แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 313

บทที่ 313 ฉันเป็นลูกสาวพ่อแม่ตลอดไป

ขณะที่นรมนกดปุ่มรับสาย ถือโอกาสลุกขึ้นเดินออกไป หลายๆ เรื่องเธอไม่อยากรับโทรศัพท์ต่อหน้าลูก เพื่อไม่ให้เด็กต้องเผชิญกับด้านไม่ดีก่อนวัยอันควร

“อาเล็ก เกิดอะไรขึ้น?”

นรมนพยักหน้าให้กับคุณนายโตเล็ก แล้วลุกขึ้นออกจากห้องคนไข้ไป

ตั้งแต่ที่นรมนเรียกอาเล็กออกมา คุณนายโตเล็กก็รู้ว่าใครโทรมา แต่กานต์ไม่ค่อยเข้าใจนิดหน่อย

“คุณย่า หม่ามี้ผมมีอาเล็กด้วยเหรอ?”

“อืม หลานจะมีญาติเพิ่มขึ้น เป็นญาติของหม่ามี้ ก็เป็นญาติของหลานด้วย กลับไปมีเวลาย่าจะพาหลานไปพบพวกเขา”

คุณนายโตเล็กก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรบอกเรื่องเหล่านี้กับเด็กๆ อย่างไร มันซับซ้อนเกินไป และนรมนก็ยังไม่มีเวลาจัดการเรื่องราวเหล่านี้อยู่ตลอด

รอให้ทุกอย่างจบลงแล้ว เธอจะให้เด็กๆ รู้จักญาติเหล่านี้อย่างแน่นอน

“อ๋อ โอเคฮะ”

กานต์ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก หันหน้าไปเล่นกับกมลต่อ

หลังจากนรมนถือโทรศัพท์เดินออกไปนอกห้อง ธรณีก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “นรมน ตอนนี้สุขภาพคุณเป็นยังไงบ้าง?”

“ยังโอเคค่ะ ทำไมเหรอ?”

เรื่องของเธอกับนลินธรณีคงยังไม่รู้ ดังนั้นเรื่องที่ตัวเองโดนน้ำร้อนลวกใบหน้าก็ปิดบังไว้ ตอนนี้จู่ๆ ธรณีก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมา มันทำให้นรมนค่อนข้างประหลาดใจ

ธรณีกระแอมไอก่อนพูดขึ้น “จะบอกอะไรคุณบางอย่าง คุณไม่ต้องกังวลนะ ห้ามกังวลเด็ดขาด”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

นรมนค่อนข้างไม่สบายใจ

ธรณีถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนเป็นห่วงเรื่องคุณมาตลอด คุณกลับมาจากต่างประเทศ ไม่ได้กลับบ้านโดยตรง แต่ไปที่เขตฐานนั้น เกิดเรื่องอะไรขึ้นเราก็ปกปิดพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน แต่เมื่อไม่นานมานี้ พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนรู้สถานการณ์ของคุณ รู้ว่าคุณเกือบถูกยิง บุริศร์ช่วยไว้ได้ คุณแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนสะเทือนใจอยู่พักหนึ่ง หัวใจวายเข้าโรงพยาบาล ตอนนี้ได้รับการช่วยเหลือฉุกเฉินอยู่”

“แม่ฉันอยู่โรงพยาบาลไหน?”

หัวใจนรมนกังวลขึ้นมาทันที

เธอไม่ดีเอง!

ทำไมเธอไม่คิดถึงเกี่ยวกับพ่อแม่ล่ะ? 

ธรณีได้ยินความกังวลใจของนรมน ก็รีบพูดขึ้น “คุณไม่ต้องกังวล ตอนฉันได้รับข่าว แม่นรมนไปที่โรงพยาบาลหัวเฉียวแล้ว ตอนนี้อยู่ที่นั่น ว่ากันว่าอยู่ห้องผ่าตัดหมายเลขสอง เธอไปเยี่ยมได้”

“รู้แล้วค่ะ อาเล็ก ขอบคุณนะคะ”

นรมนวางสายแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องผ่าตัดหมายเลขสองอย่างรวดเร็ว แต่เธอวิ่งไปไม่กี่ก้าวก็หยุดลง จากนั้นก็หันตัวกลับไปที่ห้องคนไข้ บอกเรื่องนี้กับคุณนายโตเล็ก ฝากฝังให้คุณนายโตเล็กช่วยดูแลเด็กสองคน แล้วตัวเองก็วิ่งไปที่ห้องผ่าตัดอีกครั้ง

กานต์ได้ยินว่าคุณยายตัวเองไม่สบาย และนรมนก็ตึงเครียดขนาดนั้น เขาพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยวางใจ “คุณย่า ไม่งั้นผมไปเป็นเพื่อนคุณแม่ดีกว่าฮะ”

“ได้ใช่ไหมหลาน?”

จริงๆ แล้วคุณนายโตเล็กก็ไม่ค่อยไว้วางใจนรมนนัก

กานต์รีบพยักหน้าแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วงนะฮะ ผมเป็นเด็กผู้ชายกำยำ ก่อนที่สุขภาพคุณบุริศร์จะหายดี ผมเป็นเด็กผู้ชายในครอบครัว ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

ได้ยินกานต์พูดแบบนี้ คุณนายโตเล็กก็รักและเอ็นดูสุดๆ และพยักหน้าให้

“โอเค ไปเถอะ ระวังความปลอดภัยด้วยนะ”

“อืม”

กานต์กระโดดลงจากเก้าอี้ กมลจับมือกานต์ไว้ทันทีแล้วพูดขึ้น “พี่ พี่จะไปเยี่ยมคุณยายเหรอ? ถ้าคุณยายหายดีแล้ว พี่ต้องพาฉันไปเยี่ยมเธอนะ”

“ได้ น้องก็รีบๆ ทำให้ตัวเองหายดีนะ พี่จะพาน้องไปทุกที่เลย”

กานต์ลูบศีรษะกมลเหมือนผู้ใหญ่ที่ตัวเล็ก จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปข้างนอก

นรมนวิ่งเหยาะๆ ไปที่ประตูห้องผ่าตัดหมายเลขสอง เมื่อเห็นพ่อนรมน จู่ๆ เธอก็แสบจมูกนิดหน่อย

ไม่เจอไม่กี่วัน ขมับของพ่อนรมนก็ขาวหมดแล้ว

เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ตัวเองประสบทำให้ผู้อาวุโสทั้งสองคนได้รับผลกระทบมากแค่ไหน

แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ เมื่อรู้ว่าตัวเองเจอกับอันตราย ผู้อาวุโสทั้งสองก็ยังเป็นห่วงเธอเช่นเคย

นรมนตะโกนเรียกอย่างสะอึกสะอื้น “พ่อ……”

พ่อนรมนราวกับตกตะลึง จากนั้นก็รีบเงยหน้าขึ้น ช่วงที่เห็นนรมน ดวงตาก็ชื้นเล็กน้อย

“นรมน แม่ของลูกเธอ……”

“แม่จะไม่เป็นอะไร จริงๆ นะ เธอจะไม่เป็นอะไร”

นรมนจับมือพ่อนรมนไว้ทันที ถึงได้พบว่ามือพ่อนรมนเย็นเฉียบนิดหน่อย

หลังจากนรมนมา พ่อนรมนก็พึ่งพาได้บ้าง

เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ “แม่ของลูกอยู่กับพ่อในชีวิตนี้ ไม่ได้มีความสุขอะไร ลูกว่าถ้าเธอจากพ่อไปก่อน พ่อจะทำยังไง?”

“ไม่หรอกค่ะ พ่อ แม่ฉันอายุตั้งเท่าไรแล้ว? เธอยังมีช่วงเวลาดีๆ กับพ่อนะคะ อีกอย่างพวกคุณก็เลี้ยงฉันมาโตขนาดนี้ ฉันยังไม่ได้ตอบแทนพระคุณพวกคุณเลย พวกคุณต้องสบายดีสิคะ”

หางตานรมนมีน้ำตาคลอ

พ่อนรมนจึงพูดขึ้นเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “ชีวิตที่ลูกประสบ……”

“ฉันเป็นลูกสาวของพ่อแม่ตลอดไป ฉันนามสกุลธนาศักดิ์ธน ฉันชื่อนรมน ตลอดชีวิตนี้”

เมื่อนรมนพูดคำนี้ น้ำตาเดิมที่ควบคุมไว้ไม่อยู่ของพ่อนรมนก็ไหลออกมาในที่สุด

“ทางด้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา……”