคุณก็กลับมาแล้ว"
ได้ยินคนดูแลพูดจนจบ บุริศร์กำหมัดไว้แน่นๆ แทบอยากจะชกไปที่หน้าของนลินโดยตรง
ภรรยาของเขาถึงกับถูกสาวน้อยอายุสิบแปดปีสาดน้ำร้อน？
ภรรยาและลูกชายของเขาถูกคนรังแกครั้งแล้วครั้งเล่าในเขตของเขา ส่วนนรมนถึงกับไม่พูดกับเขา จุดนี้ทำให้บุริศร์โมโหมาก
สีหน้าของคุณนายโตเล็กดูแย่สุดๆ
ที่แท้นี่ถึงจะเป็นความจริง
เธอยังพูดว่านรมนขี้งอนเหมือนเด็ก เพราะว่าหึงหวงจึงมุ่งไปที่ตัวนลิน คิดไม่ถึงนรมนถึงกับฝืนทน
ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังติและต่อว่านรมนอีกต่างหาก
เธอเป็นแม่ยายภาษาอะไรกันเนี่ย?
สีหน้าของคุณนายโตเล็กก็เข้มขรึมเช่นกัน
นลินตื่นตระหนกกะทันหัน
"ไม่ใช่นะคะ คุณนาย ประธานบุริศร์ คนดูแลคนนี้เอาเงินของนรมน จงใจใส่ร้ายฉันค่ะ！"
"ถ้างั้นลูกชายฉันถูกตบก็คือใส่ร้ายคุณใช่มั๊ย？"
บุริศร์มองหน้านลินอย่างเย็นชา แววตานั้นถึงกับทำให้นลินไม่กล้ามอง
บาดแผลของเธอเจ็บจนเหงื่อท่วมตัว แต่ว่าตอนนี้กลับไม่สนใจแล้ว จู่ๆเธอพบว่า ตัวเองบริจาคไตไปหนึ่งข้างและทุกอย่างที่ได้รับ อาจจะพังทลายลงไปแบบนี้ไปเลย
ไม่นะ!
ไม่ได้นะ！
เธอเอาความสุขบั้นท้ายชีวิตของเธอแลกมากับโอกาสนี้ เธอจะทำให้พังทลายลงไปแบบนี้ได้ยังไงกันหล่ะ？
สมองของนลินกำลังหมุนอย่างรวดเร็ว
จู่ๆเธอร้องห่มร้องไห้ และร้องไห้แบบเสียใจมาก และน่าสงสารสุดๆ
"ขอโทษ ฉันเองที่ทำตัวไม่ดี แต่ว่านั่นก็เป็นเพราะว่านรมนบีบบังคับฉันเอง เธอให้ฉันไปจากเมืองชลธี ไปจากบ้านตระกูลโตเล็ก และห้ามเข้าใกล้ประธานบุริศร์ ฉันโมโหมากถึงได้ลงมือ สำหรับคุณชายน้อย ฉันไม่รู้ว่าเขาคือลูกหลานบ้านตระกูลโตเล็ก แต่ว่าเขามาทิ่มแผลของฉันจริงๆ ฉันถึงลงมือ"
คำพูดนี้ของนลินทำให้กานต์ร้องไห้ทันที
"ฉันจะหาหม่ามี้！ฉันจะเอาหม่ามี้！ฮูฮู แก้มผมเจ็บมาก ผมต้องการหม่ามี้！"
กานต์ไม่ต้องโต้กลับ แค่ร้องไห้แบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นบุริศร์หรือว่าคุณนายโตเล็กก็ตาม หัวใจต่างสะลายแล้ว
ในขณะนี้ เสียงฝีเท้าเดินมาทางนี้อย่างเร่งด่วน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
ตอนต่อไปจนจบ หาอ่านได้ที่ไหนคะ...