แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 331

บทที่ 331 ใครกล้าต่อกระดูกให้เธอ ฉันจะทำให้มันพิการ

กิมจิรู้สึกเพียงแค่ว่ากล้ามเนื้อทุกส่วนบนร่างกายล้วนเต้นตุบๆ

เขาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนสามารถปฏิบัติต่อผู้หญิงคนหนึ่งได้โหดเหี้ยมขนาดนี้

ความโหดเหี้ยมนัี้นราวกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่มีชีวิต

ป้าโอเจ็บจนเหงื่อโทรมกาย แขนข้างหนึ่งหักไปแล้ว

“บุริศร์ แกมันเดรัจฉาน! เพื่อภรรยาของแก แกถึงขั้นสามารถลงมือกับแม่แท้ๆของตัวเองได้ แกไม่กลัวว่าจะต้องตกนรกหรือ”

“ตกนรก ผมก็ยอม ใครใช้ให้ผมมีแม่ที่ใจคอโหดเหี้ยมแบบนี้คนหนึ่งกันล่ะ ที่หักแขนข้างนี้ก็เพื่อลูกที่ไร้วาสนาคนนั้นของผม”

บุริศร์เอ่ยจบแล้วก็มองไปที่ขาข้างหนึ่งของป้าโอ และหักมันทิ้งโดยไม่กระพริบตา

ป้าโอเจ็บจนเกือบจะสลบไป

เดิมพิษในร่างกายก็ยังไม่ได้ถูกขจัดออกไป เธออาศัยพลังแห่งความมุ่งมั่นทั้งหมดในการฝืนครองสติเอาไว้ แต่ตอนนี้วิธีการอันเหี้ยมโหดของบุริศร์ เกือบจะทำให้เธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

บุริศร์ก็ไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจ เอ่ยเบาๆว่า “คุณจะสลบไปก็ได้นะ แต่ผมรับประกันเลยว่า อีกครู่หนึ่งคุณก็จะฟื้นขึ้นมา เพราะว่าขาข้างนี้ก็คือ ขาข้างนี้เป็นสิ่งที่คุณต้องชดใช้ต่อสิ่งที่คุณทำทารุณกับกานต์ !”

“บุริศร์ แกฆ่าฉันเลยเถอะ!”

จู่ๆป้าโอก็รู้สึกว่าถึงแม้ว่าตัวเองจะเหี้ยมโหด เย็นชาไร้อารมณ์ แต่ก็เทียบไม่ได้กับความโหดร้าย ไร้ซึ่งความเมตตาปรานีของบุริศร์

เขารู้แท้ๆว่าตัวเองเป็นแม่แท้ๆของเขา แต่กลับลงมือได้ นี่ทำให้ป้าโอไม่มีอะไรมาใช้ในการต่อรอง

ตอนนี้บุริศร์เหมือนกับม้าป่าที่หลุดออกจากบังเหียนตัวหนึ่งจนไม่สามารถควบคุมได้ ถ้าหากนรมนยังอยู่ อาจจะมีความเป็นไปได้ที่จะให้เขาหยุด แต่ตอนนี้ คาดว่ากระทั่งพระเจ้ามาเอง ก็ไม่มีวิธีจะหยุดบุริศร์ไม่ให้ทำอะไรได้แล้ว

ทันใดนั้นเธอก็พังทลาย

ผู้หญิงคนนี้ จะตอนไหนก็ไม่เคยยอมแพ้ แต่ตอนนี้กลับตกใจกลัวต่อหน้าลูกชายแท้ๆของตัวเอง

คนชั่วร้ายก็ต้องให้คนที่ชั่วร้ายกว่าจัดการจริงๆ

เธอเจ็บจนสั่นระริกไปทั้งตัว ทว่าบุริศร์ไม่ออมมือเลยแม้แต่น้อย ตอนที่ป้าโอใกล้จะเป็นลมหมดสติไป เขาก็หักขาอีกข้างหนึ่งของป้าโออีกครั้ง

“อ๊า!”

เสียงกรีดร้องของป้าโอในห้องใต้ดินนั้นดังไม่หยุดหย่อน ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกขนพองสยองเกล้า และหวาดกลัวจนตัวสั่น

กิมจิรู้สึกโชคดีที่บุริศร์ไม่ใช่เจ้านายของเขา ไม่อย่างนั้นเขาคงจะมีเงามืดในใจ

ทว่าบุริศร์ยังคงเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “ขาข้างนี้เป็นค่าตอบแทนที่คุณต้องจ่าย สำหรับเรื่องทั้งหมดที่คุณกระทำต่อกมล”

“บุริศร์ ไม่สู้แกฆ่าฉันตรงๆเสียเลยดีกว่า!”

ป้าโอตะโกนเสียงแหบแห้งอย่างอ่อนแรง

บุริศร์กลับเอ่ยเรียบๆว่า “ผมเคยพูดแล้วว่า มีคนต้องการปกป้องชีวิตของคุณ ผมแตะต้องมันไม่ได้ เพียงแต่บางครั้งการที่คนเรามีชีวิตอยู่ก็ทุกข์ทรมานกว่าการตายไป ช่วงอายุที่เหลือหลังจากนี้ของคุณก็ใช้มันมาสำนึกผิดเถอะ”

“แกคิดจะหักแขนขาทั้งสี่ของฉันทิ้งหรือ แกมันต่ำช้าสารเลว!”

ป้าโอกรีดร้อง อ้าปากจะพุ่งไปกัดบุริศร์

บุริศร์คล้ายกับว่ามีการป้องกันตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว จึงบีบกรามเธอเอาไว้ เมื่อออกแรง ป้าโอจะตะโกนก็ตะโกนออกมาไม่ได้

เธอเจ็บเสียจนอยากจะตายให้ได้ แต่น่าเสียดายแรงมือและการโจมตีต่างๆของบุริศร์นั้นสามารถทำให้ป้าโอครองสติเอาไว้ได้ จุดนี้ต่างหากที่น่าเป็นห่วงมากที่สุด

บุริศร์มองป้าโออย่างเอื่อยเฉื่อย และไม่รีบร้อนที่จะทำลายแขนข้างสุดท้ายของป้าโอ

เขาเอ่ยเสียงเรียบว่า “รู้ไหมว่านรมนคือชีวิตของผม คุณพูดปาวๆว่าคุณเป็นแม่แท้ๆของผม แต่คุณกลับคิดจะเอาชีวิตของผมไปตลอดเวลา ดังนั้นคุณบอกสิว่า ผมไม่กตัญญูก่อน หรือว่าคุณไร้น้ำใจ หมดสิ้นซึ่งคุณธรรมก่อนกันแน่ พ่อของผมตายอย่างไร แม่ของผมถูกพิษได้อย่างไร ทำไมคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถึงได้เป็นอัมพาตขึ้นมากะทันหัน เรื่องราวทั้งหมดนี้ คุณไม่คิดจะให้คำอธิบายกับผมสักหน่อยหรือ”

ป้าโออือๆอาๆอยากจะพูดอะไร แต่ทำได้เพียงแค่หอบหายใจราวกับไม่ใช่มนุษย์อยู่ตรงนั้น

บุริศร์หัวเราะเสียงเย็น “สวรรค์ย่อมมีการวินิจฉัยชี้ขาดเป็นของตัวเอง คุณเคยทำอะไรเอาไว้ จะต้องมีคนถ่ายทอดให้คุณรู้ หลายปีมานี้นรมนได้รับความทุกข์ทรมานมากมายขนาดนี้ ผมล้วนนึกว่าคนที่พุ่งเป้าไปทางเธอเมื่อห้าปีก่อนนั้นคือเขมิกา คือตังเม แต่ก่อนหน้านี้ไม่นาน ผมถึงได้รู้ว่า ที่แท้แล้วคนที่ออกคำสั่งให้จุดไฟเผานรมนในตอนแรกนั้นก็คือคุณ!”

ป้าโอมองบุริศร์ด้วยความสิ้นหวัง เธอไม่เคยคิดเลยว่า จะมีวันหนึ่งที่ตัวเองตกอยู่ในกำมือของลูกชายตัวเอง และถูกลูกชายตัวเองทรมานจนมีสภาพเป็นเช่นนี้

เธอรู้สึกเสียใจ

เสียใจที่ตอนแรกให้กำเนิดบุริศร์ออกมาแล้วไม่ได้บีบคอเขาให้ตายด้วยมือของตัวเอง!

เธอเสียใจที่หลายปีมานี้ยังคงมีสายสัมพันธ์แม่ลูกต่อบุริศร์ ปล่อยเขาไปครั้งแล้วครั้งเล่า

นัยน์ตาของป้าโอที่เหมือนกับดื่มยาพิษเข้าไปจ้องเขม็งไปทางบุริศร์ แม้ว่าจะไม่ได้พูดออกมา แต่ความหมายของสิ่งที่เธอแสดงออกมานั้น บุริศร์เห็นแล้วก็ยังเข้าใจ

“เกลียดผมใช่หรือไม่ รู้สึกว่า ไม่ได้ฆ่าผมทิ้ง ก็เป็นบุญคุณยิ่งใหญ่ต่อผมแล้ว ผมกลับไม่รู้จักบุญคุณ ตอนนี้กลับทำแบบนี้กับคุณได้ ป้าโอ คุณลองถามตัวเองดูว่า คุณไม่เคยลงมือกับผมจริงๆหรือ”

บุริศร์ถามประโยคนี้เสียงเบา เบาเสียจนมีเพียงแค่เขาและป้าโอสองคนเท่านั้นที่สามารถได้ยิน แต่ว่าสีหน้าของป้าโอก็เปลี่ยนไปในทันที

“ทำไมหรือ คิดว่าผมไม่สามารถรู้ได้หรือ อาศัยความสามารถในการวางยาพิษของคุณ อาศัยตำแหน่งและบารมีของคุณที่อำพรางเอาไว้ในตระกูลโตเล็ก คุณคิดว่าผมไม่สามารถค้นพบได้ใช่หรือไม่ น่าเสียดายที่ผมไม่ใช่คนโง่ คุณให้ผมกินอะไร คุณทำอะไรกับร่างกายของผม ผมชัดเจนที่สุด เพียงแต่ตลอดมาผมไม่รู้ว่าคนคนนั้นคือใคร ในที่สุดวันนี้ก็ได้รู้แล้ว สวรรค์กลับล้อเล่นครั้งใหญ่กับผม คนที่ลงมือกับผมนั้น เป็นถึงแม่แท้ๆของผม”

บุริศร์พูดด้วยความโศกเศร้า แต่ก็เอ่ยเยาะเย้ยว่า “ไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับผม ผมก็ไม่มีหนทางที่จะเอามันคืนมาจากคุณได้ เพราะว่าคุณคือแม่ของผม แต่สิ่งที่คุณทำกับนรมนทั้งหมดนั้น ผมคิดว่าผมจำเป็นต้องคิดบัญชีกับคุณดีๆ”