แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 310
บทที่ 310 คุณวางอุบายฉัน？
"เกิดเรื่องอะไรหรอ？”"
นรมนถูกเสียงข้างนอกรบกวนจนทำให้ตื่นตกใจ เธอออกมาถามไถ่สักหน่อย พูดกันว่าห้องของนลินเกิดเรื่อง เธอตกใจจึงรีบวิ่งมาทางนี้
ถ้าหากเป็นวันปกติก็ช่างมันเถอะ ถ้าหากนลินเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา เธอรับผิดชอบไม่ไหวจริงๆ
ขณะที่นรมนเพิ่งถามไปไดคำเดียว กานต์ก็ร้องห่มร้องไห้ออกมาซะงั้น
"หม่ามี้ ผมถูกผู้หญิงร้ายรังแกครับ！หม่ามี้ครับ！"
เสียงของกานต์ทำให้นรมนอึ้งเล็กน้อย ถัดมารีบเข้าไปข้างหน้า และดึงผู้คนออกไป จึงได้เห็นหน้าที่บวมแดงของกานต์
สีหน้าของนรมนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
"ใครทำ？ใคร？"
ตั้งแต่เล็กจนโตลูกชายของเธอ เธอยังไม่เคยตบตีแม้แต่ครั้งเดียว เป็นใครกันแน่ที่บังอาจขนาดนี้ ตบตีลูกชายเธอจนกลายเป็นแบบนี้？
บุริศร์เห็นนรมนมาแล้ว เอ็นดูทีเดียว
"นรมน เรื่องทางนี้มอบให้ฉันเถอะนะ คุณกลับไปก่อนเถอะ"
นรมนถึงได้พบว่าบุริศร์กับคุณนายโตเล็กต่างก็อยู่ที่นั่น ส่วนแววตาของคุณนายโตเล็กหลบหนีและเก้อเขินเล็กน้อย
เธอเข้าใจทันที
นรมนหันหน้าอย่างกะทัน สายตามองไปที่นลินโดยตรง
"คุณทำ？"
นลินถูกสายตาของนรมนทำให้ตื่นตกใจ และกระตุกโดยไม่รู้ตัว เพียงแต่ว่านึกถึงข้อตกลงของตัวเองกับนรมน ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังได้ช่วยลูกสาวนรมนอีกด้วย เมื่อไม่นานมานี้เธอก็เคยสาดน้ำร้อนไปที่หน้านรมนเต็มๆไม่ใช่หรอ？
นรมนก็ไม่เห็นทำอะไรกับเธอเลยนิ ยิ่งไปกว่านั้นแม้แต่ความกล้าหาญที่จะไปบอกกับบุริศร์และคุณนายโตเล็กยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ
นึกถึงเรื่องนี้ นลินแกล้งพูดแบบนิ่งเฉยว่า:"ฉันไม่รู้ซะหน่อยว่าเขาเป็นลูกชายคุณ เขาเองที่วิ่งเข้ามาทิ่มแผลของฉัน ฉันจึงตบกลับไป ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อไม่นานมานี้ฉันยังได้ช่วยเหลือลูกสาวคุณด้วย คุณ........"
"เปี๊ยะ"เสียงตบดังออกมานึงครั้ง คำพูดนี้ของนลินยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำ นรมนเข้าไปข้างหน้าโดยตรง ตบเข้าไปนึงที
การกระทําของเธอแม่นยำมากเลยทีเดียว ทำให้ทุกคนต่างอึ้งกันไปหมด โดยเฉพาะคุณนายโตเล็กกับบุริศร์ส่วนนลินอึ้งไปทั้งคน
"คุณตบฉัน？นรมน ฉันช่วยลูกสาวคุณนะ！"
เสียงของนลินหยิ่งยโสโดยไม่รู้ตัว
นรมนกลับทำหน้าเย็นชา ยกแขนขึ้นมาอีกครั้ง "เปี๊ยะเปี๊ยะเปี๊ยะ"ตบหน้านลินติดต่อกันตั้งหลายสิบครั้ง ตบจนแขนของตัวเองเมื่อยแล้วถึงจะหยุด
นลินถูกตบจนมึนไปเลยทีเดียว
เธอคิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำว่า นรมนถึงขั้นดุขนาดนี้ นี่แตกต่างจากนรมนที่เธอเคยรู้จักเมื่อในอดีต
นรมนตบเสร็จแล้วถึงพูดว่า:"คุณช่วยลูกสาวฉันก็จริง ฉันซาบซึ้งคุณนัก ยิ่งไปกว่านั้นบ้านตระกูลโตเล็กทั้งตระกูลก็ซาบซึ้งคุณด้วย แต่ว่าคุณก็แค่ผู้มีบุญคุณซึ่งช่วยเหลือลูกสาวฉันเท่านั้น คุณมีสิทธิ์อะไร คุณมีสิทธิ์อะไรมาตบตีลูกชายฉัน？ลูกหลานตระกูลโตเล็กให้คุณมาตบตีแบบสุ่มสี่สุ่มห้าได้หรือ？คุณสาดน้ำร้อนใส่หน้าฉันเต็มๆฉันก็ไม่เอาเรื่องแล้วนะ ไม่ใช่ว่าฉันกลัวคุณหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าคุณเคยช่วยเหลือลูกสาวฉัน ฉันจึงไว้หน้าคุณ แต่ว่าคุณอย่าหักหน้าตัวเองสิ ลูกสาวและลูกชายฉันสำคัญเท่ากัน คุณคิดว่าบริจาคไตข้างเดียว ก็จะตบตีลูกชายฉันได้ยังงั้นหรือ？ฉันจะบอกคุณนะ ฝันไปเถอะ！คุณช่วยเหลือลูกสาวฉัน ไตข้างนี้ ตามราคาตลาดมืดก็แค่ไม่กี่แสน ฉันให้คุณตั้งหนึ่งล้าน ตอนนี้คุณเอาเงินแล้วก็ใสหัวออกไปจากเมืองชลธีซะ！มิเช่นนั้นคุณอย่าโทษฉันนะโทษว่าฉันทำกับคุณแบบไม่เกรงอกเกรงใจ！"
ได้ยินคำพูดที่เด็ดขาดของนรมนเช่นนี้ นลินรับไม่ได้จริงๆ
"เรามีข้อตกลงกันนะ ฉันเคยพูดแล้วว่าฉันไม่ต้องการเงิน ฉันแค่ต้องการให้บุริศร์อยู่กับฉันสามเดือน สามเดือนนี้คุณพบเจอกับเขาไม่ได้ และติดต่อกับเขาไม่ได้ คุณเคยรับปากฉันแล้วนะ！มิเช่นนั้นฉันจะบริจาคไตให้กับลูกสาวคุณได้ยังไง？ชีวิตลูกสาวคุณเป็นตายร้ายดียังไงมันเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า？"
คำพูดนี้ของนลินทำให้บุริศร์อึ้ง
เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่านรมนถึงกับรับปากข้อเรียกร้องของนลินข้อนี้
ไม่น่าหล่ะนลินถึงได้บริจาคไตให้กับกมล ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง
สีหน้าของคุณนายโตเล็กก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
คิดมาโดยตลอดว่าที่นลินบริจาคไตเพราะว่าเป็นคนที่มีจิตใจดี คิดไม่ถึงเลยว่าจุดประสงถึงกับคือบุริศร์นี่เอง
เธอยังรู้สึกว่านรมนทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ และขี้น้อยใจ ที่แท้ตั้งแต่แรกนลินก็คิดแผนการนี้ไว้ตั้งนานแล้ว
นรมนย่อมรู้สึกได้ถึงแววตาของบุริศร์ แววตานั้นสลับซับซ้อนมากเลยทีเดียว แต่ว่าความโกรธเคืองมีมากยิ่งกว่า
เธอรู้ดีว่าบุริศร์โกรธเข้าแล้วอย่างแน่นอน
ไม่มีใครชอบตัวเองถูกคนอื่นเอามาเป็นข้อแลกเปลี่ยนหรอก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสามีภรรยากันเลย
แต่ว่านรมนไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว
ลูกชายกับลูกสาวเป็นแก้วตาดวงใจของเธอเชียวนะ และเป็นที่สุดของที่สุดของเธอ ผู้เป็นแม่ซึ่งเข้มแข็ง เธอสามารถทนกับการไร้เหตุผลทุกอย่างของนลินได้ ซึ่งไม่รวมทั้งลูกด้วย
นรมนมองหน้านลินและพูดอย่างเย็นชาว่า:"คุณยังกล้ามาพูดเงื่อนไขกับฉันอีกหรอ？ทำไมคุณถึงไม่คิดถึงเรื่องที่คุณตบลูกชายฉันแล้วบัญชีนี้ฉันควรคิดยังไง？"
"เขาไม่ได้สูญเสียอะไรเลยนิ？ก็แค่ถูกฉันตบตีแค่ไม่กี่ครั้งเอง เทียบกับที่ฉันบริจาคไตไปข้างนึง บาดเจ็บของลูกชายคุณยักษ์เล็กเจอยักษ์ใหญ่ชัดๆ"
คำพูดที่พูดแบบชุ่ยๆของนลินในขณะนี้ ทำให้คุณนายโตเล็กส่ายหน้าเบาๆ
เด็กผู้หญิงคนนี้ช่วยไม่ได้จริงๆ！
ดีนะยังไม่ได้ไปขอร้องที่บ้านตระกูลธนาศักดิ์ธน มิเช่นนั้นเธอไม่รู้ว่าควรจะจัดการท้ายเรื่องยังไงดี
ขณะนี้บุริศร์เอ่ยปากขึ้นมาแล้ว
"ลูกชายฉันบุริศร์ให้คนนอกมาตบตีแบบสุ่มสี่สุ่มห้าได้หรือ？อย่าไปพูดถึงว่าลูกชายฉันไม่เคยทำอะไรเลย ต่อให้ทำแล้วก็ตาม ถือสิทธิ์ที่เขาเป็นลูกชายของบุริศร์ แตะต้องเธอเป็นบุญของเธอด้วยซ้ำ！เมื่อสักครูนรมนพูดแล้วว่า ให้คุณหนึ่งล้าน ฉันให้เพิ่มอีกหนึ่งล้าน สองล้าน คุณรีบไสหัวออกไปจากเมืองชลธีซะ！ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ความแค้นของคุณกับบ้านตระกูลโตเล็กให้แล้วกันไป"
"ไม่ได้！"
นลินตื่นตระหนกทีเดียว
"ไม่ได้？คุณต้องรู้นะว่า ถ้าหากคุณไม่ได้ช่วยเหลือลูกสาวฉัน คุณตบตีลูกชายฉัน ฉันก็สามารถเอามือทั้งคู่ของคุณไปแล้วโดยตรง！"
คำพูดนี้ของบุริศร์ไม่มีส่วนผสมของการข่มขู่เลยแม้แต่นิดเดียว เขากะจะทำแบบนี้จริงๆ
นลินพบอย่างกะทันหันว่าผู้ชายตรงหน้าเย็นชาและไร้น้ำใจขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้นเป็นคนเลือดเย็นอีกด้วย เธอเหมือนกับได้เห็นบุริศร์ซึ่งไม่สนใจใยดีเธอเลยสักนิดคนนั้นอีกครั้งในสถานที่ตรงนั้น
เธอหันไปมองกานต์อย่างกะทันหัน เจอกับรอยยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์ของกานต์พอดี
ไอ้เด็กบ้าคนนี้จงใจ！
"แกวางอุบายฉัน？"
นลินไม่เชื่อตัวเองเลยด้วยซ้ำว่า ตัวเองถึงกับถูกเด็กสี่ขวบวางอุบาย
เจ้าเล่ห์ขนาดไหนเชียว！
ถึงกับใช้จุดเด่นของอายุและฐานะของตัวเอง ขุดหลุมให้กับเธอ และให้เธอกระโดดลงไปอย่างโง่เขลา เขากลับอยู่ข้างๆและพูดจาตาลปัตทุกอย่าง！
คำพูดนี้ของนลินกานต์ย่อมไม่เห็นด้วย เขารีบก้มหน้าก้มตา เขย่าแขนและพิงไว้บนบ่าไหล่ของคุณนายโตเล็ก พูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"คุณย่าครับ ผมกลัว"
หัวใจของคุณนายโตเล็กเกือบสะลายแล้ว
หลานคนนี้ตั้งแต่แรกเธอก็ไม่มีโอกษาได้เอ็นดู ตอนนี้เพิ่งกลับมาเอง และถือว่าเจอกันเป็นครั้งแรก ถึงกับถูกคนอื่นรังแกจนเป็นแบบนี้ไปแล้ว ส่วนคนคนนี้เธอเกือบจะรับเป็นลูกบุญธรรมไปแล้วด้วยซ้ำ
หากพานลินเข้าไปที่บ้านตระกูลโตเล็กจริงๆ วันข้างหน้าหลานชายและหลานสาวของเธอก็แย่เลยสิ？
คิดถึงตรงนี้ปุ๊บ คุณนายโตเล็กก็อดที่จะกลัวไม่ได้
นรมนมองหน้านลิน พูดเย็นชาว่า:"ไพ่ดีๆซึ่งอยู่ในกำมือถูกตัวคุณทำให้เสียไปเอง อย่าโทษใครเลยนะ จัดเก็บสักหน่อยแล้วออกไปเถอะ"
"คุณวางอุบายฉัน！นรมน คุณหลอกใช้ลูกชายคุณวางอุบายฉัน！คุณรู้ทั้งรู้ฉันไม่รู้ว่าคุณมีลูกชาย คุณให้ลูกชายคุณแสดงละครเจ็บตัว คือพวกคุณสองคนแม่ลูกเอง ที่วางอุบายฉัน！"
"แล้วแต่คุณจะพูดเถอะ"
ตอนนี้นรมนไม่อยากเปลืองน้ำลายกับนลิน
เธอก็โง่ตั้งแต่แรกจริงๆ สำหรับคนที่จิตใจไม่ซื่ออย่างนลินยังจะไปพูดความเชื่อถืออะไรกันเล่า？
นรมนเดินไปตรงหน้าคุณนายโตเล็ก ตอนที่ต้องการกอดกานต์ กลับถูกบุริศร์จับแขนไว้ และพูดแบบเย็นชาว่า:"คุณรอฉันสักครู่"
เสียงของเขามีความโกรธเคืองซึ่งอดกลั้นอดทนไว้
นรมนรู้ดีตัวเองหลบไม่พ้นเสียแล้ว
ความโกรธเคืองของบุริศร์ยังไม่รู้ว่าต้องกำจัดยังไงเลยด้วยซ้ำ
เธอถอนหายใจเบาๆ รู้สึกว่าตัวเองทำกรรมไว้เองช่วยไม่ได้นิ
บุริศร์ให้คนเก็บข้าวของของนลินโดยตรง อยู่ไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียวส่งเธอไปจากเมืองชลธีซะทีเดียว
นลินดิ้นรน ยิ่งไปกว่านั้นสุดท้ายยังด่าออกมาอีกต่างหาก พูดว่านรมนเชื่อถือไม่ได้ และแย่งชิงอย่างบ้าอำนาจ แต่ว่าสุดท้ายเธอถูกคนปิดปากไว้ โยนไปที่เครื่องบินส่วนตัวโดยตรง พาหมอคนนึงไปด้วยและบีบบังคับส่งเธอจากไป
ในที่สุดในห้องก็ได้เงียบสงบลงแล้ว นรมนรู้สึกอย่างกะทันหันว่าบรรยากาศที่กดดันทำให้คนหายใจไม่ออก
เธอต้องการพูดอะไร กลับได้แค่อ้าปาก พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว
เธอจะอธิบายยังไงดีหล่ะ？
อธิบายไม่ออกเลยด้วยซ้ำ！
คุณนายโตเล็กถอนหายใจเบาๆ อุ้มกานต์และพูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"คุณย่าพานายไปทายาดีมั๊ย？"
"ครับผม"
ถึงแม้กานต์ไม่รู้ว่าบุริศร์โกรธเรื่องอะไร เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาก็ไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว
แผนการเจ็บตัวของเธอหลอกคุณนายโตเล็กยังนับว่าใช้ได้ เป็นเพราะว่าบุริศร์กับนรมเป็นห่วงจึงสับสนวุ่นวายไปหมด รอให้พวกเขาได้สติกลับมา ก้นน้อยๆของตัวเองสามารถแตกออกมารึเปล่ายังไม่แน่เลย
ฉวยโอกาสตอนที่คุณนายโตเล็กซึ่งเป็นที่พึ่งยังอยู่ที่นี่ กานต์จำเป็นต้องให้ตัวเองกอดขาของคุณนายโตเล็กเอาไว้แบบแน่นๆ ไม่อย่างนั้นเขาต้องแย่แน่ๆเลย
คุณนายโตเล็กกลับไม่รู้ความคิดนี้ของกานต์ในตอนนี้ รู้สึกแค่ว่าเด็กคนนี้ช่างทำให้คนเอ็นดูจริงๆ
เธอไม่สนความแค้นระหว่างนรมนกับบุริศร์ อุ้มกานต์ไปจากห้องผู้ป่วยโดยตรง อีกทั้งให้คนอื่นๆออกไปจากเหตุการณ์ด้วย
ในที่สุดในห้องก็เหลืองแค่นรมนกับบุริศร์แล้ว
นรมนรู้สึกแค่ว่าหายใจลำบากเล็กน้อย ยิ่งรับไม่ได้กับสายตาของบุริศร์
สองวันติดต่อกัน เธอให้บุริศร์มาทางนี้ ที่สำคัญเกิดเรื่องไม่ใช่เพราะเธอก็เพราะกานต์
เธอยังจะพูดอะไรได้อีกหล่ะ?
"ฉัน......."
เอาฉันเป็นเงื่อนไขในการแลกเปลี่ยน ให้ฉันอยู่กับนลินสามเดือน？อืม？"
บุริศร์พูพูดแทรกนรมนโดยตรง เอ่ยปากอย่างเย็นชา ในน้ำเสียงมีความโกรธเคืองแฝงอยู่
ทันทีนั้นนรมนเหมือนกับลูกโป่งที่ถูกคนจิ้มแตก ไม่มีนิสัยอารมณ์ร้อนเลยสักอย่าง
"ตอนนั้นฉันไม่มีวิธีนินะ？"
เธอบ่นๆแบบเสียงเบาๆ
เธอก็ไม่อยากทำแบบนี้ ความจริงเลือกทำแบบนี้เธอเสียใจยิ่งกว่าใครๆเสียอีก เพียงแต่ว่าเห็นลูกจะตายแบบต่อหน้าต่อตาแล้ว เธอทำยังไงได้หล่ะ?
นรมนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกฝืนทน
ตอนนั้นบุริศร์อยู่ในห้องผ่าตัดซึ่งไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง ผู้หญิงแบบเธอคนเดียวทำยังไงได้อีกหล่ะ？นลินเป็นโอกาสเดียวและคนเดียวที่จะช่วยเหลือกมลแล้ว！
คิดถึงตรงนี้ นรมนกัดริมฝีปากล่างอย่างฝืนทน กลับได้ยินบุริศร์พูดแบบเย็นชาว่า:"หลังจากนั้นทำไมไม่พูดกับฉันหล่ะ? "
"ก็กลัวว่าคุณจะโกรธไง？อีกอย่างฉันก็ไม่รู้ควรเอ่ยปากยังไงดี"
นรมนตอบกลับแบบเศร้าๆ
สำหรับคำตอบของนรมน บุริศร์ทั้งเอ็นดูและโมโห เขาถามแบบเย็นชาโดยตรงว่า:"ถ้าหากข้อเรียกร้องของนลินคือให้ฉันนอนกับเธอหล่ะ？คุณก็รับปากเธอใช่รึเปล่า？"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
ตอนต่อไปจนจบ หาอ่านได้ที่ไหนคะ...