แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 331

บทที่ 331 ใครกล้าต่อกระดูกให้เธอ ฉันจะทำให้มันพิการ

กิมจิรู้สึกเพียงแค่ว่ากล้ามเนื้อทุกส่วนบนร่างกายล้วนเต้นตุบๆ

เขาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนสามารถปฏิบัติต่อผู้หญิงคนหนึ่งได้โหดเหี้ยมขนาดนี้

ความโหดเหี้ยมนัี้นราวกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่มีชีวิต

ป้าโอเจ็บจนเหงื่อโทรมกาย แขนข้างหนึ่งหักไปแล้ว

“บุริศร์ แกมันเดรัจฉาน! เพื่อภรรยาของแก แกถึงขั้นสามารถลงมือกับแม่แท้ๆของตัวเองได้ แกไม่กลัวว่าจะต้องตกนรกหรือ”

“ตกนรก ผมก็ยอม ใครใช้ให้ผมมีแม่ที่ใจคอโหดเหี้ยมแบบนี้คนหนึ่งกันล่ะ ที่หักแขนข้างนี้ก็เพื่อลูกที่ไร้วาสนาคนนั้นของผม”

บุริศร์เอ่ยจบแล้วก็มองไปที่ขาข้างหนึ่งของป้าโอ และหักมันทิ้งโดยไม่กระพริบตา

ป้าโอเจ็บจนเกือบจะสลบไป

เดิมพิษในร่างกายก็ยังไม่ได้ถูกขจัดออกไป เธออาศัยพลังแห่งความมุ่งมั่นทั้งหมดในการฝืนครองสติเอาไว้ แต่ตอนนี้วิธีการอันเหี้ยมโหดของบุริศร์ เกือบจะทำให้เธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

บุริศร์ก็ไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจ เอ่ยเบาๆว่า “คุณจะสลบไปก็ได้นะ แต่ผมรับประกันเลยว่า อีกครู่หนึ่งคุณก็จะฟื้นขึ้นมา เพราะว่าขาข้างนี้ก็คือ ขาข้างนี้เป็นสิ่งที่คุณต้องชดใช้ต่อสิ่งที่คุณทำทารุณกับกานต์ !”

“บุริศร์ แกฆ่าฉันเลยเถอะ!”

จู่ๆป้าโอก็รู้สึกว่าถึงแม้ว่าตัวเองจะเหี้ยมโหด เย็นชาไร้อารมณ์ แต่ก็เทียบไม่ได้กับความโหดร้าย ไร้ซึ่งความเมตตาปรานีของบุริศร์

เขารู้แท้ๆว่าตัวเองเป็นแม่แท้ๆของเขา แต่กลับลงมือได้ นี่ทำให้ป้าโอไม่มีอะไรมาใช้ในการต่อรอง

ตอนนี้บุริศร์เหมือนกับม้าป่าที่หลุดออกจากบังเหียนตัวหนึ่งจนไม่สามารถควบคุมได้ ถ้าหากนรมนยังอยู่ อาจจะมีความเป็นไปได้ที่จะให้เขาหยุด แต่ตอนนี้ คาดว่ากระทั่งพระเจ้ามาเอง ก็ไม่มีวิธีจะหยุดบุริศร์ไม่ให้ทำอะไรได้แล้ว

ทันใดนั้นเธอก็พังทลาย

ผู้หญิงคนนี้ จะตอนไหนก็ไม่เคยยอมแพ้ แต่ตอนนี้กลับตกใจกลัวต่อหน้าลูกชายแท้ๆของตัวเอง

คนชั่วร้ายก็ต้องให้คนที่ชั่วร้ายกว่าจัดการจริงๆ

เธอเจ็บจนสั่นระริกไปทั้งตัว ทว่าบุริศร์ไม่ออมมือเลยแม้แต่น้อย ตอนที่ป้าโอใกล้จะเป็นลมหมดสติไป เขาก็หักขาอีกข้างหนึ่งของป้าโออีกครั้ง

“อ๊า!”

เสียงกรีดร้องของป้าโอในห้องใต้ดินนั้นดังไม่หยุดหย่อน ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกขนพองสยองเกล้า และหวาดกลัวจนตัวสั่น

กิมจิรู้สึกโชคดีที่บุริศร์ไม่ใช่เจ้านายของเขา ไม่อย่างนั้นเขาคงจะมีเงามืดในใจ

ทว่าบุริศร์ยังคงเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “ขาข้างนี้เป็นค่าตอบแทนที่คุณต้องจ่าย สำหรับเรื่องทั้งหมดที่คุณกระทำต่อกมล”

“บุริศร์ ไม่สู้แกฆ่าฉันตรงๆเสียเลยดีกว่า!”

ป้าโอตะโกนเสียงแหบแห้งอย่างอ่อนแรง

บุริศร์กลับเอ่ยเรียบๆว่า “ผมเคยพูดแล้วว่า มีคนต้องการปกป้องชีวิตของคุณ ผมแตะต้องมันไม่ได้ เพียงแต่บางครั้งการที่คนเรามีชีวิตอยู่ก็ทุกข์ทรมานกว่าการตายไป ช่วงอายุที่เหลือหลังจากนี้ของคุณก็ใช้มันมาสำนึกผิดเถอะ”

“แกคิดจะหักแขนขาทั้งสี่ของฉันทิ้งหรือ แกมันต่ำช้าสารเลว!”

ป้าโอกรีดร้อง อ้าปากจะพุ่งไปกัดบุริศร์

บุริศร์คล้ายกับว่ามีการป้องกันตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว จึงบีบกรามเธอเอาไว้ เมื่อออกแรง ป้าโอจะตะโกนก็ตะโกนออกมาไม่ได้

เธอเจ็บเสียจนอยากจะตายให้ได้ แต่น่าเสียดายแรงมือและการโจมตีต่างๆของบุริศร์นั้นสามารถทำให้ป้าโอครองสติเอาไว้ได้ จุดนี้ต่างหากที่น่าเป็นห่วงมากที่สุด

บุริศร์มองป้าโออย่างเอื่อยเฉื่อย และไม่รีบร้อนที่จะทำลายแขนข้างสุดท้ายของป้าโอ

เขาเอ่ยเสียงเรียบว่า “รู้ไหมว่านรมนคือชีวิตของผม คุณพูดปาวๆว่าคุณเป็นแม่แท้ๆของผม แต่คุณกลับคิดจะเอาชีวิตของผมไปตลอดเวลา ดังนั้นคุณบอกสิว่า ผมไม่กตัญญูก่อน หรือว่าคุณไร้น้ำใจ หมดสิ้นซึ่งคุณธรรมก่อนกันแน่ พ่อของผมตายอย่างไร แม่ของผมถูกพิษได้อย่างไร ทำไมคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถึงได้เป็นอัมพาตขึ้นมากะทันหัน เรื่องราวทั้งหมดนี้ คุณไม่คิดจะให้คำอธิบายกับผมสักหน่อยหรือ”

ป้าโออือๆอาๆอยากจะพูดอะไร แต่ทำได้เพียงแค่หอบหายใจราวกับไม่ใช่มนุษย์อยู่ตรงนั้น

บุริศร์หัวเราะเสียงเย็น “สวรรค์ย่อมมีการวินิจฉัยชี้ขาดเป็นของตัวเอง คุณเคยทำอะไรเอาไว้ จะต้องมีคนถ่ายทอดให้คุณรู้ หลายปีมานี้นรมนได้รับความทุกข์ทรมานมากมายขนาดนี้ ผมล้วนนึกว่าคนที่พุ่งเป้าไปทางเธอเมื่อห้าปีก่อนนั้นคือเขมิกา คือตังเม แต่ก่อนหน้านี้ไม่นาน ผมถึงได้รู้ว่า ที่แท้แล้วคนที่ออกคำสั่งให้จุดไฟเผานรมนในตอนแรกนั้นก็คือคุณ!”

ป้าโอมองบุริศร์ด้วยความสิ้นหวัง เธอไม่เคยคิดเลยว่า จะมีวันหนึ่งที่ตัวเองตกอยู่ในกำมือของลูกชายตัวเอง และถูกลูกชายตัวเองทรมานจนมีสภาพเป็นเช่นนี้

เธอรู้สึกเสียใจ

เสียใจที่ตอนแรกให้กำเนิดบุริศร์ออกมาแล้วไม่ได้บีบคอเขาให้ตายด้วยมือของตัวเอง!

เธอเสียใจที่หลายปีมานี้ยังคงมีสายสัมพันธ์แม่ลูกต่อบุริศร์ ปล่อยเขาไปครั้งแล้วครั้งเล่า

นัยน์ตาของป้าโอที่เหมือนกับดื่มยาพิษเข้าไปจ้องเขม็งไปทางบุริศร์ แม้ว่าจะไม่ได้พูดออกมา แต่ความหมายของสิ่งที่เธอแสดงออกมานั้น บุริศร์เห็นแล้วก็ยังเข้าใจ

“เกลียดผมใช่หรือไม่ รู้สึกว่า ไม่ได้ฆ่าผมทิ้ง ก็เป็นบุญคุณยิ่งใหญ่ต่อผมแล้ว ผมกลับไม่รู้จักบุญคุณ ตอนนี้กลับทำแบบนี้กับคุณได้ ป้าโอ คุณลองถามตัวเองดูว่า คุณไม่เคยลงมือกับผมจริงๆหรือ”

บุริศร์ถามประโยคนี้เสียงเบา เบาเสียจนมีเพียงแค่เขาและป้าโอสองคนเท่านั้นที่สามารถได้ยิน แต่ว่าสีหน้าของป้าโอก็เปลี่ยนไปในทันที

“ทำไมหรือ คิดว่าผมไม่สามารถรู้ได้หรือ อาศัยความสามารถในการวางยาพิษของคุณ อาศัยตำแหน่งและบารมีของคุณที่อำพรางเอาไว้ในตระกูลโตเล็ก คุณคิดว่าผมไม่สามารถค้นพบได้ใช่หรือไม่ น่าเสียดายที่ผมไม่ใช่คนโง่ คุณให้ผมกินอะไร คุณทำอะไรกับร่างกายของผม ผมชัดเจนที่สุด เพียงแต่ตลอดมาผมไม่รู้ว่าคนคนนั้นคือใคร ในที่สุดวันนี้ก็ได้รู้แล้ว สวรรค์กลับล้อเล่นครั้งใหญ่กับผม คนที่ลงมือกับผมนั้น เป็นถึงแม่แท้ๆของผม”

บุริศร์พูดด้วยความโศกเศร้า แต่ก็เอ่ยเยาะเย้ยว่า “ไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับผม ผมก็ไม่มีหนทางที่จะเอามันคืนมาจากคุณได้ เพราะว่าคุณคือแม่ของผม แต่สิ่งที่คุณทำกับนรมนทั้งหมดนั้น ผมคิดว่าผมจำเป็นต้องคิดบัญชีกับคุณดีๆ”

บุริศร์พูด พลางนั่งลงกับพื้น ท่าทางเหมือนกับว่าจะพูดคุยกับป้าโอตลอดทั้งคืน สีหน้าของป้าโอกลับไม่สงบแล้ว

ถ้าหากว่าเธอสามารถเลือกได้ ตอนนี้เธอแทบอยากจะให้บุริศร์ ปีศาจร้ายคนนี้รีบไปจากที่นี่โดยเร็ว

บุริศร์กลับมองเธอด้วยความขบขัน “คุณกลัวอะไรหรือ คุณทำเรื่องผิดต่อฟ้าดินมากมายขนาดนี้ คุณยังมีช่วงที่หวาดกลัวด้วยหรือ คุณรู้ว่ารเมศชอบนรมนตั้งแต่ตอนที่เธออยู่สหรัฐอเมริกาแล้ว ดังนั้นคุณจึงแอบร่วมมือกับรเมศลับหลัง มอบยาให้กับรเมศ เพื่อใช้มาทำร้ายกมล คุณใช้ประโยชน์แม้กระทั่งความรู้สึกที่รเมศมีต่อนรมน ชี้นำให้รเมศเดินเข้ามาในแผนการของคุณทีละก้าว ทีละก้าว ไม่ว่าจะภายในประเทศหรือต่างประเทศ คุณล้วนมีเส้นสาย หนทาง และช่องทางการทำมาค้าขายของตัวเอง ก่อนหน้านี้ ผมไม่รู้มาตลอดว่าทำไม ยังคิดว่าคุณเพียงแค่ควบคุมอำนาจบางส่วนของตระกูลโตเล็กเท่านั้น ตอนนี้ดูแล้ว คนที่อยู่เบื้องหลังคุณนั้นไม่ธรรมดา แต่ว่าคุณอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว คนที่อยู่เบื้องหลังคุณจะมาช่วยชีวิตคุณหรือไม่นะ”

นัยน์ตาของป้าโอเบิกโตกะทันหัน

อย่างไรเธอก็คิดไม่ถึงว่าบุริศร์จะรู้มากขนาดนี้

บุริศร์กลับเอ่ยเสียงต่ำว่า “แต่ว่าทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผม คนที่อยู่เบื้องหลังคุณเป็นใคร ทำไมคุณถึงต้องทำเพื่อให้ได้ตระกูลโตเล็กมา ผมล้วนไม่สนใจ สิ่งที่ผมสนใจมีเพียงแค่ผู้หญิงคนเดียว นั่นก็คือนรมน! ผมเคยบอกคุณแล้วว่า เธอคือชีวิตของผม! ผมไม่อนุญาตให้ใครอาศัยเหตุผลใดๆมาทำร้ายเธออีก เห็นได้ชัดว่าคุณไม่ได้ฟังคำพูดของผม ดังนั้นตอนนี้คุณต้องจ่ายค่าตอบแทนให้กับมัน!”

“ไม่!”

ป้าโอกรีดร้องในใจ แต่กลับไม่สามารถยับยั้งการกระทำของบุริศร์ได้

เขายกมือหักแขนอีกข้างหนึ่งที่ยังอยู่ในสภาพดีของป้าโออย่างรวดเร็ว

ในที่สุดป้าโอก็ทนไม่ไหว เป็นลมสลบไป

บุริศร์กลับลุกขึ้นยืนอย่างเย็นชา เอ่ยกับกิมจิที่อยู่อีกด้านว่า “ตอนที่โรงพยาบาลค้นคว้าการถอนพิษได้สำเร็จ ก็ส่งร่างของเธอไปทดลองยาก่อน ถ้าได้ล่ะก็ ค่อยให้แม่ของฉันกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาทาน”

“ครับ!”

น้อยมากที่กิมจิจะเหงื่อตก ภารกิจที่ออกไปทำในหลายปีมานี้ก็ไม่น้อย เห็นคนชั่วร้ายมาจนเคยชิน แต่คนที่เหมือนกับบุริศร์ ทำให้เขารู้สึกถึงความกลัวเป็นครั้งแรก

ตั้งแต่เข้ามาในตอนแรก อารมณ์ของบุริศร์ดูเหมือนจะไม่ได้มีคลื่นโหมกระหน่ำเท่าไรนัก กระทั่งตอนที่หักแขนขาของป้าโอ เขาก็ยังพูดคุยอย่างมีอารมณ์ขัน

คนแบบนี้ต่างหากที่น่ากลัวที่สุด!

กิมจิมองป้าโอแวบหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ป้าโอที่ร้องโวยวาย ด่าโขมงโฉงเฉงก่อนหน้านี้ไม่นาน ในตอนนี้เหมือนกับโคลนแอ่งหนึ่งที่กองอยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพ

“ประธานบุริศร์ จะต่อกระดูกให้เธอหรือไม่ครับ”

กิมจิเพิ่งจะถามจบ ก็เกือบจะถูกแววตาของบุริศร์ปลิดชีพในเสี้ยววินาที

เขารู้สึกว่าเสี้ยววินาทีเมื่อครู่นี้ ตัวเองแทบจะหายใจไม่ออกแล้วจริงๆ

“ใครกล้าต่อกระดูกให้เธอ ฉันจะทำให้มันพิการ

เมื่อประโยคนี้ถูกเอ่ยออกมา กิมจิก็หุบปากฉับ

เขายังไม่อยากเกษียณอายุเร็วขนาดนั้น หลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือบนเก้าอี้รถเข็น

“ผมทราบแล้วครับ ประธานบุริศร์”

“ถึงแม้ว่าจะมีคนมารับเธอ ก็นำคำพูดของฉันไปด้วย บอกว่าฉัน บุริศร์พูดว่า เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายไว้ให้เธอ แต่ถ้าใครกล้าต่อกระดูกให้เธอ จะถือว่าจงใจเป็นปฏิปักษ์กับฉัน”

บุริศร์เอ่ยจบแล้วก็ลุกขึ้นยืน เดินจากไป

กิมจิมองกระดูกที่หักงอออกของป้าโอ ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทา

เลือดไหลออกจากร่างกายของเธอไม่หยุด

กิมจิกลัวจริงๆว่าเธอจะสูญเสียเลือดจนทำให้เสียชีวิต

แต่เห็นได้ชัดว่า บุริศร์ไม่สนใจเรื่องพวกนี้

หลังออกจากห้องใต้ดินแล้ว เขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือ จากนั้นก็เดินมุ่งหน้าไปยังห้องผ่าตัดของโรงพยาบาล

ฝีเท้าของเขายังคงมั่นคง สีหน้ายังคงเย็นชา แต่กลับทำให้คนถอยหนีห่าง ไม่กล้าแส่หาเรื่อง

ตอนที่บุริศร์กลับมาถึงห้องผ่าตัด ดวงไฟเหนือห้องผ่าตัดยังคงสว่างอยู่

คมทิพย์เห็นเขากลับมา ก็เพียงแค่เงยหน้ามองเขาแวบหนึ่ง ไม่พูดไม่ถามอะไร จิตใจจดจ่ออยู่ที่ดวงไฟเหนือห้องผ่าตัด

ถึงอย่างไรพฤกษ์ก็เป็นคนรับใช้ใกล้ชิดบุริศร์ เห็นท่าทางของบุริศร์ในตอนนี้แล้ว ก็ก้าวขึ้นมาถามกะทันหัน “ประธานบุริศร์ คุณต้องการจะพักผ่อนสักหน่อยไหมครับ”

“ไม่ต้อง”

บุริศร์นั่งรอบนเก้าอี้ยาวริมทางเดิม

นี่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วที่เขารอนรมนอยู่ด้านนอก

ก่อนหน้านี้ ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองจะมีวันนี้ด้วย นอกจากจะคลอดลูก เขาก็ไม่คิดว่านรมนจะมีอะไรให้ต้องเข้าห้องผ่าตัด มาวันนี้ สมองของเขาก็อดคิดถึงคำพูดก่อนหน้าไม่นานมานี้ของคมทิพย์ไม่ได้

สุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่สามารถปกป้องผู้หญิงของตัวเองให้ดีได้!

จุดนี้เหมือนกับภูเขาลูกใหญ่กดทับอยู่บนหัวใจของบุริศร์ ทำให้เขาหายใจไม่ออกอยู่บ้าง

เวลาผ่านไปหนึ่งนาที หนึ่งวินาที ดวงไฟของห้องผ่าตัดคล้ายกับถูกหยุดเอาไว้ ให้เป็นสีแดงตลอด ทำให้คนที่เห็นสะเทือนใจเป็นอย่างมาก

ตอนที่บุริศร์ใกล้จะทนไม่ไหวแล้วนั้น ในที่สุดไฟห้องผ่าตัดก็ดับลง

ตอนที่คุณหมอผลักประตูเดินออกมา ถอดผ้าปิดปากออกอย่างอ่อนล้านั้น บุริศร์ก็รู้สึกขลาดกลัว ตึงเครียด กระทั่งลุกไม่ขึ้นอยู่บ้างขึ้นมากะทันหัน