แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 313

บทที่ 313 ฉันเป็นลูกสาวพ่อแม่ตลอดไป

ขณะที่นรมนกดปุ่มรับสาย ถือโอกาสลุกขึ้นเดินออกไป หลายๆ เรื่องเธอไม่อยากรับโทรศัพท์ต่อหน้าลูก เพื่อไม่ให้เด็กต้องเผชิญกับด้านไม่ดีก่อนวัยอันควร

“อาเล็ก เกิดอะไรขึ้น?”

นรมนพยักหน้าให้กับคุณนายโตเล็ก แล้วลุกขึ้นออกจากห้องคนไข้ไป

ตั้งแต่ที่นรมนเรียกอาเล็กออกมา คุณนายโตเล็กก็รู้ว่าใครโทรมา แต่กานต์ไม่ค่อยเข้าใจนิดหน่อย

“คุณย่า หม่ามี้ผมมีอาเล็กด้วยเหรอ?”

“อืม หลานจะมีญาติเพิ่มขึ้น เป็นญาติของหม่ามี้ ก็เป็นญาติของหลานด้วย กลับไปมีเวลาย่าจะพาหลานไปพบพวกเขา”

คุณนายโตเล็กก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรบอกเรื่องเหล่านี้กับเด็กๆ อย่างไร มันซับซ้อนเกินไป และนรมนก็ยังไม่มีเวลาจัดการเรื่องราวเหล่านี้อยู่ตลอด

รอให้ทุกอย่างจบลงแล้ว เธอจะให้เด็กๆ รู้จักญาติเหล่านี้อย่างแน่นอน

“อ๋อ โอเคฮะ”

กานต์ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก หันหน้าไปเล่นกับกมลต่อ

หลังจากนรมนถือโทรศัพท์เดินออกไปนอกห้อง ธรณีก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “นรมน ตอนนี้สุขภาพคุณเป็นยังไงบ้าง?”

“ยังโอเคค่ะ ทำไมเหรอ?”

เรื่องของเธอกับนลินธรณีคงยังไม่รู้ ดังนั้นเรื่องที่ตัวเองโดนน้ำร้อนลวกใบหน้าก็ปิดบังไว้ ตอนนี้จู่ๆ ธรณีก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมา มันทำให้นรมนค่อนข้างประหลาดใจ

ธรณีกระแอมไอก่อนพูดขึ้น “จะบอกอะไรคุณบางอย่าง คุณไม่ต้องกังวลนะ ห้ามกังวลเด็ดขาด”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

นรมนค่อนข้างไม่สบายใจ

ธรณีถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนเป็นห่วงเรื่องคุณมาตลอด คุณกลับมาจากต่างประเทศ ไม่ได้กลับบ้านโดยตรง แต่ไปที่เขตฐานนั้น เกิดเรื่องอะไรขึ้นเราก็ปกปิดพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน แต่เมื่อไม่นานมานี้ พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนรู้สถานการณ์ของคุณ รู้ว่าคุณเกือบถูกยิง บุริศร์ช่วยไว้ได้ คุณแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนสะเทือนใจอยู่พักหนึ่ง หัวใจวายเข้าโรงพยาบาล ตอนนี้ได้รับการช่วยเหลือฉุกเฉินอยู่”

“แม่ฉันอยู่โรงพยาบาลไหน?”

หัวใจนรมนกังวลขึ้นมาทันที

เธอไม่ดีเอง!

ทำไมเธอไม่คิดถึงเกี่ยวกับพ่อแม่ล่ะ? 

ธรณีได้ยินความกังวลใจของนรมน ก็รีบพูดขึ้น “คุณไม่ต้องกังวล ตอนฉันได้รับข่าว แม่นรมนไปที่โรงพยาบาลหัวเฉียวแล้ว ตอนนี้อยู่ที่นั่น ว่ากันว่าอยู่ห้องผ่าตัดหมายเลขสอง เธอไปเยี่ยมได้”

“รู้แล้วค่ะ อาเล็ก ขอบคุณนะคะ”

นรมนวางสายแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องผ่าตัดหมายเลขสองอย่างรวดเร็ว แต่เธอวิ่งไปไม่กี่ก้าวก็หยุดลง จากนั้นก็หันตัวกลับไปที่ห้องคนไข้ บอกเรื่องนี้กับคุณนายโตเล็ก ฝากฝังให้คุณนายโตเล็กช่วยดูแลเด็กสองคน แล้วตัวเองก็วิ่งไปที่ห้องผ่าตัดอีกครั้ง

กานต์ได้ยินว่าคุณยายตัวเองไม่สบาย และนรมนก็ตึงเครียดขนาดนั้น เขาพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยวางใจ “คุณย่า ไม่งั้นผมไปเป็นเพื่อนคุณแม่ดีกว่าฮะ”

“ได้ใช่ไหมหลาน?”

จริงๆ แล้วคุณนายโตเล็กก็ไม่ค่อยไว้วางใจนรมนนัก

กานต์รีบพยักหน้าแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วงนะฮะ ผมเป็นเด็กผู้ชายกำยำ ก่อนที่สุขภาพคุณบุริศร์จะหายดี ผมเป็นเด็กผู้ชายในครอบครัว ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

ได้ยินกานต์พูดแบบนี้ คุณนายโตเล็กก็รักและเอ็นดูสุดๆ และพยักหน้าให้

“โอเค ไปเถอะ ระวังความปลอดภัยด้วยนะ”

“อืม”

กานต์กระโดดลงจากเก้าอี้ กมลจับมือกานต์ไว้ทันทีแล้วพูดขึ้น “พี่ พี่จะไปเยี่ยมคุณยายเหรอ? ถ้าคุณยายหายดีแล้ว พี่ต้องพาฉันไปเยี่ยมเธอนะ”

“ได้ น้องก็รีบๆ ทำให้ตัวเองหายดีนะ พี่จะพาน้องไปทุกที่เลย”

กานต์ลูบศีรษะกมลเหมือนผู้ใหญ่ที่ตัวเล็ก จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปข้างนอก

นรมนวิ่งเหยาะๆ ไปที่ประตูห้องผ่าตัดหมายเลขสอง เมื่อเห็นพ่อนรมน จู่ๆ เธอก็แสบจมูกนิดหน่อย

ไม่เจอไม่กี่วัน ขมับของพ่อนรมนก็ขาวหมดแล้ว

เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ตัวเองประสบทำให้ผู้อาวุโสทั้งสองคนได้รับผลกระทบมากแค่ไหน

แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ เมื่อรู้ว่าตัวเองเจอกับอันตราย ผู้อาวุโสทั้งสองก็ยังเป็นห่วงเธอเช่นเคย

นรมนตะโกนเรียกอย่างสะอึกสะอื้น “พ่อ……”

พ่อนรมนราวกับตกตะลึง จากนั้นก็รีบเงยหน้าขึ้น ช่วงที่เห็นนรมน ดวงตาก็ชื้นเล็กน้อย

“นรมน แม่ของลูกเธอ……”

“แม่จะไม่เป็นอะไร จริงๆ นะ เธอจะไม่เป็นอะไร”

นรมนจับมือพ่อนรมนไว้ทันที ถึงได้พบว่ามือพ่อนรมนเย็นเฉียบนิดหน่อย

หลังจากนรมนมา พ่อนรมนก็พึ่งพาได้บ้าง

เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ “แม่ของลูกอยู่กับพ่อในชีวิตนี้ ไม่ได้มีความสุขอะไร ลูกว่าถ้าเธอจากพ่อไปก่อน พ่อจะทำยังไง?”

“ไม่หรอกค่ะ พ่อ แม่ฉันอายุตั้งเท่าไรแล้ว? เธอยังมีช่วงเวลาดีๆ กับพ่อนะคะ อีกอย่างพวกคุณก็เลี้ยงฉันมาโตขนาดนี้ ฉันยังไม่ได้ตอบแทนพระคุณพวกคุณเลย พวกคุณต้องสบายดีสิคะ”

หางตานรมนมีน้ำตาคลอ

พ่อนรมนจึงพูดขึ้นเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “ชีวิตที่ลูกประสบ……”

“ฉันเป็นลูกสาวของพ่อแม่ตลอดไป ฉันนามสกุลธนาศักดิ์ธน ฉันชื่อนรมน ตลอดชีวิตนี้”

เมื่อนรมนพูดคำนี้ น้ำตาเดิมที่ควบคุมไว้ไม่อยู่ของพ่อนรมนก็ไหลออกมาในที่สุด

“ทางด้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา……”

“เรื่องนี้ฉันพูดแล้วทุกคนต้องทำตาม ไม่ว่าฉันจะเป็นลูกของใคร ฉันแค่รู้ว่าตั้งแต่เล็กจนโต ตั้งแต่ฉันรู้ความ พ่อกับแม่สอนวิธีเดินให้กับฉัน พวกคุณสอนให้ฉันพูดและหลักการเป็นคนดี ในความคิดของฉัน พ่อและแม่เป็นพ่อแม่แท้ๆ ของฉัน ใครก็มาแทนที่ไม่ได้”

“ดี ดี! ถ้าแม่ของลูกได้ยินลูกพูดแบบนี้ ก็ต้องวางใจ”

พ่อนรมนจับมือนรมนไว้แน่น ความกังวลใจหลายวันมานี้ก็ปล่อยวางลงในที่สุด

เพราะหวังดีกับลูก จริงๆ เขารู้ ให้นรมนกลับไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด แต่เขาและแม่นรมนปล่อยไปไม่ได้

ชีวิตนี้นรมนเป็นลูกสาวคนเดียว ตอนนี้จู่ๆ ลูกสาวคนนี้ก็ไม่ใช่ลูกของตนแล้ว ความรู้สึกนี้มันทำให้ทนไม่ได้

งั้นก็ให้นรมนรู้จักพวกเขาไปเลย ก็พอแล้ว

เมื่อกานต์วิ่งมาถึง ก็เห็นนรมนและผู้อาวุโสคนหนึ่งกำลังร้องไห้

เขาตะโกนเรียกอย่างไม่ค่อยสบายใจ “หม่ามี้”

นรมนเงยหน้าขึ้นทันที ในขณะนั้นเห็นกานต์ก็รู้สึกมึนงงนิดหน่อย แต่ก็ยังกวักมือเรียกกานต์

“กานต์ มานี่ มาหาคุณตา”

พ่อนรมนเงยหน้าขึ้นทันที เห็นเด็กตัวเล็กตรงหน้า ก็ตื่นเต้นขึ้นมากะทันหัน

“น-นี่กานต์เหรอ? ลูกชายของลูกเหรอ?”

“ค่ะ ลูกชายฉัน พ่อ รอแม่ออกมา ฉันจะพาหลานสาวพ่อมาเจอพวกคุณ”

คำพูดนรมนทำให้พ่อนรมนรีบพยักหน้า

เขามองกานต์อย่างตื่นเต้น

กานต์เดินมาข้างหน้าอย่างเชื่อฟังมาก พูดขึ้นอย่างสุภาพ “สวัสดีฮะคุณตา ผมชื่อกานต์ ปีนี้อายุสี่ขวบ”

“ดีๆๆ! เด็กดี! ตาเจอหลานครั้งแรก ก็ไม่รู้จะเอาอะไรให้หลานดี กลับไปตาจะเลือกของเล่นสวยๆ สนุกๆ เอามาให้หลานนะ หลานอย่ารังเกียจตาเลยนะ”

พ่อนรมนจับมือกานต์อย่างตื่นเต้น

กานต์หน้าเหมือนบุริศร์ แต่จมูกและปากคล้ายนรมนสุดๆ 

เขามองเด็กตรงหน้าด้วยความปลื้มใจ ราวกับเป็นมรดกทางสายเลือดของตัวเอง ความรู้สึกนั้นทำให้พ่อนรมนตื่นเต้นอย่างควบคุมไม่ได้จริงๆ 

กานต์ไม่ค่อยคุ้นเคยกับพ่อนรมน แต่เห็นท่าทางนรมนห่วงใยมาก เขาก็มานั่งข้างๆ พ่อนรมนอย่างเชื่อฟัง

“คุณตา ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แค่คุณตาคุณย่ามีสุขภาพที่ดีก็พอแล้วฮะ แบบนี้หม่ามี้ก็จะไม่กังวล ผมก็มีความสุขมาก”

“เด็กดี!”

พ่อนรมนกอดกานต์ในอ้อมแขน ชิ้นส่วนที่ขาดหายในจิตใจในที่สุดก็สร้างขึ้นมา

นรมนเห็นภาพนี้ ในใจก็แอบด่าตัวเองที่ไม่พาลูกๆ ไปเจอพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนตั้งแต่แรก

พวกเขาชราแล้ว สิ่งที่อยากเห็นก็คือความสงบสุขของลูกๆ ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง

ไฟในห้องผ่าตัดก็ดับลงระหว่างที่รอคอย

แม่นรมนถูกเข็นออกมา

“คุณหมอ แม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ?”

นรมนรีบลุกขึ้นไปทักทาย

คุณหมอถอดหน้ากากอนามัยแล้วพูดขึ้น “ไม่เป็นอะไรแล้วครับ หัวใจผู้สูงอายุไม่ดี ช่วงนี้อาจจะสะเทือนใจเกินไป ต่อไปอย่าให้เธอมีอารมณ์สะเทือนใจมากเกินไป โชคดีที่ส่งมาได้ทันเวลา เลยไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ต้องพักผ่อนให้เต็มที่”

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”

นรมนได้ยินว่าแม่นรมนไม่เป็นอะไร ก็โล่งใจ

เธอพบว่าสีหน้าแม่นรมนไม่ดีมากเลย สีหน้าเหมือนผอมลง ดูเหมือนว่าช่วงนี้ แม่นรมนจะไม่ค่อยมีความสุขจริงๆ 

ส่งแม่นรมนเข้าไปในห้องคนไข้ นรมนยืนกรานจะอยู่ดูแล แน่นอนว่าพ่อนรมนก็ยากที่จะห้ามปราม

กานต์อยู่กับพ่อนรมนเป็นเด็กดีมากเป็นพิเศษ ทำให้พ่อนรมนชอบมาก

กลุ่มผู้คนรอสักพักหนึ่ง แม่นรมนก็ตื่นแล้ว

เมื่อเธอเห็นนรมน ก็สะเทือนใจอย่างมาก

นรมนรีบจับมือเธอไว้แล้วพูดขึ้น “แม่ แม่อย่าสะเทือนใจนะ หมอบอกว่าแม่ห้ามสะเทือนใจเกินไป ฉันไม่เป็นอะไร บุริศร์ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว เราสบายดีกันมาก แม่ดูสิ ฉันพากานต์หลานแม่มาด้วย กานต์ มานี่!”

กานต์ได้ยินว่านรมนเรียกเขา ก็รีบเดินไปข้างๆ แม่นรมน เรียก ‘คุณยาย’ อย่างหวานชื่น เรียกจนทำให้แม่นรมนน้ำตาไหล

“ดีๆๆ ฉันไม่เป็นอะไร ฉันไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ”

แม่นรมนเห็นนรมนไม่เป็นอะไรก็ดีขึ้นไปครึ่งหนึ่งแล้ว

ครอบครัวคุยกันอย่างตื่นเต้นสักพัก แม่นรมนก็หลับไปในที่สุดเพราะเหนื่อยล้าเกินไป

พ่อนรมนก็ดึงนรมนออกมา ถามขึ้นอย่างค่อนข้างกังวล “ลูกกับกานต์อยู่ที่ตระกูลโตเล็กไม่มีความสุขใช่หรือเปล่า? พ่อรู้ ตระกูลธนาศักดิ์ธนเทียบไม่ได้กับตระกูลโตเล็กและตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่พ่อกับแม่จะสนับสนุนลูกและเด็กๆ ตลอดไป ถ้าพวกคุณได้รับความไม่ยุติธรรม ต้องบอกพ่อนะ ถึงต้องสู้ด้วยชีวิตนี้ พ่อก็ต้องให้ผลตอบแทนที่เป็นธรรมกับลูกและเด็กๆ”

นรมนได้ยินพ่อนรมนพูดแบบนี้ ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง

“พ่อ ทำไมพ่อพูดแบบนี้คะ? ฉันกับกานต์อยู่ที่ตระกูลโตเล็กมีความสุขมาก”

“ลูกอย่าโกหกพ่อเลย”

พ่อนรมนถอนหายใจก่อนพูดขึ้น “ต้องโทษที่พ่อกับแม่ไม่มีประโยชน์ ให้ลูกได้รับความไม่ยุติธรรมแล้วก็ไม่กล้ากลับไปบอกพวกเรา ถึงแม้ตอนแรกที่ลูกแต่งงานกับบุริศร์เราไม่เห็นด้วย แต่ตอนนี้พวกคุณก็ลูกกันแล้ว ถ้าตระกูลโตเล็กทำให้ลูกลำบากใจล่ะก็ พ่อไม่ยอมนะ”

“พ่อ พ่อพูดอะไรอยู่กันแน่? หรือพ่อไปได้ยินข่าวลืออะไรมา? แม่สามีฉันกับบุริศร์ดีกับฉันมากเลย ทำไมจู่ๆ พ่อถามแบบนี้?”

นรมนงงงวยจริงๆ 

เกิดอะไรขึ้นกับพ่อนรมนกันแน่? 

ทำไมจู่ๆ ถึงได้พูดยืนยันว่าเธอกับกานต์ได้รับความไม่ยุติธรรมที่ตระกูลโตเล็กกันล่ะ? 

หรือมีใครคนไหนไปพูดอะไรบางอย่างต่อหน้าพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน?