แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 334

บทที่ 334 ฉันล้วนฟังคุณค่ะ

บุริศร์เพิ่งจะเตือนนรมนไป แต่ในตอนนี้เห็นสภาพแบบนี้ของเธอแล้ว ก็อดถอนหายใจไม่ได้ ปล่อยให้เธอได้ระบายออกมาสักครั้ง

คุณหมอก็บอกว่าภาวะจิตใจซึมเศร้านั้นไม่ดีต่อผู้หญิงเพิ่งจะที่คลอดบุตร

ร้องไห้ได้สักพัก นรมนก็หยุดแล้ว

ไหล่ของเธอยังคงกระตุกเป็นระลอก จมูกแดงก่ำ เห็นแล้วทำให้คนสงสารเป็นอย่างมาก

บุริศร์หยิบกระดาษเช็ดหน้ามา เช็ดน้ำตาเธอให้แห้งอย่างเบามือ เอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ตรินท์กลับมาแล้ว ผมมอบบริษัทให้กับเขาแล้ว รอคุณรักษาร่างกายจนหายดีแล้ว ผมจะพาคุณกับลูกๆไปเที่ยว พวกเราไม่ต้องสนใจเรื่องทั้งหมดที่นี่ และไปใช้ชีวิตของพวกเราเองดีไหม”

นรมนมึนงงเล็กน้อย

“ได้หรือคะ”

“แน่นอนว่าได้ ตรินท์มีความสามารถมาก เขาสามารถดูแลอาณาจักรรัตติกาลและบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดให้ดีได้ในเวลาเดียวกัน อีกทั้งยังมีคุณแม่ช่วยสนับสนุนอยู่ จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน หลายปีมาแล้ว กมลไม่เคยได้เจอโลกภายนอกเลย และไม่เคยออกไปด้วย ถือเสียว่าเพื่อลูก พวกเราพาลูกๆออกไปเที่ยวเล่น ดูโลกกว้าง อีกทั้งพวกเราก็สามารถผ่อนคลายได้ด้วย ดีหรือไม่”

บุริศร์พูดได้เย้ายวนใจมากเกินไปแล้ว

นี่เป็นความฝันของนรมนมาตลอด

ตอนแรกที่เธอแต่งให้กับบุริศร์ ก็เฝ้ารอช่วงเวลาที่บุริศร์จะไปเจรจาธุรกิจที่ต่างประเทศ พาพวกเธอไปด้วยกัน ดูวิวทิวทัศน์ด้านนอก ตอนนี้ได้ยินว่าบุริศร์มอบงานสำคัญให้กับตรินท์แล้ว ตัวเองจึงดีใจเป็นธรรมดา

“ได้ ล้วนฟังคุณค่ะ!”

“อย่างนั้นก็พักผ่อนรักษาสุขภาพให้ดี หัวหน้าคิมมาเยี่ยมแล้ว เห็นคุณยังไม่ได้สติ ก็กลับไปทำของกินมาให้คุณ ไม่ว่าจะกินลงหรือไม่ อีกครู่หนึ่งก็กินลงไปสักหน่อย ผมรู้ว่าตอนนี้สภาพจิตใจคุณยังไม่ดี แต่เพื่อผม เพื่อลูกๆ คุณจะต้องดีขึ้นใช่หรือไม่”

บุริศร์ยื่นมือออกมา ทัดปอยผมที่ระใบหน้าของนรมนไปไว้หลังใบหู นัยน์ตาอ่อนโยนราวกับสายน้ำ ชั่วพริบตานั้นทำให้นรมนตกอยู่ในความลุ่มหลง

ปลดเปลื้องภาระ อะไรก็ไม่สนใจ อะไรก็ไม่ไต่ถาม ออกไปท่องเที่ยวกับบุริศร์เหมือนคู่รักเทพเซียน วันเวลาแบบนี้จะไม่ปรารถนาได้อย่างไรกัน

เธอรู้ว่าบุริศร์ทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อเธอ เพื่อให้เธอได้ไปจากสถานที่อันแสนโศกเศร้าแห่งนี้ เพื่อให้เธอลืมลูกที่ไร้วาสนาคนนั้น

ผู้ชายคนนี้เก็บซ่อนความโศกเศร้าเอาไว้ เพื่อให้เธอสบายใจ แล้วเธอจะยังเศร้าเสียใจต่อไปอีกหรือ

ลูกที่ไร้วาสนาคนนั้นก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของบุริศร์เช่นกัน!

“ฉันล้วนฟังคุณค่ะ!”

ตอนนี้นรมนเหมือนกับแกะน้อยที่ว่านอนสอนง่าย แต่กลับทำให้คนรู้สึกสงสารมากกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว

บุริศร์ให้เธอเอนตัวลงนอน เอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณนอนพักสักหน่อย ตอนนี้ร่างกาย พลัง และจิตวิญญาณ คุณล้วนไม่ไหว ต้องพักผ่อนให้มากๆ รอหัวหน้าคิมมาแล้ว ผมค่อยปลุกคุณให้ขึ้นมาทานอาหาร”

“คุณจะไปจากที่นี่ไหมคะ”

นรมนคล้ายกับเด็กที่ทำอะไรไม่ถูกคนหนึ่ง

ความจริงแล้ว ผู้หญิงมากมายล้วนเป็นแบบนี้ ในตอนนี้ต้องการให้สามีของตัวเองอยู่เป็นเพื่อนมากที่สุด

บุริศร์ส่ายหน้าพลางเอ่ยว่า “ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่”

“ค่ะ”

นรมนสอดมือเข้าไปในฝ่ามือของบุริศร์ ปล่อยให้เขาจับเอาไว้ จากนั้นก็หลับตาลง

สุดท้ายแล้วเป็นเพราะว่าร่างกายได้รับความเสียหายมากเกินไป ไม่นานเท่าไร นรมนก็หลับไป

บุริศร์เฝ้าเธออยู่ตลอด ไม่ให้คลาดสายตาแม้แต่ก้าวเดียว

ช่วงเย็น คิมนำอาหารมา ด้านหลังยังมีธรณีตามมาด้วย

ธรณีร้อนใจเป็นอย่างมาก แต่ตอนที่เห็นบุริศร์ตั้งอกตั้งใจดูแลนรมนแล้ว ก็หยุดลงตามสัญชาตญาณ กลัวว่าเสียงเก้าอี้รถเข็นจะรบกวนนรมนที่พักผ่อนอยู่

“ออกมาคุยกันเถอะ”

ธรณีเอ่ยเสียงเบา

บุริศร์มองคิมและมอบนรมนให้เธอดูแล จากนั้นก็ลุกขึ้น และเดินออกไป

หลังออกจากห้องพักผู้ป่วยแล้ว ทั้งสองคน คนหนึ่งนำ คนหนึ่งตาม เดินมาถึงด้านหน้าบานหน้าต่างระเบียงทางเดิน

ธรณีจุดบุหรี่มวนหนึ่งส่งให้บุริศร์

บุริศร์มอง พลางส่ายหน้าเอ่ยว่า “ตอนนี้สุขภาพของนรมนไม่ดี ดมกลิ่นบุหรี่ไม่ได้ ผมไม่สูบครับ”

ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้แล้ว ธรณีก็ดับบุหรี่

“นรมนยังสบายดีสินะ”

ความจริงแล้วธรณีร้อนใจยิ่งกว่าใคร ความรู้สึกพิเศษที่มีต่อนรมนนั้นทำให้เขาแทบจะทนไม่ไหวไปฆ่าป้าโอในตอนนี้

บุริศร์พยักหน้า เอ่ยว่า “อารมณ์มั่นคงแล้ว แต่ยังจำเป็นต้องพักรักษาตัวให้ดี ผมพูดกับนรมนเรียบร้อยแล้วว่า รอเธอหายดี ผมจะพาเธอกับลูกๆออกไปเที่ยวเล่น ไปจากสถานที่ที่มีแต่ความเสียใจแห่งนี้ อาจจะดีขึ้นสักหน่อย”

มือของธรณีกระตุกเล็กน้อย