แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 330

บทที่ 330 ต่อให้ถูกฟ้าดินลงโทษแล้วยังไง

บุริศร์เดินออกจากห้องไป คราวนี้ตรินท์กลับไม่ขัดขวาง

หลายครั้ง ที่ความกตัญญูและความดีที่พวกเขายึดติด มักหันกลับมาทำร้ายพวกเขาทั้งคู่ซะเอง

หากตั้งแต่เริ่มเขาอยู่ในความชอบธรรมไม่เห็นแก่ตัว อาจจะไม่เกิดเรื่องราวหลังจากนั้นขึ้นใช่หรือไม่นะ?

ตอนที่บุริศร์เดินออกมา ใบหน้าของพฤกษ์ไม่สู้ดีนัก คมทิพย์ที่อยู่ข้างๆจับจ้องบุริศร์ด้วยสายตาโกรธแค้น

“นายช่วยทำให้นรมนมีอันตรายน้อยลงหน่อยจะได้ไหม? หากนายไม่สามารถให้ชีวิตที่สงบสุขแก่เธอได้ ก็ขอให้นายปล่อยเธอไปเถอะ ฉันไม่สนใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างนายกับนรมนจะเป็นยังไง แต่นายลองคิดดูให้ดี หลังจากที่เธออยู่กับนาย เธอเคยได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขสักวันบ้างไหม? ความทุกข์ที่ผู้หญิงคนหนึ่งควรจะได้รับ หรือไม่ควรได้รับ เธอได้ผ่านมันมาทั้งหมด ฉันไม่สนใจว่านายทำอะไรเพื่อเธอบ้าง เสียอะไรไปบ้าง ฉันรู้แค่ว่า เธออยู่กับนาย เหมือนเธอเธอแขวนชีวิตไว้กับเส้นด้าย หากนี่เป็นความสุขที่นายจะให้เธอ ฉันขอร้องล่ะ ปล่อยเธอไปเถอะ”

คราวนี้ คมทิพย์ไม่ตีโพยตีพาย และไม่โวยวายแต่อย่างใด เธอกลับเจ็บปวดและเสียใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่บุริศร์ไร้ปฏิกิริยาตอบโต้คมทิพย์

พฤกษ์กลับลังเล เขาดึงรั้งคมทิพย์เอาไว้จากทางด้านหลัง พร้อมเอ่ยเสียงแผ่ว “ประธานบุริศร์ นี่คุณกำลังจะไปไหน? ร่างกายคุณ…..”

“ไปหาป้าโอ ตอนนี้เธออยู่ไหน?”

น้ำเสียงของบุริศร์เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

พฤกษ์ส่ายหน้า “กิมจิเท่านั้นที่รู้ เรื่องนี้ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ก็เลย…..”

“รู้แล้ว ดูแลที่นี่ให้ดี นรมนออกมาเมื่อไหร่ โทรหาผมได้เลยทันที”

“ได้ครับ!”

จบคำพฤกษ์ บุริศร์ยกฝีเท้าขึ้น หากแต่เมื่อเดินผ่านคมทิพย์ เขากลับโพร่งขึ้นกะทันหัน

“ฉันไม่กล้ารับปากหลอกนะว่าเธอจะไม่มีอันตรายหลังจากนี้ แต่ผมจะพยายามกวาดล้างอันตรายที่อยู่รอบตัวเธอสุดความสามารถ หวังว่าเธอจะให้โอกาสผมอีกสักครั้ง”

สิ้นสุดประโยค เขายกฝีเท้าก้าวเดินจากไป

คมทิพย์นิ่งแข็งไปอย่างฉงน

เมื่อสักครู่บุริศร์ว่ายังไงนะ?

บอกให้เธอให้โอกาสเขาอีกครั้ง?

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผู้สูงส่งอย่างประธานบุริศร์ ได้ลดตัวขอโอกาสจากชาวบ้านธรรมดาตัวเล็กๆอย่างเธอกัน?

คมทิพย์จ้องมองแผ่นหลังของบุริศร์ด้วยความสับสน เธอถึงได้สังเกตเห็นไหล่กว้างของเขาไม่ได้มั่นคงอีกต่อไปแล้ว

เรื่องของนรมนมีผลกระทบต่อเขามาก แผ่นหลังของเขามีความโค้งงอเล็กน้อย

คมทิพย์รู้สึกแสบจมูกขึ้นมากะทันหัน

เธอเบือนหน้าหนีทันทีโดยไม่พูดอะไรสักแอะ

พฤกษ์ที่เห็นทีท่าของเธอ จึงเอ่ยเสียงแผ่ว “เธออคติต่อประธานบุริศร์เกินไป”

“ก็อาจจะ”

คมทิพย์ไม่พูดอะไรอีก เธอลุกขึ้นยืนมุ่งไปทางห้องผ่าตัด

“คุณคมทิพย์ แม้ว่าคุณจะไม่เป็นอะไรมาก แต่คุณหมอสั่งเอาไว้ว่า คุณต้องได้รับการพักผ่อน ตอนนี้…..”

“นรมนกำลังนอนอยู่ข้างในยังไม่พ้นขีดอันตราย ฉันจะพักผ่อนลงได้ยังไง? ผู้หญิงคนนี้ไม่มีสมองหรือไง ตัวเองมีความสามารถแค่ไหนไม่รู้ตัวบ้างหรือยังไง? ถึงได้กล้าใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ ต่อกรกับป้าโอ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? ไอร่อนแมน? หรือเซียนจากไหน? หรือเป็นปีเตอร์ที่ตีไม่ตายกัน?”

คมทิพย์ยิ่งพูดยิ่งโมโห พร้อมน้ำตาเอ่อ

“พอได้แล้ว คุณนายเองเธอรู้ดีแก่ใจอยู่แล้ว

พฤกษ์เองรู้ดีว่าเขาไม่ควรพูดแบบนี้ แต่เขาทำได้เพียงปลอบใจเธอ

คมทิพย์เอ่ยเสียงแผ่ว “กานต์รู้หรือยัง?”

“เขายังไม่รู้ คุณชายกานต์ตอนนี้อยู่ที่ตระกูลธนาศักดิ์ธน ทางด้านคุณหนูกมลเองก็จัดการเรียบร้อยแล้ว เด็กๆจะไม่ได้รับผลกระทบแน่นอน”

ที่จริงพฤกษ์ไม่ต้องการให้คมทิพย์รับรู้เรื่องพวกนี้ แต่คมทิพย์เป็นเพื่อนสนิทของนรมน เธอใส่ใจนรมนมาก เขาจึงหลุดปากอย่างช่วยไม่ได้

คมทิพย์ไม่พูดอะไรอีก เธอนั่งรอที่หน้าห้องผ่าตัดเงียบๆ

บุริศร์ออกจากโรงพยาบาล มุ่งไปหากิมจิ

เมื่อกิมจิเห็นบุริศร์ ไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยใดๆ ก็ถูกบุริศร์ใส่หมัดเข้าให้บนใบหน้าเต็มประดา ก่อนที่คอเสื้อของเขาจะถูกบุริศร์กระชากขึ้น

“นรมนไม่เป็นไรยังดี หากเธอเป็นอะไรไป ตำแหน่งผู้จัดการของแกก็มาได้เท่านี้”

“ประธานบุริศร์ ขอโทษครับ”

กิมจิไม่ตอบโต้แต่อย่างใดเมื่อถูกเขาต่อย

ความชื่นชมและความรู้สึกผิดที่มีต่อนรมน ทำให้เขาไม่รู้ว่าควรเผชิญหน้าต่อบุริศร์อย่างไร

บุริศร์ผลักเขาออก “หากขอโทษมันมีประโยชน์ ยังจะมีโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นไหม? นรมนเป็นนายหญิงของแกไม่ผิด แกต้องฟังคำสั่งเธอก็ไม่ผิด

แต่เธอเพิ่งเข้ามาดูแลอาณาจักรรัตติกาล แผนการอันตรายแบบนี้ เสี่ยงขนาดนี้ แกไม่คิดที่จะห้ามเลยหรือไง?”

“ขอโทษครับ”

ตอนนี้ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว

กิมจิก้มหน้าลง พร้อมกล่าวคำขอโทษไม่ขาดสาย

เขาคิดว่าทุกอย่างได้รับการวางแผนแล้วอย่างดี คิดว่าป้าโอคงไม่คิดจะที่เอาชีวิตนรมนแน่ ไม่มีใครคาดคิดว่านรมนจะตั้งท้อง

หากเขารู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก ต่อให้ตายเขาก็ไม่มีวันยอมให้นรมนทำเช่นนั้นแน่

เมื่อบุริศร์เห็นทีท่าของกิมจิ เขาจึงระงับความโมโหลง เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ “ป้าโออยู่ไหน”

“อยู่ห้องใต้ดินของโรงพยาบาล ตอนนี้ตำรวจยังไม่มา เรามีเรื่องอีกมากมายที่จะต้องสักถาม เพราะงั้น…..”