แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 333

บทที่ 333 นรมน คุณยังมีผม

“อย่าไปจากแม่เลยนะ! ลูกรัก! อย่าไป!”

แม้ว่านรมนจะถูกบุริศร์กอดเอาไว้แน่นในอ้อมแขน แต่ยังคงไม่สามารถดิ้นรนหลุดจากฝันร้ายนั้นได้

เธอร้องไห้โวยวาย ดิ้นรน เจ็บปวดหัวใจสลาย

ชั่วพริบตาหยาดน้ำตาก็ไหลรินลงมาจากนัยน์ตาของบุริศร์

“นรมน คุณตื่นสิ ล้วนผ่านไปแล้ว ผมอยู่นี่นะ นรมน!”

บุริศร์เรียกนรมนเสียงเบา แต่ตอนนี้นรมนไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย

เธอเห็นเพียงแค่ลูกน้อยปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าตัวเองและกลายเป็นแอ่งเลือด พร้อมกับถามเธอว่า เพราะอะไรถึงไม่ปกป้องเขาไว้ให้ดีรอบแล้วรอบเล่า

หัวใจดวงนี้ของนรมนนั้นเจ็บปวด!

ถ้าเธอรู้แต่แรกว่าตัวเองท้อง เธอจะไม่เสี่ยงไปทำแผนการแบบนี้แน่นอน

แต่ถ้าหากว่าเธอไม่ทำแบบนี้ แม่ยายกับคุณย่าของเธอจะทำอย่างไรเล่า

ความเจ็บปวดนี้เหมือนกับมีดาบสองคมแทงเข้ามาจนเลือดไหลนอง ดึงออกมาก็มีเลือดเนื้อกระเด็นตามออกมาด้วย

นรมนไร้หนทางที่จะตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายนี้ เธอตำหนิตัวเอง ร้องไห้โวยวายครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนกับเด็กที่ทำอะไรไม่ถูก

หัวใจของบุริศร์นั้นแหลกสลาย

เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นท่าทางที่เจ็บปวด เศร้าเสียใจของนรมน เขาจำเป็นต้องกอดเธอเอาไว้ จูบลงบนริมฝีปากสีเชอรี่ของเธออย่างไร ทั้งยังเริ่มกัดและฉีกทึ้ง

นี่ไม่นับว่าเป็นการจูบ มันแฝงไปด้วยความบ้าคลั่งและความรุนแรง

ในที่สุดความเจ็บปวดก็ทำให้นรมนมีปฏิกิริยาตอบสนองบ้างเล็กน้อย

เธอคล้ายกับรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่คุ้นเคย

นั่นก็คือลมหายใจของบุริศร์

เธอน้ำตารินไหลอาบแก้มอย่างน้อยใจอีกครั้ง

ไม่นานก่อนหน้านี้ เธอกับบุริศร์เพิ่งคุยกันว่าจะมีลูกกันอีกคน แต่บทสรุปในตอนนี้กลับกลายเป็นเช่นนี้ เธอจะอธิบายกับบุริศร์อย่างไร

นรมนร้องไห้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ บุริศร์จูบซับน้ำตาเธอทีละเล็ก ทีละน้อยจนแห้ง “คุณยังมีผมนะ นรมน คุณยังมีผม”

ประโยคนี้ดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ข้างๆหูนรมน

ในไม่ช้า นรมนก็ค่อยๆสงบลง แม้ว่าจะยังมีน้ำตาไหลรินอยู่ แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้โวยวายเสียงดังแล้ว

บุริศร์เห็นท่าทางของเธอในตอนนี้ ก็เจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง ตั้งใจจะให้เธอเอนตัวนอนต่อไป แต่นรมนกลับคว้าสาบเสื้อด้านหน้าของเขาเอาไว้ตามสัญชาตญาณ พูดว่าไม่ปล่อยมืออะไรสักอย่าง

ตอนที่คมทิพย์เห็นภาพนี้แล้ว ก็ทอดถอนใจเบาๆ “ให้คุณอยู่เป็นเพื่อนเธอจะดีกว่า”

แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่คมทิพย์ก็ต้องยอมรับอย่างเสียมิได้ ตอนนี้คนที่นรมนต้องการมากที่สุดก็คือบุริศร์ ไม่ใช่เธอ

คมทิพย์ถอยออกไปจากห้องพักผู้ป่วยเงียบๆ เมื่อถึงหน้าประตูห้องพักผู้ป่วย เธอถึงได้พบว่า ระหว่างนรมนและบุริศร์เหมือนกับว่ามีพื้นที่เป็นของตัวเอง คนอื่นทำอย่างไรก็แทรกเข้าไปไม่ได้

คมทิพย์สงสัยในความรู้สึกที่บุริศร์มีต่อนรมนมาโดยตลอด แต่ในตอนนี้ เธอก็รู้สึกซาบซึ้งใจบ้างเล็กน้อย แม้ว่าชีวิตของนรมนจะมีอุปสรรคไม่หยุด แต่เมื่อได้เห็นว่าบุริศร์ปฏิบัติต่อเธอด้วยความระมัดระวัง และเอาใจใส่ เธอก็ไม่มีอะไรที่จะพูดได้แล้ว

เมื่อหมุนตัวไป คมทิพย์ก็เห็นเงาร่างคนที่อยู่ไม่ไกลคนหนึ่ง เธอหรี่ตาลงในชั่วพริบตา

เจตต์!

ไอ้คนต่ำช้าสารเลวนั่น!

เธอยังไม่ได้หาเวลาไปหาเขาเลย แต่เขากลับมาปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเธอ ดูท่าสวรรค์กำลังช่วยเธอ

คมทิพย์เดินตามเจตต์ไปอย่างมีโทสะ

นรมนที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยยังไม่ได้สติ เพียงแต่สงบลงบ้างแล้ว ภายใต้การปลอบโยนของบุริศร์ หัวไหล่ยังคงกระตุกเป็นระลอกๆ

บุริศร์กอดนรมนเอาไว้แน่น ในใจมีความรู้สึกเจ็บปวดมาก

เดิมผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่ง่ายอยู่แล้ว ยังต้องทนรับสิ่งเหล่านี้ นี่มันเป็นทุกข์ยิ่งกว่าการใช้มีดกรีดลงบนหัวใจเขาเสียอีก

เวลาผ่านไปแต่ละนาที แต่ละวินาที บุริศร์กลับยังนอนไม่หลับ มองใบหน้าที่ซีดขาวของนรมนแล้ว เขาก็รู้สึกว่าไม่มีคำพูดใดๆที่จะแสดงออกถึงสภาพจิตใจในตอนนี้ได้

คิมรู้ว่าเกิดเรื่องกับนรมน ก็รีบมาอย่างเร่งรีบ เห็นท่าทางที่ให้ความสำคัญของบุริศร์แล้ว ก็เอ่ยเสียงเบาว่า “นรมนไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วครับ เพียงแต่คุณหมอบอกว่าได้รับบาดเจ็บมากเกินไป จำเป็นต้องพักผ่อนให้ดีๆ”

“อย่างนั้นฉันจะกลับไปทำอะไรให้เธอทานสักหน่อย นรมนฟื้นขึ้นมาแล้วจะได้ไม่รู้สึกแย่”

ความจริงแล้วคิมก็อยากจะจะอยู่เป็นเพื่อนนรมน แต่เธอก็รู้เช่นกันว่า คนที่นรมนต้องการมากที่สุดในตอนนี้ ไม่ใช่เธอ แต่เป็นบุริศร์

สำหรับข้อเสนอแนะของคิม บุริศร์ก็ไม่ได้โต้แย้ง เอ่ยเสียงเบาว่า “หัวหน้าคิมค้นพบแล้วว่ายาถอนพิษไม่มีปัญหาอะไร คุณให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาทานเถอะครับ สำหรับเรื่องของนรมนนั้น ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งทำให้ผู้ชราแตกตื่นเลย จะได้ไม่ทำให้นรมนรู้สึกแย่”

“ฉันรู้แล้ว คุณก็ดูแลเธอให้ดีๆ”

คิมพยักหน้าและจากไป

ภายในห้องกลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง แต่บุริศร์กลับชอบความเงียบแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่ถูกต้อง เขายินยอมที่จะอยู่เป็นเพื่อนนรมนแบบนี้ตลอดชีวิต

หลังจากตรินท์จัดการความรู้สึกบางส่วนของตัวเองแล้วก็รีบมาที่นี่

“พี่ พี่สะใภ้ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“ก็ดี”

บุริศร์ห่มผ้าให้กับนรมน จากนั้นก็ตามตรินท์มาที่ระเบียงทางเดิน