แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 334

บทที่ 334 ฉันล้วนฟังคุณค่ะ

บุริศร์เพิ่งจะเตือนนรมนไป แต่ในตอนนี้เห็นสภาพแบบนี้ของเธอแล้ว ก็อดถอนหายใจไม่ได้ ปล่อยให้เธอได้ระบายออกมาสักครั้ง

คุณหมอก็บอกว่าภาวะจิตใจซึมเศร้านั้นไม่ดีต่อผู้หญิงเพิ่งจะที่คลอดบุตร

ร้องไห้ได้สักพัก นรมนก็หยุดแล้ว

ไหล่ของเธอยังคงกระตุกเป็นระลอก จมูกแดงก่ำ เห็นแล้วทำให้คนสงสารเป็นอย่างมาก

บุริศร์หยิบกระดาษเช็ดหน้ามา เช็ดน้ำตาเธอให้แห้งอย่างเบามือ เอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ตรินท์กลับมาแล้ว ผมมอบบริษัทให้กับเขาแล้ว รอคุณรักษาร่างกายจนหายดีแล้ว ผมจะพาคุณกับลูกๆไปเที่ยว พวกเราไม่ต้องสนใจเรื่องทั้งหมดที่นี่ และไปใช้ชีวิตของพวกเราเองดีไหม”

นรมนมึนงงเล็กน้อย

“ได้หรือคะ”

“แน่นอนว่าได้ ตรินท์มีความสามารถมาก เขาสามารถดูแลอาณาจักรรัตติกาลและบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดให้ดีได้ในเวลาเดียวกัน อีกทั้งยังมีคุณแม่ช่วยสนับสนุนอยู่ จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน หลายปีมาแล้ว กมลไม่เคยได้เจอโลกภายนอกเลย และไม่เคยออกไปด้วย ถือเสียว่าเพื่อลูก พวกเราพาลูกๆออกไปเที่ยวเล่น ดูโลกกว้าง อีกทั้งพวกเราก็สามารถผ่อนคลายได้ด้วย ดีหรือไม่”

บุริศร์พูดได้เย้ายวนใจมากเกินไปแล้ว

นี่เป็นความฝันของนรมนมาตลอด

ตอนแรกที่เธอแต่งให้กับบุริศร์ ก็เฝ้ารอช่วงเวลาที่บุริศร์จะไปเจรจาธุรกิจที่ต่างประเทศ พาพวกเธอไปด้วยกัน ดูวิวทิวทัศน์ด้านนอก ตอนนี้ได้ยินว่าบุริศร์มอบงานสำคัญให้กับตรินท์แล้ว ตัวเองจึงดีใจเป็นธรรมดา

“ได้ ล้วนฟังคุณค่ะ!”

“อย่างนั้นก็พักผ่อนรักษาสุขภาพให้ดี หัวหน้าคิมมาเยี่ยมแล้ว เห็นคุณยังไม่ได้สติ ก็กลับไปทำของกินมาให้คุณ ไม่ว่าจะกินลงหรือไม่ อีกครู่หนึ่งก็กินลงไปสักหน่อย ผมรู้ว่าตอนนี้สภาพจิตใจคุณยังไม่ดี แต่เพื่อผม เพื่อลูกๆ คุณจะต้องดีขึ้นใช่หรือไม่”

บุริศร์ยื่นมือออกมา ทัดปอยผมที่ระใบหน้าของนรมนไปไว้หลังใบหู นัยน์ตาอ่อนโยนราวกับสายน้ำ ชั่วพริบตานั้นทำให้นรมนตกอยู่ในความลุ่มหลง

ปลดเปลื้องภาระ อะไรก็ไม่สนใจ อะไรก็ไม่ไต่ถาม ออกไปท่องเที่ยวกับบุริศร์เหมือนคู่รักเทพเซียน วันเวลาแบบนี้จะไม่ปรารถนาได้อย่างไรกัน

เธอรู้ว่าบุริศร์ทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อเธอ เพื่อให้เธอได้ไปจากสถานที่อันแสนโศกเศร้าแห่งนี้ เพื่อให้เธอลืมลูกที่ไร้วาสนาคนนั้น

ผู้ชายคนนี้เก็บซ่อนความโศกเศร้าเอาไว้ เพื่อให้เธอสบายใจ แล้วเธอจะยังเศร้าเสียใจต่อไปอีกหรือ

ลูกที่ไร้วาสนาคนนั้นก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของบุริศร์เช่นกัน!

“ฉันล้วนฟังคุณค่ะ!”

ตอนนี้นรมนเหมือนกับแกะน้อยที่ว่านอนสอนง่าย แต่กลับทำให้คนรู้สึกสงสารมากกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว

บุริศร์ให้เธอเอนตัวลงนอน เอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณนอนพักสักหน่อย ตอนนี้ร่างกาย พลัง และจิตวิญญาณ คุณล้วนไม่ไหว ต้องพักผ่อนให้มากๆ รอหัวหน้าคิมมาแล้ว ผมค่อยปลุกคุณให้ขึ้นมาทานอาหาร”

“คุณจะไปจากที่นี่ไหมคะ”

นรมนคล้ายกับเด็กที่ทำอะไรไม่ถูกคนหนึ่ง

ความจริงแล้ว ผู้หญิงมากมายล้วนเป็นแบบนี้ ในตอนนี้ต้องการให้สามีของตัวเองอยู่เป็นเพื่อนมากที่สุด

บุริศร์ส่ายหน้าพลางเอ่ยว่า “ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่”

“ค่ะ”

นรมนสอดมือเข้าไปในฝ่ามือของบุริศร์ ปล่อยให้เขาจับเอาไว้ จากนั้นก็หลับตาลง

สุดท้ายแล้วเป็นเพราะว่าร่างกายได้รับความเสียหายมากเกินไป ไม่นานเท่าไร นรมนก็หลับไป

บุริศร์เฝ้าเธออยู่ตลอด ไม่ให้คลาดสายตาแม้แต่ก้าวเดียว

ช่วงเย็น คิมนำอาหารมา ด้านหลังยังมีธรณีตามมาด้วย

ธรณีร้อนใจเป็นอย่างมาก แต่ตอนที่เห็นบุริศร์ตั้งอกตั้งใจดูแลนรมนแล้ว ก็หยุดลงตามสัญชาตญาณ กลัวว่าเสียงเก้าอี้รถเข็นจะรบกวนนรมนที่พักผ่อนอยู่

“ออกมาคุยกันเถอะ”

ธรณีเอ่ยเสียงเบา

บุริศร์มองคิมและมอบนรมนให้เธอดูแล จากนั้นก็ลุกขึ้น และเดินออกไป

หลังออกจากห้องพักผู้ป่วยแล้ว ทั้งสองคน คนหนึ่งนำ คนหนึ่งตาม เดินมาถึงด้านหน้าบานหน้าต่างระเบียงทางเดิน

ธรณีจุดบุหรี่มวนหนึ่งส่งให้บุริศร์

บุริศร์มอง พลางส่ายหน้าเอ่ยว่า “ตอนนี้สุขภาพของนรมนไม่ดี ดมกลิ่นบุหรี่ไม่ได้ ผมไม่สูบครับ”

ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้แล้ว ธรณีก็ดับบุหรี่

“นรมนยังสบายดีสินะ”

ความจริงแล้วธรณีร้อนใจยิ่งกว่าใคร ความรู้สึกพิเศษที่มีต่อนรมนนั้นทำให้เขาแทบจะทนไม่ไหวไปฆ่าป้าโอในตอนนี้

บุริศร์พยักหน้า เอ่ยว่า “อารมณ์มั่นคงแล้ว แต่ยังจำเป็นต้องพักรักษาตัวให้ดี ผมพูดกับนรมนเรียบร้อยแล้วว่า รอเธอหายดี ผมจะพาเธอกับลูกๆออกไปเที่ยวเล่น ไปจากสถานที่ที่มีแต่ความเสียใจแห่งนี้ อาจจะดีขึ้นสักหน่อย”

มือของธรณีกระตุกเล็กน้อย

“ออกไปเที่ยวเล่นหรือ”

“ครับ สิ่งที่เธอทนรับมานั้นมากเกินไปแล้ว สิ่งที่อยู่บนบ่าเธอจากตระกูลโตเล็กก็มากเกินไปแล้ว เธอบอบบางขนาดนั้น ทั้งยังไม่ได้เตรียมตัวให้ดี แต่เป็นเพราะรักผม จึงบุกเข้ามาอย่างโง่เขลา เธอไม่รู้ว่าเบื้องหลังของตระกูลโตเล็กนั้นลึกมากแค่ไหน ไม่รู้ว่าตระกูลโตเล็กจะทำให้เธอต้องแบกรับความทุกข์ทรมานมากมายขนาดนี้ ความจริงแล้วทั้งหมดนี้ไม่ควรจะเป็นสิ่งที่เธอต้องแบกรับ แปดปีก่อนหน้านี้ ผมแต่งงานกับเธอ ก็ไม่ได้ไปฮันนีมูนท่องเที่ยว ไม่ได้ใช้ชีวิตหวานชื่นใดๆ ชีวิตการแต่งงานสามปีมีเพียงเธอที่ทุ่มเทมาตลอด แต่ไม่เคยได้รับอะไรกลับมา สามปีหลังจากนั้น ไฟไหม้ครั้งหนึ่งเกือบจะต้องส่งมอบชีวิตของเธอออกไป ตอนนี้ในห้าปีให้หลัง เธอยังคงไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างที่อยากใช้ ชีวิตคนคนหนึ่งจะมีแปดปีสักกี่รอบกันครับ นรมนอยู่กับผมมาแปดปีแล้ว เวลาแปดปีนี้ คิดให้ละเอียด ผมให้อะไรกับเธอบ้าง นอกจากลูกชายลูกสาวคู่หนึ่ง ก็ยังเป็นเธอที่เลี้ยงดูจนเติบใหญ่ ดูเหมือนว่าผมจะไม่เคยให้อะไรกับเธอเลย ดังนั้นผมวางแผนจะพาเธอออกไปท่องเที่ยว ขอเพียงแค่เธอดีใจ จะที่ไหนก็ได้หมด”

เสียงของบุริศร์ไม่สูงไม่ต่ำ แต่กลับทำให้ธรณีไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรไปชั่วขณะ

“พวกนายจะจากไปนานแค่ไหน”

“ไม่รู้ครับ อาจจะปีสองปี หรืออาจจะนานกว่านั้น”

บุริศร์มองทิวทัศน์ไกลๆด้านนอก ก็ค้นพบว่าหลายปีมานี้ เพื่อตระกูลโตเล็ก เพื่อบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด เขาไม่ได้มองทิวทัศน์ข้างนอกดีๆมานานมากแล้ว

ไม่ว่าจะไปทำงานนอกสถานที่หรือว่าอะไร ทุกครั้งล้วนเป็นการไปมาอย่างเร่งรีบ เพราะมักจะมีแค่ตัวเองคนเดียว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทิวทัศน์ข้างกายตัวเองเป็นอย่างไร

ในตอนนี้ เมื่อคิดว่าชั่วชีวิตที่เหลือหลังจากนี้จะมีนรมนและลูกๆอยู่เป็นเพื่อน เขาก็รู้สึกว่าอะไรล้วนไม่สำคัญอีกแล้ว

ธรณีรำพึงว่า “แบบนี้ดูท่าฐานะของนรมนจำเป็นจะต้องรีบแล้ว”

“ยังไม่ได้เริ่มดำเนินการหรือครับ ผมนึกว่าเริ่มแล้วเสียอีก”

อาการติดบุหรี่ของบุริศร์กำเริบ แต่เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาวางไว้ใต้จมูกเท่านั้น พลางเอ่ยถาม หลังจากนั้นก็หมุนมันเล่นไปมาในมือ

ธรณีส่ายหน้า เอ่ยว่า “เรื่องนี้ลำบากเล็กน้อย การจะพิสูจน์ว่าเป็นพ่อแม่ลูกกับนรมนจำเป็นต้องส่งไปตรวจสอบที่เมืองหลวง ทางเมืองหลวงเพิ่งจะให้ข่าวมาว่า สามารถมอบฐานะให้กับนรมนในตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้ เพียงแต่ว่าการดำเนินการจำเป็นต้องใช้เวลา นายก็รู้ว่า มีบางเรื่อง พวกเราร้อนใจไม่ได้”

“ใกล้จะถึงวันเกิดนรมนแล้ว”

บุริศร์เอ่ยออกมากะทันหัน ทำให้ธรณีชะงักไปอีกครั้ง

“คุณจะจัดงานเลี้ยงให้กับเธอหรือ”

“ผมเพียงแค่อยากฉลองวันเกิดกับคนในครอบครัวเท่านั้น เรื่องอื่นล้วนไม่อยากทำ ก่อนหน้านี้ผมคิดว่า รอให้ถึงวันเกิดของเธอ ผมจะขอเธอแต่งงาน ให้ผู้คนทั้งหมดในเมืองชลธีได้รับรู้ว่า เธอ นรมนเป็นภรรยาของผม บุริศร์ ไม่ว่าจะเป็นก่อนหน้านี้หรือหลังจากนี้ เธอล้วนเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของผม บุริศร์ แต่หลังจากที่เกิดเรื่องนี้ขึ้นแล้ว ตอนที่เธอฉลองวันเกิด ร่างกายไม่สามารถทนรับความวุ่นวายได้ การขอแต่งงานก็ทำได้เพียงแค่ต้องเลื่อนออกไปแล้ว”

บุริศร์บอกความคิดของตัวเองก่อนหน้านี้กับธรณี

นัยน์ตาของธรณีเป็นประกายเล็กน้อย เอ่ยเสียงเบาว่า “รอเธอรักษาร่างกายให้หายก่อนค่อยขอแต่งงานก็ได้”

“ผมก็คิดแบบนั้น รอพวกเราแต่งงานที่นี่กันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็จะพาลูกๆจากไป ออกไปท่องเที่ยว ใช้ชีวิตที่เป็นของพวกเรา”

มือของธรณีจับที่เท้ารถเข็นแน่น เอ่ยเสียงเบาว่า “ฉันรู้ว่า ฉันไม่ควรยื้อพวกนาย แต่ผู้ชราหาหลานชายหลานสาวกลับมาได้อย่างยากลำบาก พวกนาย......”

“พวกเราจะคอลวิดีโอกับคุณบ่อยๆครับ”

ประโยคเดียวของบุริศร์ก็หยุดธรณีเอาไว้ได้

ธรณียังอยากจะพูดอะไร แต่เห็นนัยน์ตาของบุริศร์ที่มองมายังตัวเองตรงๆแล้ว หางตาชี้ขึ้น ดวงตาเป็นประกายงดงามคู่นั้นทำให้ธรณีไม่กล้าสบตาตรงๆอยู่บ้างขึ้นมากะทันหัน

“นายมองฉันแบบนี้ทำไม”

“ผมคิดขึ้นมาได้กะทันหันว่า อยู่กับนรมน เหมือนกับว่าผมต้องเรียกคุณว่าอาเล็ก”

“ไม่จำเป็น”

ธรณีรู้สึกเสียดหูเป็นพิเศษเมื่อได้ยินเสียงที่เรียกว่าอาเล็กดังออกจากปากของบุริศร์ขึ้นมากะทันหัน

บุริศร์กลับยิ้ม เอ่ยว่า “ยังคงจำเป็นครับ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร สุดท้ายแล้วพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน อาเล็ก หลังจากนี้นรมนก็มีผมดูแลแล้ว คุณไม่ต้องเป็นกังวลมากเกินไป คุณก็อายุสามสิบกว่าปีแล้ว ถึงวัยที่จะหาผู้หญิงแต่งงานมีครอบครัวแล้ว สาเหตุที่คุณนายยังห่วงใจในตัวนรมน ก็เพียงเพราะรุ่นถัดไปของตระกูลทวีทรัพย์ธาดายังคงห่อเหี่ยว ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำเพื่ออย่างอื่น แต่ก็เพื่อคุณนาย เพื่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คุณก็ต้องมีลูกชายไว้สืบสกุลไม่ใช่หรือครับ”

คำพูดเหล่านี้ทำให้สีหน้าของธรณีไม่น่าดูเป็นอย่างมาก

ความคิดของเขา บุริศร์ก็รู้

แม้ว่าตอนนี้จะรู้ว่านรมนเป็นลูกสาวพี่ชายคนโตของตัวเอง รู้ว่าชั่วชีวิตนี้เขากับนรมนไม่อาจเป็นไปได้ แต่นี่ก็ไม่ถึงกับต้องถูกบุริศร์บีบบังคับให้แต่งงานแบบนี้หรอกนะ

“คุณจะพานรมนไปจากที่นี่ก็เพราะเรื่องนี้หรือ”

“ไม่ใช่จริงๆครับ ผมก็แค่อยากพาเธอออกไปผ่อนคลาย พูดความจริงนะครับ อาเล็ก นรมนไม่รู้อะไรทั้งนั้น ก่อนหน้านี้เห็นว่าคุณเป็นเพื่อน ตอนนี้กลายเป็นผู้อาวุโส คุณน่าจะรู้ว่า ในใจของนรมน ครอบครัวสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด ไม่อย่างนั้นเธอก็คงไม่เสี่ยงชีวิตไปทำเรื่องทั้งหมดหรอก ไม่ใช่หรือครับ วาสนาของคุณกับเธอเป็นสวรรค์ที่กำหนด ในเมื่อถูกกำหนดเอาไว้ว่าไม่อาจมีบทสรุป ก็ไม่ใช่ว่าไม่สามารถเลือกในสิ่งที่เป็นของตัวเองตั้งแต่เนิ่นๆไม่ได้นะครับ พวกเราจากไปในช่วงนี้ สำหรับคุณ นรมน และตระกูลทวีทรัพย์ธาดาล้วนเป็นทางเลือกที่ไม่เลว”

เดิมบุริศร์ไม่ได้คิดจะพูดตรงไปตรงมาแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาก็รู้เช่นกันว่า ถ้าตัวเองไม่พูดออกมา เกรงว่าธรณีคงจะฝังใจไปช่วงหนึ่ง

สีหน้าของธรณีกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

“ฉันรู้แล้ว ฉันจะระวัง”

“และก็อย่าทำเรื่องแบบนี้โดยไม่ใส่ใจอย่างการเลือกผู้หญิงคนไหนมาก็ได้ คุณต้องรู้ว่า ถึงจะเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่ยังต้องให้ใจของตัวเองชอบด้วย”

บุริศร์ตบบ่าของธรณี สิ่งที่พูดได้ก็มีเพียงแค่สิ่งเหล่านี้ สำหรับส่วนที่เหลือ มีเพียงแค่ธรณีที่จะต้องไปสัมผัสด้วยตัวเองช้าๆ

เรื่องที่เจ็บปวดมากที่สุดในชีวิตนี้ ไม่มีอะไรน่าเศร้าไปกว่า สุดท้ายแล้วผู้หญิงที่ตัวเองชื่นชอบกลายเป็นคนในครอบครัวของตัวเอง

น่าเสียดายที่ธรณีไม่สามารถหลุดพ้นจากการแอบรักข้างเดียวนี้ได้

บุริศร์เอ่ยเสียงเบา “ผมต้องกลับไปแล้ว หากนรมนตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นผม จะเป็นกังวลเอาได้”

เอ่ยจบแล้ว เขาก็หมุนตัวจากไป เหลือไว้เพียงธรณีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็น เหม่อมองทิวทัศน์ด้านนอกเพียงคนเดียว อย่างไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

ตอนที่บุริศร์เดินกลับมานั้น จู่ๆก็เห็นเงาร่างหนึ่งที่มองเข้าไปด้านในผ่านรอยแยกของประตูหน้าห้องพักผู้ป่วยอย่างลับๆล่อๆ