แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 333

บทที่ 333 นรมน คุณยังมีผม

“อย่าไปจากแม่เลยนะ! ลูกรัก! อย่าไป!”

แม้ว่านรมนจะถูกบุริศร์กอดเอาไว้แน่นในอ้อมแขน แต่ยังคงไม่สามารถดิ้นรนหลุดจากฝันร้ายนั้นได้

เธอร้องไห้โวยวาย ดิ้นรน เจ็บปวดหัวใจสลาย

ชั่วพริบตาหยาดน้ำตาก็ไหลรินลงมาจากนัยน์ตาของบุริศร์

“นรมน คุณตื่นสิ ล้วนผ่านไปแล้ว ผมอยู่นี่นะ นรมน!”

บุริศร์เรียกนรมนเสียงเบา แต่ตอนนี้นรมนไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย

เธอเห็นเพียงแค่ลูกน้อยปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าตัวเองและกลายเป็นแอ่งเลือด พร้อมกับถามเธอว่า เพราะอะไรถึงไม่ปกป้องเขาไว้ให้ดีรอบแล้วรอบเล่า

หัวใจดวงนี้ของนรมนนั้นเจ็บปวด!

ถ้าเธอรู้แต่แรกว่าตัวเองท้อง เธอจะไม่เสี่ยงไปทำแผนการแบบนี้แน่นอน

แต่ถ้าหากว่าเธอไม่ทำแบบนี้ แม่ยายกับคุณย่าของเธอจะทำอย่างไรเล่า

ความเจ็บปวดนี้เหมือนกับมีดาบสองคมแทงเข้ามาจนเลือดไหลนอง ดึงออกมาก็มีเลือดเนื้อกระเด็นตามออกมาด้วย

นรมนไร้หนทางที่จะตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายนี้ เธอตำหนิตัวเอง ร้องไห้โวยวายครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนกับเด็กที่ทำอะไรไม่ถูก

หัวใจของบุริศร์นั้นแหลกสลาย

เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นท่าทางที่เจ็บปวด เศร้าเสียใจของนรมน เขาจำเป็นต้องกอดเธอเอาไว้ จูบลงบนริมฝีปากสีเชอรี่ของเธออย่างไร ทั้งยังเริ่มกัดและฉีกทึ้ง

นี่ไม่นับว่าเป็นการจูบ มันแฝงไปด้วยความบ้าคลั่งและความรุนแรง

ในที่สุดความเจ็บปวดก็ทำให้นรมนมีปฏิกิริยาตอบสนองบ้างเล็กน้อย

เธอคล้ายกับรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่คุ้นเคย

นั่นก็คือลมหายใจของบุริศร์

เธอน้ำตารินไหลอาบแก้มอย่างน้อยใจอีกครั้ง

ไม่นานก่อนหน้านี้ เธอกับบุริศร์เพิ่งคุยกันว่าจะมีลูกกันอีกคน แต่บทสรุปในตอนนี้กลับกลายเป็นเช่นนี้ เธอจะอธิบายกับบุริศร์อย่างไร

นรมนร้องไห้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ บุริศร์จูบซับน้ำตาเธอทีละเล็ก ทีละน้อยจนแห้ง “คุณยังมีผมนะ นรมน คุณยังมีผม”

ประโยคนี้ดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ข้างๆหูนรมน

ในไม่ช้า นรมนก็ค่อยๆสงบลง แม้ว่าจะยังมีน้ำตาไหลรินอยู่ แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้โวยวายเสียงดังแล้ว

บุริศร์เห็นท่าทางของเธอในตอนนี้ ก็เจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง ตั้งใจจะให้เธอเอนตัวนอนต่อไป แต่นรมนกลับคว้าสาบเสื้อด้านหน้าของเขาเอาไว้ตามสัญชาตญาณ พูดว่าไม่ปล่อยมืออะไรสักอย่าง

ตอนที่คมทิพย์เห็นภาพนี้แล้ว ก็ทอดถอนใจเบาๆ “ให้คุณอยู่เป็นเพื่อนเธอจะดีกว่า”

แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่คมทิพย์ก็ต้องยอมรับอย่างเสียมิได้ ตอนนี้คนที่นรมนต้องการมากที่สุดก็คือบุริศร์ ไม่ใช่เธอ

คมทิพย์ถอยออกไปจากห้องพักผู้ป่วยเงียบๆ เมื่อถึงหน้าประตูห้องพักผู้ป่วย เธอถึงได้พบว่า ระหว่างนรมนและบุริศร์เหมือนกับว่ามีพื้นที่เป็นของตัวเอง คนอื่นทำอย่างไรก็แทรกเข้าไปไม่ได้

คมทิพย์สงสัยในความรู้สึกที่บุริศร์มีต่อนรมนมาโดยตลอด แต่ในตอนนี้ เธอก็รู้สึกซาบซึ้งใจบ้างเล็กน้อย แม้ว่าชีวิตของนรมนจะมีอุปสรรคไม่หยุด แต่เมื่อได้เห็นว่าบุริศร์ปฏิบัติต่อเธอด้วยความระมัดระวัง และเอาใจใส่ เธอก็ไม่มีอะไรที่จะพูดได้แล้ว

เมื่อหมุนตัวไป คมทิพย์ก็เห็นเงาร่างคนที่อยู่ไม่ไกลคนหนึ่ง เธอหรี่ตาลงในชั่วพริบตา

เจตต์!

ไอ้คนต่ำช้าสารเลวนั่น!

เธอยังไม่ได้หาเวลาไปหาเขาเลย แต่เขากลับมาปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเธอ ดูท่าสวรรค์กำลังช่วยเธอ

คมทิพย์เดินตามเจตต์ไปอย่างมีโทสะ

นรมนที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยยังไม่ได้สติ เพียงแต่สงบลงบ้างแล้ว ภายใต้การปลอบโยนของบุริศร์ หัวไหล่ยังคงกระตุกเป็นระลอกๆ

บุริศร์กอดนรมนเอาไว้แน่น ในใจมีความรู้สึกเจ็บปวดมาก

เดิมผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่ง่ายอยู่แล้ว ยังต้องทนรับสิ่งเหล่านี้ นี่มันเป็นทุกข์ยิ่งกว่าการใช้มีดกรีดลงบนหัวใจเขาเสียอีก

เวลาผ่านไปแต่ละนาที แต่ละวินาที บุริศร์กลับยังนอนไม่หลับ มองใบหน้าที่ซีดขาวของนรมนแล้ว เขาก็รู้สึกว่าไม่มีคำพูดใดๆที่จะแสดงออกถึงสภาพจิตใจในตอนนี้ได้

คิมรู้ว่าเกิดเรื่องกับนรมน ก็รีบมาอย่างเร่งรีบ เห็นท่าทางที่ให้ความสำคัญของบุริศร์แล้ว ก็เอ่ยเสียงเบาว่า “นรมนไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วครับ เพียงแต่คุณหมอบอกว่าได้รับบาดเจ็บมากเกินไป จำเป็นต้องพักผ่อนให้ดีๆ”

“อย่างนั้นฉันจะกลับไปทำอะไรให้เธอทานสักหน่อย นรมนฟื้นขึ้นมาแล้วจะได้ไม่รู้สึกแย่”

ความจริงแล้วคิมก็อยากจะจะอยู่เป็นเพื่อนนรมน แต่เธอก็รู้เช่นกันว่า คนที่นรมนต้องการมากที่สุดในตอนนี้ ไม่ใช่เธอ แต่เป็นบุริศร์

สำหรับข้อเสนอแนะของคิม บุริศร์ก็ไม่ได้โต้แย้ง เอ่ยเสียงเบาว่า “หัวหน้าคิมค้นพบแล้วว่ายาถอนพิษไม่มีปัญหาอะไร คุณให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาทานเถอะครับ สำหรับเรื่องของนรมนนั้น ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งทำให้ผู้ชราแตกตื่นเลย จะได้ไม่ทำให้นรมนรู้สึกแย่”

“ฉันรู้แล้ว คุณก็ดูแลเธอให้ดีๆ”

คิมพยักหน้าและจากไป

ภายในห้องกลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง แต่บุริศร์กลับชอบความเงียบแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่ถูกต้อง เขายินยอมที่จะอยู่เป็นเพื่อนนรมนแบบนี้ตลอดชีวิต

หลังจากตรินท์จัดการความรู้สึกบางส่วนของตัวเองแล้วก็รีบมาที่นี่

“พี่ พี่สะใภ้ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“ก็ดี”

บุริศร์ห่มผ้าให้กับนรมน จากนั้นก็ตามตรินท์มาที่ระเบียงทางเดิน

“พี่ ถ้าหากพี่อยากจะต่อยผม ด่าผมก็ได้ แต่พี่อย่าไม่สนใจผมแบบนี้”

ตรินท์มองบุริศร์ด้วยสายตาที่เหมือนเด็กคนหนึ่ง

บุริศร์ส่ายหน้า พลางเอ่ยว่า “พี่ไม่ได้ไม่สนใจนาย ความจริงแล้วตอนนี้พี่ไม่มีเวลามากพอจะสนใจใครทั้งนั้น เจอกิจจาไหม”

“เจอแล้วครับ เด็กคนนั้นถูกเลี้ยงมาดี แกร่งกว่าผมตอนเด็กอีก”

ตอนที่ตรินท์เจอลูกชายของตัวเองนั้นตื่นเต้นเป็นอย่างมาก โชคดีที่บุริศร์บอกฐานะของเขากับกิจจาก่อนล่วงหน้า และทำให้กิจจาเข้าใจว่าคุณพ่อของตัวเองนั้นมีหน้าตาเหมือนกับบุริศร์อย่างกับถอดพิมพ์เดียวกันมา

ในที่สุดตอนนี้ก็ได้พบกับตรินท์แล้ว กิจจายังคงปล่อยวางไม่ได้ แต่ก็ตื่นเต้นอยู่บ้าง

“จัดการดูแลตระกูลโตเล็กและบริษัทให้ดี ช่วงเวลานี้พี่ต้องดูแลพี่สะใภ้นาย ก่อนหน้านี้ก็ทำเพื่อตระกูลโตเล็กมาพอแล้ว ตอนนี้พี่คิดเพียงแค่ว่าจะทำอะไรเพื่อพี่สะใภ้นายและลูกๆบ้าง”

บุริศร์รู้ถึงเป้าหมายที่ตรินท์มาหาเขา เพียงแต่ว่าเขารู้สึกเหนื่อยและกลัวบ้างแล้วจริงๆ

ตอนนี้เขาคิดเพียงแค่ว่าจะพาภรรยาไปใช้ชีวิตอย่างปุถุชนคนธรรมดา ให้นรมนได้ใช้อีกครึ่งชีวิตที่เหลืออย่างสบายเล็กน้อย

ตรินท์เห็นว่าเขาตัดสินใจแล้ว ก็เอ่ยเสียงเบาว่า “ผมเพียงแค่ช่วยพี่จัดการดูแลชั่วคราว รอพี่กลับมาแล้ว ผมก็จะทำการแลกเปลี่ยนกับพี่”

“ค่อยว่ากันเถอะ”

บุริศร์ตบบ่าตรินท์ จากนั้นก็เอ่ยเสียงเบาว่า “พี่เข้าไปก่อนนะ สภาพอารมณ์ของพี่สะใภ้นายไม่มั่นคง อยู่ห่างจากคนอื่นไม่ได้”

“ผมจะให้คนรับใช้ในบ้านจัดเตรียมของบำรุงมาให้พี่สะใภ้นะ”

“ไม่ต้องหรอก คุณแม่ของเธอกลับไปทำให้แล้ว นายยุ่งเรื่องของตัวเองเถอะ”

บุริศร์ลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย และปิดประตูให้ตรินท์อยู่ด้านนอก

เขารู้สึกขึ้นมากะทันหันว่าระยะห่างระหว่างพี่ชายไกลขึ้น

บุริศร์ปฏิบัติต่อป้าโออย่างไร เขาล้วนรู้หมด เขาไม่ได้เห็นอกเห็นใจป้าโอ แต่เขาก็ได้รู้สิ่งใหม่ๆจากวิธีการของบุริศร์

ดูท่าในใจพี่ชาย ตำแหน่งของพี่สะใภ้คนนี้จะสำคัญมาก

หลังจากบุริศร์ปิดประตูห้องแล้ว ก็นั่งเฝ้านรมนอีกครั้ง

อารมณ์ของนรมนยังคงไม่มั่นคง แม้ว่าจะหลับไปแล้ว หมดสติไป แต่ก็ยังคงถูกฝันร้ายพัวพันตามติด เสียงร่ำไห้แผ่วเบานั้นบีบรัดหัวใจของบุริศร์จนเจ็บปวด

สูญเสียลูก เขาก็รู้สึกแย่เช่นกัน แต่เขาเข้าใจยิ่งกว่าว่า สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง นี่มันหมายความว่าอะไร

นั่นก็คือความเจ็บปวดที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเติมเต็มให้ได้

บุริศร์กุมมือของนรมนไว้ในมือของตัวเองเพื่อให้ความอบอุ่น แต่กลับรู้สึกว่ามือของเธอเย็นเฉียบตลอดเวลา

นรมนเคยเหมือนกับเตาผิง ตอนนี้กลับกลายเป็นมีสภาพแบบนี้

ตอนนี้เขายังไม่สามารถใจเย็นลงได้ แทบอยากจะย้อนกลับไปทรมานป้าโอใหม่อีกรอบ

โชคดีที่นรมนฟื้นคืนสติขึ้นมาภายใต้การเฝ้ารอของบุริศร์

เธอมองเพดานสีขาว ได้กลิ่นแสบจมูกของน้ำโซดา สักพักหนึ่งถึงจะรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และความทรงจำเหล่านั้นทั้งหมดก็ไหลบ่าเข้ามาเหมือนกับสายน้ำ

นรมนทาบมือไว้บนท้องของตัวเองอย่างอดไม่ได้

ที่นั่นเย็นยะเยือก

เธอยังคิดถึงความเจ็บปวดราวกับหัวใจแหลกสลายนั้นได้ ความรู้สึกที่ลูกได้จากตัวเองไป

แววตาของนรมนไร้แววอยู่บ้าง ทว่ากลับเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาและคำตำหนิ

บุริศร์กอดแขนเธอเอาไว้แน่น พลางเอ่ยว่า “อย่าคิดมากเกินไป ตอนนี้คุณยังสบายดีอยู่ ผมถึงยังสบายดีอยู่ด้วย คุณรู้ไหม พวกเรายังมีกานต์ ยังมีกมล พวกเรายังมีนางฟ้าเทวดาตัวน้อยๆอีกสองคนนะ”

นรมนถึงได้รู้สึกตัวว่าภายในห้องยังมีคนอื่นอยู่ด้วย

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรคะ”

นรมนเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางอ่อนระโหยโรยแรง

ลำคอของบุริศร์อึดอัดจนพูดไม่ออก

“ผมไม่อยู่ที่นี่แล้วควรจะอยู่ที่ไหนหรือ”

“ขอโทษนะคะ”

นรมนมองบุริศร์ จู่ๆก็รู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำก่อนทั้งหมด เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำท่าทีน้อยใจได้อย่างไร

ถ้าไม่ใช่ว่าเธอดึงดันจะทำตามใจตัวเอง โดยไม่ฟังผู้อื่น คิดว่าตัวเองฉลาดหลักแหลม สามารถควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดเอาไว้ได้ ตอนนี้ลูกของเธอจะยังอยู่ใช่หรือไม่ บทสรุปจะไม่ได้เป็นอย่างตอนนี้ใช่หรือไม่

บุริศร์มองออกถึงคำตำหนิที่นรมนมีต่อตัวเอง ก็เอ่ยอย่างสงสารว่า “คุณไม่ได้ทำอะไรผิด เรื่องนี้ไม่อาจโทษคุณได้ ถ้าหากว่าเป็นผม ตอนนั้นผมก็จะทำอย่างนี้ นรมน คุณจัดการได้ดีมาก สำหรับลูกที่ไร้วาสนา ก็ไม่ใช่ความผิดของคุณ เป็นป้าโอที่โหดเหี้ยมมากเกินไป อย่านำความผิดของคนอื่นมาโทษตัวเอง ตอนนี้ร่างกายของคุณไม่สามารถเสียใจได้”

นรมนแสบจมูกขึ้นมากะทันหัน พร้อมกับพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดของบุริศร์

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองท้อง ถ้าหากว่ารู้ล่ะก็ ฉันจะไม่บ้าบิ่นขนาดนั้นเด็ดขาด ฉันคิดเพียงแค่ว่า นี่เป็นวิธีการที่ง่ายที่สุดแล้ว สามารถทำให้ป้าโอทำยาถอนพิษออกมาได้ สามารถช่วยแม่ยายและคุณย่าได้ ฉันไม่รู้จริงๆว่าตัวเองกำลังท้อง เธอยังเล็กขนาดนั้น ฉันไม่รู้ว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ฉันไม่มีแม้กระทั่งความรู้สึกใดๆ เธอก็จากไปแล้ว”

“อย่าร้องไห้อีกเลย ตอนนี้คุณกำลังอยู่เดือนนะ ร้องไห้มากจะทำร้ายดวงตา พวกเรายังเป็นวัยรุ่น หลังจากนี้ยังสามารถมีลูกได้อีก ตอนนี้ทำได้เพียงแค่พูดว่าเด็กคนนี้กับพวกเราไม่มีวาสนาต่อกัน หวังว่าครั้งหน้าจะสามารถอยู่ด้วยกันกับพวกเราได้”

บุริศร์กอดนรมนแน่น ตบหลังเธอเพื่อปลอบโยนเบาๆ แต่นรมนกลับหยุดความเสียใจนี้ไว้ไม่ได้

เธอเฝ้ารอเด็กคนนี้มากขนาดไหน!

แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองท้อง และเป็นเพราะเรื่องนี้ทำให้สูญเสียลูกไป พูดว่าไม่เสียใจเลย จะเป็นไปได้อย่างไร

บุริศร์เห็นนรมนเสียใจจนแทบไม่ไหว เขาก็จับมือของนรมนเอาไว้ พลางเอ่ยว่า “ถ้าหากคุณรู้สึกแย่ คุณก็ตีผมเธอ ผมเป็นผู้ชายที่ใช้ไม่ได้ ถึงได้ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งแบบคุณต้องพยายามสุดชีวิตแบบนี้ ทำให้คุณกับลูกต้องได้รับความทุกข์ทรมานแบบนี้ นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ นรมน คุณอย่าเป็นแบบนี้ จริงๆนะ คุณเป็นแบบนี้ทำให้ผมเจ็บปวดใจมากกว่าเดิม”

“ขอโทษ ขอโทษจริงๆนะคะ!”

นรมนปล่อยโฮซุกอยู่บนไหล่ของบุริศร์

ตอนนี้เธอรู้ว่า การที่เธอร้องไห้ทำให้บุริศร์รู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม แต่ถ้าหากเธอไม่ร้อง เธอก็กลัวว่าตัวเองจะเก็บกดตาย