แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 311

บทที่ 311 ตัวตลกคู่หนึ่ง

“ไม่!”

นรมนรีบโต้แย้งทันที

มันจะเป็นไปได้อย่างไร? 

ตกลงให้เขากับนลินอยู่ร่วมกันสามเดือนก็ทำให้เธอเสียใจสุดๆ แล้ว ขึ้นเตียงอีก? เธอไม่ได้โง่จริงๆ นะ

คำตอบนี้ของนรมนทำให้บุริศร์พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่สีหน้าเขายังคงรับไม่ได้สุดๆ 

“คุณคิดว่าฉันอยู่ร่วมกับเธอสามเดือนแล้วจะไม่มีความรู้สึกเหรอ?”

“หมายความว่าไง?”

ทันใดนั้นนรมนก็นิ่งอึ้งไป

ไม่ใช่มั้ง? 

บุริศร์อยากพูดอะไร? 

หรือเขาสนใจนลินอยู่บ้าง?

ทันใดนั้นหัวใจนรมนก็หยุดชะงัก ขณะที่มองบุริศร์ ใบหน้าบุริศร์ไร้อารมณ์ มองไม่ออกเลยว่าตอนนี้ในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่

“บุริศร์ คุณคงไม่……”

“ตอนแรกฉันก็เพิ่งมีความรู้สึกหลังจากแต่งงานและอยู่ด้วยกันกับคุณไม่ใช่เหรอ? มนุษย์น่ะ วันเวลาผ่านไปนานๆ ก็จะเกิดความรู้สึกดีๆ ต่อกันคุณไม่รู้เหรอ?”

บุริศร์นึกถึงตอนที่ตัวเองโดนนรมนเอาไปเจรจาซื้อขายเหมือนสินค้า ในใจเขาอึดอัดมาก แต่ก็ดุด่าไม่ได้ ในสถานการณ์แบบนั้น ถ้าเป็นเขา เขาจะเลือกอย่างไร? 

แต่ก็ยังต้องให้บทเรียนแก่นรมน ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าครั้งหน้าผู้หญิงคนนี้จะเอาเขาไปทำอะไรอีก

แต่นรมนไม่รู้สิ่งที่บุริศร์คิดในใจ แค่เพราะประโยคนี้ของบุริศร์น่าตกตะลึงเล็กน้อย และตามสถานการณ์แล้วขี้เกียจโต้เถียงกับบุริศร์ อย่างไรมันก็เป็นแบบนี้แล้ว โต้เถียงไปจะมีความหมายอะไร? 

อีกอย่างเธอก็เถียงแพ้บุริศร์ด้วย

คิดถึงตรงนี้ นรมนหลับตาตรงๆ แล้วถอยไปด้านหลังทันที

“นรมน!”

ทันใดนั้นบุริศร์ก็ตกใจ รีบยื่นมือไปกอดนรมนไว้

นรมนแกล้งตายเก่งมาก ตกตะลึงดวงตาไม่ขยับเลย ทำให้บุริศร์ตกใจจนอุ้มเธอวิ่งไปทางห้องฉุกเฉิน

“คุณหมอ คุณหมอรีบมาเร็ว!”

ความรีบเร่งและความเครียดของบุริศร์ทำให้นรมนรู้สึกลำบากใจนิดหน่อย หลายครั้งที่อยากเอ่ยปากบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่ก็กลั้นไว้

ล้อเล่น ถ้าตอนนี้บอกว่าตัวเองเสแสร้ง ในเวลาต่อมาเธอจะรู้สึกดีขึ้น 

นรมนถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน บุริศร์รออยู่ด้านนอกอย่างกระวนกระวายใจ

เธอนั่งขึ้นมาทันที ทำให้คุณหมอและพยาบาลตกใจสะดุ้ง จากนั้นก็เห็นนรมนกะพริบตาปริบๆ และพูดกับพวกเขาว่า “ฉันไม่เป็นอะไร แต่ห้ามออกไปเร็วเกินไป ขอร้องล่ะค่ะ”

คุณหมอราวกับเข้าใจอะไรบางอย่าง แค่ยิ้ม และร่วมมือกับนรมน

บุริศร์รออยู่ข้างนอกอย่างกระวนกระวาย นรมนก็ทนไม่ไหว พูดกับคุณหมอว่า “บอกเขาว่าฉันอารมณ์ไม่มั่นคง ร่างกายอ่อนแอเกินไป ต้องการพักผ่อน”

“ครับ คุณนายบุริศร์”

ความสนุกนิดๆ ระหว่างพวกเขาสามีภรรยา คุณหมอก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจมากนัก

เมื่อนรมนถูกเข็นออกไปอีกครั้ง บุริศร์ก็เป็นห่วงมาก

“คุณหมอ เธอเป็นยังไงบ้าง?”

คุณหมอพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นอะไร ร่างกายอ่อนแอเกินไป ทนความตกใจไม่ไหวเลยเป็นลมไป”

ทันทีที่บุริศร์เห็นนรมนและได้ยินประโยคนี้ก็กลอกตา

เขาค่อนข้างพูดไม่ออก

นรมนในตอนนี้เหมือนเด็กเลย ทำไมไร้เหตุผลแบบนั้น? 

ในที่สุดเขาก็รู้ว่ากานต์มีนิสัยเจ้าเล่ห์แบบนี้เหมือนใคร

“ส่งเข้าไปในห้องคนไข้ ฉีดยาบำรุงร่างกายให้เต็มที่ ถ้าไม่ทำตามจะใช้วิธีอื่นก็ได้ ตระกูลโตเล็กรวย!”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนลืมตาขึ้นทันที

“ฉันไม่ฉีดยา ฉันสบายดีแล้ว! จริงๆ นะ!”

“โอ้ สบายดีเร็วจังนะ”

บุริศร์กอดอกมองภรรยาตัวน้อยตรงหน้า มองเธอด้วยใบหน้าเย็นชา

นรมนซวยแล้ว

เธอกลัวการฉีดยา ได้ยินว่าต้องฉีดยา ก็เผลอต่อต้านขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ลืมเสแสร้งต่อไปเลย ตอนนี้จะเสแสร้งต่อได้อย่างไร? 

“เฮอะๆ”

นรมนยิ้มหน้าไหว้หลังหลอกให้กับบุริศร์อย่างยั่วยวน น่าเสียดายที่บุริศร์ส่งสายตาเย็นชาให้เธอโดยตรง จากนั้นก็หันตัวเดินไปอย่างสง่าผ่าเผย

“เฮ้ บุริศร์ คุณอย่าไปนะ!”

บุริศร์กลับไม่สนใจนรมน ยกเท้าเดินไปหาคุณนายโตเล็ก

กานต์ถูกคุณหมอวางยา ถึงใบหน้าเล็กนั้นจะดูน่าตกใจ แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว

คุณนายโตเล็กสงสารจะตายอยู่แล้ว กานต์ก็เป็นเด็กอวดฉลาด เอาแต่เรียกคุณย่า และเอาแต่พูดว่าเจ็บมาก ทำให้หัวใจคุณนายโตเล็กได้กำไร

บุริศร์เห็นลูกชายเป็นแบบนี้ ก็นึกถึงนรมนอีกครั้งอย่างอดไม่ได้

แม่ลูกสองคนนี้เหมือนกันเป๊ะ!

“แม่ แม่ไปดูกมลเถอะ ผมกลัวว่าเธอจะกังวล นรมนก็สุขภาพไม่ค่อยดี ผมอยู่ฝ้าที่นี่เอง”

บุริศร์พูดขึ้นเรียบๆ 

กานต์หดคอทันที ดึงมือคุณนายโตเล็กมาแล้วพูดขึ้น “คุณย่า ผมไม่อยากให้คุณย่าไป คุณย่าให้แด๊ดดี้ไปอยู่กับกมลเถอะครับ”

“คุณย่าลูกอายุมากแล้ว โดนลูกทรมานอยู่ที่นี่ต่อไปก็ทนไม่ไหวหรอก และสุขภาพคุณย่าลูกก็ไม่ดี ปล่อยมือ”

บุริศร์จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเจ้าเด็กแสบคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากอยู่กับเขา แต่ทำไมล่ะ? 

เขาเดาอะไรบางอย่างได้เล็กน้อย

เมื่อกานต์ได้ยิน ก็ปล่อยคุณนายโตเล็กไปชั่วขณะหนึ่ง

“คุณย่า งั้นคุณย่าไปพักผ่อนเถอะครับ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว”

เห็นหลานชายเป็นเด็กดีและรู้ความ คุณนายโตเล็กก็ยิ่งรักและเอ็นดูมาก

“ย่าไปเดี๋ยวก็กลับ หลานรักษาแผลให้ดีนะรู้ไหม?”

“อืม!”

กานต์เป็นเด็กดีจนทำให้รักและเอ็นดูมากจนแทบอยากมอบหัวใจทั้งดวงให้แก่เขา

คุณนายโตเล็กไม่อยากออกไปเลย

เมื่อในห้องคนไข้เหลือเพียงกานต์และบุริศร์สองคน กานต์ก็กระโดดขึ้นมาทันที ทันใดนั้นก็เว้นระยะห่างกับบุริศร์ไกลมากแล้วพูดขึ้น “คุณห้ามตีผม”