แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 330

บทที่ 330 ต่อให้ถูกฟ้าดินลงโทษแล้วยังไง

บุริศร์เดินออกจากห้องไป คราวนี้ตรินท์กลับไม่ขัดขวาง

หลายครั้ง ที่ความกตัญญูและความดีที่พวกเขายึดติด มักหันกลับมาทำร้ายพวกเขาทั้งคู่ซะเอง

หากตั้งแต่เริ่มเขาอยู่ในความชอบธรรมไม่เห็นแก่ตัว อาจจะไม่เกิดเรื่องราวหลังจากนั้นขึ้นใช่หรือไม่นะ?

ตอนที่บุริศร์เดินออกมา ใบหน้าของพฤกษ์ไม่สู้ดีนัก คมทิพย์ที่อยู่ข้างๆจับจ้องบุริศร์ด้วยสายตาโกรธแค้น

“นายช่วยทำให้นรมนมีอันตรายน้อยลงหน่อยจะได้ไหม? หากนายไม่สามารถให้ชีวิตที่สงบสุขแก่เธอได้ ก็ขอให้นายปล่อยเธอไปเถอะ ฉันไม่สนใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างนายกับนรมนจะเป็นยังไง แต่นายลองคิดดูให้ดี หลังจากที่เธออยู่กับนาย เธอเคยได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขสักวันบ้างไหม? ความทุกข์ที่ผู้หญิงคนหนึ่งควรจะได้รับ หรือไม่ควรได้รับ เธอได้ผ่านมันมาทั้งหมด ฉันไม่สนใจว่านายทำอะไรเพื่อเธอบ้าง เสียอะไรไปบ้าง ฉันรู้แค่ว่า เธออยู่กับนาย เหมือนเธอเธอแขวนชีวิตไว้กับเส้นด้าย หากนี่เป็นความสุขที่นายจะให้เธอ ฉันขอร้องล่ะ ปล่อยเธอไปเถอะ”

คราวนี้ คมทิพย์ไม่ตีโพยตีพาย และไม่โวยวายแต่อย่างใด เธอกลับเจ็บปวดและเสียใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่บุริศร์ไร้ปฏิกิริยาตอบโต้คมทิพย์

พฤกษ์กลับลังเล เขาดึงรั้งคมทิพย์เอาไว้จากทางด้านหลัง พร้อมเอ่ยเสียงแผ่ว “ประธานบุริศร์ นี่คุณกำลังจะไปไหน? ร่างกายคุณ…..”

“ไปหาป้าโอ ตอนนี้เธออยู่ไหน?”

น้ำเสียงของบุริศร์เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

พฤกษ์ส่ายหน้า “กิมจิเท่านั้นที่รู้ เรื่องนี้ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ก็เลย…..”

“รู้แล้ว ดูแลที่นี่ให้ดี นรมนออกมาเมื่อไหร่ โทรหาผมได้เลยทันที”

“ได้ครับ!”

จบคำพฤกษ์ บุริศร์ยกฝีเท้าขึ้น หากแต่เมื่อเดินผ่านคมทิพย์ เขากลับโพร่งขึ้นกะทันหัน

“ฉันไม่กล้ารับปากหลอกนะว่าเธอจะไม่มีอันตรายหลังจากนี้ แต่ผมจะพยายามกวาดล้างอันตรายที่อยู่รอบตัวเธอสุดความสามารถ หวังว่าเธอจะให้โอกาสผมอีกสักครั้ง”

สิ้นสุดประโยค เขายกฝีเท้าก้าวเดินจากไป

คมทิพย์นิ่งแข็งไปอย่างฉงน

เมื่อสักครู่บุริศร์ว่ายังไงนะ?

บอกให้เธอให้โอกาสเขาอีกครั้ง?

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผู้สูงส่งอย่างประธานบุริศร์ ได้ลดตัวขอโอกาสจากชาวบ้านธรรมดาตัวเล็กๆอย่างเธอกัน?

คมทิพย์จ้องมองแผ่นหลังของบุริศร์ด้วยความสับสน เธอถึงได้สังเกตเห็นไหล่กว้างของเขาไม่ได้มั่นคงอีกต่อไปแล้ว

เรื่องของนรมนมีผลกระทบต่อเขามาก แผ่นหลังของเขามีความโค้งงอเล็กน้อย

คมทิพย์รู้สึกแสบจมูกขึ้นมากะทันหัน

เธอเบือนหน้าหนีทันทีโดยไม่พูดอะไรสักแอะ

พฤกษ์ที่เห็นทีท่าของเธอ จึงเอ่ยเสียงแผ่ว “เธออคติต่อประธานบุริศร์เกินไป”

“ก็อาจจะ”

คมทิพย์ไม่พูดอะไรอีก เธอลุกขึ้นยืนมุ่งไปทางห้องผ่าตัด

“คุณคมทิพย์ แม้ว่าคุณจะไม่เป็นอะไรมาก แต่คุณหมอสั่งเอาไว้ว่า คุณต้องได้รับการพักผ่อน ตอนนี้…..”

“นรมนกำลังนอนอยู่ข้างในยังไม่พ้นขีดอันตราย ฉันจะพักผ่อนลงได้ยังไง? ผู้หญิงคนนี้ไม่มีสมองหรือไง ตัวเองมีความสามารถแค่ไหนไม่รู้ตัวบ้างหรือยังไง? ถึงได้กล้าใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ ต่อกรกับป้าโอ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? ไอร่อนแมน? หรือเซียนจากไหน? หรือเป็นปีเตอร์ที่ตีไม่ตายกัน?”

คมทิพย์ยิ่งพูดยิ่งโมโห พร้อมน้ำตาเอ่อ

“พอได้แล้ว คุณนายเองเธอรู้ดีแก่ใจอยู่แล้ว

พฤกษ์เองรู้ดีว่าเขาไม่ควรพูดแบบนี้ แต่เขาทำได้เพียงปลอบใจเธอ

คมทิพย์เอ่ยเสียงแผ่ว “กานต์รู้หรือยัง?”

“เขายังไม่รู้ คุณชายกานต์ตอนนี้อยู่ที่ตระกูลธนาศักดิ์ธน ทางด้านคุณหนูกมลเองก็จัดการเรียบร้อยแล้ว เด็กๆจะไม่ได้รับผลกระทบแน่นอน”

ที่จริงพฤกษ์ไม่ต้องการให้คมทิพย์รับรู้เรื่องพวกนี้ แต่คมทิพย์เป็นเพื่อนสนิทของนรมน เธอใส่ใจนรมนมาก เขาจึงหลุดปากอย่างช่วยไม่ได้

คมทิพย์ไม่พูดอะไรอีก เธอนั่งรอที่หน้าห้องผ่าตัดเงียบๆ

บุริศร์ออกจากโรงพยาบาล มุ่งไปหากิมจิ

เมื่อกิมจิเห็นบุริศร์ ไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยใดๆ ก็ถูกบุริศร์ใส่หมัดเข้าให้บนใบหน้าเต็มประดา ก่อนที่คอเสื้อของเขาจะถูกบุริศร์กระชากขึ้น

“นรมนไม่เป็นไรยังดี หากเธอเป็นอะไรไป ตำแหน่งผู้จัดการของแกก็มาได้เท่านี้”

“ประธานบุริศร์ ขอโทษครับ”

กิมจิไม่ตอบโต้แต่อย่างใดเมื่อถูกเขาต่อย

ความชื่นชมและความรู้สึกผิดที่มีต่อนรมน ทำให้เขาไม่รู้ว่าควรเผชิญหน้าต่อบุริศร์อย่างไร

บุริศร์ผลักเขาออก “หากขอโทษมันมีประโยชน์ ยังจะมีโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นไหม? นรมนเป็นนายหญิงของแกไม่ผิด แกต้องฟังคำสั่งเธอก็ไม่ผิด

แต่เธอเพิ่งเข้ามาดูแลอาณาจักรรัตติกาล แผนการอันตรายแบบนี้ เสี่ยงขนาดนี้ แกไม่คิดที่จะห้ามเลยหรือไง?”

“ขอโทษครับ”

ตอนนี้ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว

กิมจิก้มหน้าลง พร้อมกล่าวคำขอโทษไม่ขาดสาย

เขาคิดว่าทุกอย่างได้รับการวางแผนแล้วอย่างดี คิดว่าป้าโอคงไม่คิดจะที่เอาชีวิตนรมนแน่ ไม่มีใครคาดคิดว่านรมนจะตั้งท้อง

หากเขารู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก ต่อให้ตายเขาก็ไม่มีวันยอมให้นรมนทำเช่นนั้นแน่

เมื่อบุริศร์เห็นทีท่าของกิมจิ เขาจึงระงับความโมโหลง เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ “ป้าโออยู่ไหน”

“อยู่ห้องใต้ดินของโรงพยาบาล ตอนนี้ตำรวจยังไม่มา เรามีเรื่องอีกมากมายที่จะต้องสักถาม เพราะงั้น…..”

ไม่ฟังให้จบประโยคของกิมจิ บุริศร์สาวเท้ามุ่งไปทางห้องใต้ดินทันที

ความอาฆาตในตัวเขาทำให้กิมจิที่พบเห็นขนลุกขนพอง

หากตอนนี้ป้าโอเกิดตายขึ้นมา ไม่รู้ว่าเบื้องบนจะลงโทษหรือไม่

เมื่อนึกขึ้นได้ กิมจิจึงรีบวิ่งตามไปทันที

“ประธานบุริศร์ ผมรู้ว่าตอนนี้คุณโกรธมาก อยากจะฆ่าป้าโอทิ้งซะ แต่ตอนนี้เธอยังตายไม่ได้ เบื้องบนมีคำสั่ง จะมีคนมาเอาตัวป้าโอไป ยังมีเรื่องอีกมากที่ต้องการความร่วมมือจากป้าโอ”

ประโยคของกิมจิทำให้บุริศร์หยุดฝีเท้าลง

“เบื้องบน?”

“ใช่แล้ว อาณาจักรรัตติกาลของเราไม่เพียงแค่ดูแลความปลอดภัยของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปและประธานบุริศร์ เรายังรับใช้ชาติอีกด้วย ตรงนี้ผมคิดว่าประธานบุริศร์รู้ดี”

น้ำเสียงของกิมจิไม่ดังมากนัก มีเพียงแค่เขาและบุริศร์เท่านั้นที่ได้ยิน แต่บุริศร์กลับมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป

“เธอยังมีความเกี่ยวข้องกับคดีอื่นหรือ?”

“คงใช่ ได้ข่าวว่าเกี่ยวข้องกับระดับชาติ เพราะงั้นประธานบุริศร์ ไม่ว่าอย่างไร ขอความกรุณา ไว้ชีวิตเธอด้วย”

กิมจิเองก็อยากเอาชีวิตป้าโอเช่นเดียวกัน

ผู้หญิงชั่วร้ายแบบนั้นไม่มีประโยชน์ที่จะมีชีวิตบนโลกนี้ต่อไป เสียดายที่คำสั่งนี้ตรงมาจากสำนักงาน หากไม่ใช่เพราะนรมนไม่ได้สติ เรื่องนี้อยู่ในความรับผิดชอบของเธอ

สายตาอาฆาตของบุริศร์จางลง

“แกหมายความว่า ขอเพียงแค่เธอยังมีลมหายใจ ขอเพียงแค่มีชีวิตอยู่ อย่างอื่นก็ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

น้ำเสียงของบุริศร์เสมือนว่าอาบไปด้วยยาพิษ

กิมจิเข้าใจความหมายของเขาอยู่แล้ว แต่กลับสั่นไหวขึ้นมาซะอย่างนั้น

“ประธานบุริศร์ ยังไงซะเธอก็เป็นแม่แท้ๆของคุณ…..”

ไม่มันที่กิมจิได้จบประโยคดี ก็ถูกสายตาที่เยือกเย็นของบุริศร์แช่แข็งเสียก่อน ไม่กล้าเอ่ยประโยคต่อไป

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา บุริศร์ถึงได้ยกฝีเท้าขึ้นจากไป

กิมจิทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เดินตามเขาไป

ทั้งคู่เดินตามกันมาที่ห้องใต้ดิน

ป้าโอเจ็บปวดจนนอนดิ้นทุรนตัวสั่นเทากับพื้น เธอกัดริมฝีปากแน่น จนเขียวช้ำ พร้อมเหงื่อที่ไหลท่วมกาย ทำให้เธอดูน่าอนาถ

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามา ป้าโอแหงนหน้าขึ้น จ้องมองบุริศร์ที่มุ่งมายังตน ชั่ววูบเธอมีความหวังขึ้นมา

“บุริศร์ ช่วยฉันเร็วเข้า! ช่วยฉันที!”

เธอเหมือนกับสุนัขตัวหนึ่งที่คลานไปตรงหน้าเขา พลางเอื้อมมือคว้ากางเกงของเขาเอาไว้

บุริศร์จับจ้องที่ผู้หญิงที่น่าอนาถตรงพื้น ทำให้เขานึกถึงเด็กน้อยที่ไร้วาสนาของนรมน นึกถึงตอนที่เจอนรมน หยาดเลือดที่ชโลมไปทั่วร่างของเธอ สายตาของเขากลับเย็นชาขึ้นมา

“อยากให้ผมช่วยคุณงั้นเหรอ?”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ป้าโอพยักหน้ารัว

“ใช่ใช่ใช่ ช่วยฉันด้วย บุริศร์ ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นแม่แท้ๆของแก เป็นฉันที่อุ้มท้องแกมาเก้าเดือนทำให้แกเกิดมา หลายปีมานี้ ฉันทำทุกอย่างเพื่อแก จัดเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้แก ที่ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อแกฉันรู้เพราะนรมน ทำให้เราสองคนเข้ากันไม่ได้ แต่สักวันแกจะเข้าใจ! นรมนไม่คู่ควรกับแกเลยสักนิด! เธอไม่คู่ควรกับแก!”

“เพราะงั้นคุณก็เลยจะทำอะไรกับเธอก็ได้ใช่ไหม! ในสายตาคุณ ชีวิตของคนคืออะไรกัน? แล้วความสุขของคนอื่นเป็นอะไร?”

บุริศร์เตะร่างป้าโอปลิวไปอีกทาง

ป้าโอคิดไม่ถึงเลยว่าลูกชายตนเองจะลงมือกับเธอได้

เธอจับจ้องบุริศร์ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ร่างกายเหมือนกับว่าวที่เชือกขาดสะบั้นชนเข้ากับผนัง จนเลือดของเธอพุ่งออกจากปาก

“แก แก…..”

ป้าโอยกมือขึ้นทาบอกพร้อมถลึงตาโตใส่บุริศร์

บุริศร์มุ่งไปยังเธออย่างเชื่องช้า คุกเข่าลง ก่อนหัวเราะออกมา เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ป้าโอหวาดกลัว

“แกคิดจะทำอะไร? บุริศร์ แกคิดดูให้ดี ฉันเป็นแม่แท้ๆของแก! ฉันเป็นคนให้ชีวิตกับแก ตอนนี้แกจะฆ่าฉันเพื่อนังแพศยานั่นเหรอ? ไม่กลัวถูกฟ้าผ่าหรือยังไง?”

ไม่ทันที่ป้าโอพูดจบประโยค มือของบุริศร์บีบคอเธอเอาไว้แน่น ด้วยแรงที่ทำให้ป้าโอหายใจติดขัด

เธอกลัวขึ้นมาแล้วจริงๆ!

เพราะในดวงตาของบุริศร์ เธอมองไม่เห็นความอบอุ่นอยู่เลยแม้สักนิด!

บุริศร์ต้องการฆ่าเธอทิ้งจริงๆ!

เมื่อความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวของป้าโอ

เธอถึงสัมผัสได้ถึงความกลัวขึ้นมา

“แกจะฆ่าฉันไม่ได้! บุริศร์ แกจะฆ่าฉันไม่ได้! เรามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดต่อกัน แกทำแบบนี้มันไร้จริยธรรม ฟ้าดินจะลงโทษแก!”

“คนอย่างคุณฟ้าดินยังไม่ลงโทษเลย แล้วผมจะเป็นไปได้อย่างไร? ความจริง ต่อให้ฟ้าดินลงโทษแล้วยังไง? ไม่ว่าอย่างไร วันนี้เพื่อลูกที่ไม่ได้กำเนิด กับนรมนที่ยังไม่รู้ความเป็นความตายทวงความยุติธรรม”

บุริศร์จับจ้องป้าโอด้วยสายตาเสมือนคนที่ตายไปแล้ว

ป้าโอหายใจติดขัด รู้สึกว่าตนกำลังจะถูกบีบรัดจนตาย เธอดิ้นทุรน ตบตีที่แขนของบุริศร์ พร้อมเอ่ยอย่างเสียแรงกาย “อย่าฆ่าฉัน! บุริศร์ อย่าฆ่าฉัน!”

“คุณรู้อะไรไหม? ผมอยากฆ่าคุณใจแทบขาด อยากแล่คุณใจแทบขาด ต่อให้หั่นคุณเป็นพันชิ้น ก็ไม่สามารถคลายความโกรธเกลียดของผมได้เลย แต่คุณโชคดี มีคนต้องการปกป้องชีวิตของคุณ ผมไม่สามารถทำให้คุณตายได้ แต่คุณต้องทิ้ง ทิ้งอะไรสักอย่างเอาไว้ ให้กับลูกที่ไม่ได้กำเนิด กับภรรยาของผมสักหน่อย”

บุริศร์จ้องมองป้าโออย่างเย็นชา ป้าโอรู้สึกอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

ตอนนี้บุริศร์เสมือนกับผีร้ายที่ผุดขึ้นมาจากในนรก ที่ไม่สามารถสื่อสารอะไรกับเขาได้เลย

ป้าโอยังคงต่อต้านอยู่อย่างนั้น เธอรวบรวมพละกำลังส่ายหน้าอย่างแรง ต้องการพูดบางอย่าง แต่กลับได้ยินเสียงบางอย่าง ทันใดนั้นป้าโอร้องเสียงหลงกึกก้องไปทั่วห้องใต้ดิน ที่ทำให้ผู้ที่ได้ยินถึงกับขนลุกขนพอง