แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 337

บทที่ 337 ผมไม่เป็นห่วงคุณแล้วจะให้ใครเป็นห่วงคุณ

บุริศร์กลัวมากที่จะทำให้นรมนตื่น รีบหยิบมือถือออกจากห้องแล้วให้คิมช่วยดูแลเธอไว้

บุริศร์รับสายในระเบียนทางเดิน

“คุณบุริศร์ เกิดเรื่องกับหม่ามี้ของผมใช่มั้ย？”

เสียงของกานต์ดังออกมาจากในโทรศัพท์ น้ำเสียงส่อด้วยความเป็นห่วงและเค้นถาม

บุริศร์อยากจะปิดบังกานต์แต่กลับได้ยินกานต์พูด：“คุณอย่าคิดจะหลอกผมเป็นเพราะเห็นผมอายุน้อยนะครับ เมื่อกี้ผมเห็นคุณอาให้คนพาป้าโอไป ดูเหมือนว่าป้าโอถูกตัดแขนขาไปด้วย ผมได้ยินว่าเป็นฝีมือของคุณ โดยปกติแล้ว คุณไม่ใช้คนลงมือโหดเหี้ยมแบบนี้ นอกซะจากว่านางแม่มดคนนั้นทำไม่ดีกับหม่ามี้ของผม ใช่หรือเปล่า？ตอนนี้หม่ามี้ของผมอยู่ไหน？ทำไมมือถือของเธอถึงโทรไม่ติด？”

กานต์ถามคำถามทอดยาวเป็นแถวทำให้บุริศร์แทบรับไม่ทัน

บางครั้งก็คิด มีลูกชายฉลาดถือว่าโชคดีหรือว่าโชคร้ายกันแน่？

บุริศร์คิดแล้วก็พูด：“เกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยขึ้นกับหม่ามี้ของลูกจริง ตอนนี้เธอกำลังพักฟื้นที่โรงพยาบาลอยู่ ช่วงหลายวันนี้ ลูกอย่าเพิ่งมาจะดีกว่า”

“ผมไม่เอา！ผมจะไปดูหม่ามี้ให้ได้！ผมจะบอกให้คุณตาและคุณยายด้วย ให้พวกเขาไปพร้อมกับผม！”

คำพูดของกานต์ทำให้บุริศร์ตกใจอย่างมาก

“กานต์ ลูกอย่าไปบอกคุณตากับคุณยายนะลูก”

“ทำไมล่ะครับ？”

ยังไงซะกานต์ก็ยังเป็นเด็ก เรื่องบางเรื่องยังไม่ค่อยเข้าใจ

บุริศร์กุมขมับตัวเองแล้วพูด：“หม่ามี้ของลูก ครั้งนี้อาการหนักเป็นพิเศษ เธอต้องพักฟื้นให้ดี ถ้าเกิดคุณตากับคุณยายมา แล้วเห็นหม่ามี้เป็นแบบนี้ พวกเขาก็ต้องเสียใจ พอถึงตอนนั้นพวกเขาร้องไห้ หม่ามี้ของลูกก็จะร้องไห้ตามไปด้วย เวลานี้ จะให้หม่ามี้ของลูกน้ำตาไหลไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะกระทบต่อตาของหม่ามี้รู้มั้ย？เพราะฉะนั้น รอให้หม่ามี้ของลูกดีขึ้นแล้ว ค่อยบอกกับคุณตาและคุณยายจะดีกว่านะ”

“หม่ามี้เป็นอะไรกันแน่？ทำไมถึงได้อาการหนักขนาดนี้？”

กานต์รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที แล้วก็ร้องไห้งอแงจะมาดูให้ได้

บุริศร์รู้สึกปวดหัว

เจ้าตัวแสบนี้มาคงต้องยุ่งวุ้นวายการใหญ่

“กานต์ ฟังแด๊ดดี้พูดนะ หม่ามี้มีแด๊ดดี้คอยดูแลอยู่ เดี๋ยวถ้ายังไง แด๊ดดี้จะให้หม่ามี้วีดีโอคอลกับลูกดีมั้ย？แต่ตอนนี้ ลูกยังมาไม่ได้จริงๆ และอีกอย่าง แด๊ดดี้ยังมีเรื่องจะให้ลูกช่วย”

บุริศร์จำเป็นต้องพูดแบบนี้

กานต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณมีเรื่องอะไรหรอกครับ？”

“เรื่องของกมลไง เพราะเรื่องหม่ามี้จะให้กมลรู้ไม่ได้ เพราะฉะนั้น แด๊ดดี้เลยส่งกมลไปรักษาตัวที่อื่น ลูกก็รู้ ว่าน้องอยู่ระหว่างการพักฟื้นอยู่ ถ้าปล่อยให้น้องรู้ว่าหม่ามี้ร่างกายไม่ดี น้องจะเป็นห่วง แด๊ดดี้กับหม่ามี้ได้ปรึกษาการเมื่อกี้นี้ รอให้หม่ามี้หายดีแล้ว พวกเราจะพาลูกสองคนไปเที่ยวด้วยกัน ลูกเป็นพี่ ตอนนี้ ควรจะช่วยหม่ามี้แบ่งเบาภาระหน่อยถูกมั้ย？ต้องรู้จักช่วยดูแลน้องสาว？”

คำพูดของบุริศร์ กานต์รู้สึกตามไม่ทัน

“แต่ว่าหม่ามี้……”

“หม่ามี้ของลูกมีแด๊ดดี้อยู่ทั้งคน อีกอย่าง เราสองคนก็อยากมีช่วงเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองบ้าง ถือว่าแด๊ดดี้ขอร้องล่ะ ได้มั้ย？”

กับกุมารน้อยคนนี้ บุริศร์ไม่รู้ควรใช้วิธีไหนจัดการแล้ว

กานต์กัดริมฝีปากแล้วพูด：“นั้นผมจะเจอหม่ามี้ได้เมื่อไหร่ครับ？คุณรับประกันกับผมได้มั้ยว่าหม่ามี้จะไม่มีเรื่องอะไร”

“ไม่มีเรื่องใหญ่แน่นอน แด๊ดดี้เอาหัวเป็นประกัน”

“ก็ได้ครับ ผมยอมเชื่อคุณครั้งนี้”

กานต์พูดอย่างฝืนใจ

“แล้วน้องกมลของผมอยู่ไหนครับ？คุณส่งที่อยู่มาให้ผม เดี๋ยวผมจะพาคุณตากับคุณยายไปด้วย กมลต้องดีใจมากแน่ๆ”

“ได้ ฝากลูกดูแลคุณตาคุณยายและน้องแล้วนะครับ”

บุริศร์ค่อยยังโล่งใจได้สักที

กานต์กลับพูดอย่างได้ใจ：“ไม่ต้องเกรงใจครับ ไว้คราวหน้าให้เงินผมเยอะหน่อยก็พอ ใช่แล้ว ใกล้จะถึงวันเกิดของหม่ามี้แล้ว ตอนนั้นผมสามารถเจอหม่ามี้ได้หรือยังครับ ？”

บุริศร์นัดเวลาในใจ ยังอีกยี่สิบกว่าวันถึงจะเป็นวันเกิดของนรมน ตอนนั้นถึงจะยังไม่ครบเดือน แต่ก็ดีกว่าตอนนี้มากแล้ว

อีกอย่าง เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถปิดได้ถึงเดือนโดยที่ไม่มีใครสงสัย พอถึงตอนนั้น ไม่ว่าจะเป็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาหรือว่าพ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนก็ต้องรู้แน่นอน

พอคิดถึงตรงนี้ บุริศร์ก็พยักหน้าพูด：“ได้ พอถึงตอนนั้นแล้ว หม่ามี้จะปรากฏต่อหน้าลูกๆอย่างดีเลยครับ”

“คุณบุริศร์ ดูแลหม่ามี้ของผมให้ดีนะ ไม่อย่างนั้น ผมไม่เอาคุณไว้แน่”

กานต์สั่งอย่างกับผู้ใหญ่ตัวน้อย

“ได้เลย รับรองว่าจะไม่ให้หม่ามี้ของผมๆร่วงแม้แต่เส้นเดียว พอใจยัง？”

“นี่ก็ค่อยยังชั่ว เอาล่ะ ผมวางสายแล้ว！”

หลังจากที่กานต์วางสายไป บุริศร์รู้สึกว่าตัวเองเกือบจะหมดเร็ว

เมื่อก่อน ถึงแม้จะทำสัญญาลงนามในโครงการร้อยล้านยังไม่เคยตื่นเต้นแบบนี้มาก่อน ตอนนี้กลับถูกลูกชายของตัวเองทำซะแบบนี้ เขารู้สึกตัวเองน่าขำมาก

พอนึกถึงเสียงโทรศัพท์เมื่อกี้เกือบรบกวนถึงการพักผ่อนของนรมน บุริศร์รีบปิดเสียงมือถือทันที

พอกลับมาถึงห้องอีกที คิมได้เก็บของทุกอย่างเข้าที่เรียบร้อยหมด แม้กระทั่งเสื้อที่นรมนทำเลอะก็ได้ช่วยเปลี่ยนชุดลงมาเสร็จ เตรียมจะเก็บไปซักที่บ้าน

บุริศร์พูดด้วยเสียงเบา：“ให้ผมทำเถอะครับ”

“คุณเป็นผู้ชาย ดูแลผู้หญิงอยู่ไฟก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอยู่แล้ว เรื่องแบบนี้ให้คนเป็นแม่อย่างฉันทำเถอะค่ะ ช่วงนี้ ฉันก็จะพยายามไม่ให้พวกเขารู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับนรมน ต้องลำบากคุณหน่อยแล้วนะ”

“ไม่เป็นไรครับ เธอเป็นภรรยาของผม ผมไม่เป็นห่วงแล้วใครจะเป็นห่วงล่ะครับ？วางใจเถอะครับ ตอนนี้ผมก็ไม่ธุระอะไร บริษัทก็ให้น้องชายผมช่วยจัดการแทน ผมมีเวลามากพอที่จะดูแลเธอและอยู่เป็นเพื่อนของเธอ”

คำพูดของบุริศร์ทำให้คิมรู้สึกวางใจอย่างมาก